Оти не се надевам пак да се вратам
во зелената соба
оти не се надевам на стариот праг
ни кога ќе биде лошо време
ни ако фати војна
ни кога ќе бидам уште постара
а и ти исто така стар

Зошто да ги чуваш сувите билки
рускиот монокл за златната свадба
сонот за синот што не се роди
повојот за синот што не го родив
првата перница, шнолите,
нашите дланки во парата на стаклото,
зошто да го чуваш она што бевме

Толку многу остарев во овие сто години
ти беше постар од мене, а сега си помлад,
никаков пат нема крвта
ниту пак во нешто има крв
оваа зима толку многу студи
се изгори, огреј се,
огнот е важен, не она што гори

Оти не се надевам пак да се вратам
заклучи се два пати зафрли го клучот
спиј во столот за нишање
топло е
јас штом горам не грижи се
топло е, спиј,
нека не те плашат коските што крцкаат во огнот

Оти не се надевам пак да се вратам
не ќе можеме живи да си одговориме
зошто помина така животот не поинаку
ти во мојата смрт
јас во твојата ќе те сретнам, дури тогаш,
оти не се надевам пак да се вратам
дома. Никогаш.

Поетската законитост на бракот

На свадбата сватовите
толку многу бонбончиња и леблебија
фрлија врз невестата, што од црква
ја пренесоа на одделението за интензивна нега.
Гледаш, А.? И што друго можев да си купам
од саемот на визуелната уметност освен дрвени штипки
за алиштата во кои се хиротонисав сама
ноќта кога младоженецот си легна со бурма,
а не со жена. (Кој има валкана фантазија?)
А штипките се цврсти и можат да држат
еден куп амбиции во вертикален занес:
стомачиња на критичари, глуждови на играорци
и бандерата на љубовта под која поминуваат мртовци.
Отсуството го претворив во работна соба со пет ѕвездички,
испружена врз масата му дозволив на желудникот да ги свари
сите белосветски метафори и сега само во стоечки став
(а како поинаку?) пишувам за животот, бѕ тхе њаѕ.
Ја испружија и невестата врз масата, велот се распара
меѓу лекарот и сестрата, модринките од желбите за среќен брак
светкаа како ѕвездички на новогодишна елка.
Каде ми е фотоапаратот, викнав, уметноста е атрофија на совеста,
утре фотографијата на невестата ќе го обиколи светот,
така се станува номад, А., секоја година - нова земја,
преселбата ми е работна маса без стол, стојам над неа
како над божја појава, а поезијата пулсира -
прашај го кардиохирургот дали постои поголемо чудо
од едно срце што чука во туѓо тело, А., прашај ме мене
со дрвени штипки во десниот џеб, секогаш спремна
да си го закачам животот на љубовна жица во од
(како во приморските градови со високи куќи и тесни сокаци),
во оклоп од потсвести (за да не ме погодат бонбончињата)
секогаш спремна да сварам каша од вечните значења
и да им ја раздадам на чистачките во влезовите задуша,
за наежена кожа, А., за (р)еволуција на нашите знаци.