Во обидот да напишам есеј за писателот како странец, јас се чувствувам поттикнат да избирам меѓу две нешта. Од една страна, потребата за философски дискурс ме соочува со можноста да ги наведувам и да ги коментирам значењата на концептот "странец" што се утврдиле во историјата. Тогаш би требало да зборувам за Одисеј од секоја поединечна епоха, кој странствува низ светот за да се врати, на крајот, во својата Итака. Географијата на просторите по кои се патувало е различна во различни епохи, а била различна и копнеената Итака. Но, од друга страна, потребата за поетизирање на таквиот евентуален философски дискурс се јавува во мене како нескриен порив да ја понудам поинаквата перспектива на мојата размисла. Таа перспектива не е само автобиографски говор на еден автор туку и обид за еден непретенциозен манифест на тој автор. Затоа, значи, на други ќе им го препуштам подробниот опис на историските облици на овој концепт. Она што ме интересира мене овде е архетипската слика: постои татковина, постои патување-странствување, но постои и враќање. Оттука сакам да почнам за да ги означам некако моите координати како млад писател од крајот на векот што се обидува да пишува во време, или веќе во епоха во која се тврди дека е литературата, како и сe друго, бесмислена и непотребна, т.е. дека е таа само една од многуте, и затоа заменливи, начини на хедонистичка игра на современиот човек за кого нема излез од безмилосниот механизам на обезличувањето наречен Нов светски поредок.
Од средината на 20 век наваму, вообичаено е да се говори за странствувањето како за апсурдна судбина на историскиот човек. Притоа, по Ками и Сартр, отуѓувањето на битието и очајот и тегобноста што ги доживува тоа битие се одредувачки за концептот "странец". Со тој коцепт, пак, денес се опфаќа современиот човек како битие што се отуѓило од Бога, од себеси и од светот, па бесмислено лута, како номад, низ постмодернистичкото буниште на крајот од 20 век, мислејќи дека се единствено играта и импровизацијата со безнадежноста и со смртта единственото нешто што преостанало. Ако го оставиме малку настрана библискиот дискурс за почетокот на Адамовото очајно странствување во овој свет, на кое подоцна ќе се навратам, поочигледен почеток на произведувањето примери што ќе го потврдат концептот "странец" е Ничеовото гласноговорно прогласување на смртта на Бога. "Бог е мртов", а штом е така, тогаш, според зборовите на Иван Карамазов кај Достоевски, сe е дозволено, т. е. не постои оска на битието, не постои парадигма на устројството, не постои личност што открива други личности како "други", не постои веќе вредност зашто не постои начин таа да се одреди, - сe е потонато во ужасот на неодреденото и безличното.