(En la koridoro)

Tom:      Jen ŝi estas.  Ni pravis.  Ŝi apenaŭ havis la tempon alveni ĝis la angulo, jam ŝi falis.                Videble, ŝi estas nekonscia.  Ŝi perdis la konscion kaj falis.

Bob:        Ĉu ŝi ankoraŭ vivas?

Tom:       Jes.  Ne timu.  Ŝi perdis la konscion, sed ŝi ne perdis la vivon.  La koro batas. Ĝi                 batas malforte, sed tamen batas.  Ŝi do vivas.  Eble ŝi apenaŭ vivas, sed ŝi vivas.

Bob:        Kion ni faru?

Tom:       Kion vi opinias?

Bob:        Ŝajnas, ke ŝi dormas.

Tom:       Ni devas informi la aŭtoritatojn.  Tuj.  Mi iros.  Ili eble decidos voki doktoron,                      kuraciston, kaj almenaŭ tuj sendos flegiston.  Certe estas flegistino en ĉi tiu                            universitato, ĉu ne?

Bob:        Verŝajne, sed mi ne scias certe.  Mi estas ĉi tie apenaŭ unu semajnon.

Tom:       Nu, mi tuj iros informi ilin.  Restu ĉi tie kun ŝi.  Sed ni unue metu ŝin pli bone, ke                 ŝi kuŝu komforte, kun la piedoj pli altaj ol la kapo.

Bob:        Ĉu vere?  Ĉu vere vi volas, ke ŝi kuŝu kun la piedoj pli altaj ol la kapo?  Tio ne                 estas komforta.

Tom:       Tamen kiam iu perdis la konscion, tio estas la ĝusta pozicio, se mi bone                 memoras, kion oni instruis al mi.