เฮียเอก

ชื่อ ณฐกร วัฒนเนติกุล　ชื่อเล่น เอก ขิงแคง
ส่วนสูง 172 เซนติเมตร น้ำหนัก เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ

สายเลือด จะต่างอะไรกับผมล่ะ　สัญชาติ ไทยชัด ๆ
ศาสนา พุทธ　 สีผม ดำ สีตา ดำ สายตา ปกติ


สถานภาพ(Status) : สมรส 　 อาชีพ(Occupation) : ลูกจ้างเอกชน

อุปนิสัย นึกไม่ออก
ของสะสม โมเดลฮีโร่ ของเล่นแม๊ค บัตรโทรศัพท์

รายละเอียดเพิ่มเติม(More Detail)

สีที่ชอบ จะถูกจะแพงให้แดงไว้ก่อน
กีฬาที่ชอบ
ไม่รู้นะ แต่สมัยแกเรียนแกเป็นนักมวยมหาวิทยาลัย ชกชนะเอาเหรียญเอาถ้วยรางวัลมาประดับเป็นว่าเล่น
แล้วสมัยมัธยมก็เห็นเล่นบาสเก็ตบอลทุกเย็น

อาหารที่ชอบไม่รู้สิ แต่เห็นเฮียแกกินทุกอย่างที่ขวางหน้า
ผลไม้ที่ชอบ ไม่เคยรู้
เครื่องดื่มที่ชอบ ไม่รู้นะแต่กินเบียร์ด้วยกันบ่อย ๆ
นิตยสารที่ชอบอ่าน รู้สึกเฮียแกไม่ค่อยอ่านหนังสือ

หนังสือแนวที่ชอบอ่าน
การ์ตูนญี่ปุ่น อ่านดะ
ความสนใจพิเศษ ไม่รู้นะ
ความสามารถพิเศษ เล่นดนตรีไทย เป่าขลุ่ย ตีฆ้องวง วาดรูป งานศิลป์ต่าง ๆ

เฮียเอกที่ผมรู้จัก จำความได้เกิดมาก็เห็นหน้าเฮียแกแล้ว สมัยเด็ก ๆ ผมไม่ได้เรียกเฮียอย่างนี้หรอก ผมเรียกชื่อเลย โตขึ้นมาค่อยคิดได้ว่า เฮ้ย! เขาเป็นพี่นี่หว่า แล้วทำไมไปเรียกชื่ออย่างนั้นแล้วใช้สรรพนามอย่างกับเป็นเพื่อนกัน(อาจจะเพราะอายุห่างกันไม่มาก) พิจารณาเห็นว่าอาจจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีแก่ลูกหลาน ก็เลยเปลี่ยนมาเรียก "เฮีย" และเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวว่า "ผม" แทนมาจนถึงทุกวันนี้ ความจริงก็จำไม่ได้หรอกว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อใหร่

ตอนเด็ก ๆ เฮียเอกแกมีวีรกรรมวีรเวรให้จดจำเยอะ ไม่ว่าจะเป็นการเอาก้อนหินยัดรูจมูกแล้วเอาออกไม่ได้ ต้องไปให้หมอเอาออกให้ หรือไม่ก็เล่นกันกับเฮียฦๅแล้วเฮียฦๅซัดกรรไกรบินไปปักเข้าหัวเฮียแกอย่างจัง นึกถึงทุกวันนี้ยังเสียวใส้อยู่เลย
ตอนประถมผมกับเฮียเอกค่อนข้างสนิทกันมาก มาห่าง ๆ กันตอนผมย้ายโรงเรียนตอนป. 5 แล้วก็ตอนเฮียแกเรียนมัธยมเฮียแกต้องไปเรียนต่างอำเภอและไปพักอยู่กับน้าแทน ช่วงนั้นเลยห่างเหินกันโดยปริยาย กว่าจะกลับมาอีกก็ตอนม.ปลาย

กลับมาตอนนั้นก็ใช่ว่าจะกลับมาสนิทกัน กลายเป็นว่าไม่สนิทกันเข้าไปอีก ตอนนั้นค่อนข้างจะเกลียดขี้หน้าเฮียแกด้วยซ้ำไป เพราะชอบใช้กำลังกับน้องๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าไปเก็บกดมาจากใหน กว่าจะกลับมาสนิทกันอีกก็ตอนที่ผมเข้ากรุงเทพมาเรียนราม และพักด้วยกันกับเฮียแก แถมยังทำงานบริษัทเดียวกันแต่ต่างสาขาด้วย พักหลังยังมาทำงานสาขาเดียวกันด้วย ก็เลยกลับมาสนิทกับเฮียแกอีก เรียกได้ว่าคุยกันได้ทุกเรื่อง สัพเพเหระ เรื่องงาน เรื่องแฟน สารพัดเรื่อง

เฮียแกค่อนข้างเป็นคนที่เสียสละ ยอมสละความสบายส่วนตัว ทำงานส่งน้องชายเรียน(บางคนที่ไม่ใช่ผม) แม่อยากได้อะไรเฮียแกก็จะเอาเงินเก็บที่มีไปซื้อประเคนให้แม่หมด เมื่อก่อนผมก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมเฮียแกต้องเสียสละขนาดนั้น ทำไปแล้วได้อะไร เดี๋ยวนี้ก็พอจะเข้าใจมั่ง