«Είδατε το ’64 τι έκανα στην Κύπρο;»

Υπερήφανη δήλωση ανδρός για τα όσα [δι]έπραξε στην Κύπρο το 1964.

Τι συνέβαινε την περίοδο 1963-1964 στην Κύπρο;

Στις 30 Νοεμβρίου 1963, μετά την κατάθεση των 13 σημείων για την αναθεώρηση του κυπριακού συντάγματος από τον Μακάριο, είχε ξεσπάσει πολιτική κρίση στο νησί μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Οι Τούρκοι περίμεναν εναγωνίως ακόμα ένα «θεόσταλτο» δώρο, αφού δεν ήθελαν να δώσουν την εντύπωση ότι οι ίδιοι ξεκίνησαν την ένοπλη σύγκρουση. Στην τουρκική κοινότητα της Κύπρου είχαν «δοθεί οδηγίες» να διασφαλίσει πως δεν θα ήταν οι Τούρκοι που θα άρχιζαν τη μάχη.

Στις 3 Δεκεμβρίου, με διαταγή του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, μέλη της Οργάνωσης προχώρησαν σε μια προβοκάτσια: ανατίναξαν το άγαλμα του ήρωα της ΕΟΚΑ Μάρκου Δράκου και απέδωσαν την ενέργεια στους Τούρκους. Στις 21 Δεκεμβρίου, ένοπλη περίπολος του Γιωρκάτζη συνεπλάκη με Τουρκοκυπρίους και, μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών, σκοτώθηκαν δύο Τουρκοκύπριοι. Η Λευκωσία μέσα σε λίγες ώρες μετατράπηκε σε πεδίο σύγκρουσης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και μελών της ΤΜΤ [Τουρκική Αντιστασιακή Οργάνωση, που είχε ιδρυθεί το 1957 από τον τότε εισαγγελέα στην αποικιακή κυβέρνηση Ραούφ Ντενκτάς].

Η αντίστοιχη της ΤΜΤ ελληνοκυπριακή Οργάνωση [αυτό ήταν το όνομά της], από την άλλη πλευρά, είχε ως ηγέτη της τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη και υπαρχηγούς τον μέχρι πρότινος πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκο Κληρίδη και τον σημερινό πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο.

Ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης είχε στήσει τις μυστικές υπηρεσίες της Κύπρου, μετά την ανεξαρτητοποίησή της, συνεργαζόμενος στενά με τους μετέπειτα δικτάτορες της Ελλάδας Γεώργιο Παπαδόπουλο και Δημήτριο Ιωαννίδη. Με την αμέριστη, φυσικά, συμπαράσταση και των Αμερικανών, αφού πίσω και από τις δύο οργανώσεις κρύβονταν αντίστοιχες οργανώσεις τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας. Αυτές οι οργανώσεις αποτελούσαν παρακλάδια των νατοϊκών –παραστρατιωτικών– δικτύων που έχουν γίνει γνωστά με τις κωδικές ονομασίες Stay Behind, Gladio [Ιταλία], Κόκκινη Προβιά [Ελλάδα] και Συμβούλιο Εποπτείας Επιστράτευσης [Τουρκία].

Βασικό στοιχείο της πολιτικής τόσο της Οργάνωσης όσο και της ΤΜΤ δεν ήταν παρά η αντιμετώπιση του «ερυθρού κινδύνου» στο νησί. Κάτω, φυσικά, από την ενιαία καθοδήγηση των αμερικανικών υπηρεσιών…

… Την περίοδο, λοιπόν, 1963-1964 όταν, οι υπό ενιαία καθοδήγηση, Οργάνωση και ΤΜΤ συγκρούονταν στην Κύπρο, αναδείχθηκε και το άστρο του Νίκου Σαμψών [μετέπειτα βραχύβιου «προέδρου» της Κύπρου, όταν το 1974 ανατράπηκε ο Μακάριος], που ηγούνταν της πιο εξτρεμιστικής ομάδας, που έδρασε τα Χριστούγεννα του 1963 στην περιοχή της Ομορφίτας, δολοφονώντας και συλλαμβάνοντας ομήρους δεκάδες Τουρκοκυπρίους, κυρίως γυναικόπαιδα και λεηλατώντας τις περιουσίες τους. Ο Νίκος Σαμψών ήταν από τότε όργανο της CIA και έπαιρνε οικονομική βοήθεια από τα αντικομμουνιστικά κονδύλια της υπηρεσίας, μέσω του –μετέπειτα θεωρητικού της ελληνικής χούντας και διακεκριμένου στελέχους του καραμανλικού παρακράτους– Σάββα Κωνσταντόπουλου, εκδότη της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.

Τις σχέσεις του Ν. Σαμψών με τη CIA επιβεβαιώνει και ένας πρώην πράκτορας της αμερικανικής Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ [της περιβόητης NSA] Ουίνσλοου Πεκ. Σύμφωνα με τον Πεκ, ο άνθρωπος της CIA στην Κύπρο που υποστήριζε τον Σαμψών δεν ήταν άλλος από το πρώτο θύμα της «17 Νοέμβρη», Ρίτσαρντ Γουέλς. Σύμφωνα πάντα με τον Πεκ, ο Ρίτσαρντ Γουέλς βρισκόταν πίσω από τις ενδοκοινοτικές ταραχές του 1963, στις οποίες πρωταγωνίστησαν τόσο ο Ιωαννίδης όσο και ο Σαμψών.

«Θυμάμαι», λέει ο Ουίνσλοου Πεκ, «συγκεκριμένα ότι όταν συνάντησα κάποτε τον Γουέλς στην Ουάσιγκτον μας έλεγε με περηφάνεια: "Είδατε το ’64 τι έκανα στην Κύπρο;"»
Είδαμε! Είδαμε!

[Με τον βίο και την πολιτεία διαφόρων πρακτόρων –και του Ρίτσαρντ Γουέλς– στην Ελλάδα, στην Κύπρο και αλλού έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν (Θεαμαπάτες & Δικτυώματα [53] 29/1/2003 και Θεαμαπάτες & Δικτυώματα [54]  5/2/2003). Τα στοιχεία για το σημερινό σημείωμα αντλήθηκαν από το βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη, ΕΟΚΑ Β & CIA – Το Ελληνοτουρκικό Παρακράτος στην Κύπρο, εκδ. Αλφάδι, Λευκωσία, 2002. Στο Διαδίκτυο υπάρχει σχετικό άρθρο (Γιωρκάτζης, Παπαδόπουλος, Ιωαννίδης κ.λπ.) του Μ. Δρουσιώτη που έχει δημοσιευτεί στην Ελευθεροτυπία στις 23 Απριλίου 1997.]



Περί Ενόρκων

Πολύς ο λόγος τις τελευταίες ημέρες στη δίκη των κατηγορουμένων ως μελών της οργάνωσης 17 Νοέμβρη σχετικά με το αν τα εγκλήματα που διέπραξαν ήταν πολιτικά ή όχι. Ο «καυγάς δεν είναι για το πάπλωμα», αφού αν τα εγκλήματα χαρακτηρίζονταν πολιτικά τότε η υπόθεση θα έπρεπε να εκδικαστεί από Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, η πλειοψηφία των μελών του οποίου θα έπρεπε να είναι ένορκοι, και όχι όπως συμβαίνει σήμερα όπου όλα τα μέλη του δικαστηρίου είναι τακτικοί δικαστές.

Η απουσία ενόρκων από τα δικαστικά έδρανα οφείλεται στις διατάξεις του «αντιτρομοκρατικού νόμου» –ή ορθότερα του νόμου για την αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος– και αποτελεί κοινό μυστικό ότι αυτές επιβλήθηκαν από τους «ατλαντικούς συμμάχους» της χώρας.

Το επιχείρημα; Οι ένορκοι, λέει, επηρεάζονται πιο εύκολα στις αποφάσεις τους από τους τακτικούς δικαστές και συχνά αθωώνουν κατηγορουμένους που, σε αντίθετη περίπτωση, θα είχαν καταδικαστεί. Αναφέρονται, φυσικά, σε παραδείγματα αθώωσης, τα τελευταία χρόνια, κατηγορουμένων για υποθέσεις τρομοκρατίας, που συνήθως αναφέρονται ως «συνήθεις ύποπτοι».

Ψάχνοντας στα απόνερα της γνωστής υπόθεσης, έπεσα πάνω σε μία τέτοια υπόθεση, που κάποιος θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει τουλάχιστον περίεργη.

Πριν από λίγα χρόνια, δικαζόταν ένας «συνήθης ύποπτος», κατηγορούμενος για συμμετοχή σε τρομοκρατικές ενέργειες. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας αποκαλύφθηκε ότι μία εκ των ενόρκων είχε υπογράψει δύο χρόνια νωρίτερα, μαζί με άλλα πρόσωπα, δήλωση υπέρ της αθωότητας του κατηγορουμένου.

Όταν τέθηκε το ζήτημα η ένορκος ισχυρίστηκε ότι επρόκειτο περί απλής συνωνυμίας και συνεπωνυμίας και ότι εκείνη που είχε υπογράψει τη δήλωση ήταν καθηγήτρια σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή, χωρίς, ωστόσο, όπως αποδείχτηκε αργότερα, να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το δικαστήριο, βέβαια, δεν είχε τα χρονικά περιθώρια –τότε– να εξακριβώσει αν ίσχυε κάτι τέτοιο.

Πέραν ωστόσο του γεγονότος της ανύπαρκτης συνωνυμίας, αποκαλύφθηκε ότι και ο σύζυγος της εν λόγω ενόρκου είχε υπογράψει τη δήλωση περί αθωότητας, κάτι που παραδέχτηκε και η ίδια άλλωστε.

Η δίκη συνεχίστηκε, αφού το δικαστήριο δεν εξαίρεσε την εν λόγω ένορκο, και τελικά ο κατηγορούμενος αθωώθηκε.

Δεν ισχυρίζομαι ότι ο εν λόγω «συνήθης ύποπτος» ήταν ένοχος. Κάθε άλλο.

Αλλά τίθεται ένα ζήτημα ηθικής τάξεως. Σε κάθε περίπτωση η ένορκος θα έπρεπε να είχε ζητήσει η ίδια την εξαίρεσή της. Ακόμα και αν δεν είχε υπογράψει η ίδια τη δήλωση, το γεγονός ότι την είχε υπογράψει ο σύζυγός της κάτι σήμαινε…

Το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι το ζευγάρι αυτό είχε συμμετάσχει στον αντιδικτατορικό αγώνα και, μάλιστα, αμφότεροι είχαν συλληφθεί για τη δράση τους και καταδικαστεί από τα στρατοδικεία της χούντας.

Κι ακόμα πιο περίεργο είναι το γεγονός ότι για κάποιο διάστημα, σύμφωνα με –κατάπτυστη όσον αφορά την ονοματολογία, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κατά τα άλλα– έκθεση της ΚΥΠ, που θα μας απασχολήσει και στη συνέχεια, αμφότεροι φέρονταν ως βασικοί ύποπτοι για συμμετοχή στην οργάνωση 17 Νοέμβρη.
Πολιτική ηλιθιότητα; Κάτι άλλο; Δεν ξέρω.

Κάπως έτσι «καταργούνται» τα Μικτά Ορκωτά Δικαστήρια, κάπως έτσι εξοβελίζονται οι ένορκοι από την εκδίκαση κάποιων υποθέσεων, κάπως έτσι βγαίνουν κάποιοι και διαμαρτύρονται γιατί «διασύρεται» η αντιδικτατορική τους δράση, γιατί συνδέεται η τρομοκρατία με τον αγώνα κατά της χούντας, γιατί οι αμερικανικές και οι ντόπιες «υπερεσίες» εκδικούνται όσους αγωνίστηκαν κατά του στρατιωτικού καθεστώτος, γιατί… γιατί…

Ακόμα πιο περίεργο, δε, είναι το γεγονός ότι αυτή η ιστορία έχει περάσει τελείως στο «ντούκου». Ούτε ένας «ειδικός» δεν την «θυμήθηκε»…

[Για –κάπως– περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε σχετικό άρθρο εκείνης της εποχής στην Ελευθεροτυπία.]




Πανεπιστήμιο McGill, Μόντρεαλ, Καναδάς

Το πανεπιστήμιο McGill είχε την τιμητική του στη στήλη πριν από μερικούς μήνες [Θεαμαπάτες & Δικτυώματα  [42] 2-10-2002]. Εκεί διεξάγονταν πειράματα ελέγχου του νου από τον Ewen Cameron, που χρηματοδοτούνταν αδρά από τη CIA και άλλα «ευαγή» ιδρύματα της υπερατλαντικής συμμάχου.

Στο ίδιο πανεπιστήμιο είχε κάνει και μέρος της μετεκπαίδευσής του ο σημερινός υπουργός Υγείας Κώστας Στεφανής. Εκεί είχε σπουδάσει και ο Χαράλαμπος Ρούσσος, διευθυντής της Εντατικής Μονάδας του «Ευαγγελισμού», όπου μεταφέρθηκε εσπευσμένα για νοσηλεία ο Σάββας Ξηρός το βράδυ της 29ης Ιουνίου 2002 από το «Τζάννειο».

Δεν θα ασχοληθούμε ξανά με το ερώτημα αν χρησιμοποιήθηκαν ψυχοτρόπες ουσίες –ή ό,τι άλλο– για την ανάκριση του Σ. Ξηρού.
Απλά, ψάχνοντας τα απόνερα της γνωστής υπόθεσης, διάβαζα μία έκθεση της ΚΥΠ σχετικά με την οργάνωση 17 Νοέμβρη, που είχε συνταχθεί από την αρμόδια υποδιεύθυνση της «υπερεσίας» στις αρχές του 1980 και λίγο καιρό αργότερα είχε δοθεί «για ενημέρωση» και στον τότε πρωθυπουργό Γ. Ράλλη. [Η έκθεση δημοσιεύεται ολόκληρη στο βιβλίο του Γιώργου Καράμπελα, Το Ελληνικό Αντάρτικο των Πόλεων – 1974-1985, που επανεκδόθηκε πρόσφατα (πρώτη έκδοση 1985), σελ. 277-300.]

Στην εν λόγω έκθεση διαβάζουμε τα εξής εκπληκτικά, σχετικά με την οργάνωση 17 Νοέμβρη:

«1. Προέλευση: Μια καναδική αναφορά λέει ότι στις 26 Ιουλίου 1975 η εφημερίδα People’s Canadian News [εκδίδεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα του Κεμπέκ Μαρξιστικό-Λενινιστικό] δημοσίευσε άρθρο που αναφέρει: Εμείς οι αντιφασίστες, αντιιμπεριαλιστές που πολιτικά αντιπροσωπευόμαστε από την 17 Νοέμβρη, έχουμε αποφασίσει να διαλύσουμε αυτή την οργάνωση και να φτιάξουμε το ΑΜΕΕ [Αγωνιστικό Μέτωπο Ελλήνων Εξωτερικού].
» 2. Μια αμερικανική αναφορά αναφέρει, ότι σύμφωνα με τον Ντένις Κούτρα, που γεννήθηκε το 1951 στην Πάτρα, έλληνα υπήκοο που σπουδάζει στο Πολυτεχνείο της Νέας Υόρκης, η 17 Νοέμβρη αρχικά φτιάχτηκε στο Πανεπιστήμιο McGill του Μόντρεαλ, αλλά υπάρχει και μεγάλος αριθμός ελλήνων ριζοσπαστικών που είναι μέλη της 17 Νοέμβρη, στο Χάρβαρντ και στο ΜΙΤ [σ.σ. Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης]. Τα μέλη έπαιρναν βοήθεια και καθοδήγηση από ελληνικής καταγωγής καθηγητές του Χάρβαρντ και του ΜΙΤ.»

Γουάου! που λένε… «Η 17 Νοέμβρη αρχικά φτιάχτηκε στο Πανεπιστήμιο McGill του Μόντρεαλ…» Και ξανά: Γουάου! Τελικά, θα τρελαθούμε με όλες αυτές τις συμπτώσεις ή «συμπτώσεις»… Ας συνεχίσουμε όμως την ανάγνωση της έκθεσης, που αναφέρει αμέσως μετά τις προηγούμενες παραγράφους:

«3. Μια ελληνική αναφορά της 12ης Ιανουαρίου 1975 σημείωνε ότι μια οργάνωση που λεγόταν "Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση" [ΛΕΑ] που ξεκίνησε από την Ιταλία το 1967, όπως η Οργάνωση Μακρυγιάννη [ΟΜ], έκανε μικρές τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ελλάδα συμπεριλαμβανομένης και της απόπειρας ανατίναξης ομάδας επιτετραμμένων των ΗΠΑ. Η ΛΕΑ πιθανώς έγινε ΕΛΑ – Ελληνική Λαϊκή Αντίσταση – και έκαψε το κτίριο της αποστολής των ΗΠΑ, στα τέλη του 1975.»

Ποια ήταν η Λαϊκή Επαναστατική Αντίσταση; Η αντιδικτατορική οργάνωση που ίδρυσε ο Αλέκος Γιωτόπουλος [μαζί με τους Βίκτωρα Αναγνωστόπουλο και Δημήτρη Σκαρπαλέζο] μετά τη διάλυση της «29ης Μάη». Φυσικά η ΛΕΑ ιδρύθηκε στο Παρίσι και όχι στην Ιταλία. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι «υπερεσίες» χρειάστηκαν μόλις είκοσι χρόνια για να καταλήξουν στο όνομα του Α. Γιωτόπουλου, και δύο ακόμα χρόνια για να επιτύχουν τη σύλληψή του. Αν ο άνθρωπος ήταν βέβαια μέλος της 17 Νοέμβρη.

Ο Δ. Σκαρπαλέζος είναι γιος του καθηγητή της νευρολογίας Σπ.-Κ. Σκαρπαλέζου, μέντορα του Κ. Στεφανή. Η κόρη του καθηγητή Σκαρπαλέζου, Ανδρομάχη Σκαρπαλέζου, είναι φιλόλογος-ψυχαναλύτρια, και το όνομά της είχε συνδεθεί από τους διάφορους «τηλε-ειδικο-τρομοκρατολόγους» το περασμένο καλοκαίρι με εκείνο της «Άννας» της 17 Νοέμβρη. Η Μάχη Σκαρπαλέζου απλώς γνώριζε τον Α. Γιωτόπουλο από το Παρίσι και τον είχε φιλοξενήσει στην Αθήνα για μικρό χρονικό διάστημα μετά τη μεταπολίτευση.

Μία ακόμα ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Όπως αναφέρει ο Βασίλης Γ. Λαμπρόπουλος στο –εξαιρετικά ενδιαφέρον– βιβλίο του Πάτμου και Δαμάρεως Γωνία [εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες], κάποιοι γιατροί των Παρισίων, φίλοι του πατρός Σκαρπαλέζου, ενίσχυαν οικονομικά τις οργανώσεις «29 Μάη» και ΛΕΑ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον αν μαθαίναμε ότι ανάμεσα στους υποστηρικτές των δύο οργανώσεων ήταν και ο Jean Delay [1907-1987], πρώτος πρόεδρος της Παγκόσμιας Ψυχιατρικής Εταιρείας, «κολλητός» του Ewen Cameron [πρόεδρος της ΠΨΕ, επίσης], και δάσκαλος του Σπ.-Κ. Σκαρπαλέζου, που με τη σειρά του ήταν δάσκαλος του Κ. Στεφανή [που επίσης διετέλεσε πρόεδρος της ΠΨΕ]… Πολλοί ψυχίατροι… Θα τρελαθούμε κι εμείς στο τέλος…

Με την έκθεση της ΚΥΠ, που σήμερα γίνεται εξαιρετικά επίκαιρη, αφού στη συνέχεια αναφέρει ακόμα και την «29 Μάη», καθώς και με το βιβλίο του Β. Γ. Λαμπρόπουλου θα ασχοληθούμε εκτενέστερα την επόμενη εβδομάδα. Απαιτείται κάποιο ψάξιμο.

Τέλος, όσον αφορά το πανεπιστήμιο McGill, να αναφέρω ότι, σύμφωνα με όσα μου είπε πρόσφατα φίλος της στήλης, στα μέσα της δεκαετίας του 1980 είχε παρατηρήσει ότι σωρεία αποφοίτων του εν λόγω πανεπιστημίου καταλάμβαναν «δευτερεύουσες μεν, διευθυντικές δε» θέσεις στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό.

Η στήλη αφιερώνει στα πολλά άξια τέκνα αυτής της γης που πρόκοψαν στην ξενιτιά, αλλά και στην πατρώα γη μετά την επιστροφή τους, τον ακόλουθο στίχο [άδεται σύμφωνα με τον γνωστό καζαντζιδικό ρυθμό]:

Στις φάμπρικες της Εσπερίας και στης Ελλάδας τις στοές…



ΥΓ. Η κατά δύο ημέρες καθυστέρηση «ανόδου» της στήλης στο Διαδίκτυο οφείλεται σε κάποια ιωσούλα των τελευταίων ημερών [απλή ταραμίτιδα;] καθώς και στη γνωστή «νοεμβρίτιδα» που πλήττει τις Θεαμαπάτες & Δικτυώματα τους τελευταίους μήνες…

Ο πόλεμος μάς έρχεται, εμπρός βήμα ταχύ, να τον αντιμετωπίσουμε, παιδιά… στις διαδηλώσεις που θα γίνουν το ερχόμενο σαββατοκύριακο σε ολόκληρη την Ελλάδα. Αφήνοντας κατά μέρος διάφορες θεωρίες περί καπιταλισμού, ιμπεριαλισμού, νέας αποικιοκρατίας, αυτοκρατορίας, διεθνούς δικαίου και ό,τι άλλο, μπορούμε πια να μιλάμε απλώς για πλιάτσικο…

Μακάριος Δρουσιώτης, ΕΟΚΑ Β & CIA – Το Ελληνοτουρκικό Παρακράτος στην Κύπρο, εκδ. Αλφάδι, Λευκωσία, 2002. Ιδού ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο σχετικά με το ρόλο που διαδραμάτισαν στην κυπριακή τραγωδία, την εικοσαετία 1955-1974, οι διάφορες «υπερεσίες» και οι πράκτορές τους.

Τη δυσαρέσκειά του προς τους δημοσιογράφους εξέφρασε, κατά τη διάρκεια της δίκης της 17 Νοέμβρη, ο φερόμενος ως αρχηγός της οργάνωσης Αλέκος Γιωτόπουλος, λέγοντας πως «επί οκτώ μήνες το έχουν παρατραβήξει».
Γιωτόπουλος: «Ποιος τα έγραφε αυτά; Εγώ τα έγραφα;»
Δημοσιογράφος: «Ό,τι στοιχεία μας έδιναν οι ανακριτικές αρχές...»
Γιωτόπουλος: «Υποτίθεται ότι τα ελέγχετε. Να σας πω ένα παράδειγμα. Γράψατε για τον πατέρα μου ότι ήταν συνεργάτης της χούντας ενώ είχε πεθάνει το 1965. Βγήκε κανείς να το διαψεύσει αυτό;»

Δεν έχει κι άδικο ο Α. Γιωτόπουλος, αφού διάφοροι δημοσιογραφούντες ανέφεραν ότι ο πατέρας του ήταν μεταξύ άλλων και σύμβουλος του υπουργού της ΕΡΕ [sic] Θεοφύλακτου Παπακωνσταντίνου. Αν είχαν μπει στον κόπο να ελέγξουν κάποιες ημερομηνίες θα ήξεραν, όπως είχε αναφέρει και η παρούσα στήλη στις 17/7/2002 [μία ημέρα πριν από τη σύλληψη του Α. Γ.] ότι ο Μήτσος Γιωτόπουλος είχε γεννηθεί το 1901 και είχε πεθάνει το 1965.
Τώρα, το αν ο Μήτσος Γιωτόπουλος είχε συνεργαστεί πριν τη χούντα με διάφορα πρόσωπα, που επί χούντας έγιναν υπουργοί [όπως ο Β. Σταματόπουλος –που τυγχάνει και κουμπάρος του Σταύρου Ψυχάρη του Βήματος, ή ο Θ. Παπακωνσταντίνου] είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο…

Γιάννης Ραχιώτης, συνήγορος του Α. Γιωτόπουλου: «Πρόκειται για μια οργάνωση που πρέπει να ενταχθεί στο χώρο της ευρείας αριστεράς. Το δέχεται και το βούλευμα το οποίο αναφέρεται στα κινήματα του 1968. Πρόκειται για μια οργάνωση όμως πολύ διαφορετική από αυτές της ευρείας αριστεράς. Η αριστερά που ξέραμε μέχρι τη 17Ν ήταν η αμυντική αριστερά, η αριστερά της αθωότητας. Στο αντάρτικο προστάτευε απλώς τους ανθρώπους της. Τα θύματα της αριστεράς όπως ο Μπελογιάννης,ο Πέτρουλας ήταν αθώα... Η 17Ν είναι η επιτιθέμενη αριστερά. Είναι ο κυνηγημένος που αποφασίζει να γίνει κυνηγός…»
«Μου θυμίζετε τα νιάτα μου, το 1968. Θέλετε να αλλάξετε τον κόσμο, αλλά μου θυμίζετε τους φίλους μου που συμπεριφέρονταν όπως οι μπολσεβίκοι, σίγουροι ότι κατέχουν την αλήθεια». Αυτά είπε –ότι θα έλεγε στον Τζωρτζ Μπους Β΄– ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ [φωτο], ο «κόκκινος Ντάνυ» του Μάη του ’68, που αργότερα «πρασίνισε» ως ευρωβουλευτής των Γερμανών «Πρασίνων», όταν ρωτήθηκε κατά τη διάρκεια εκδήλωσης στην Ουάσινγκτων την προπερασμένη Δευτέρα, τι θα έλεγε στον Μπους για να τον πείσει να μην δώσει εντολή για πόλεμο κατά του Ιράκ. [Τα Νέα, 6-3-2003].
Πάμε καλά ή πάμε σαν άλλοτε;

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας μετά από παρεμβάσεις συγκατηγορουμένων του επειδή χρησιμοποιούσε το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο όταν αναφερόταν στην οργάνωση [Σωτήρης Κονδύλης: «Ο καθένας από εμάς εδώ εκφράζει τον εαυτό του με τις τοποθετήσεις του. Ούτε αρχηγό έχουμε, ούτε τίποτα»], αναγκάστηκε να κάνει την παρακάτω δήλωση στο δικαστήριο:
«Η οργάνωσή μας, σαν επαναστατική οργάνωση, δεν είχε αρχηγό, ούτε θα μπορούσε να έχει. Απ’ αυτά τα δύο που είπα, πρώτον, είναι φανερό ότι δεν εκπροσωπώ κανέναν και, δεύτερον, δεν διεκδικώ κάτι ανύπαρκτο».
Προφανώς η οργάνωση δεν είχε αρχηγό. Αν είχε, κάποιος θα πρέπει να του είχε τραβήξει το αυτάκι, όταν το 1985, και όντας ήδη μέλος της οργάνωσης, είχε πάει με το αυτοκίνητο του πατέρα του να βάλει βόμβα στην Πανόρμου κι εντοπίστηκε. Τώρα τι έκαναν επί 17 χρόνια οι «υπερεσίες», θα σας γελάσω…

Σύλια, μην στενοχωριέσαι για τη σπασμένη μύτη του πιγκουίνου. Όλο και κάποιος θα [ξανα]κατέβει στην Παταγωνία – τουλάχιστον στο χιλιάνικο τμήμα της. Γιατί η επίσκεψη στην αργεντίνικη Παταγωνία, θα γίνει ελαφρά πιο δύσκολη, αφού, καταπώς λέγεται, ίσως αγοραστεί προσεχώς από τις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί σκέφτονται να προτείνουν στην Αργεντινή την αγορά της Παταγωνίας και το αντάλλαγμα θα μπορούσε να είναι η παραγραφή του εξωτερικού χρέους της λατινοαμερικάνικης χώρας, το οποίο ανέρχεται σε 250 δισ. δολάρια. Και όσο για την απορία που είχε εκφράσει βορειο-κεντρο-ευρωπαίος φίλος, ανήμερα πρωτοχρονιά, «τι το ενδιαφέρον βρίσκουν στην Παταγωνία;», ίσως η απάντηση να βρίσκεται στα κοιτάσματα χρυσού και πετρελαίου που εποφθαλμιούν οι Αμερικανοί. Ίσως και να αποτελεί άριστο χώρο αποθήκευσης για τα πυρηνικά και χημικά απόβλητα…

Γι’ αυτό, σου λέω, μην στενοχωριέσαι. Και η χιλιάνικη Παταγωνία είναι πανέμορφη, και οι Πύργοι του Πάινε [φωτό] ανήκουν ακόμα στη Χιλή…