| Na de grote overstroming in mijn pannenlade was ik uitgekeken op de keuken en vertrok ik naar de living. Vlak naast de keukendeur stond een groot zwart meubel dat een piano bleek te zijn. Ik kroop eronder en was aangenaam verrast : het lag er vol met bruine balletjes. Ik kon dadelijk al wat gaan voetballen ! Dat viel wel tegen : het eerste balletje waar ik een flinke trap tegen gaf zat muurvast en ik hield er een zwaar verstuikte teen aan over. Trouwens, �l deze bloembakbolletjes zaten vastgeklemd. Voetballen zat er dus niet zo dadelijk in. Ik hoorde later dat dit een erfenis was van de poezen : zij speelden met de bolletjes uit de bloembakken tot die onder de piano verdwenen. Dan konden ze er niet meer aan en Meutje, die probeerde ze er met een lange stok onderuit te krijgen, had ook geen sukses omdat de kleibolletjes muurvast zaten. Enfin, met mijn n�t-niet-gebroken teen was ik dus min of meer gedwongen om een dag of twee onder de piano te blijven zitten want al hinkend verder trekken, dat zag ik niet zitten. Ik heb daar wat rondgekeken en ontdekte dat ik langs de pedalen in de piano binnen kon komen. Nu werd ik pas echt nieuwsgierig : wat daarboven allemaal te zien was ... dat moest ik zeker onderzoeken ! Toen mijn verstuikte teen wat beter was, begon ik aan de grote klim. Langs een van de schuine balken werkte ik mij moeizaam omhoog. Ik kwam terecht in een wir-war van kabels en knopjes en vilten hamertjes. Menig uurtje heb ik doorgebracht met het verkennen van deze grote ruimte. Ik was in een echte speeltuin terechtgekomen ! Ik kon er omhoog klimmen en dan naar beneden glijden langs de snaren. De snaren geven ook een beetje mee en, na wat oefening gelukte het mij om er trampoline op te springen. Ik moet zeggen, in mijn "piano-tijd" heb ik redelijk wat aan mijn conditie gewerkt ! Soms begonnen de hamertjes op en neer te gaan. De eerste keren schrok ik mij rot en ik heb menig hamertje op mijn tenen, op mijn vingers en zelfs op mijn hoofd gekregen eer het mij lukte om ze te ontwijken. Maar dat viel al bij al nog mee. Wat minder aangenaam was, was het geluid dat dan geproduceerd werd. Het wordt "muziek" genoemd maar voor mijn oortjes was het gewoon LAWAAI ! Dat rommelde en echoode daarbinnen in de piano ! In het begin viel ik gewoon omver van de trillingen. Ja, ja, er is toen heel wat acrobatenwerk aan te pas moeten komen om te vermijden dat ik, tussen de snaren door, naar beneden zou donderen ... Het ergste van al was echter toen er bij dat getokkel op de piano ook nog gezongen werd. Meestal klonk dat verschrikkelijk vals en ik kon mijn vingers niet in mijn oren stoppen want ik had beide handen nodig om mij vast te houden aan de snaren. Die zangstonden waren een echte kwelling voor mij en ik kon alleen maar hopen dat ze telkens snel voorbij zouden zijn ... Onder ons gezegd en gezwegen : ik beken eerlijk dat ik soms eens een hamertje tegenhield zodat het niet op de snaren terecht kwam. Dan hield het gekweel op en werd er flink wat afgefoeterd. Dat was zo een beetje mijn manier om wraak te nemen voor het verstoren van mijn rust. Jammer genoeg begon ik na een tijdje aan mijn rechteroor lichtjes doof te worden en er waren dagen dat ik wakker werd met een stekende hoofdpijn. Uiteindelijk ben ik dan maar vertrokken uit de piano, op zoek naar een ander onderkomen. |
| Karapoes vertelt : Mijn verblijf in de PIANO |
| � Meutje |