ความตายเป็นเรื่องแน่นอนที่ต้องเกิดกับทุกคน และเกิดได้อย่างไม่คาดฝัน
ไม่มีการส่งคำเตือนหรือแจ้งบอกกล่าวล่วงหน้า เพราะฉะนั้นทุกคนเกิดมาก็ต้องตาย
มีความตายรออยู่เบื้องหน้ากันอยู่แล้ว เมื่อต้องตายแล้วคงไม่มีอะไรดีไปกว่าการตายอย่างหมดห่วง
จากไปอย่างโล่งใจ ไม่วุ่นวายคนข้างหลัง ความจริงบางช่วงบางคราวผมก็มีลางสังหรณ์แปลก ๆ เสมอ ๆ
ไม่เคยแน่ใจว่านั่นใช่สัญญาณบ่งบอกเวลาของเรากำลังจะสิ้นสุดลงแล้วหรือเปล่า?
บวกกับความรู้สึกเดิมที่เคยรู้สึกมาตลอดว่า ผมรู้สึกว่าตัวเองจะอายุไม่ยืนยาว
ผมมีความรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ ว่าตัวเองจะอยู่ไม่ถึงวันเกิดในปีนี้
ผมเลยรู้สึกว่าคงเป็นอีกครั้งที่ผมต้องมาทำพินัยกรรมทิ้งไว้ เพื่อความสบายใจ
ถ้าจะต้องจากไปจริง ๆ จะได้จากไปแบบไม่วุ่นวายคนที่อยู่ข้างหลัง
ฉบับนี้ถือว่าเป็นฉบับล่าสุด เขียนขึ้นวันที่ 15 พฤศจิกายน 2547
ฉบับเดิมทั้งหมดทุกฉบับของผม ไม่ว่าที่เขียนเป็นกระดาษ เขียนบันทึกในสมุด
หรือที่เขียนแปะไว้ข้างฝาห้องที่บ้านผมขอประกาศยกเลิกทั้งหมด
เพราะรายการข้าวของบัญชี และรายชื่อคนมันเปลี่ยนหมด
จากที่เคยยกให้ไปหมดในบรรดาญาติพี่น้องและผองเพื่อนทั้งหลาย มาจนถึงวันนี้หลายคนไม่รู้จะเอาไปทำไม
หรือบางคนก็เอาไปไม่ได้(เมียมันหาว่ารกบ้าน ดูเหมือนว่าเมียเพื่อนแต่ละคนโดยส่วนใหญ่ไม่ชอบขี้หน้าผมเท่าใหร่
เอาของผมไปก็คงกลัวกันว่าจะเป็นเสนียด)
เพราะฉะนั้นฉบับนี้จะเป็นฉบับใหม่ล่าสุดประกาศให้ทราบว่า
ทุกวันนี้เงินเก็บผมมีไม่กี่พัน ถ้าผมต้องจบชีวิตลงก็ขอโอนสิทธิ์ทั้งหมดให้เฮียเอกแล้วกัน
เป็นสลากออมสินจำนวนหนึ่ง ทะเบียนเลขที่ 00-0047-9-48-618-2
บัญชีเงินฝากเผื่อเรียกพิเศษธนาคารออมสินเลขที่ 00-0047-60-002494-3
หนี้สินจำนวนห้าแสนเศษ ๆ ที่เจ้าหนี้เขาอนุโมทนายกหนี้ให้หมดแล้ว
ส่วนข้าวของส่วนตัวทั้งหลายขอแบ่งเป็นกลุ่มทั้งหมดดังนี้
1. เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็น ตู้เสื้อผ้า โต๊ะอ่านหนังสือ ชั้นวางหนังสือ หรืออื่น ๆ
2. เครื่องใช้ไฟฟ้าทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์ เครื่องเสียง พัดลม กระทะไฟฟ้า
กาต้มน้ำ หม้อหุงข้าว และอื่น ๆ ทั้งหมด
3. เสื้อผ้าทั้งหมดทุกชุด
4. หนังสือทั้งหมด ไม่น่าจะต่ำกว่าห้าพันเล่ม
5. มีเดียทั้งหมดที่เป็นเพลง ไม่ว่าเทปหรือซีดี ทั้งที่เป็นแผ่นออดิโอ เอ็มพีสาม คาราโอเกะ
ทั้งหมดใน 5 ข้อประมาณสี่ร้อยแผ่นเศษ ๆ ยกให้นายเด็ดดวง วัฒนเนติกุล น้องชายข้าพเจ้า
6. แผ่นหนังทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็น วีซีดี ซูเปอร์วีซีดี ดีวีดี ที่เป็นหนังฮีโร่ อาทิ ไอ้มดแดง อุลตร้าแมน และอื่น ๆ รวมทั้งการ์ตูนด้วย
และโมเดลไอ้มดแดง อุลตร้าแมนทั้งหมด ยกให้ นายณฐกร วัฒนเนติกุล พี่ชายข้าพเจ้า
7. แผ่นหนังอื่น ๆ ที่ไม่ใช่ในข้อหก ประมาณหกร้อยกว่าเรื่อง ยกให้นายเด็ดดวง วัฒนเนติกุล น้องชายข้าพเจ้า
นอกนั้นถ้าเหลืออะไร ตกเป็นของนายณฐกร วัฒนเนติกุล พี่ชายข้าพเจ้าเพียงผู้เดียว
สิ่งที่อยากขอก็คือจัดงานศพผมให้ประหยัดที่สุด และขอให้กระดูกผม ได้ไปอยู่ร่วมกันกับปู่ ย่า พ่อ น้องหนึ่ง ที่ลำน้ำโขง
ถึงตอนนั้นฝากช่วยไปโพสท์บอกลาเพื่อน ๆ ที่บ้านจอมยุทธ หวิงชุน และไดอาน่าคลับ ด้วยว่าผมจากไปแล้ว
ฝากคำขอโทษไปด้วยที่ผมไม่ได้ไปลาด้วยตัวเอง แค่นี้ก็คงจะทำให้ผมตายตาหลับได้แล้ว
เป้าหมายที่ทำได้ไม่สำเร็จในชาตินี้ก็ช่างมัน ถึงเวลาต้องปล่อยวางซะที
จบพินัยกรรม
นายเมธิพัฒน์ วัฒนเนติกุล
Jonathan Kong
(15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2547)
(แก้ไขเพิ่มเติม 30 มกราคม 2549)
We enter the world alone, we leave it alone.
เราเกิดมาในโลกโดยลำพัง เราก็จากไปโดยลำพัง
|
