Travivaĵo en Nepalo

-- Marie Daenen,  Belgio

Iutage mi legis artikolon en la revuo “Esperanto” pri Esperanto-Asocio en Nepalo.  Tio tuj kaptis mian atenton ĉar mia pliaĝa filo edzigis sin al nepalanino kaj ili loĝas en Katmanduo.  Infano naskiĝis kaj mi decidis iri al Katmanduo kaj tie restadi kelkatempe.

Mi vizitis Esperanto-klubejon en kvartalo Baneshwor (Baneŝeur), en Quest Language Institute, Old Baneshwor.  Esperantistoj kunvenas sabate de la 11a ĝis la 13a.  Post peto de Mukunda Raĝ Pathik, tiama prezindanto de Nepala Esperanto-Asocio, mi komencis instruadon per Mazi en Gondolando kun helpo de Bharat Kumar Ghimire, kiu tradukis de Esperanto al nepala lingvo.  Post dudek kursoj da naŭdek minutoj, kia estas la rezulto?  Ne granda. 

Bela fina festo estis dutaga restado ĉe monto Nagarkot, kie D-ro Keŝab Ram Ĝoŝi, Esperanto-parolinto, klarigis pri astronomiaj mezuriloj.

Unu jaron poste, mi havas denove dumonatan restadon en Nepalo.  Ĉifoje mi ne instruas al komencantoj ĉar du aŭ tri nepalanoj tion kapablas.  Ili faru.

Mi instruas al progresantoj dufoje semajne sed lingvo-nivelo estas tiom ege diversa!! Estonte mi faros tiel, kiel oni agas en Eŭropo, t.e. trapasigi ekzamenon antaŭ ol rajtigi al progresiva kurso.  Ankaŭ en bazlernejo mi  instruis dufoje semajne per lernolibro Ludu kun mi, propedeŭtika metodo.   Sabata kluba kunveno okazis en tiu lernejo de Samakhusi (Samakuŝi).  Estis oportuna kontakto inter estanteco kaj estonteco. 

Kion konkludi el tio ĉio?  Lernado de io ajn postulas tempon.  Karaj nepalanoj, vi havas tempon por festadi, festivaladi, babiladadi.  Bone!  Elĉerpu iomete el tiu tempo por lerni ILo'n.  Kredu min, estas vera plezuro.  Ĉiu ajn povas ĝin ĝui.

“Le sourire du Nepalo” (rideto el Nepalo) estas famkonata tra tuta mondo kiel simbolo de bonfarto kaj mensa trankvileco.  Ĝi ankaŭ estu simbolo de progresemo, organizado, kunlaborado, memstarigado.   Eblas, ĉu ne!