Dinastija Vlastimirovic

Za rodonacelnika savremene srpske dinastije smatra se onaj knez koji je Srbe doveo na Balkansko poluostrvo. Posle izvesnog broja godina rodi se od njega Viseslav i od njega Radoslav i od njega Prosigoj i od njega Vlastimir. O vremenu i okolnostima vladavine prve trojice zupana gotovo da nema nikakvih blizih podataka. Za vreme vladavine kneza Vlastimira, oko 850. godine doslo je do sukoba izmedju Srba i Bugara koji su mirno ziveli kao bliski susedi. Nista dalje se ne moze reci o njegovoj vladavini kao ni o okolnostima pod kojim su ga nasledili sinovi Mutimir, Strojimir i Gojnik. Mutimir je postao naslednik vladarskog prava ali je teritorija podeljena medju bracom. I u periodu ove generacije srpskih knezeva doslo je do novog sprsko-bugarskog sukoba u kome je bugarski kan Boris primoran da sklopi mir sa Srbima. Neposredno posle ovog rata nastupila je nesloga medju Vlastimirovim sinovima. Buduci najstariji, a verovatni i najmocniji, kao pobednik je izasao knez Mutimir. Svoju bracu proterao je kanu Borisu, zadrzavsi samo Petra, Gojnikovog sina. Petar je, medjutim, ubrzo pobegao u Hrvatsku. U ovo vreme, negde oko 870. godine Srbi su konacno primili hriscanstvo.
Strojimir je u Bugarskoj ostao do kraja zivota. Njegov sin Klonomir imao je sina Caslava, buduceg i, ujedno, poslednjeg poznatog vladara dinastije Vlastimirovica. Knez Mutimir je umro 891. godine, a nasledio ga je najstariji sin Pribislav. Pribislav se na prestolu zadrzao jedva godinu dana. Sa vlasti ga je zbacio brat od strica Petar Gojnikovic, koji se 893. godine vratio iz Hrvatske. Tri godine kasnije Petra je napao Bran, drugi Mutimirov sin, ali je bio porazen i pri tome oslepljen kako bi zauvek bio odstranjen iz daljih borbi za srpski presto. Vec dve godine kasnije kao novi pretendent na presto u Srbiju je iz Bugarske stigao Klonimir, Strojimirov sin, koji je uspeo da zauzme Dostinku, ali na kraju biva pobedjen i ubijen. Posle ovoga Petar Gojnikovic se na prestolu odrzao daljih dvadeset godina.
Negde oko 917. godine bugarska vojska, na celu sa Pavlom Branovicem, krece na Srbiju. U tim borbama Petar bi zarobljen i odveden u Bugarsku, gde je u zatvoru i umro. Na vlast dodje Pavle Branovic, krajem 917. godine. Knez Pavle je vladao tri godine oslanjajuci se na Bugarsku. Zbog kasnijeg prelaske Pavla Branovica na stranu Vizantije, bugarski car Simeon pruzio je Zahariji, sinu Pribislavljevom, podrsku i ovaj je, prognavsi kneza Pavla, stupio na srpski presto 921. godine. Posto je i Zaharije ubrzo postao protivnik Bugara, car Simeon je na Srbiju, negde 922. godine poslao vojsku koja je bila potucena. Ovakav poraz nagnao je Simeona da 924. godine posalje novu vojsku, pod novim zapovednicima. Medju njima je bio i Caslav, sin Klonomirov. Posto je Zaharije pobegao u Hrvatsku, srpski zupani su morali priznati za novog vladara Klonomirovog sina. Tom prilikom zupani su pohvatani i sa jednim brojem stanovnika odvedeni su u Bugarsku. Deo zivlja je pobegao u Hrvatsku, a drugi deo je utociste nasao na teritoriji pod vizantijskom upravom. Srbija je, posle gotovo jednog veka otpora dosla pod bugarsku vlast. Obrt prilika u Bugarskoj ohrabrio je Caslava i on se posle sedam godina vratio u Srbiju. Caslav je priznao vrhovnu vlast vizantijskog cara i u njemu nasao svog zastitnika, tako da mu je car Konstantin VII Porfirogenit pomogao ba obnovi vlast. Kada je u Bosnu, kao sastavni deo Caslavljeve drzave usao ugarski knez Kis, Caslav mu se suprotstavi. U ovim borbama ugarski knez bi ubijen, a kao odmazda usledi nov napad. U tom napadu Caslav bi zarobljen i sa svojim srodnicima bacen u Savu.
Knez Vlastimir je, pored sinova imao i jednu kcer, kojoj dade za muza Krajinu, sina Beloja, zupana Travunije, oblasti u zaledju Dubrovnika i Boke Kotorske. Vlastimir je Krajini dodelio titulu kneza, koju su kasnije nosili i njegovi naslednici Hvalimir i Cucimir.



Dinastija Vojisavljevic

Posle Caslava Vlastimirovica Barski rodoslov pominje deset generacija vladara pre pojave Jovana Vladimira. Pronalazak jednog olovnog pecata iz IX veka upucuje na izvesnog kneza Petra od Duklje. Kombinovanjem nekih podataka doslo se do datuma smrti Jovana Vladimira- 22.maj 1016. godine. Njega je nasledio stric Dragimir, a ovoga sin Dobrosav. Rodonacelnik dukljanske dinastije Stefan Vojislav, naizmenicno se naziva Srbinom, Travunjaninom i Dukljaninom. Negde se cak naziva i imenom Dobrosav. Njegov otac bio je zetski knez Dragimir, a majka kci Ljutomira, velikog zupana Raske. Rodjen je kod Brusna u Drinskoj zupaniji, neposredno posle oceve smrti. Posle ustanka 1034. godine bio je zarobljen, pa uspevsi da pobegne 1038. godine podize nov ustanak. Posto je posle mnogo borbi uspeo da sacuva samostalnost nekih oblasti, knez Vojislav je zavladao velikim prostorom izmedju Bojane i Neretve, a vazalni odnos prema Vizantiji bio je samo simbolickog karaktera. Vojislav je, negde oko 1042. godine na prevaru zarobljen, a na njegovo mesto je dosao njegov sin Mihailo. Nedostatak podataka o Mihailu upucuje na zakljucak o sredjenim odnosima sa Vizantijom narednih dvadeset godina. Nakon toga, nastupilo je otvoreno neprijateljstvo prema Vizantiji. Ustanici u Makedoniji su predlozili Mihailu da njegovog sina Konstantina Bodina postave za vladara drzave koja je trebalo da bude osnovana posle ustanka. Prihvativsi, Mihailo je poslao Bodina u Prizren, gde je proglasen za cara i tom prilikom dobio ime Petar. Na Kosovu kod Pauna, decembra 1072. godine, Bodinova vojska je porazena a on sam zarobljen. Bodin je poslat u Carigrad i zatocen u manastiru Sv. Sergija i Vakha a potom, po carevom naredjenju, prognan u Antiohiju.
Sledeci pomen Mihaila i Bodina datira iz 1081. gidine. Bodin je sa svojim trupama polako osvajao vizantijske teritorije, pa se ubrzo oslobodio vrhovne vizantijske vlasti i sam zaposede neke oblasti u unutrasnjosti. Bodin je tada uzeo Rasku i u njoj postavio dva zupana: Vukana i Marka, a potom i Bosnu gde postavi kneza Stefana. Novi namesnik Draca, Jovan Duka, napao je Bodina, zarobio ga i poslao u ropstvo. Bodin se negde oko 1090. godine oslobodio ropstva i i povratio vlast u Duklji. Poslednji pomen kralja Bodina je u vezi sa prvim krstaskim pohodom, 1096. godine. Kralj Bodin je umro 1101. godine.
Bodin je neprekidno bio u zavadi sa svojim sestricevicima, sinovima kneza Branislava. Branislav je bio sin Radoslava, rodjenog brata kralja Mihaila. Okolnosti pod kojima je Mihailo dobio kraljevsku krunu nedoviljno su jasne. Medjutim, njegov ktitorski portret oslikan u crkvi Sv. Mihaila u Stonu, nedvosmisleno potvrdjuje njegovo kraljevsko dostojanstvo. Bezuspesni pokusaji kralja Mihaila da Barsku episkopiju podigne na rang arhiepiskopije, posli su za rukom njegovom nasledniku. 8. januara 1089. godine Klemente III Viberti je izdao episkopu Petru bulu kojom ga uzdize na polozaj arhiepiskopa, a Barskoj arhiepiskopiji odredjuje koje joj episkopije pripadaju. Posle Bodina na presto je dosao Dobrosav, Bodinov brat, zatim Kocapar, Branislavljev brat, potom Vladimir, sin Vladimira, Bodinovig rodjenog brata. Iza njih slede: Djordje, Bodinov sin, Grubesa, Branislavljev sin, Djordje po drugi put, Gradihna, brat Grubesin, a posle njega sin mu Radoslav, od koga je upravu nad Zetom i Trebinjom 1162. godine preuzeo raski zupan Desa.
Poslednji dukljanski vladar nije bio knez Radoslav, vec knez Mihailo, o kome govori nekoliko dokumenata sa kraja XII veka. On je bio napadnut od strane velikog zupana Stefana Nemanje, nakon cega su oblasti pod vladavinom kneza Mihaila bile pripojene drzavi Nemanjica. Na osnovu nekih dokumenata, moze se pretpostaviti da su Mihailo, sin kralja Vladimira i knez Mihailo, poslednji poznati clan dukljanske dinastije, iste licnosti.



Dinastija Vukanovic

Jos za vreme kralja Bodina, prvi put se pominje rodonacelnik ove raske vladalacke porodice. Kralj Bodin je za zupane u raskoj oblasti postavio Vukana i Marka. Vec 1093. godine Vukan je onaj covek koji je drzao vlast u Dalmaciji. Na Vukana je sa svojom vojskom krenuo car Aleksije. Raski zupan se povukao u tvrdjavu Zvecan, ponudivsi vizantijskom caru pregovore. Ne postujuci ugovor o miru, Vukan ponovo napade Kosovo. 1094. godine Vukan je ponovo bio primoran na pregovore, ali je ovog puta predao caru svoje sinovce po imenu Uros i Stefan Vukan. Novi pokret Srba protiv Vizantinaca dogodio se u prolece 1106. godine. Trajao je do jeseni iste godine i ovoga puta doneo jos jednu pobedu Vukanu protiv vojske Jovana Komnina. Vukan je svoje osvajacke namere usmerio i prema Duklji. Umro je negde izmedju 1112. i 1115. godine
Zupana Vukana nasledio je sinovac Uros I, sin zupana Marka. U vreme bugarsko- vizantijskog rata, 1027. godine, Srbi su uzeli ucesce, ali se ustanak zavrsio porazom, zemlja je bila razorena, a veliki broj stanovnistva odveden je u Malu Aziju. Ugarski kralj Stefan II, pred kraj zivota, odlucio je da svog naslednika ozeni Jelenom, cerkom srpskog velikog zupana Urosa I. Pored Geze, kralja Ugarske, Bela i Jelena su imali jos dva sina, Ladislava i Stefana, koji su takodje bili kraljevi Ugarske. U vreme vladavine Bele II, izuzetna licnost na ugarskom dvoru bio je Belos, sin Urosa I, a brat kraljice Jelene. Veci deo zivota je proveo u Ugarskoj. U izvorima se najcesce pominje kao ban, a od 1145. godine kao palatin. Kao vest vojskovodja istakao se u nekoliko navrata. Umro je negde oko 1198. godine. Na jednom od svojih poseda u Sremu sagradio je benediktinski manastir posvecen Sv. Stefanu.
Urosa I nasledio je sin Uros II. Veliki zupan Raske bio je svakako vec 1146. godine sve do 1155. godine. U prvom pohodu na Srbiju, 1149. godine car Manojlo I Komnin je razirio Ras i osvojio Nikavu i Galic. Sledece godine srpska vojska je ponovo porazena na Tari, a Uros II drugi je lisen vlasti koja je predana Desi. Manojlo je, ubrzo, ponovo doveo na vlast Urosa II, priznavsi ga kao raskog vladara ali i kao i svog vazala. I sledeci pokusaj Urosa II da svojoj zemlji obezbedi samostalnost nije urodio plodom. Posto ga je car Manojlo, 1155. godine proglasio za raskog vladara, Urosu II se gubi dalji trag. Poznato je da je zupan Desa upravu nad Zetom i Travunijom preuzeo tek 1162. godine. Zupan Desa je darivao benediktinskom manastiru na Lokrumu crkvu Sv. Pankracija na Mljetu, a ostrvo Mljet manastiru Sv. Marije u Italiji. Zupan Desa je umro u Trebinju i tu pokopan u crkvi Sv. Petra u Polju.
Kao naslednici Urosa II pominju se dvojica velikih zupana: Primislav i Belus. Primislav je vladao nad Srbijom 1162. godine ali je te godine i zbacen sa vlasti. Na njegovo mesto doveden je Belus. Posle kratke vladavine Belus se povukao u Ugarsku i tamo umro. Postoje pretpostavke o povezanosti ove raske dinastije sa Nemanjicima.



Dinastija Vlatkovic (Raski)

Crkva Sv.Nikole u Psaci kod Krive Palanke, sa portretima cara Urosa i kralja Vukasina, zaduzbina je porodice Vlatkovic. Crkva je podignuta za zivota cara Dusana, a marta 1355. god. poklonjena je Hilandaru. Iz toga vremena je i ktitorski natpis u crkvi, sto znaci da je sevastokrator Vlatko ovu titulu dobio od cara Urosa. Osim toga, Vlatkov sin Ugljesa dobio je titulu kesara od cara Urosa jos kao decak. Posle smrti despota Dejana, Vlatko Peskacic prosirio je svoju teritoriju na racun maloletnih despotovih sinova oduzevsi im Presevo. Svojoj oblasti prikljucio je i zupu Vranje. Moc sevastokrata Vlatka nije bila zanemarljiva. To potvrdjuje cinjenica da je kovao novac i to pre 1365. godine.
Posle bitke kod Rovina, 17. maja 1395. godine, i pogibije kralja Marka i Konstantina Dragasa, pored Vuka Brankovica i despota Stefana Lazarevica, odrzao se jos kesar Ugljesa, koji se pojavljuje u maloj oblasti oko Vranja, Inogosta i Preseva.U sukobu vojske sultana Sulejmana i Djurdja Brankovica s jedne, i despota Stefana i Vuka Lazarevica sa druge strane, medju Turskim vazalima nalazio se i kesar Ugljesa Vlatkovic sa svojim ratnicima. U toku borbe kesar Ugljesa je pruzio despotu Stefanu vazna obavestenja o planovima Turaka, a zatim se i sam pridruzio despotovoj vojsci. Ne moze se tvrditi da je ovaj preokret odlucio ishod bitke, ali je cinjenica da je despot Stefan iz nje izasao kao pobednik. Kesar Ugljesa se pominje i 1410. godine, kada se nalazio u pratnji despota Stefana na dvoru vizantijskog cara Manojla II Paleologa u Carigradu. Kada je pocetkom 1412. godine sultan Musa sa svojom vojskom iz oblasti Sofije preko planina Cemernik prodro u srpsku Despotovinu, iznenada je upao u Vranje, na teritoriju kesara Ugljese . Kesareva zemlja je tada opljackana, a on sam izbegao je najgore. O samom kraju Ugljese Vlatkovica nema nekih podataka. Pominje se i 1423. godine, kada je darivao manastiru Hilandaru crkve Sv. Nilkole u Vranju i Lucanima sa okolnom selima. U manastiru Ljubostinji nalazi se grob Ugljesinog sina: "Ovde lezi Stefan, kesara Ugljese sin".



Dinastija Vojinovic

Osnivac porodice Vojinovic, vojvoda Vojin, gospodar Gackog, bio je jedan od najistaknutijih velmoza kralja Stefana Decanskog, a pripadao je i krugu velikasa oko mladog kralja Stefana Dusana. Sinovi vojvode Vojina, Milos, Altoman i Vojislav, takodje su uzivali poverenje kralja Dusana, na cijem dvoru su Milos i Vojislav i zapoceli svoju karijeru, oba sa titulom stavilaca, zvanja niskog ranga, ali dovoljnog da omogucuje uvid u politicka zbivanja i ucestvovanje u njima. Najstariji sin vojvode Vojina, stavilac Milos Vojinovic, kome je predstojala sjajna karijera, umro je mlad. O drugom sinu, Altomanu Vojinovicu, ne zna se mnogo, a nekoliko sacuvanih podataka potvrdjuje njegovo visoko mesto u krugu Dusanove vlastele. Pred kraj zivota je nosio titulu velikog zupana, a poslednji put se pominje 1359. godine.
Vojislav Vojinovic, najmladji sin vojvode Vojina, koji se jos 1350. godine pominje kao stavilac, pred kraj zivota, za vlade cara Urosa, postao je najmocniji velikas u srpskoj drzavi. Od oca i brace nasledio je vlastelinstvo, cemu je do proleca 1359. godine pripojio zupe velikog celnika Dimitrija. Njegova oblast dostigla je najveci obim 1363. godine, kada je zahvatala prilican prostor izmedju Rudnika, Drine, Popovog Polja, Dubrovacke Republike, Boke i Kosova. Umro je iznenada u jesen 1363. godine, a nasledila ga je njegova udovica kneginja Goislava, sa maloletnim sinovima kojima se ubrzo gubi trag.
Zupan Nikola Altomanovic, sin velikog zupana Altomana, prvi put se pominje novembra 1366. godine kao jedan od velikasa srpskog Carstva, a 1367. godine kao gospodar Rudnika. Godine 1368. skoro cela oblast Vojislava Vojinovica bila je u rukama mladog zupana. U pregrupisavanju snaga za vlade cara Urosa, Nikola Altomanovic je stupio u pakt sa Lazarom Hrebljanovicem protiv mocnih Mrnjavcevica. Do sukoba je doslo 1369. godine; u toku boja Lazar se povukao, a mladi zupan jedva je izvukao glavu. Posle maricke bitke i smrti cara Urosa, decembra 1371. godine, Nikola Altomanovic drzao je oblast u zapadnoj Srbiji prema Bosni, sve do Dubrovnika, a uspevsi da povrati Rudnik i stratesko utvrdjenje Zvecan na Kosovu, obnovio je stare oblasti Vojinovica, i iz nove preraspodele snaga izasao kao najjaci oblasni gospodar. Stupanje u savez sa Mletackom Republikom skupo je kostao zupana Nikolu. Bosanski ban Tvrtko i knez Lazar, tokom leta 1373. godine, udruzenim snagama i brzom ofanzivom, unistili su vlast raskog zupana. Njegovu zemlju podelili su medju sobom, medjutim izgleda da mu je ostavljena titula zupana i jedna mala oblast za uzivanje, buduci da se poslednji put pominje kao zupan 23. januara 1398. godine.



Dinastija Vlatkovic (Hercegovacki)

Vise od dva i po veka bili su prisutni na istorijskoj pozornici clanovi ove znacajne hercegovacke porodice, kao gospodari prostranih oblasti u donjem toku Neretve. Najstariji poznati predak ove porodice zvao se Bogavac i ziveo je pocetkom XIV veka. Bogavac je imao sinove Mrdesu i Radivoja. O njima se malo zna, jedino da je Radivoj imao dva sina, Djurdja i Vukica.
Djuradj Radivojevic se pvi put pominje na celu ove kuce oko 1390. godine. Zbog nemira u Bosni Djuradj je od Dubrovcana zatrzio "slobodni list" kako bi, u slucaju opasnosti, mogao da se skloni na njihovu teritoriju. Tada je verovatno dobio i pravo gradjanstva Dubrovnika. Kada je na vlast u Bosni dosao Stefan Ostoja, Djuradj je sa porodicom prebegao u Dubrovnik, ali se vec sledece godine pominje kao gospodar Drijeva, vaznog trgovackog grada na Neretvi. Nakon 1409. godine vise nema vesti o braci Djurdju i Vukicu. Vukic je imao sina Vuka, a Djuradj sinove Pavla, Nikolu i Vlatka. Vojvoda Pavle Djurdjevic prvi put se pominje 1415. godine u vezi sa zaplenom jedne mletacke ladje od strane njegovih ljudi. U sukobu sa izvesnim Vojinom Sracinovicem bila su uhapsena braca Pavlova, Nikola i Vlatko. Pomogli su im Dubrovcani, ali su ovom prilikom Djurdjevici izgubili deo svojih oblasti. Tokom 1434. godine braca Djurdjevic i Vuk Vlatkovic su dobili gradove Vratar, Novi i Krusevac, a takodje im je vracena bastina koju je oduzeo Sandalj Hranic. Vuk, sin Vukica Radivojevica nije imao uskih potomaka. Braca Djurdjevic ziveli su otprilike do 1444. godine, a vojvoda Petar, sin Pavlov, umro je pocetkom 1452. godine.
Medju clanovima ove porodice koji su sa Dubrovackom Republikom sklopili ugovor protiv hercega Stefana Vukcica Kosace, pominju se: vojvoda Ivanis, knezevi Marko, Andrija, Zarko, Radivoje, Bartol i Tadija, sinovi kneza Vlatka, zatim knez Tomas, sin kneza Nikole, i Pavle, sin vojvode Petra. Clanove ove porodice Dubrovcani su primili u red svoje vlastele i dali im u bastinu jednu kucu u Dubrovniku. Posto su ucestvovali u porodicnim sukobima Kosaca, vojvoda Ivanis Jurjevic i njegova braca igrali su znacajnu ulogu u podeli zemlje koja je usledila. Posto je opet pao pod hercegovacku vlast, vojvoda Ivanis je morao da se obrati za pomoc Dubrovniku, sto je dovelo do toga da im kralj Tomas dodeli nove posede ali nije poznato gde su se ono nalazili. Jako je tesko saznati detalje o drugim clanovima ove porodice kao i o godinama njihove smrti. Zna se pouzdano da je vojvoda Ivanis umro izmedju 1482. i 1483. godine.
Andrija, sin kneza Vlatka, zakaludjerio se 1458. godine i dobio ime Avgustin. Posto je napustio manastir, 1476. godine prikljucio se borbi koja se vodila u poslednjim ostacima zemlje hercega Stefana. Poslednjih godina zivota je presao na stranu Turaka, a pominje se da je i uzeo muslimansku veru. Pocetkom 1488. godine zarobljen je i zatocen u ugarsku tvrdjavu Kos, gde je najverovatnije i pogubljen. Sve negde do 1492. godine neke od oblasti drzali su potomci porodice Vlatkovic, oslanjajuci se na Ugarsku. To su najverovatnije bili Zarko, Tadija i Djuradj, njihov necak. "Djuradj humski" se pominje i u jednom pismu iz 1498. godine, a pretpostavlja se da je on bio sin Andrije (Avgustina). Obaveze Dubrovacke Republike prema ovoj porodici prestale su posle smrti vojvode Zarka, 24. marta 1498. godine. Posle njegove smrti pominju se naslednici ovoga vojvode, ali oni nisu imali neku znacajnu ulogu u javnom zivotu.



Dinastija Zlatonosovic

Vlastelska porodica Zlatonosovici imala je svoje poseda u Podrinju, na granici bosanske i srpske drzave. Iako su vec u drugoj polovini XIV veka imali znatan ugled medju bosanskom vlastelom, po znacaju i snazi nisu se mogli meriti sa Kosacama, Sankovicima i Pavlovicima. O prvom Zlatonosovicu, cije ime je ostalo nepoznato, zna se samo toliko da je bio ozenjen jednom od kceri vojvode Vucka Hrvatinica. Poznata su imena dvojica njegovih sinova: Stjepan i Vladj, ucesnici bitke na Kosovu u sastavu bosanske vojske sa Vlatkom Vukovicem Kosacom na celu. Nakon ovog datuma gubi im se svaki trag.
Prvi, imenom nepoznati Zlatonosovic imao je brata, cije ime u neposrednim istorijskim izvorima takodje nije ocuvano. Ovaj Zlatonosovic imao je sinove Vukasina i Vukmira. Vojvoda Vukmir Zlatonosovic bio je svedok, a po svemu sudeci i ucesnik u ubistvu kneza Pavla Radenovica u Sutjesci, 1415. godine. Kao udeo u podeli zemlje Pavla Radenovica Vukmiru je obecano Olovo. Pocetkom 1424. godine vojvoda Vukmir se razboleo i najverovatnije podlegao bolesti, posto se njegovo ime vise ne pominje.
Vukasin Zlatonosovic, koga kao vojvodu dokumanta pominju od marta 1425. godine, ostao je jedini predstavnikove vlastelske kuce. U prvoj polovini XV veka bio je jedan od najuticajnijih ljudi bosanske Kraljevine. Sredinom novembra 1430. godine, izmedju vojvode Vukasina i kralja Tvrtka izbilo je otvoreno neprijateljstvo. Posto se kralj spremao da napadne Zlatonosovica, Dubrovcani su, buduci od ranije prijatelji Zlatonosovica, izuzeli svog poslanika iz ovog napada. Iz Dubrovnika je, 22. novembra 1430. godine, kralju Tvrtku stiglo pismo u kome se izjavljuje zaljenje zbog slucaja koji se dogodio Vukasinu Zlatonosovicu. Moze se samo nagadjati kakve ja prirode bio ovaj slucaj, ali nije daleko od istine pretpostavka da je tom prilikom zapravo doslo do potpunog istrebljenja cele porodica Zlatonosovic.