MIJN PERSOONLIJKE VERHAALDit verhaal is voor veel mensen misschien totaal ongeloofwaardig. Bedenk wel dat ik de briefwisselingen met bepaalde instanties en het "cursus"-materiaal nog als "bewijs" heb. Zou ik het aandurven om dit op internet te zetten als ik alles had verzonnen? In 1982 kwam mijn zus thuis met het wonderlijke verhaal dat ze een vliegende schotel boven het dak van haar auto heeft gehad. Ze zat toen samen met haar vriendin in haar auto in sportpark Diemen in Diemen. Opeens zaten ze midden in een zeer fel wit licht. Bovendien was het geluid van "krachtige wind in bebladerde bomen en struiken" te horen. De struiken bewogen zich rondom hen heen in een afwaartse richting. Dat krachtige ruisgeluid en het felle licht zorgden er voor dat mijn zus zich een beroerte schrok en keihard is weggereden. Haar vriendin kon nog net zien hoe de onderkant van de vliegende schotel de auto met het licht achtervolgde. Ik moet bekennen dat ik dat verhaal destijds niet al te serieus nam. "Het zal wel een helikopter met schijnwerper zijn geweest" was mijn verklaring. Zoals meestal in dit soort gevallen heeft mijn zus geen aangifte gedaan van het gebeuren. Waar, hoe en waarom moet je dat doen? Op deze manier raken veruit de meeste van dit soort verhalen in de vergetelheid. In 1990 overkwamen mijn zus en haar vriendin nog meer vreemde zaken. Ze reden met de brommer komende uit Amsterdam richting Almere toen ze ter hoogte van het Kromslootpark drie lichten in de hemel vreemde bewegingen zagen maken. Elk licht bevond zich op de hoek van een denkbeeldige driehoek. Een licht bewoog zich telkens tussen de andere twee lichten door, zodat zich opnieuw een nieuwe driehoek vormde. Op deze manier bewogen de lichten zich voort. Op de dijk bij het Gooimeer zijn ze afgestapt om het spektakel beter te kunnen zien. Boven het water zagen ze drie vliegende schotels met "zoeklichten". Na een tijdje verdwenen de vliegende schotels "in het niets". In mijn naaste omgeving heeft eigenlijk iedereen wel eens UFO's gezien. Zo hebben mijn oom en tante ooit een gele bol (bolbliksem noemden ze het zelf) gezien op de Veluwe. Ongeveer een op de zeven mensen op de wereld heeft wel eens een UFO gezien. En naar schatting een op de drie mensen heeft wel eens een paranormale ervaring gehad. Mijn eigen wonderbaarlijke verhaal begon op een zondag in juni 1993. Ik was toen ter gelegenheid van de zeswekendienst voor de overleden vader van mijn vriend, op bezoek bij de moeder van mijn vriend. Zij is zwaar katholiek en begon toen te praten over God, de hemel en het hiernamaals. Ik kon het toen niet laten om haar mijn visie te geven op het hele gebeuren. Ik vertelde haar dat ik de mening ben toegedaan dat God een buitenaardse beschaving is, en dat ze per UFO af en toe een kijkje komen nemen om te zien hoe het er mee staat hier op aarde. Onderweg naar huis had ik gedachtes als "wat een puinhoop is het hier op aarde, geen mens die eerlijk wil delen en kijk al die gekke koekblikken eens op de weg." Precies op dat moment zag ik een oranje lichtbol langs de kant van de weg. Dit felle knaloranje licht hing zo ver ik het kon inschatten vlak onder de hooghangende sluierbewolking. Ik had een vreemde "dwanggedachte" met de mededeling: "Je snapt het!" Precies op het moment daarna veranderde de bol in een stuk zilverkleurig metaal. Na een paar seconden verdween dat "in het niets". "God kan uw gedachten lezen nog voor u deze hebt uitgesproken" heb ik op een wel heel bijzondere manier zelf mogen ervaren. Dit is een schoolvoorbeeld van wat ze een "UFO met"- waarneming noemen. Vaak gaan UFO-waarnemingen en telepathische of spirituele ervaringen samen. In mei 1994 kreeg ik een oproep voor de sociale dienst; ik moest mij melden bij het arbeidsbureau voor eventuele scholing. Daar hadden ze een cursus "arbeids- en beroepenorientatie" voor me. Op de orientatiebijeenkomst van die cursus bleek mij al snel dat het om nogal een vreemde cursus ging. De cursusleidster begon zelf al over het feit dat ze de wet op de persoonsregistratie niet wilde overtreden. Ze vertelde dat zaken als "wie ben ik, wat kan ik en wat wil ik" aan de orde zouden komen. Het was de bedoeling dat de overige cursisten elkaar heel goed zouden leren kennen. Op dat moment voelde ik al nattigheid. Ik herinnerde mij een bericht op het televisiejournaal van de winter daarvoor: "Het ministerie van Sociale Zaken ontwikkelde in samenwerking met het ministerie van Justitie een nogal omstreden cursus om de uitkeringsfraude tegen te gaan. De opzet is dat iedereen op elk moment de cursus mag weigeren." Ik ging daarop terug naar het arbeidsbureau met de mededeling dat ik wilde stoppen met die "cursus". De dienstdoende arbeidsconsulente vond dat goed. Een paar dagen later werd ik echter gebeld door een "scholingsdeskundige" en ik moest doorgaan met die cursus omdat ze anders een "bericht van weigering van passende scholing en/ of arbeid" naar de uitkerende instantie zou sturen. Na een ziekmelding van mij hing ze weer aan de telefoon met de mededeling: "Je moet die cursus doen want anders heeft het gevolgen voor je uitkering." Verder sprak zij het vermoeden uit dat ik andere bezigheden (zwart werk) had. Ik moest mijn ziektes vanaf nu bij haar melden. Na toch weer enkele "lessen" bijgewoond te hebben besloot ik dat de cursus toch te idioot voor woorden was. Ik begon boze brieven te schrijven naar de betrokken instanties. In een van die brieven schreef ik dat het arbeidsbureau zich schuldig had gemaakt aan overtreding van de wet op de persoonsregistratie. De cursus bestond inderdaad uit nogal persoonlijke en zelfs medische informatie. Deze gegevens werd je geacht in groepsverband te bespreken en vervolgens bij de cursusleidster in te leveren. De zaterdag na mijn eerste protestbrief vond ik bij het buitenzetten van de vuilnis een dikke stapel met foto's, met op die foto's afbeeldingen van luchthavens, Afrika en zeer veel verschillende mensen. In diezelfde week kreeg ik ook opeens zeer merkwaardige nieuwe buren die in totaal slechts een week of zes zouden blijven. Om te beginnen hadden ze een hond van het type Rothweiler. Mijn nieuwe buurvrouwtje reed zowel auto als motor van het model "Interceptor". Verder droeg ze shirtjes met o.a. teksten als "Mr. Big bumps ahead." In die periode was het bloedheet en stonden overal de balkondeuren open. Mijn nieuwe buurvrouw had de gewoonte om luidkeels met mijn bovenbuurvrouwtje te kletsen op het balkon, zodat ik ook alles kon horen. Ze besprak zaken over mij die ze onmogelijk van iemand anders gehoord kon hebben. Als ik buiten op straat kwam viel het op dat overal waar ik ga of sta, mensen toneelstukjes op aan het voeren waren met persoonlijke informatie over mij. Op dat moment drong het drong het besef tot mij door dat dit alleen mogelijk was door mij af te luisteren. Op dat moment wist ik al dat er een techniek bestond waarmee de politie en de Binnenlandse Veiligheidsdienst de telefooon kunnen aftappen zonder dat je aan het telefoneren bent. Er ging toen van alles door mij heen: "Zou de BVD ook bij mij inbreken? Houden ze mij al langer in de gaten? Hoe lang luisteren ze mij al af?" Alleen al van die gedachtes werd ik stapelgek en daar kwam bovendien nog bij dat ik nogal inzat over mijn uitkering omdat ik met die stomme "cursus" was gestopt. In die periode was er een kabinetsformatie aan de gang en het begon langzaam tot mij door te dringen dat het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, inclusief de regering zich schuldig hadden gemaakt aan overtreding van de wet op de persoonsregistratie, de wet op het medisch geheim en de wet op de privacy! Het arbeidsbureau valt onder het ministerie van Werkgelegenheid en is dus een overheidsinstantie. Mijn zenuwen begonnen het een beetje te begeven en ik ging naar de dokter. Ik kreeg daar neppillen die ik herkende aan het feit dat er geen bijsluiter bij zat. Toen heb ik zelf bij de drogist maar kalmeringstabletten gekocht. Die zaterdag daarop was dit bericht op de radio: "Een mevrouw die van haar arts medicijnen kreeg voorgeschreven die zij niet vertrouwde, kocht bij de drogist andere medicijnen. Deze medicijnen zullen door het ziekenfonds niet vergoed worden." Vanaf dat moment begon er zelfs een intimidatie- of treitercampagne via de radio en televisie tegen mij. Ongelooflijk maar waar! Op zich is het wel een logische gedachte dat er ook BVD-medewerkers bij de omroepen zitten. Het voert te ver om alle incidenten uitvoerig te behandelen, maar het is wel zo dat de omroepen waarvan ik dat verwachtte ook inderdaad het vertouw namen bij die treiter- en intimidatiecampagnes. Ze waren (en zijn?) natuurlijk bang dat ik naar een krant zou stappen. In Nederland is het zo dat vooral oud-politici bij de omroepen werken. Connecties tussen de politiek, omroepen en de BVD zijn in Nederland kennelijk de gewoonste zaak van de wereld. Omdat ik wist dat men mij constant zat af te luisteren ben ik daar bewust mee gaan spelen. Ik draaide zeer toepasselijke muziek van zeer toepasselijke platen die ik "toevallig" in huis had. Zo draaide ik een keer het nummer "The sea named Solaris" van de Japanner Tomita. Dat nummer bestaat uit twee subtitels en eindigt met "Ich ruf zu dir, Herr Jesu Christ" van Bach. Daarna speelde ik een nummer van Tomita waarin computerprogrammageluiden zitten verwerkt. Toen ik daarna mijn moeder wilde bellen kreeg ik meneer "de Zee" aan de telefoon. Toen ik het nog een keer probeerde kreeg ik een computerprogrammaklankenbandje (wat een woord) aan de lijn. Toen ik daarna de radio aanzette was het nummer "Je moeder die in de hemel is" net bezig. Als ik bijvoorbeeld het bureau voor rechtshulp wilde bellen dan kreeg ik een antwoordapparaat aan de lijn met de tekst: "Het bureau voor rechtshulp is 24 uur per dag bereikbaar maar nu helaas even niet. Probeer het nog maar eens en keer en succes ermee!" Dit hele gebeuren duurde zeker een maand of drie. Het zal duidelijk zijn dat ik geestelijk een wrak was en nog maar nauwelijks kon slapen. Het scheelde weinig of ik was in die tijd in een psychiatrische inrichting terecht gekomen. Het vreemde is dat het mij opviel dat zelfs CNN berichten ging uitzenden die op mijn persoonlijke situatie betrekking hadden. Mijn bovenbuurvrouwtje was het ook niet ontgaan en ook zij sloeg door. Daar begreep ik toen absoluut helemaal niets van: was ik dan toch bezig om helemaal knotsknettergek te worden? Was dit een manier van de CIA om de BVD te laten weten dat ze wisten waar ze mee bezig waren? Wat later werd mij duidelijk dat Big Daddy de zaak had overgenomen van Big Brother! Het is misschien moeilijk te geloven maar ik was toen zwaar profetisch! Ik had de gave om via woorden en zelfs in gedachten "dingen te laten gebeuren". Deze gave merkte ik voor het eerst op toen ik ironische ansichtkaarten naar een politieke partij begon te sturen. Bepaalde zaken en gebeurtenissen waren zo vreemd dat het onmogelijk het werk van welke geheime dienst dan ook kon zijn. Als ik aan een bedrijf of instantie dacht dan kwam er op dat moment bijvoorbeeld een auto met de naam van dat bedrijf langs rijden. In de nacht van 13 op 14 juli 1994 werd ik uit mijn slaap gewekt omdat iemand het in zijn hoofd haalde om om twee uur bij mij aan te bellen. Aan de deur was niemand te zien, maar buiten kwam er een enorme witte massief oplichtende bol precies mijn kant opzetten. Uit deze bol schoten bliksemschichten. Gedurende ongeveer een uur schoten de bliksemschichten zonder geluid en regen om mij heen. Mijn bovenbuurvrouwtje stond als een gek te gillen en te schreeuwen. Een "ongewone gewone" onweersbui sluit ik bijna uit omdat het gewoon te vreemd was allemaal. Ik moet bekennen dat ik toen pas echt mijn bekering heb gekregen. Voor die tijd was ik echt niet christelijk of zo. Vanaf die tijd ben ik mij pas echt gaan verdiepen in UFO's, religies en oude culturen. Een paar maanden later is een zelfde bol ook nog op het CNN-journaal te zien geweest. De "lichtende wolk" (om het in Bijbelse termen uit te drukken) is toen op film gezet aan de Amerikaans-Canadese grens. Volgens sterrenkundigen was het waarschijnlijk een meteoriet. Meteorieten hebben toch altijd een geel licht? Het leek mij boeiend om mijn profetische gaven van dat moment (het is nu een paar jaar later stukken minder geworden allemaal) eens aan de ultieme test te onderwerpen. Ik stuurde die politieke partij het kaartje dat ik toevallig in de uitverkoopbak van mijn lokale sigarenwinkel had gevonden met de pakkende tekst: "Voor jou pluk ik de sterren van de hemel". Hiermee dus doelende op de "ster" van Bethlehem. Verder had ik nog meer profetien op dat kaartje geschreven, welke binnen enkele dagen allemaal uitkwamen. Een paar weken later kwam ik al fietsende op het fietspad een scarabee (zo'n enorme Egyptische mestkever) tegen. Op dat moment vond ik het zielig om dat diertje dood te maken en mee naar huis te nemen. Achteraf had ik daar natuurlijk spijt van omdat ik geen bewijzen had en niemand mij zou geloven. Tot mijn stomme verbazing stond er in de krant van die zaterdag daarop een verhaal over een geel-rode lichtgevende bol die boven mijn woonplaats had gehangen. Tientallen mensen hebben die bol toen gezien. Voor mijzelf een zoveelste bewijs voor het feit dat ik inderdaad zwaar profetisch was. Overigens heb ik nog meer "vreemde zaken" meegemaakt. Zo zag ik een keer boven het winkelcentrum bij mij in de buurt een vliegtuig vliegen met daarachter een zilverkleurige schijf of vliegende schotel. Ik stond een keer met mijn vriend op mijn balkon toen we iets zagen vliegen dat rond en zilverachtig van kleur was. "He, wat vliegt daar nou weer?" vroeg ik. "Ach, je ziet ze weer vliegen." zei mijn vriend. "Het zal wel gewoon een vliegtuig zijn." Precies op het moment dat hij het woord "vliegtuig" in zijn mond nam, zag ik boven de huizen aan de overkant een rood hoekig vliegtuig naar beneden storten met de punt naar beneden! Zo zag ik ook een keer een condensspoor uit "het niets" komen. Ik zag een keer twee vliegtuigen naast elkaar vliegen: uit het ene vliegtuig kwamen wel condenssporen en uit het andere niet. In diezelfde periode (zomer van 1994) had ik ook twee nachten achter elkaar last van "stemmen in mijn hoofd". In de eerste nacht bestond dit uit het horen van "flipperkastgeluiden" en een zooitje gevlo ek. In de tweede nacht had ik contact met "beide partijen in de hemel". Zo kreeg ik ondermeer de mededeling: "Twaalf, midden, links." Pas veel later werd mij duidelijk waar dat op sloeg. Ik was toen bezig met het schrijven van de eerste opzet van "Verklaring van Openbaring", en het had betrekking op de plattegrond van het Nieuwe Jaruzalem. Ik kan eventuele psychologen gerust stellen met de mededeling dat het bij deze twee "schizofrenieaanvallen" gebleven is. Ondermeer door de CD "Decoy" van Miles Davis kwam ik op het idee om het Engel-se alfabet eens fonetisch op een rijtje te zetten. Het "Marks en Engel-s alfabet" was het resultaat. Toeval, goddelijk teken of ko(s)mische grap? Oordeel zelf maar! |
