คุณสมบัติของบุญ
๑.ชำระกาย
วาจา ใจ ให้สะอาดได้
๒.นำความสุขความเจริญก้าวหน้ามาให้
๓.ติดตามตนไปทุกฝีก้าว
แม้ไปเกิดข้ามภพข้ามชาติ
๔.เป็นของเฉพาะตน
ใครทำใครได้ โจรลักขโมยไม่ได้
๕.เป็นที่มาของโภคทรัพย์สมบัติทั้งหลาย
๖.ให้มนุษย์สมบัติ
ทิพย์สมบัติ นิพพานสมบัติ แก่เราได้
๗.เป็นปัจจัยให้บรรลุมรรคผลนิพพาน
๘.เป็นเกราะป้องกันภัยในวัฏสงสาร
ประเภทของบุญในกาลก่อน
บุญในกาลก่อนแบ่งเป็น
๒ ชนิด ได้แก่
๑.บุญช่วงไกล
คือ คุณความดีที่เราทำจากภพชาติก่อน มาจนถึงวันคลอด
๒.บุญช่วงใกล้
คือ คุณความดีที่เราในภพชาติปัจจุบัน ตั้งแต่คลอดจนถึงเมื่อวานนี้
บุญช่วงไกล การสั่งสมความดีมาแต่ภพชาติก่อน ส่งผลให้เห็นในปัจจุบันเปรียบเสมือนผลไม้ที่คัดพันธุ์มาดีแล้ว
รสโอชะของมันย่อมติดมาในเมล็ด เมื่อนำเมล็ดนั้นมาปลูก ต้นของมัน ย่อมให้ผลที่รสอร่อยทันทีโดยไม่ต้องทะนุบำรุงมาก
คนเราก็เช่นกัน
ถ้าในอดีตชาติสะสมความดีมามากพอเกิดมาในชาตินี้ก็เป็นคนใจใส ใจสะอาดบริสุทธิ์
มาตั้งแต่เด็ก
มีสติปัญญาดีมาแต่กำเนิด รูปร่าง สง่างาม ร่างกายแข็งแรงสมบูรณ์ มีโอกาสได้สร้างความดีได้มากกว่าคนทั้งหลาย
ถ้าไม่ประมาทหมั่นสะสมความดีในปัจจุบันเพิ่มขึ้นอีก ก็จะเจริญก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็ว
แต่ถ้าประมาทไม่เอาใจใส่ในการทำความดีในปัจจุบัน
ก็เปรียบเสมือนต้นไม้ยอดด้วน ยากที่จะเจริญเติบโตต่อไปได้
บุญช่วงใกล้ คนที่ทำความดีตั้งแต่เล็กเรื่อยมา เช่น ตั้งใจศึกษาเล่าเรียน
ขยันหมั่นเพียร
คบคนดีเป็นมิตร ฝึกใจให้ผ่องใสมาตั้งแต่เด็ก ความคิด คำพูด การทำงาน
ย่อมดีกว่าบุคคลอื่นในวัยเดียวกัน เมื่อเติบโตขึ้น ย่อมมีความเจริญก้าวหน้ามากกว่าผุ้อื่น
เพราะฉะนั้นเราจึงควรสะสะสมบุญ โดยทำความดีเสียตั้งแต่วันนี้จะได้ส่งผลให้มีสติปัญญาดี
มีความเฉลียวฉลาด มีความเจริญก้าวหน้าในชีวิตต่อไป ในอนาคต ดังเช่น
พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งได้ทรงทำความดี สร้างสมบารมีมามากนับภพนับชาติไม่ถ้วน
ในภพชาติสุดท้าย ก็ทรงฝึกเจริญสมาธิภาวนาศึกษาเล่าเรียนตั้งแต่เยาว์
จึงสามารถตรัสรู้ธรรม เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้เมื่อพระชนม์เพียง
๓๕ พรรษา
ผลของบุญ
บุญเมื่อเกิดขึ้นแล้วก็มีผลกับตัวเรา
๔ ระดับ คือ
๑.ระดับจิตใจ
เป็นบุญที่เกิดผลทันที คือ ทำความดีปุ๊บก็เกิดปั๊บไม่ต้องรอชาติหน้า
เกิดขึ้นเองในใจของเราทำให้
-สุขภาพทางใจดีขึ้น คือ มีใจเยือกเย็น ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวต่อคำยกยอ
หรือตำหนิติเตียน
-สมรรถภาพของใจดีขึ้น คือ เป็นใจที่สะอาด ผ่องใส ใช้คิดเรื่องราวต่าง
ๆ ได้รวดเร็ว ว่องไว ลึกซึ้ง กว้างไกล รอบคอบ เป็นระเบียบ และตัดสินใจได้ฉับพลันถูกต้องไม่ลังเล
๒.ระดับบุคลิกภาพ
คนที่ทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนาอย่างสม่ำเสมอ จะทำให้มีใจที่สงบ แช่มชื่น
เบิกบาน ชุ่มเย็น นอนหลับสบาย ไม่มีความกังวลหม่นหมอง หน้าตาผิวพรรณจึงผ่องใส
ใจเปี่ยมไปด้วยบุญไม่คิดโลภอยากได้ของใคร ไม่คิดสร้างความเดือนร้อนให้ใคร
มีแต่คิดช่วยเหลือเขา จึงมีความมั่นใจในตัวเอง มีความองอาจสง่างามอยู่ในตัว
ไปถึงไหนก็สามารถวางตัวได้พอเหมาะพอดี บุคลิกภาพย่อมดีขึ้นเป็นลำดับ
๓.ระดับวิถีชีวิต
วิถีชีวิตของคนเรา เกิดจากการสรุปผลบุญและผลบาป ที่เราได้ทำมาตั้งแต่ภพชาติก่อน
ๆ จนถึงภพชาติปัจจุบัน เป็นผลของบุญระดับจิตใจ และระดับบุคลิกภาพ รวมกันชักนำให้เราได้รับสิ่งที่น่าปรารถนาตอบสนองมาจากภายนอก
เช่น ได้รับลาภ ยศ สรรเสริญ สุข การที่เราทำดีแล้ววิถีชีวิตของเราจะดีเต็มที่หรือไม่นั้น
ขึ้นกับบุญเก่า หรือบาปในอดีต ที่เราเคยทำไว้ด้วย จึงเป็นเรื่องที่สลับซับซ้อน
ทำให้บางคนเข้าใจผิด คิดว่าทำดีแล้ว ไม่ได้ดี เพราะบางครั้งขณะที่เราตั้งใจทำความดีอยู่กลับถูกใส่ร้ายป้ายสี
หรือประสบเคราะห์กรรม ทำให้หมดกำลังใจในการทำความดี
แท้จริงแล้ว ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะในขณะนั้น ผลบาปที่เราเคยทำในอดีตกำลังส่งผลอยู่
แต่บุญที่กำลัง ทำอยู่ปัจจุบันย่อมไม่ไร้ผล เมื่อเราตั้งใจทำบุญไปโดยไม่ย่อท้อ
บุญย่อมจะส่งผลให้ในเวลาที่สมควรต่อไป
๔.ระดับสังคม
เมื่อเราทำความดีมาแล้วอย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะไปอยู่สังคมใด บุญก็จะส่งผลให้เป็นบุคคลที่สังคมยอมรับนับถือได้เป็นผู้นำของสังคมนั้น
และจะเป็นผู้ชักนำสมาชิกในสังคม ให้ทำความดีตามอย่าง ทำให้เกิดความสงบร่มเย็น
ความเจริญก้าวหน้าขึ้นในสังคมนั้น ๆ โดยลำดับ
ตัวอย่างผลของบุญ
ผู้ที่มีอายุยืน
เพราะในอดีตไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต
ผู้ที่ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ เพราะในอดีตไม่รังแกหรือทรมานสัตว์
ผู้ที่มีพลานามัยสมบูรณ์ เพราะในอดีตให้ทานด้วยข้าวปลาอาหารมามาก
ผู้ทีมีผิวพรรณงาม เพราะในอดีตรักษาศีล และให้ทานด้วยเสื้อผ้า เครื่องนุ่งห่มมามาก
ผู้ที่มีอำนาจมีคนเกรงใจ เพราะในอดีตมีมุทิตาจิต ใครทำความดีก็ อนุโมทนา
ไม่อิจฉาริษยาใคร
ผู้ที่ร่ำรวยมีโภคทรัพย์มาก เพราะในอดีตให้ทานมามาก
ผู้ที่เกิดในตระกูลสูง เพราะในอดีตบูชาบุคคลที่ควรบูชามามาก
ผู้ที่ฉลาดมีสติปัญญาดี เพราะในอดีตคบบัณฑิต ฝึกสมาธิ เจริญ ภาวนามามากและไม่ดื่มสุรายาเมา
วิธีทำบุญ
การทำความดีทุกอย่างล้วนได้ผลออกมาเป็นบุญทั้งสิ้น
แต่เพื่อให้ง่ายต่อการเข้าใจ และนำไปปฏิบัติ เราสามารถแบ่งวิธีทำบุญออกได้
๑๐ วิธีเรียกว่า บุญกิริยาวัตถุ ๑๐ ประการ ได้แก่
๑.ทาน
คือ การบริจาคทรัพย์สิ่งของแก่ผู้ที่ควรให้
๒.ศีล
คือ การสำรวมกายวาจา ให้สงบเรียบร้อย
๓.ภาวนา
คือ การสวดมนต์ ทำสมาธิ อ่านหนังสือธรรม ฯลฯ
๔.อปจายนะ
คือ การมีความเคารพอ่อนน้อมต่อผู้มีคุณธรรม
๕.เวยาวัจจะ
คือ การช่วยเหลือขวนขวายในกิจที่ชอบ
๖.ปัตติทานะ
คือ การอุทิศส่วนบุญแก่ผู้อื่น
๗.ปัตตานุโมทนา
คือ การอนุโมทนาบุญที่ผู้อื่นทำ
๘.ธัมมัสสวนะ
คือ การฟังธรรม
๙.ธัมมเทศนา
คือ การแสดงธรรม
๑๐.ทิฏฐุชุกัมม์
คือ การปรับปรุงความเห็นของตนให้ถูกต้อง
ทั้ง
๑๐ ประการนี้ สรุปลงได้เป็นบุญกิริยาวัตถุ ๓ คือ
-ทาน
คือ ๑,๕,๖,๗ เป็นการฆ่าความตระหนี่ออกจากใจ
-ศีล
คือ ๒ เป็นการป้องกันตนไม่ให้ทำชั่ว
-ภาวนา
คือ ๓,๔,๘,๙,๑๐ เป็นการฝึกตัวเองให้ฉลาด "แข่งบุญแข่งวาสนาใช่ว่าแข่งไม่ได้
แต่ถ้าแข่งแล้วไซร้
ต้องแข่งด้วยการทำความดี"
บุญวาสนาเป็นอภินิหารหรือ ?
บุญวาสนาไม่ใช่อภินิหาร
แต่สามารถอธิบายด้วยหลักเหตุผล ดังตัวอย่างคนที่จิตสั่งสมแต่บาปหรือความชั่ว
จะทำให้ใจมือมัว กิเลสต่าง ๆ เข้ายึดครองใจได้ง่าย ทำให้ผลร้ายต่อตนเอง
เช่น เวลาโกรธจัด
ความโกรธเข้ายึดครองใจ
ทำให้หัวใจเต้นแรงผิดปกติระบบสูบฉีดเลือดผันแปรโลหิตมีการเผาไหม้มาก เกิดอาการ้อนผ่าวตั้งแต่หน้าอกจรดใบหน้า
ปลายประสาทสั่น ความร้อนจะทำให้ผิวหยาบกร้าน ไม่มีน้ำมีนวล อาหารไม่ย่อยท้องอืด
คนโกรธง่ายจึงเป็นคนเจ้าทุกข์ หงุดหงิด พูดจาห้วนแบบมะนาวไม่มีน้ำเวลาโกรธจะขาดสติ
คิดอ่าน การใดก็ผิดพลาดได้ง่าย
ส่วนคนที่จิตสั่งสมแต่บุญหรือความดี
จะทำให้ใจผ่องใสอยู่เป็นปกติกิเลสต่าง ๆ เข้ายึดครองใจได้ยาก เพราะมีสติคอยควบคุมใจไว้คอยสอนตนเองไม่ให้ทำความชั่วได้
สามารถตักเตือนตนเองได้ จึงมีจิตใจที่สงบเยือกเย็น สดชื่นผ่องใส ระบบการทำงานของร่างกายก็เป็นปกติ
มีผิวพรรณงาม เสียงไพเราะ กิริยาน่ารัก คิดอ่านการใดก็แจ่มใส ส่งผลให้มีความเจริญก้าวหน้าในชีวิตได้ง่าย
ข้อเตือนใจ
เมื่อทราบว่า
การทำบุญเป็นการสั่งสมความดีไว้เพื่อตนเองแล้วจึงไม่ควรประมาทในการทำบุญ
ควรทำบุญเท่าที่กำลังความสามารถจะอำนวยผู้ที่ได้สั่งสมบุญมาดีแล้วแต่เพิกเฉยในการทำบุญเพิ่ม
เปรียบเสมือนชาวนาที่เก็บเกี่ยวผลิตผลแล้วแจกจ่ายขายกินหมด ไม่เหลือไว้ทำพันธุ์ต่อไปภายหน้าเลยเขาย่อมเดือดร้อนในฤดูกาลทำนาครั้งต่อไป
ความดีทุกอย่างที่เราทำไว้
แม้จะไม่ให้ผลในปัจจุบันทันตาก็ไม่สูญเปล่าความดีเหล่านั้นจะรวมกันเข้าปรุงแต่งจิตใจให้ดีขึ้น
สิ่งนี้แหละคือ "บุญวาสนา"
เราจึงควรเร่งสร้างความดีเสียแต่บัดนี้ โดยหมั่นศึกษาวิชาการ ฝึกฝนตนเองทั้งทางด้านการปรับปรุงคำพูด
ความขยันขันแข็ง ทำการงานให้ดีขึ้นและพยายามฝึกใจให้ผ่องใส ด้วยการหมั่นทำทาน
รักษาศีล เจริญภาวนาอย่างสม่ำเสมอ คนเช่นนี้ จึงเป็นคนมีบุญวาสนาที่แท้จริง
หลักปฏิบัติในชีวิตประจำวัน
เราต้องเร่งสร้างบุญใหม่ตั้งแต่บัดนี้
จะได้เป็นบุญเก่าติดตัวไปในวันหน้า โดยยึดหลักว่า
๑.เช้าใดยังไม่ได้ให้ทาน
เช้านั้นอย่าเพิ่งกินข้าว
๒.วันใดยังไม่ได้ตั้งใจรักษาศีล
วันนั้นอย่าเพิ่งออกจากบ้าน
๓.คืนใดยังไม่ได้สวดมนต์
เจริญสมาธิภาวนา คืนนั้นอย่าเพิ่งเข้านอน
เราต้องอดทน
ฝึกตนให้สร้างความดีเรื่อยไป แม้จะต้องกระทบกระทั่งสิ่งใด มีอุปสรรคมากเพียงไหน
ก็ปักใจมั่นไม่ย่อท้อ กัดฟันสู้ตั้งใจทำความดีเรื่อยไป "น้ำหยดทีละหยด
ยังสามารถเต็มตุ่มได้ฉันใด บุญที่เราหมั่นสะสมทีละน้อย ก็ย่อมสามารถเต็มบริบูรณ์
ส่งผลให้เราอย่างเต็มที่ได้ฉันนั้น
อานิสงส์การมีบุญวาสนามาก่อน
๑.ทำให้มีปัจจัยต่าง
ๆ พร้อม สามารถทำความดีใหม่ได้โดยง่าย
๒.อำนวยประโยชน์ทุกอย่างดังได้กล่าวมาแล้ว
๓.เป็นต้นเหตุแห่งความสุขทุกประการ
๔.เป็นเสบียงติดตัวทั้งภพนี้ ภพหน้า
จบมงคลข้อที่
๕ การได้กระทำบุญไว้แล้วปางก่อน
(พุทธพจน์)
อ่านหน้าต่อไป
|