Bob duone malfermas la okuloj, ilin refermas, ilin malfermetas denove, ilin refermas, ĝemas, kaj finfine malfermas ilin tute larĝe.

"Donu al mi ion por trinki," li diras.

"Trinki? Kion vi deziras trinki?" demandas Tom.

"Ion ajn.  Brandon.  Donu al mi glason da brandon."

"Kiel vi sentas vin?" diras fraŭlino Marta, la flegistino. s

"La kapo doloras," Bob respondas ĝeme.  "Mi petas vin, bonvolu doni al mi ion por trinki."

"Ĉu vi bonvolas iri," Tom petas la flegistinon, "kaj alporti al li glason da brando?"

La flegistino iom hezitas, sed fine kap-jesas.

"Ĉu mi ankaŭ voku la policon?"  ŝi diras.  "Li ja ricevis baton, baton sufiĉe fortan, por ke li iĝu snekonscia.  Laŭ mia opinio, tio pravigas, ke oni venigu la policon.  Ĉu vi ne konsentas?"

"Ankaŭ akvon," diras Bob, antaŭ ol Tom trovas la tempon respondi al Marta.  "Mi tre soifas.  Mi trankos brandon plezure, sed unue mi trinku akvon.  Bonvolu alporti al mi tre grandan glason da akvo kaj iom grandan glason da brando."

"Jes. Estus saĝe voki la policon,"  Tom respondas al la flegistino.

"Se vi ne alportos al mi ion por trinki, mi iros mem," diras Bob.  "Mi tre soifas.  Vi ne povas imagi, kiom soifa mi min sentas.  Mi tuj iros trinki akvon.  Kaj poste mi iros aĉeti brandon.  Ĉu oni povas ricevi brandon en la memserva restoracio?"

"Ne, tute ne," Marta respondas, "sed mi havas brandon en mia ĉambro.  Mi alportos ĝin al vi.  Aŭ venu mem, se vi povas.  Ĉu vi povas stariĝi?"

"Mi povas, " diras Bob, tre malrapide stariĝante kun la helpo de Tom kaj de la flegistino, "kvankam dolore."

Ili iras al ŝia ĉambro.

"Trinku tiom da akvo, kiom vi deziras," ŝi diras.  "Kaj poste mi donos brandon al vi.  Eksidu sur tiun seĝon, ĝi estas tre komforta, vi vidos."

Bob sidiĝas sur la seĝon, iom ĝemas, kaj ricevas grandan glason da akvo kun videble grandega plezuro.  "Doloras al mi la kapo," li diras.

"Diru," petas Tom, "kio okazis.  Ĉu finfine vi klarigos al ni?  Ni estas ege sci-volaj."

Bob pripensas iomete, trinkas iom da akvo, metas la manon al la kapo kun dolora esprimo survizaĝe, kaj fine respondas:

"Mi ne povus klarigi.  Nenio estas klara.  Mi estis tie apud Gerda.  Mi aŭdis nenion, mi aŭdis neniun bruon.  Kaj subite ĉio eksplodis en mia kapo kaj mi mortis."