La homaro antaŭ longe konkeris ja la lunon, sed en la jaroj post tiu evento aliaj aferoj prezentis sin por insturi al ĝi la humilecon.  Unu el ili estas la malsano nomata aidoso, kiu estas trovita unuafoje antaŭ unu dekjaro kaj baldaŭ fariĝis defio al la moderna scienco.  Aidoso, nun tre fifama kaj timata, vojaĝis kiel mondturisto de Afriko al Ameriko, kaj de Eŭropo al Azio.  Finfine ĝi alvenis sudaziajn landojn.  La viruso de aidoso estas tiel insida ke neniu ŝajne povas malhelpi ĝin penetri eĉ la plej isolitajn lokojn de la mondo.  Transirante de korpo al korpo, la viruso de aidoso estas nun internacia.

Aidoso atingis ankaŭ Nepalon, kie ĝi estis unuafoje rimarkita, en eksterlandano, en julio 1988.  Nepalanoj, kiuj plejparte restas fidelaj al la vivmaniero de la dekoka jarcento, frontas nun la teruran minacon de la finjaroj de la dudeka jarcento.  Laŭ la Projekto por la Kontrolado kaj Antaŭmalhelpado de Aidoso, la serĉado de homoj portantaj la aidosan viruson en Nepalo iĝis iom pli vigla post 1988.  Ĝis novembro 1993 185 tiaj viktimoj (89 viroj kaj 96 virinoj) estis trovitaj inter ĉirkaŭ 95.000 ekzamenintaj.  En tiu ĉi grupo 24 estis jam seroze malsanaj.  Ankaŭ laŭ la raporto, la nombro da viktimoj kreskas je ducent procento ĉiujare.

La pordo estis malfermita al aidoso en Nepalo unue de prostitutinoj revenintaj de prostituenjoj en la Hinda Unio, kaj due por la donaco de sango.

Ĉiujare proksimume dek mil nepalaj virinoj estas venditaj al bordeloj en la Hinda Unio.  Se ili tie infektiĝas per aidoso, ne estas permesate al ili plu loĝi en la prostituejoj.  Ili do revenas Nepalon, tiel estigante la unua pordo por kiu aidoso eniras la landon.

Dudeknaŭjara Anju estas unu le la virinoj senditaj for de sia prostituejo en Bombay.  Nun ŝi loĝas sola en la monteta vilaĝo Melamĉi norde de Katmando kaj funkciigas alkoholaĵejon. Ŝi estis vendita de sia kuzo je 30.000 rupioj (600 usonaj dolaroj), kiam ŝi estis dekkvinjara.  Ŝi diris ke ŝi devis kontentigi ĉirkaŭ tridek personojn ĉiutage, kaj la mono ricevita estis po inter kvin kaj tridek rupioj.  Kiam la viruso de aidoso estis trovita en ŝia sango, ŝi devis forlasi sian enspezfonton kaj reveni Nepalon, kunportante la viruson kiel “donacon” al sia naskiĝlando.

Nepalanoj kiuj vojaĝas eksterlanden por labori aŭ kun alia celo povas havi kelktempan rilaton kun personoj infektitaj per aidoso.  Reveninte hejmen, ili kun granda fiero diras ĉion imageblan al amikoj pri siaj spertoj kun fermadaj landanoj.  Sed ankaŭ ili povas fariĝi kondukilo de malamataĵo.

Nu, en Nepalo ne estas kutimo ke oni aĉetas sangon por ŝpari monon.  Pro tio povas ofte okazi ke tiaj revenintaj el eksterlando, donacante sangon envere donacas morton, prenantan la formon de aisodo.  Bedaŭrindas ke en Nepalo ne ĉiuj malsanulejoj ekzamenas sangdonacojn.  Pro tio aidoso tre facile ricevas vizon al Nepalo.

Laŭ la supre menciita raporto, inter la viktimoj de aidoso estis du virinoj kiuj malsiniĝis kaŭze de la senatenteco de siaj edzoj.

La manko de edukado certigas ke viktimoj de aidoso pli kaj pli kreskos en Nepalo, ĝis la malsano regos kiel diktatoro.

“Granda problemo venas de eta plezuro.”

- Dipendra Piya