เมื่อล่วงเข้ารัชกาลใหม่ในปีพ.ศ.2454 ถือได้ว่าโรงเรียนได้ตั่งมั่นอยู่บนรากฐานที่ถาวรเข้มแข็งดีแล้ว ด้วยจำนวนนักเรียน
      เรือนพันในช่วงปี พ.ศ. 2443 ต่อมาเป็น 1800คน และกว่า 2000คน ในปี พ.ศ. 2463 และ พ.ศ. 2476 ตามลำดับ 
	การก่อสร้างอาคารเรียนที่มีลักษณะถาวรและมีขนาดใหญ่ไม่ปรากฏในช่วงนี้มีเพียงการสร้างอาคารไม้เพิ่มเติมขึ้นหลังหนึ่ง
      เรียกว่า"เรือนไม้ชั่วคราว" โดยรื้ออาคารเรียนหลังแรก (เรือนไม้ใต้ถุนสูง) กับบ้านคุณพ่อกังตองในช่วงแรกสร้างสูงสองชั้น ต่อมาเพิ่ม
      ชั้นสามขึ้นเพื่อใช้เป็นห้องนอนนักเรียนประจำ อาคารไม้หลังนี้ถูกระเบิดในช่วงสงครามโลกครั้งที่2จึงได้รื้อและไปปลูกสร้างที่ศรีราชา
      ลักษณะอาคารเป็นเรือนแถวยาวหลังคาจั่ว สัดส่วนอาคารละม้ายอาคารแบบตะวันตก แต่ปลูกสร้างด้วยวิทยาการและวัสดุแบบไทย 
      เรือนไม้นี้แม้เรียกขานกันว่าเป็นเรือนไม้ชั่วคราว แต่สามารถรองรับนักเรียนได้มากและมีความแข็งแรงมั่นคงเป็นอย่างดี

	ส่วน "ตึกเตี้ย" เป็นความคิดของภราดา ฟ.ฮีแลร์ เมื่อจำนวนนักเรียนเพิ่มมากขึ้น ท่ายได้จัดสร้างอาคารแถวคอนกรีต
      ชั้นเดียวแบบ Arcade เชื่อระหว่างตึกเก่ากับเรือนไม้ชั่วคราว จึงได้ประโยชน์นอกเหนือจากการเป็นห้องเรียนให้กับนักเรียนที่ทวีขึ้น
      มาก คือเป็นทางเดินเชื่อมกันแดดฝนระหว่างสองตึก
	ทั้งสองอาคารเป็นอาคารแบบเรียบที่สามารถจัดสร้างได้โดยง่าย และน่าจะไม่สิ้นเปลืองค่าก่อสร้างสูงมากนัก ทั้งนี้ในช่วง
      รัชกาลที่ 6-7 นี้ แม้มีจำนวนนักเรียนเพิ่มสูงขึ้น และผู้คนให้การยอมรับในแบบแผนการศึกษาของโรงเรียนแล้ว หากแต่เป็นช่วงที่
      ประเทศกำลังเข้าสู่ภาวะเศรษฐกิจที่เสื่อมถอย และตกต่ำถึงขีดสุดครั้งหนึ่งในช่วงปลายรัชกาลที่ 7 นั้นเอง