ผู้เขียน....เป็นอีกคนหนึ่ง  ที่ชอบการเดินทางท่องเที่ยวไปป่าแต่ไม่ใช่เพื่อล่าสัตว์  ผืนป่าอุทยานแห่งชาติ  หรือผืนป่าในเขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่า  โดยมีผืนป่าอุทยานแห่งชาติแก่งกระจาน  เป็นประสบการณ์ครั้งแรกในชีวิต    ในอดีตย้อนไป ๒๐-๓๐ ปีนับจากปี ๒๕๕๒ นี้  การท่องไปในป่ามีอันตรายทั้งจากสัตว์ป่าและคนที่ตั้งเป็นกลุ่มกองกำลังต่าง ๆ  ในปัจจุบันทุกอย่างแปรเปลี่ยนไป  การเข้าไปผจญภัยในป่าแทบไม่มีอันตรายใด ๆ  ผืนป่าที่เคยเข้าออกยากลำบาก  ก็สะดวกมีถนนเกือบถึงที่หมาย  หรือผืนป่าที่เคยเข้าออกได้สะดวกกลับถูกห้ามเข้า  และถูกจำกัดพื้นที่เที่ยวหรือให้เดินทางในเส้นทางที่จัดไว้เท่านั้น  โอกาสที่จะเดินไปในพงไพรไร้ขอบเขตโดยลำพังตนเองยากนัก  อุปกรณ์เดินป่าก็ทันสมัยแทบไม่ต้องใช้ทักษะในการเดินป่า  หรือการหลับนอน  การหุงหาอาหารกินท่ามกลางป่าดงพงพีในทุกฤดูกาล

                กฎเกณฑ์เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา  แต่ป่าไม้ภูเขาและลำห้วยมิได้เปลี่ยนไป  เพื่อให้เห็นความแตกต่างกัน  ผู้เขียนจึงได้เขียนเส้นทางเดินป่าในอดีตและในปัจจุบันที่ตนเองไปมา  บางแห่งเคยใช้เป็นเส้นทางเดินหลายครั้ง  ซึ่งในปัจจุบันนี้เป็นเส้นทางได้รกร้างเกือบทั้งหมดหรือเป็นเขตหวงห้าม  และยังคงมีอีกหลายท่านที่อยากจะท่องเที่ยวไปในป่าลึกโดยไม่มีขอบเขต  ก็คงหาเอาได้ในบทความนี้  แต่จะเป็นการเดินนอกเส้นทางของนักเดินป่า  ซึ่งมีลูกหาบหรือผู้นำทาง  แต่เราไม่มี  เพราะผู้ที่ร่วมเดินทางก็เป็นลูกหาบและผู้นำทาง