“Nur papero!” kriis Ronga.

“Ankaŭ estas libro!” diris Marta, sed jam Ronga laŭtlegis:

“Ĉi tie kuŝas la Trezoro de la Lumo.  Pro la daŭra perskutado, la Sankta kaj Sekreta Frataro de la Lumo-serĉantoj baldaŭ ĉesos ekzisti.  Sed ĝia Spirito plu vivos.  Iun tagon, homoj retrovas la Sanktajn Principojn kaj rekomencos ilin apliki.  Por ili estas ĉi tie kaŝita la Trezoro de la Lumo.

“Ĝi estas skribita en la Specialo Lingvo de la Frataro, sed certe homoj troviĝos, kiujĝin povos kompreni.  La Treoro konsistas el la arto praktike apliki kaj defendi la Veron, la Justecon, la Dignecon, la REspekton al ĉiu homo, la Interkomprenon, la Honestecon, la Amon, la Kompatemon kaj la Konon de si mem kaj de sia ĝusta loko.

“Por la Frataro, la Spiritaj Valoroj estas la plej altaj.  Tial ĝia Trezoro estas pure Spirita.

“Al vi, homo, kiu trovis ĝin, trans multaj aŭ malmultaj tagoj, semajnoj, monatoj, jaroj, jardekoj aŭ jarcentoj, Saluton kaj Fratecon!”

*        *          *

Ili sidis en komfortaj brakseĝoj en la hejmo de Gerda.

“Kio okazis poste?” ĉi-lasta demandis.

“Ni malkaŝis nin, kaj mi ilin arestis,” diris la policano.  “La loka polico estis antaŭe informita, kaj enŝlosis ilin.”

“Ĉu vi scias, kiel komenciĝis la afero?” scivolis Tom. 

“Proksimume.  Kiam Marta estis flegistino en la hospitalo, ŝi ĉeestis kirurgian operacion de historiisto, Prof.  (= Prefesoro)  Kosadi.  Kiam ĉi-lasta estis duone dormanta duone vekiĝanta, li parolis nekonscie pri la trezoro de la Lumoserĉantoj.  Li diris, ke temas pri malnova societo, elita, tre riĉa, pri kies trezoro li eksciis harde legante en la Vatikana Biblioteko.”

“Jes,” daŭrigis Gerda.  “Tiun parton de la afero mi konas.  Li pfaris historian esploron en la Biblioteko Vatikana.  Inter la paĝoj de malnova libro, li trovis dokumenton en la sekreta lingvo de la Lumoserĉantoj, sed mem ne povis traduki ĉiujn detalajn indikojn.  Li ricevis la permeson fotokopii la dokumenton.  Foje, kiam ni renkontiĝis, li parolis pri tio al mi.  Li diris, ke eble homoj provos trovi tiun trezoron, ĉar pli kaj pli multaj personoj interesiĝas pri la malnovaj sekretaj societoj.  Li scias, ke mi estas la sola persono en la mondo, kiu vere ĝisfunde studis tiujn malnovajn sekretajn lingvojn, kaj li petis min solene promesi, ke mi neniam kunlaboros kun homoj serĉantaj la trezoron pro materia intereso.”

“Kion li volis, ke oni faru pri ĝi?”  Linda demandis.

“Ke ĝi transiru al iu Muzeo aŭ Ŝtata Institucio.” Tom intervenis:

“Kiel mem klarigis al mi,” respondis la policano.  “Ŝi konstatis, ke la substanco uzita antaŭ la operacio por dormigi la profesoron estas unu el tiu, kiujn oni kelkfoje uzas por t.n. (= tiel nomata) “narkoanalizo”.  Post la operacio, kiam la profesoro kuŝis en sia ĉambro – li havis privatan ĉambron, kaj do estis sola – ŝi injektis al li tiuj substancon, kaj pridemandis lin.  Sub la influo de la koncerna substanco, oni dormas, sed dormante aŭdas kaj respondas demandojn, ĝenerale dirante la veron.  Li do dorme respondis al ŝi.  Per tiu metodo ŝi eksciis pri tio, ke nur unu persono en la mondo, nome Gerda, komprenis tiun sekretan lingvon, kaj pri multaj aliaj aferoj.”