англиски (Евангелие по себе)

GOSPEL ACCORDING TO SELF

Like a child He is, God — getting cross over this and that,
a hypersensitive child, an only son
of well-to-do parents, but with no education:
they did not send him on a karate course, nor to guitar lessons,
they did not read him to sleep with Grimms' fairy tales
but the neighbours advised them to send him
to religious instruction since it's now become fashionable to be a believer.
Besides, that could also quieten him down a bit.
Every afternoon he goes to the monastery school
and there, only the nuns know the mark he's been wearing since birth
under the chain with a cross hanging on it: an aura open to metaphysical mischief,
a fourth dimension which the priest calls "a whirlpool of troubles".
He's getting up all the time, his knees hurt
from the Prayer in Praise of the Holy Mother of God,
let us sing something more cheerful like e.g.
"Hey teacher, leave the kids alone", the children jab him with their small pencils,
but the nuns are saddened, he seems to be reminding them
of their nieces, of the apartments with a bed-room,
a nursery , a sitting room and a scented bath-room
where life flows in through the cables of the TV set,
computer, hi-fi system, video-recorder,
children grow, but so does the desire for a change of God
and husband, if possible, for another with a smoother skin.
The nuns send him home last,
showering him with questions such as:
"What are you going to be when you grow up and why?"
and he, the brat, thinks of something new each time,
until the day when he says to them: "I know what I'm going to be.
God! So as to have you all! " Then the priest came in and snapped at the nuns:
"Look at you, all flushed up! Shame! A whole night's vigil and
a prayer to the Mother of God!"
When he grows up he will first try to find himself in the sects
paid by the west-European countries,
he will read Sioran, he will drink kefir with Indian herbs,
he will exchange his teachers for native gurus
discovered on the web-sites on mental culture,
until one day, after many a journey from himself to eternity and back,
he arrives at the Faculty of Theology and says:
I have wandered a lot, but here I am,
and the professor of Liturgy, the avantguard miracle of Eastern mysticism,
wishes him welcome — Home.
But just for a while. Then he will get involved with the clergyman's daughter,
an actress in the "Lilith" amateur theatre group,
he will fall into a trance at the "Gospel According to Judas",
the greatest in in world literature and he will have no peace of mind
until he writes "The Gospel According to Self",
an inter-text, a machine for grinding all forms of Self,
temptation and salvation, Le Geode of the womb made of a layer of blood
a layer of data-base a layer of meat a layer of social milieu,
a four-dimensional moussaka
where all ulcers will burst with a Vagnerian force.
He has no connections in the publishing houses and theatres: nobody is going to read
the "Gospel According to Self", nobody is going to save the genius from what is to follow:
the needle and plunder of monasteries and churches (he has known his way there since childhood)
and there he is, in the religious instruction classroom:
the nuns are so old and ugly that he feels like injecting them all into the
organ of oblivion,
(even God doesn't like elderly virgins)
he feels like crying, like shouting out of anger and impotence
that life is not a song by Pink Floyd, he remembers,
he recites the Gospel According to Self to them, he presses it into their wrinkles
into their starched white collars, like silicon he injects it
into their baggy breasts and varicose veins,
and they slowly relax, and after each word appear to be freeing themselves
from the cramp of the past that was not theirs,
they fix their breasts, they lick their lips, they open their eyes, they get
younger by the minute, more beautiful by the minute,
they glow as the child watches them with his mouth open,
teasing them, tickling their arm-pits, touching their knees
and laughing: God, it's God that I want to be.
So as to have you all.

Translated into English by:
Ljubica Arsovska and Margaret Reid

(Чесна девојка)

EEN NET MEISJ

Ik bracht mijn toekomstvisie naar een second hand-winkel
maar niemand wilde ze kopen. Het net is vol stekels
en helden zijn er niet meer. Verdriet is een zuiver fysieke pijn.
Als er geen water is, laat dan het oogvocht vloeien
dat hangt aan je bril. Als je geen bril draagt,
doe dan alsof je een Chinese bent (een oog naar het oosten
plus een oog naar het westen is gelijk een vrouwelijke schrijvershand
in mannelijk gezelschap). De mode van de oosterlingen
komt terug in een pakket met dieetvoedsel.
Geef ook mij je zegen zolang ik nog
een net meisje ben. Morgen of overmorgen zal ik mijn zondigheid verliezen,
en geborduurde hemden dragen uit het Etnografisch Museum
van Macedonie, maar iemand moet ze betalen.
Willen we overleven, dan kunnen we het best de lectorenwoning
inrichten als een galerie. We exposeren er
spataderen, gedroogde navels, netvliezen
en gebroken harten, recht evenredig
met Zuid-Amerikaanse tv-series
(zeg waarom je me verliet en met mijn zuster trouwde),
maar verdriet is een zuiver fysieke pijn
en wordt in mijn land chirurgisch behandeld.
Hier herken ik het aan de pijn in mijn wijsvinger
zo essentieel in de verbreiding van de mobiele telefonie.
Ik weet niet waarom mijn oom me niet op de zak klopte,
in deze jaren is het maar beter als iemand anders
je navelstreng doorsnijdt, maar ik
ben niet bang voor Virginia Woolf,
ik ben bang voor Lidija Dimkovska. Wel eens van haar gehoord?
Nooit volledig gedoopt, maar al haar vrienden gingen in het klooster,
zonder lichaam, maar al haar geliefden bleven ongetrouwd.
Voor jou haast op het uitputtende af een non-vrouw,
(misschien door Soros gesponsord om lief te doen?)
een haast te negeren idee van Medea, van Judaea of van haar.
Nee, ik ben niet bang voor de cijfers 1, 4 en 7
in de afdeling oogziekten, en ook niet voor de hypotheek
van religieuze feestdagen, wat me bang maakt is de houding tegenover God die bestaat
van de God die niet bestaat heeft de angst grote ogen.
Ach, wat een woorden! Woordenboeken zijn lucratief,
je gaat zitten en je speelt: Het begint met een… of met een…!
Vanaf nu zal ik nog slechts spreken in onomatopeeen,
of beter nog: in metaonomatopeeen. Hoe het ook zij,
het was aangenaam kennis te maken, vader. Als ik geen vrouw was,
had u bij mij te biecht kunnen gaan. Maar zo is het ook goed.
Laten we theedrinken, op elkaars nagels bijten
en elkaar likken. Tsjilp, tsjilp! Metatsjilp-metatsjilp!

vertaald door: Roel Schuyt