|
Τι Λωζάννη, τι Κοζάνη, τι Ντιζόν, τι Μπεζανσόν!
Κυρίες και κύριοι ή μάλλον Ελλνίδες, Έλλνες, είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο ή ένα απέραντο φαλανστήριο;
Ιδού
το ερώτημα που θα απασχολήσει τους επόμενους μήνες τους, εξ ημών, έχοντες
την τάση να φιλοσοφούν άνευ ευτελείας και μαλακίας.
Και εξηγούμαι:
Εάν
η Ελλάς είναι ένα απέραντο φρενοκομείο, όπως είχε δηλώσει κάποτε ο θείος
του νυν αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τότε τα εγκλήματα που διέπραξε
η 17 Νοέμβρη ήταν ποινικά.
Εάν όμως ζούμε, ή θέλουμε να ζήσουμε, σε ένα απέραντο φαλανστήριο τότε τα εγκλήματα της 17 Νοέμβρη ήταν πολιτικά.
Οπότε
καλούμεθα, στη μεν δεύτερη περίπτωση, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ως Μικτοί
Ορκωτοί Δικαστές, ήγουν ένορκοι, και να καταλήξουμε σε μία απόφαση, στην
δε πρώτη περίπτωση, να αφήσουμε τους τακτικούς δικαστές να επιτελέσουν το
έργο τους.
Καλούμεθα, εν ολίγοις, να απαντήσουμε στο ερώτημα: Είμεθα, κυρίες και κύριοι, Ελλνίδες, Έλλνες, από την ορεινή Ναυπακτία ή από την Μπεζανσόν;
Μπέρδεμα; Σύγχυσις;
Τουναντίον!
Ουδέν
σαφέστερον του απλού. [Παρότι τα πάντα είναι απλά μέσα στην πολυπλοκότητά
τους και πολύπλοκα μέσα στην απλότητά τους, για να θυμηθούμε τη διαλεκτική
του Αριστοτέλους και του Εγέλου, αν και κανείς τους δεν ευθύνεται για την
ανωτέρω διατύπωση.]
Μπεζανσόν
Πόλη της Γαλλίας, 330 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά των Παρισίων, κοντά στα σύνορα με την Ελβετία, 120.000 κάτοικοι.
Η ήσυχη, και ομολογουμένως όμορφη –τουλάχιστον από τις φωτογραφίες– πόλη της Μπεζανσόν,
των ωρολογοποιών και των υφαντουργών, βρέθηκε στην –ελληνική– επικαιρότητα
εξαιτίας μιας φράσης του προέδρου του δικαστηρίου, που εκδικάζει την υπόθεση
της 17 Νοέμβρη, Μιχάλη Μαργαρίτη:
«Κι εγώ από χωριό είμαι. Κι εγώ θέλω να πηγαίνω στο χωριό μου. Είμαι από την ορεινή Ναυπακτία κι όχι από την Μπεζανσόν.»
Με
τη φράση του αυτή, ο κύριος πρόεδρος απάντησε στο αίτημα συνηγόρου υπεράσπισης
[του εκ Φθιώτιδος καταγομένου κ. Γ. Ραχιώτη, συνηγόρου του φερομένου ως αρχηγού
της 17 Νοέμβρη Α. Γιωτόπουλου, καταγομένου επίσης εκ της ορεινής Φθιώτιδος
και δη εκ του χωρίου εκ του οποίου κατάγεται και η σύζυγος του εισαγγελέως
Ι. Διώτη, αρμοδίου για θέματα αντιτρομοκρατίας] σχετικά με τις ώρες και ημέρες
λειτουργίας του δικαστηρίου.
Διατί ο κ. πρόεδρος εξ όλων των πόλεων,
κωμοπόλεων και χωρίων του πλανήτη επέλεξε να αναφέρει ότι δεν κατάγεται από
την Μπεζανσόν;
Άγνωστον!
Μπορούμε, ωστόσο, να κάνουμε ορισμένες υποθέσεις και να επισημάνουμε κάποιες συμπτώσεις.
Τα άξια τέκνα της Μπεζανσόν
Όπως κάθε πολιτεία που σέβεται τον εαυτό της, και ο δήμος της Μπεζανσόν διαθέτει διαδικτυακό τόπο,
στον οποίο, μεταξύ άλλων, μπορούμε να βρούμε πληροφορίες για τα άξια τέκνα
της πόλεως που τίμησαν με τη ζωή και το έργο τους τη γενέτειρά τους.
Ανάμεσά τους διακρίνουμε τον συγγραφέα [αλλά και ηγέτη του Πριοράτου της Σιών] Βίκτωρα Ουγκώ, τους εφευρέτες του κινηματογράφου αδελφούς Αύγουστο και Λουδοβίκο Λυμιέρ, αλλά –ουπς!– και τους Σαρλ Φουριέ και Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν, διανοητών του χώρου του ουτοπικού σοσιαλισμού και του αναρχισμού
Σαρλ Φουριέ
Ο Σαρλ Φουριέ
[1772-1837] υπήρξε εκ των πρωτοπόρων των σοσιαλιστικών ιδεών και ένας από
τους τρεις κορυφαίους εκπροσώπους του λεγόμενου ουτοπικού σοσιαλισμού [μαζί
με τους Κλωντ Ανρί Σαιν-Σιμόν και Ρόμπερτ Όουεν]. Στις πολιτικοφιλοσοφικές
του απόψεις «διακρινόταν τόσο η απέχθειά του για το εξουσιαστικό πρότυπο και την ηθική που επαγγελόταν η ανερχόμενη αστική τάξη, όσο και η αντίθεσή του απέναντι στη λογική των βίαιων επαναστατικών αλλαγών.
Έτσι, αφού συνειδητοποίησε το ανέφικτο οιωνδήποτε ουσιαστικών βελτιωτικών
μεταρρυθμίσεων, κατέφυγε στη διατύπωση θεωριών και προτάσεων, που –όπως ο
ίδιος πίστευε– θα οδηγούσαν στην οικοδόμηση ενός παγκόσμιου συστήματος ζωής
και ηθικής, ορθολογικού, δίκαιου και αρμονικού με τους θεμελιώδεις νόμους
του σύμπαντος, όπως είχαν οριστεί από τον Νεύτωνα».
Το νέο κοινωνικό σύστημα του Φουριέ βασιζόταν στη λειτουργία μικρών και αυτοδιοικούμενων οικιστικών-εργασιακών κοινοτήτων [φαλανστηρίων,
από την ελληνική λέξη φάλαγξ], τα μέλη των οποίων θα ζούσαν σε μεγάλα οικήματα
στα οποία θα υπήρχαν κοινοί χώροι σίτισης, ψυχαγωγίας, μελέτης, προσιτοί
στον καθένα. Τα φαλανστήρια ήταν κάτι ανάμεσα σε τεράστιο ξενοδοχείο και
σε τεράστιο συνεργατικό κατάστημα [προβλεπόταν ακόμα και η ύπαρξη κεντρικής
θέρμανσης!]. Τα μέλη του φαλανστηρίου, όσον αφορά την εργασία, θα απαλλάσσονταν,
σύμφωνα με τον Φουριέ, από τους «ανάλγητους νόμους της παραγωγικής αφθονίας»
και θα παρήγαγαν προσδιορίζοντας οι ίδιοι τις ανάγκες τους, αλλάζοντας συχνά
εργασιακούς ρόλους και καθιστώντας έτσι την εργασία τους ευχάριστη και πάντα
ενδιαφέρουσα.
Ο Φουριέ καταδίκαζε τη χρήση βίας: «Οτιδήποτε βασίζεται στη βία», έγραφε για τις κοινότητες των Ιησουϊτών στην Παραγουάη ["Mission",
δεν λεγόταν η ταινία με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο σχετικά με τους Ιησουΐτες στην
Παραγουάη;] «είναι εύθραυστο και υποδηλώνει την απουσία ευφυΐας».
Μερικές
από τις ιδέες του Φουριέ επηρέασαν άμεσα κάποιες συνεργατικές ουτοπικές επιχειρήσεις,
όπως τον περίφημο καταυλισμό στη Φάρμα Μπρουκ της Μασαχουσέτης. Με την επιμονή
για την πλατιάς κλίμακας παραγωγή και για τη μαζική κατανάλωση μέσω συνεταιρισμών,
ο Φουριέ πρόλεγε τις μεθόδους του μεταγενέστερου καπιταλισμού.
Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν
«Η δυστυχία μου είναι ότι τα πάθη μου συγχέονται με τις ιδέες μου. Το φως που φωτίζει τους άλλους ανθρώπους, με καίει», είχε γράψει κάποτε ο Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν [1809-1865].
Στο σύγγραμμά του Τι είναι η ιδιοκτησία
[1840], περιλαμβάνεται και το γνωστότερο απόφθεγμά του, που έμελλε να γίνει
ένα από τα πιο γνωστά και δυναμικά επαναστατικά συνθήματα του 19ου αιώνα,
«Η ιδιοκτησία είναι κλοπή», αλλά και η διακήρυξή του «είμαι
αναρχικός». Ήταν ο πρώτος που αποκάλεσε έτσι τον εαυτό του. [Η φράση "είμαι
αναρχικός" αντικαθίσταται σήμερα από διάφορους νεολογισμούς, όπως τη φράση
"είμαι ανάρχηγος", που χρησιμοποίησε προχθές, ενώπιον τηλεοπτικών καμερών,
γνωστός κατηγορούμενος για την υπόθεση της 17 Νοέμβρη, που δήλωσε στη συνέχεια
ότι είναι και "αντιεξουσιαστής".]
Ο Προυντόν –που ήταν επίσης διακηρυγμένος εχθρός της βίας– δέχτηκε τις σφοδρές επικρίσεις του Καρλ Μάρξ για το έργο του Σύστημα Οικονομικών Αντιφάσεων ή Φιλοσοφία της Αθλιότητας. Ο Μαρξ απάντησε με το H Αθλιότητα της Φιλοσοφίας,
ωστόσο οι θεωρητικές διαφορές έκρυβαν και μια βαθιά προσωπική διαφορά. Όταν
ο Προυντόν συνάντησε τον Μαρξ το χειμώνα του 1844-45, ο Προυντόν ήταν ήδη
διάσημος συγγραφέας, που τα κείμενά του και οι ιδέες του συζητιούνταν πλατιά,
ενώ ο Μαρξ ήταν ακόμα ένας άγνωστος ριζοσπάστης γερμανός δημοσιογράφος. Κακίες
του Κάρολου, ενώ ο Προυντόν είχε τονίζει αναφορικά με την επίθεση που δέχτηκε:
«Η αληθινή σημασία του έργου του Μαρξ είναι ότι λυπάται που σκέφτηκα σαν
κι αυτόν σε τόσα πολλά θέματα, και μάλιστα το έκανα πρώτος».
Οι ιδέες του Προυντόν θα επηρεάσουν βαθύτατα τον Μιχαήλ Μπακούνιν,
οι απόψεις του οποίου θα αποτελέσουν το αντίπαλο δέος σε εκείνες των Μαρξ-Ένγκελς
στα πλαίσια της Α΄ Διεθνούς Ένωσης των Εργαζομένων
Ιστορίες...
Άξια [;] –και νόθα [;]– τέκνα
Πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι της «επαναστατικής» θεωρίας και κριτικής από την εποχή των Φουριέ και Προυντόν.
Σήμερα, σίγουρα δεν ζούμε μέσα σε ένα απέραντο φαλανστήριο, όπως οραματίστηκε ο Φουριέ, αλλά μάλλον μέσα σε ένα ατέλειωτο μαλακιστήριο.
Και
μπορεί «η ιδιοκτησία να είναι κλοπή», αλλά οι αναρχικές ιδέες του Προυντόν,
έπρεπε να μπολιαστούν πρώτα με εκείνες του Στάλιν, ώστε να προκύψει αυτός
ο ιδιότυπος αναρχοσταλινισμός των «επαναστατικών απαλλοτριώσεων» που
χαρακτήρισε τόσο τη σκέψη όσο και τις πράξεις των μελών της 17 Νοέμβρη… Στη
χώρα του «ό,τι δηλώσεις είσαι», ούτε η λογοκλοπή αποτελεί σκέψη ούτε η αντίθεση
στα επίσημα σταλινικά κόμματα της αριστεράς σε απαλλάσσει από τον δικό σου
σταλινισμό.
«5η Μάρτη»
Όχι
δεν πρόκειται για μία ακόμα «Επαναστατική Οργάνωση». Απλά, σαν σήμερα, πριν
από πενήντα χρόνια ακριβώς, στις 5 Μαρτίου 1953, πέθανε ο Γιοσίφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι «Κόμπα» «Στάλιν»
[1879-1953]. Μπορεί μεν ο Ιωσήφ να είναι σήμερα σε όλους γνωστός με το ψευδώνυμο
Στάλιν [«ατσαλένιος» στα ρωσικά], ωστόσο το περίεργο είναι ότι κανένας σήμερα
δεν «θυμάται» ότι πριν από το «Στάλιν» ο Ιωσήφ είχε χρησιμοποιήσει, μεταξύ
άλλων, και το ψευδώνυμο «Κόμπα» [«αδάμαστος», από το όνομα ενός ήρωα του
ποιητή Καζμπέζι].
Ο Στάλιν, που είχε «αποβληθεί», σύμφωνα με την
επίσημη μυθολογία, από το Θεολογικό [!] Σεμινάριο της Τυφλίδας [όπου λέγεται
ότι γνωρίστηκε με τον Γκουρτζίεφ] το 1899, λόγω «της επαναστατικής του δραστηριότητας», είχε χρησιμοποιήσει το ψευδώνυμο Κόμπα στα τέλη της δεκαετίας του 1900.
Εκείνη
την περίοδο, ο Κόμπα έχοντας αποσπάσει και τη συγκατάθεση του Λένιν για το
πείραμα των «απαλλοτριώσεων», που το θεωρούσαν ως «ένα προστάδιο του ολοκληρωτικού
ένοπλου αγώνα», άρχισε τις επιθέσεις «ενάντια σε κρατικές χρηματαποστολές
με στόχο την "απαλλοτρίωση" του περιεχομένου τους υπέρ του Ρώσικου Σοσιαλδημοκρατικού
Κόμματος. Παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα ο «ανθρώπαρος» –σύμφωνα με
τον «ανανεωτή» κομμουνιστή Λεωνίδα Κύρκο– Λένιν είχε δώσει τη σχετική
συγκατάθεση… Το κόμμα βρισκόταν σε μεγάλη οικονομική ανέχεια μετά την καταστολή
της επανάστασης του 1905.
«Η πρώτη μεγάλη επίθεση σημειώνεται στις
12 Ιούνη του 1907 στην Πλατεία Εριβάν της Τυφλίδας. Μια χούφτα ριψοκίνδυνοι
επαναστάτες επιτίθονται ενάντια σ’ έναν λόχο κοζάκων που μεταφέρουν ένα θησαυρό
από 300.000 ρούβλια και τα "κατασχέτουν". Τα ρούβλια όμως δεν θα εξαργυρωθούν
γιατί η αστυνομία έχει προσημειώσει τους αριθμούς τους […] Οπωσδήποτε όμως
υπήρξαν κι αρκετές άλλες επιθέσεις που γνώρισαν επιτυχία και που χάρισαν
στον δημιουργό τους Κόμπα-Ιβάνοβιτς [σ.σ. κι άλλο ψευδώνυμο του Ατσαλένιου-Αδάμαστου] τον
φωτοστέφανο του λαϊκού ήρωα. Λόγου χάρη η γνωστή επίθεση στο τραίνο-χρηματαποστολή
που απόφερε στους μπολσεβίκους 400.000 ρούβλια. Αναφέρεται δε, ότι στις περισσότερες
επιθέσεις έπαιρνε μέρος προσωπικά κι ο ίδιιος ο Κόμπα-Ιβάνοβιτς… [Νίκος Βεργίδης, Η Διπλή Δολοφονία του Στάλιν, εκδ. Arcadia, Αθήνα, 1984, σελ. 50-51.]
Ερώτημα: οι ληστείες του Στάλιν ήταν «ποινικά» ή «πολιτικά» εγκλήματα;
Εξαρτάται
από το πού θέλουμε να σταματήσει το «ρολόι της ιστορίας». Αν σταματήσει πριν
από το 1917, τα εγκλήματα ήταν σίγουρα «ποινικά». Μετά το 1917, ήταν «πολιτικά»,
αν και ο Στάλιν βαρύνεται, μετά τη Ρώσικη Επανάσταση, και με μερικά εκατομμύρια
ανθρωποκτονίες. [Εκτός κι αν η μαζική εξόντωση των «κουλάκων» ήταν κι αυτό
«πολιτικό» έγκλημα…]
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι οι νικητές όχι μόνον γράφουν την ιστορία, αλλά δημιουργούν και δίκαιο.
Αναρχο-κατι-ισμός
Τα «πολιτικά» εγκλήματα του Στάλιν κάποιοι τα «ανακάλυψαν» νωρίς. Όπως, για παράδειγμα, ο Λέων Τρότσκυ,
που κυρίως κατήγγειλε το «πολιτικό» έγκλημα του παραγκωνισμού του από τον
Ατσαλένιο-Αδάμαστο. Για τα «πολιτικά» εγκλήματα του αρχιστράτηγου, καθ’ όλη
τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, του Ερυθρού Στρατού Λέοντα Τρότσκι
δεν μιλάει σχεδόν κανένας. Πλην των αναρχικών οι οποίοι καταγγέλλουν την
εξόντωση, από τον Ερυθρό Στρατό του Τρότκσυ, των ομοϊδεατών τους στην Κροστάνδη
και στην Ουκρανία…
Όλοι οι υπόλοιποι ανακάλυψαν τα «πολιτικά» εγκλήματα
του Στάλιν σχετικά αργά. [Μερικοί, όπως οι «ανανεωτικοί» του ΚΚΕ εσωτερικού
του Λεωνίδα Κύρκου, τα «κατήγγειλαν» ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα τον «Δούναβη
της σκέψης», Νικολάε Τσαουσέσκου.] Ωστόσο, τον σταλινισμό και τα «πολιτικά» του εγκλήματα πολλοί εμίσησαν, τον Στάλιν όμως ουδείς.
Κι έτσι, στη γλυκιά μας πατρίδα, ευδοκίμησε ο σάπιος καρπός του αναρχο-κατι-ισμού
[με τη μορφή του αναρχοσταλινισμού και του αναρχοτροτσκισμού], όπου διάφοροι
ακραιφνείς –ψυχή τε και σώματι– σταλινικοί και τροτσκιστές, όπως καλή ώρα
αρκετοί εκ των φερομένων ως μέλη της 17 Νοέμβρη, που οραματίζονται τον «σοσιαλιστικό
μετασχηματισμό» της κοινωνίας, υπό τη δική τους πάντα καθοδήγηση, δηλώνουν, για τα μάτια του κόσμου, και ολίγον τι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές…
Όχι
ότι οι αναρχικοί υπήρξαν καλύτερα παιδιά, όσον αφορά την «αναγκαιότητα» της
βίας, αλλά δεν βαρύνονται και με τόσα «πολιτικά» εγκλήματα όσο οι του «επιστημονικού
σοσιαλισμού»…
Από τα φαλανστήρια του αναρχισμού, στα μαλακιστήρια του αναρχο-σταλινο-τροτσκισμού…
Επαναστατικές ημερομηνίες
Μια
μικρή απορία: όπως έχουν διαρρεύσει οι διάφορες «υπερεσίες», αμέσως μετά
τη μεταπολίτευση αρκετοί εκπρόσωποι αντιδικτατορικών οργανώσεων συναντήθηκαν
επανειλημμένα για να συζητήσουν το «τι μέλλει γενέσθαι» μετά την πτώση της
δικτατορίας. Σ’ αυτές τέθηκε, από κάποιους [ανάμεσά τους, λέει, και οι Α.
Γιωτόπουλος και Χ. Κασίμης] και το ζήτημα της «συνέχισης» του ένοπλου αγώνα.
Εξ
όσων γνωρίζω πάμπολλα μέλη εκείνων των οργανώσεων είναι σήμερα γνωστοί, γνωστότατοι.
Έχει διαψεύσει κανείς τους αυτές τις πληροφορίες;
Γιατί αν πράγματι
έγιναν εκείνες οι συναντήσεις, αν πράγματι έγιναν εκείνες οι συζητήσεις,
αν πράγματι τέθηκε το ζήτημα του ένοπλου αγώνα, τότε δεν είναι και λίγοι
εκείνοι που γνώριζαν από το 1974 το πώς και το ποιοι της τρομοκρατίας στη
χώρα μας.
Οπότε, ποίος ο λόγος να μιλούν σήμερα για σκευωρίες και ποινικοποίηση της αντιδικτατορικής δράσης;
Και δεν υπαινίσσομαι, βέβαια, ότι θα έπρεπε να καταδώσουν.
Απλά, αναφέρομαι στη –διαχρονική– δράση διαφόρων μυστικών «υπερεσιών»…
Ο Ειδικός
Φυσικά,
όλα αυτά κι όλα τα υπόλοιπα, θα τα «μάθουμε» από τα τηλεοπτικά παράθυρα.
Στα οποία δεν έχει κληθεί, μέχρι σήμερα, ο μοναδικός ίσως ειδικός που διαθέτουμε
σε θέματα τρομοκρατίας: ο Κώστας Πλεύρης…
Και για να «φρεσκάρω»
τη μνήμη μερικών θα αναφέρω μερικές ακόμα «επαναστατικές» ημερομηνίες, που
αφορούν, όμως, την Ιταλία: 21 Απριλίου, 4 Αυγούστου, 12 Δεκεμβρίου…
Αλλά αυτές οι αναρχο-κατι-στές της χώρας μας τις έχουν ξεχασμένες και χ… Καθείς εφ’ ω ετάχθη.
|
