Првата состојба во која може да се најде еден поетски текст е состојбата на пупка. Тоа е состојба на затворена форма, насоченост на сè, каде јас е центар на светот. Од него сè започнува и во него сè завршува. Тука ги нема другите. Можеби постои само Таа/Тој, во љубовниот контекст. Тој текст е личен, емотивен, искрен, исповеден – тоа е интимна лирика. Сè уште се смета дека говорењето во прво лице еднина припаѓа само на поетскиот текст, т.е. дека поезијата може да постои само во овој облик.
Ортодоксните поети не признаваат друг модел на пишување. Поради тоа овој говор бидејќи е најстар, се јавува како доминанта скоро во сите поетски текстови. Од песните на македонските поети објавени во овој број на Контура, оние кои себеси се реализираат во прво лице еднина се: „Јас, вистинскиот јас" од Емил Калешковски, „Соба" од Сузана В. Спасовска, „Студени утра" и „Тој сè уште го бара семкарот" од Никола Маџиров, „Седнав на брегот на реката" од Владимир Илиевски, „Ви велам пријатели" од Ивица Антески, „Сеење на смеата" и „Хармоника & метроном" од Игор Исаковски. Овие песни се проектирани низ тој емотивен и сензитивен дискурс – јас без (или со) себе.
Додека сме сè уште во првата состојба на цветот, треба да кажема дека тој облик на пупката на цветот е таинствен, тој крие нешто, и не се открива сосема. Тој лаже за вистинската слика на сопствениот цвет, за неговиот облик не знаеме ништо сè до оној момент кога цветот целосно не се отвори. Така, пупката ни претставува некои чудни и туѓи бои на листовите кои не знаеме какви ќе бидат утре. Така и песните, создавајќи свет поинаков од реалниот, користат надреални и фантастачни поетски слики, градејќи пред нас еден виртуелен и непостојан свет. Такви се песните: „Судбина" од Емил Калешковски; „Не можам", „Магичен театар", „Дојдов од друг свет", „Растам" од Никола Маџиров; „Ноќ" и „Пет наутро" од Ивица Антески;