«Νιώθουμε πως κάτι λείπει από όλα αυτά», έγραφε «Ένας Ανεξέλεγκτος» πριν από δύο δεκαετίες [Ένας Ανεξέλεγκτος, «Αντισανγκουινέττι», στο Incontrolado-Βουαγιέ κ.ά., Αντισανγκουινέττι, Περί Τρομοκρατίας και Μυθολογίας, εκδ. Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 1995, σελ. 24. Περισσότερα για το βιβλίο, Θεαμαπάτες & Δικτυώματα  [37]  24-7-2002].

Νιώθω πως κάτι λείπει από όλα αυτά.

Την επόμενη Δευτέρα, 3 Μαρτίου, αρχίζει η δίκη όσων φέρονται ως μέλη της 17 Νοέμβρη.

Τι θα λείπει από τη δίκη; Οι τηλεοπτικές κάμερες. Προφανώς κρίθηκε ότι οι ιθαγενείς αδυνατούν να παρακολουθήσουν κάτι πιο πολύπλοκο από τη «Λάμψη», το «Καλημέρα Ζωή», το «Big Brother», τη «Φάρμα» ή το «Wall».

Και εφόσον η τηλεοπτική εικόνα εκρίθη δύσπεπτος δια τον στόμαχον των ιθαγενών, το αυτόν απεφασίσθη και δια την ηχητικήν κάλυψιν του γεγονότος. Ούτε μικρόφωνα, ούτε καν δημοσιογραφικά κασετοφωνάκια.

Α! Όλα κι όλα! Όπως δήλωνε πέρυσι –και όχι μία και δύο φορές– ο πολυχρονεμένος επί της Δημοσίας Τάξεως Χρυσοχοΐδη-Μπέης «η τρομοκρατία έχει ηττηθεί ιδεολογικά»… Οπότε, γιατί να γνωρίζουν οι ιθαγενείς το τι θα ειπωθεί στην αίθουσα του δικαστηρίου; Ποίος άλλωστε ενδιαφέρεται πέραν του περίπου 25% των ιθαγενών, που θεωρούν τη 17 Νοέμβρη επαναστατική οργάνωση; Αλλά τι να είπωμεν δια τους συνοδοιπόρους της Αλ Κάιντα; Αυτοί είναι ικανοί να κατέβουν στους δρόμους ακόμα και ενάντια στον πολυχρονεμένο Σουλτάνο πασών των χωρών…

Ας μην υπερβάλουμε όμως. Θα επιτρέπεται η καταγραφή της διαδικασίας στενογραφικά. Κι επειδή δεν θα είναι δυνατόν δύο δημοσιογράφοι –τόσοι διαπιστεύτηκαν από κάθε μέσο– να καταγράψουν τα πάντα, ανατέθηκε σε ιδιωτική εταιρεία η απομαγνητοφώνηση, ούτως ώστε τα πρακτικά να είναι κάθε βράδυ στη διάθεση των μέσων ενημέρωσης. Έναντι κάποιου τιμήματος, φυσικά. Το οποίο δεν ξέρω ποια μέσα θα μπορούν να πληρώσουν…

Τι φοβούνται λοιπόν οι πολυχρονεμένοι αφέντες μας και δεν θα μας επιτρέψουν να παρακολουθήσουμε τη δίκη; Τίποτα απολύτως, λέει.
Η τρομοκρατία έχει ηττηθεί ιδεολογικά στη χώρα μας, λέει. Η τρομοκρατία έχει ηττηθεί και αστυνομικά στη χώρα μας, λέει.

Ποιοι δεν έχουν ηττηθεί ακόμα στη χώρα μας;
Εσείς κι εγώ κι οι άλλοι κι οι παραδίπλα. Όχι ακόμα, τουλάχιστον.

Οπότε… Οπότε ας αρκεστούμε στην ενημέρωση που θα μας προσφέρουν, για μια ακόμη φορά, τα ΓΑΔΑ-πούλια [τα «πουλάκια» της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης, που κελαηδούσαν και κελαηδούν στο ρυθμό της «υπερεσίας»]. Παλιά τους τέχνη κόσκινο…

Σε συνάντηση που είχαν προχθές οι εκπρόσωποι των «μέσων» με τον υπουργό Τύπου, κυριάρχησε το θέμα για το πού θα σταθμεύουν τα βαν των τηλεοπτικών σταθμών… Έμορφα!

Τι θα αποκαλυφθεί στη δίκη; Τίποτα απολύτως.

Το πολύ πολύ να ειπωθούν τίποτα μισόλογα για τα έργα και τις ημέρες του υπουργού Υγείας και τη χρησιμοποίηση «φαρμάκων» για την απόσπαση «ομολογιών». Αφού όχι μόνον κανένας δεν μπήκε στον κόπο να ψάξει το βίο και την πολιτεία του ανδρός, αλλά ούτε καν «ανακάλυψαν» τα όσα είχε αποκαλύψει ο υποφαινόμενος στις Θεαμαπάτες & Δικτυώματα  [42]  2-10-2002.

Θα αποκαλυφθεί άραγε τίποτε για τις «υπερεσίες»; Ελάτε τώρα! Εδώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός –και βαφτισιμιός της Πριγκιποπούλας– είχε αποκλείσει ευθύς εξαρχής την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών από οποιαδήποτε συμμετοχή της στις αντιτρομοκρατικές έρευνες. Αυτό που θα «αποκαλυφθεί» είναι το πόσο πολλά ήξερε η Scotland Yard και η αντιτρομοκρατική «υπερεσία» για την τρομοκρατία στη χώρα μας, πριν από την έκρηξη της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού. Τι ήξεραν; Πέραν του ονόματος του Αλέκου Γιωτόπουλου, τίποτε απολύτως. Στο βιβλίο Ο πιο Σκληρός Μυς είναι η Καρδιά – Εγώ, ο Αλέκος και οι «Άλλοι», Δωδώνη, 2003, ο Βίκτωρ Αναγνωστόπουλος – Μελκιάδες, φίλος και συναγωνιστής του Α. Γιωτόπουλου στα χρόνια της χούντας, κάνει ορισμένες εξαιρετικά εύστοχες παρατηρήσεις σχετικά με το τι γνώριζαν οι «υπερεσίες» πέρυσι και για την ανικανότητά τους να συλλάβουν τον Α. Γιωτόπουλο, το όνομα και το βιογραφικό του οποίου γνώριζαν τουλάχιστον δύο χρόνια νωρίτερα…

Θα ακουστεί άραγε τίποτα για το ρόλο του κυπατζή Αλεξάκη; Απίθανο.

Για τις πλαστές προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη την εποχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη; Εξίσου απίθανο.

Θα μάθουμε από πού προέρχονταν τα όπλα και τα πυρομαχικά που βρέθηκαν στις γιάφκες; Ίσως.

Θα μάθουμε άραγε τίποτα για τις διασυνδέσεις της ΚΥΠ, επί χούντας, με τη Μαύρη Διεθνή; Ελάτε τώρα! Ή μήπως θα διερευνήσει κανείς την «Κόκκινη Προβιά»;

Διαφωνώ με την άποψη που εκφράζει ο Κλεάνθης Γρίβας στα δύο τελευταία, σχετικά με την τρομοκρατία, βιβλία του: Αντι-φάκελος 17Ν – Η Τρομοκρατία στην Ελλάδα – Κριτική στους Α. Παπαχελά και Τ. Τέλλογλου, Κάκτος, 2003 και Τρομοκρατία: Ένα Προνομιούχο Μέσο Άσκησης Πολιτικής – Το ΝΑΤΟ και η Επιχείρηση Gladio, Παπαζήσης, 2001. Ο Κλ. Γρίβας θεωρεί ότι όλες οι οργανώσεις ένοπλης βίας έχουν δημιουργηθεί στα εργαστήρια των μυστικών υπηρεσιών. Ή ότι, εν πάση περιπτώσει, κάποια στιγμή χειραγωγήθηκαν από τις «υπερεσίες» και χρησιμοποιήθηκαν για τους δικούς τους σκοπούς. Κάτι τέτοιο δεν αποδείχθηκε ποτέ και πουθενά. Όχι ότι οι «υπερεσίες» δεν επιχείρησαν να χειραγωγήσουν, δεν διάβρωσαν, δεν «ίδρυσαν» διάφορες οργανώσεις, αλλά χρειάζεται να διανύσουμε μια τεράστια απόσταση για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι όλες οι οργανώσεις ήταν υποχείρια των «υπερεσιών». Και ειδικά στην ελληνική περίπτωση, όταν δεν έχει διερευνηθεί καθόλου ο ρόλος και οι σχέσεις διαφόρων ατόμων και υπηρεσιών.

Διαβάζουμε για παράδειγμα:
«Γεγονός πάντως είναι πως μόλις γύρισαν από το ταξίδι τους στην Ελλάδα όλοι σχεδόν οι Ιταλοί νεοφασίστες φάνηκαν με μιας να ανακαλύπτουν τα δίκαια της αντίπαλης παράταξης και να διαλαλούν με μια φωνή πως τώρα πια ανήκουν στην αριστερά, στην άκρα αριστερά. Όσο πιο αριστερά, μάλιστα, τόσο καλύτερα.
Ο νεοφασίστας της Ρώμης Μάριο Μερλίνο, επί παραδείγματι, ίδρυσε το αναρχικό κέντρο "XXII Μαρτίου" […] Ταυτόχρονα, ένας άλλος ηγέτης της ιταλικής Νέας Τάξης από την πόλη Πάντοβα, ο Τζοβάνι Βεντούρα, έστησε στα γρήγορα τυπογραφείο και βιβλιοπωλείο όπου τύπωνε και πουλούσε, ανάμικτα, κείμενα του Μάο και του Χίτλερ, του Γκαίμπελς και του Τσε Γκεβάρα. Ο Βεντούρα, μαζί με το νεοναζιστή Φράνκο Φρέντα κατηγορήθηκε για τη βόμβα [στην Αγροτική Τράπεζα] του Μιλάνου...» [Δημήτρης Δεληολάνης, «Οι Διεθνείς Διαδρομές της Ελληνικής Χούντας», Τετράδια, τ. 43, Άνοιξη 1999.]

Ποιοι ακριβώς «επιμόρφωναν» τους Ιταλούς νεοφασίστες στην Ελλάδα, επί χούντας, και τους «μετέτρεπαν» σε ακροαριστερούς; Ιδού ένα καλό ερώτημα το οποίο μας έχει απασχολήσει και στο παρελθόν. Θα μπορούσα να προσθέσω διάφορα ακόμα στοιχεία, αλλά «φοβάμαι» μην συγκρουστώ με διάφορους τηλεοπτικούς φασιστήρες [φασίστας+αστήρ], της κατηγορίας των «Ελληναράδων». Εξάλλου, ο «ελληναραδισμός» αποτελεί σε κάποιον, όχι αμελητέο, βαθμό έργο δύο ατόμων που δούλευαν για τις διάφορες «υπερεσίες», εντός και εκτός Ελλάδας, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Αλλά, ενώ έχουν κατηγορηθεί από την «προοδευτική ιντελιγκέντσια» της χώρας για διάφορα άλλα ατοπήματα, ουδείς μπήκε στον κόπο να διερευνήσει τα συγκεκριμένα. Οι διασυνδέσεις ατόμων και «υπερεσιών» του ελλαδικού χώρου με τη διεθνή –μαύρη– τρομοκρατία ήταν άριστες για πολλά χρόνια. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα «εκπαιδεύτηκαν» εκείνα τα χρόνια –της χούντας– και σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Εις δε εξ αυτών ήταν και το δεξί χέρι ενός πολύ γνωστού «συνωμοσιολόγου», και κατά δική του ομολογία πράκτορα, της χώρας μας την περίοδο συγγραφής του πρώτου, μιας σειράς, βιβλίου του, στο οποίο, όπως και επόμενα, αντιγράφει ασύστολα από οτιδήποτε έντυπο πέσει στα χέρια του, χωρίς φυσικά να αναφέρει τις πηγές…
Ας είναι…

Δεν ξέρω αν ο Γιωτόπουλος ή ο Ξηρός ή ο Κουφοντίνας ήταν μέλη ή όχι της 17 Νοέμβρη. Αν και οι δύο τελευταίοι αποδέχονται τη συμμετοχή τους στην οργάνωση. Δεν ξέρω, φυσικά, αν κάποιος ή κάποιοι από τους τρεις είχαν κάποιες σχέσεις με «υπερεσίες», κάτι που ελέχθη κατά κόρον για τον Κουφοντίνα το καλοκαίρι χωρίς να προσκομιστεί το παραμικρό –αξιόπιστο και ελέγξιμο– στοιχείο. Κι αν είχαν, ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Αλλά, πάλι, ποιος ξέρει; Όλο και κάτι μπορεί να ξεφύγει στην ακροαματική διαδικασία.

Νιώθω πως κάτι λείπει από όλα αυτά…




ΥΓ 1. Τα πράγματα ζορίζουν όταν αρχίζουν και κατάσχονται βιβλία για «καθύβριση θρησκευμάτων δια του Τύπου».

ΥΓ 2. «Ένα άλλο πρόβλημα», από αυτά που χωρίζουν Ευρώπη και ΗΠΑ, «είναι ο Θεός», αναφέρει σε άρθρο του το τελευταίο τεύχος του Newsweek. Διάολε! Ώρα είναι να κηρύξουν και κανέναν ιερό πόλεμο οι «πιστοί» Αμερικανοί κατά των «απίστων» Ευρωπαίων! «Στην Αμερική», λέει, «η θρησκευτική πίστη συνδέεται ολοένα και περισσότερο με την ελευθερία επιλογής. Οι Ευρωπαίοι μεγαλώνουν μέσα στην καθολική ή προτεσταντική κουλτούρα τους και συχνά νιώθουν ελεύθεροι να τις αγνοήσουν. Οι Αμερικανοί ψάχνουν για μια πίστη μέχρι να βρουν κάποια που να τους ταιριάζει καλά». [Ξανα]διάολε! Μήπως έχουμε πράγματι, ως Ευρωπαίοι, παραστρατήσει από την Οδό του Κυρίου; Μήπως; Μήπως μπροστά μας ανοίγεται μόνον η Οδός της Απωλείας και κάποιοι πρέπει να μας επαναφέρουν στην Correct Οδό; Μήπως;

Ο αλεξίσφαιρος κλωβός εντός του οποίου θα δικαστούν οι φερόμενοι ως μέλη της 17 Νοέμβρη.

Τηλεοπτικές κάμερες στη δίκη; Όχι βέβαια! Μπορεί η τρομοκρατία να ηττήθηκε ιδεολογικά και αστυνομικά στη χώρα μας, αλλά κάποιοι επιμένουν ακόμα να αντιστέκονται… Και μέχρι να ηττηθούν οι ιθαγενείς δεν χρειάζεται να ενημερώνονται κιόλας. «Όποιος ελέγχει το σήμερα, ελέγχει το αύριο…»

Ενδιαφέρον βιβλίο, χωρίς κάποιες «συνταρακτικές αποκαλύψεις». Ο Βίκτωρ Αναγνωστόπουλος γράφει για το φίλο του Αλέκο Γιωτόπουλο, για τις «συνομιλίες» που είχε με βρετανό πράκτορα σχετικά με τη 17 Νοέμβρη και εκθέτει κάποιες εξαιρετικές ενδιαφέρουσες απόψεις του για την εξουσία – την όποια εξουσία.

Κλεάνθης Γρίβας: τα γνωστά για τη ΝΑΤΟ-ική επιχείρηση Stay Behind [εν Ελλάδι «Κόκκινη Προβιά»] αντιμετώπισης του κομμουνιστικού κινδύνου μετά την κατάληψη συμμαχικής χώρας από τους Ερυθρούς. Και «άγρια» κριτική στο βιβλίο των [Μπιλντερμπέργκερ και εγγονού υπουργού της χούντας του Μεταξά] Α. Παπαχελά και Τάσου Τέλλογλου.

Ο Ιταλός νεοφασίστας Μάριο Μερλίνο που, αφού «εκπαιδεύτηκε» από την ελληνική χούντα, επέστρεψε στην Ιταλία όπου και ίδρυσε «αναρχική» οργάνωση. Τοποθέτησε τη βόμβα στην Αγροτική Τράπεζα του Μιλάνου το Δεκέμβριο του 1969, με θύματα μερικές δεκάδες αθώους. Υποθέτω ότι όλο και κάποιος από τους παλιούς Έλληνες συντρόφους του θα τον θυμηθεί βλέποντας τη φωτογραφία.

Τι χωρίζει ΗΠΑ και Ευρώπη. Μεταξύ άλλων, και «το πρόβλημα του Θεού». Οι Ευρωπαίοι βαδίζουν στην Οδό της Απωλείας… Κάποιος να μας επαναφέρει στον ορθό δρόμο;