|
Η ανοησία δείχνει αήττητη σ’ αυτή τη χώρα…
«Αν
είναι υπερβολή να ισχυρίζεται κανείς πως σκέπτεται για λογαριασμό του προλεταριάτου,
εξίσου καταχρηστικό είναι να ισχυρίζεται πως διεξάγει ένοπλη πάλη για λογαριασμό
του…
Ο συγγραφέας της "Διαμαρτυρίας Ενώπιον των Ελευθεριακών του Παρόντος
και του Μέλλοντος για τους Συμβιβασμούς του 1980" μέμφεται τους Ντεμπόρ και
Σανγκουινέττι επειδή έβλαψαν όλα τα κινήματα "ένοπλου αγώνα", αφήνοντας υπονοούμενα
για πιθανές διασυνδέσεις και χειραγωγήσεις. Εμείς, αντίθετα, μεμφόμαστε τους
Ντεμπόρ και Σανγκουινέττι επειδή δεν τα έβλαψαν τόσο πολύ όσο μπορούσαν και
αυτό γιατί παρασύρθηκαν σε λανθασμένες κρίσεις. Όπως μας δίδαξε η Καταστασιακή
Διεθνής, πρέπει να υπονομεύουμε τους στρατευμένους, αλλά για έναν ουσιώδη λόγο, επειδή είναι στρατευμένοι, και όχι για συγκυριακούς λόγους, επειδή, δηλαδή, μπορούν πραγματικά να χειραγωγηθούν και να παίξουν το παιχνίδι του κράτους…»
Τα
παραπάνω αποσπάσματα αναφέρονται στο οπισθόφυλλο ενός εξαιρετικού βιβλίου,
που είχα τη χαρά –πριν από 7-8 χρόνια– να μεταφράσω [σχεδόν…] και να επιμεληθώ
[πλήρως], προσθέτοντας γύρω στις 200 σημειώσεις σε ένα κείμενο 144 σελίδων…
Ο τίτλος του βιβλίου είναι Αντισανγκουινέττι–Περί Τρομοκρατίας και Μυθολογίας
[εκδ. Ελεύθερος Τύπος, 1995]. Το βιβλίο αποτελείται από μία σειρά κειμένων
γραμμένων από διαφορετικούς συγγραφείς, που πριν από είκοσι χρόνια είχαν
εκφράσει τις διαφωνίες τους με τη θέση του Τζανφράνκο Σανγκουινέττι και του Γκυ Ντεμπόρ
[μελών κάποτε της Καταστασιακής Διεθνούς] ότι το φαινόμενο της τρομοκρατίας
αποτελεί αποκλειστικά δημιούργημα των μυστικών υπηρεσιών. Το βιβλίο του Σανγκουινέττι
[Περί της Τρομοκρατίας και του Κράτους – Πρώτη Κοινολόγηση της Πραχτικής και της Θεωρίας της Τρομοκρατίας] είχε κυκλοφορήσει μεταφρασμένο στα ελληνικά το μακρινό 1980 [εκδ. Ύψιλον, μετ. Κώστας Κουρεμένος].
Η
«κοινολόγηση» του Σανγκουινέττι έτυχε εξαιρετικής «αναγνώρισης» σε αρκετές
χώρες και από τους πιο αντίθετους πολιτικούς χώρους. Και θα αναφέρω μόνον
δύο βιβλία γνωστά στην Ελλάδα: το πρώτο είναι το Τρομοκρατία – Το Αληθινό Πρόβλημα δεν Τέθηκε Ποτέ των γάλλων ακροδεξιών Αλαίν ντε Μπενουά και Ρομπέρτ ντε Χερτ [εκδ. Ελεύθερη Σκέψις, Αθήνα 1987], ενώ το δεύτερο είναι του προοδευτικού ψυχιάτρου Κλεάνθη Γρίβα, Τρομοκρατία – Ένα Προνομιούχο Μέσο Άσκησης Πολιτικής – Το ΝΑΤΟ και η Επιχείρηση Gladio [εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 2001].
Δεν
έχω καμιά διάθεση να διαφωνήσω με τις θεωρίες του Σανγκουινέττι και των μιμητών
του, αλλά –διάολε– κλείστε τους υπολογιστές σας και βγείτε στους δρόμους…
…Υπάρχει απελπισία εκεί έξω…
Ο
ένας στους τρεις νέους κάτω των 30 στην Ελλάδα είναι άνεργος, σύμφωνα με
τα επίσημα, πάντα, στοιχεία… Κι αν δεν είναι άνεργος ρωτήστε τον πώς μπορεί
να ζει [ενοίκιο, φαγητό κ.ο.κ.] με το βασικό μισθό των 500 ευρώ το μήνα [κι
αν τα παίρνει]… Ρωτήστε επίσης τους λόγους για τους οποίους περνούν απαρατήρητα
δημοσιεύματα, όπως το πρωτοσέλιδο στο σημερινό Ριζοσπάστη: «Οι μισοί μαθητές
του δημοτικού δεν πάνε γυμνάσιο»… Ρωτήστε επίσης τους λόγους για τους οποίους
οι έφηβοι και οι έφηβες στην Ελλάδα, σε ποσοστό πάνω από 50%, θέλουν να σταδιοδρομήσουν
ως «πορτιέρηδες σε κλαμπ» ή ως «μοντέλες»… Υπάρχουν απελπισμένοι εκεί έξω…
Κι εκεί έξω υπάρχουν και «στρατολόγοι», από τη μια άκρη του πολιτικού φάσματος
ως την άλλη… Από την τάδε ή τη δείνα «ιδεολογία», από την τάδε ή τη δείνα
«υπερεσία»…
Η ανοησία δείχνει αήττητη σ’ αυτή τη χώρα… όπως και η τρομοκρατία έδειχνε αήττητη επί 27 χρόνια…
Προ
δύο εβδομάδων, αν δεν απατώμαι, έγραφα για την κοινωνική προέλευση –την ταξική
καταγωγή– των φερόμενων ως τρομοκρατών. Και δεν είχαν αρχίσει ακόμα οι συλλήψεις…
Ρωτούσα επίσης γιατί δεν μάθαμε ποτέ τίποτα για το «κοινωνικό προφίλ» των
500 «γνωστών-αγνώστων» που είχαν συλληφθεί στα γεγονότα του Πολυτεχνείου
το 1995…
Ποιο είναι το «κοινωνικό προφίλ» των ατόμων που μέχρι
στιγμής έχουν συλληφθεί ως τρομοκράτες; Άνθρωποι φτωχών –αγροτικών κατά κανόνα–
οικογενειών που εγκαθίστανται με τις οικογένειές τους στην Αθήνα στα εφηβικά
τους χρόνια, ή γυρεύουν ένα «καλύτερο μέλλον» σ’ αυτήν, στα πρώτα μετεφηβικά
τους χρόνια. «Ευγενικά παιδιά», «παιδιά της διπλανής πόρτας», «παιδιά υπεράνω
υποψίας», απελπισμένα παιδιά… Που θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν «ποινικοί»
και όχι «πολιτικοί» εγκληματίες… Που «πήραν τα όπλα» ενάντια στους «Αμερικάνους
που κάνουν ό,τι γουστάρουν στον πλανήτη» κι ενάντια στους «φραγκάτους», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην προανακριτική απολογία του ο Βασίλης Ξηρός… Κι αφήστε τους «ειδικούς» και τους «αναλυτές» και τους «στρατευμένους» να αναζητούν εναγωνίως το «ιδεολογικό υπόβαθρο» των τρομοκρατών… Ιδεολογία τους ήταν η απελπισία και η φτώχεια…
Και, βέβαια, η προσπάθεια να τους εμφανίσουν ως «ποινικούς» μάλλον πέφτει
στο κενό. Τα χρήματα των ληστειών, που τους καταλογίζουν, δεν κατέληγαν στις
τσέπες τους. Ο Σάββας Ξηρός μετά τη ληστεία στον ΟΤΕ τον περασμένο Απρίλιο έδωσε στον αδελφό του Βασίλη
500 ευρώ, όπως αναφέρει ο δεύτερος στην απολογία του. 500 ευρώ! [Βέβαια,
τα περισσότερα χρήματα κατέληγαν –από όσα ξέρουμε μέχρι στιγμής– στο «τρίο»
Σ. Ξηρού, Δ. Κουφοντίνα, Αλ. Γιωτόπουλου. Αλλά για τα «εξοχικά» στη συνέχεια…]
Το
«κοινωνικό προφίλ» των φερομένων ως τρομοκρατών «ταιριάζει γάντι» με το κοινωνικό
προφίλ των «συνήθων υπόπτων» που έχουν κατηγορηθεί ως τρομοκράτες τις δύο
περασμένες δεκαετίες στην Ελλάδα. «Ταιριάζει γάντι» επίσης στο «κοινωνικό
προφίλ» μιας σειράς «ποινικών» εγκληματιών, που έγιναν γνωστοί την ίδια περίοδο.
Και θα αναφέρω μόνον ένα παράδειγμα: του «ποινικού» Κώστα Σαμαρά. Διαβάστε το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του Καταζητείται
[εκδ. Οξύ], για να δείτε ποιο είναι το «ιδεολογικό υπόβαθρο» ενός «ποινικού»,
που για τυχαίους –υποθέτω– λόγους δεν έγινε «πολιτικός», όπως για άλλους
τυχαίους λόγους οι «πολιτικοί» δεν έγιναν «ποινικοί»… Ιδεολογικό τους υπόβαθρο, η απελπισία και η φτώχεια…
Δεν
υπάρχουν πια προλετάριοι, έγραφε πριν από 2-3 δεκαετίες ο Ζαν-Πιέρ Βουαγιέ.
Υπάρχουν οι φτωχοί, οι «φραγκάτοι» και οι διανοούμενες πόρνες [δημοσιογράφοι,
πανεπιστημιακοί κ.ο.κ.] των «φραγκάτων». [Δεν χρησιμοποιούσε, βέβαια, ο Βουαγιέ, τον όρο «φραγκάτοι».]
Ο Ζαν-Πιέρ Βουαγιέ συνυπογράφει με τον Πιέρ Μπρε
το κείμενο, αποσπάσματα του οποίου παρέθεσα στην αρχή. Ο Βουαγιέ υπήρξε ένας
από τους σημαντικότερους επικριτές του υπάρχοντος κοινωνικού αίσχους [βιβλία
του κυκλοφορούν και στα ελληνικά], που δεν έγινε ποτέ ιδιαίτερα γνωστός,
αφού οι ιδέες του μάλλον δεν είναι αφομοιώσιμες από το «σύστημα». Ο Βουαγιέ
δεν έγινε ποτέ μέλος της Καταστασιακής Διεθνούς –στον ιδεολογικό χώρο της
οποίας εκινείτο– που «διαλύθηκε» από τους προαναφερθέντες Γκυ Ντεμπόρ και Τζανφράνκο Σανγκουινέττι
το μακρινό 1972. Ο Βουαγιέ είχε εκδώσει το Νοέμβριο του 1971 μία αφίσα [κυκλοφορεί
και ως βιβλίο στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος] με τον τίτλο
Ράιχ: Τρόπος Χρήσης. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα κείμενα που έχουν γραφτεί ποτέ για τον Βίλχελμ Ράιχ
και για τις θεωρίες του περί χαρακτηροδομής του ανθρώπου. Ο χαρακτήρας, λέει
ο Βουαγιέ, είναι η άθλια άμυνα του ανθρώπου απέναντι στην αθλιότητα του κόσμου.
Και τα λοιπά και τα λοιπά. Το έργο του Β. Ράιχ έγινε για πρώτη φορά γνωστό
στην Ελλάδα μέσω των εντύπων που εξέδιδαν, στις αρχές της δεκαετίας του 1930,
οι Αρχειομαρξιστές του, πατρός του Αλεξάνδρου, Μήτσου Γιωτόπουλου.
Τα όσα αναφέρει ο Βουαγιέ για τον χαρακτήρα του ανθρώπου [και τη «διάλυσή»
αυτού του χαρακτήρα] «ταιριάζουν γάντι» με τα όσα αναφέρει ο Κάρλος Καστανέντα για το «σβήσιμο του χαρακτήρα» στα έργα του [κυρίως στο Δώρο του Αετού].
Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει το γεγονός ότι, σε άλλα έργα του, ο Βουαγιέ
χρησιμοποιεί τον όρο «πνεύμα» με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που τον χρησιμοποιεί
και ο Κ. Καστανέντα.
Οπότε…
«Και
θυμάσαι για παράδειγμα τον Κ. Καστανέντα που λέει ότι οι συμπτώσεις δεν είναι
παρά εκδηλώσεις του Πνεύματος… και μετά αρχίζεις και αναρωτιέσαι αν αποτελούν
«εκδηλώσεις» κάποιας δύναμης εκ του κόσμου τούτου ή κάποιας Δύναμης ποιος-ξέρει-από-πού…
Και σ’ αυτή την περίπτωση οι στήλες τελειώνουν κάπως απότομα και αλλόκοτα…»
Μ’
αυτά τα λόγια τελείωνε η παρούσα στήλη την περασμένη εβδομάδα. Για διάφορους
λόγους δεν είχα θελήσει να γράψω περισσότερα [πέραν, βέβαια, της τελευταίας
φωτογραφίας και της λεζάντας που τη συνόδευε].
Ωστόσο, «κάθε πράμα στον καιρό του κι ο… γαύρος
τον Αύγουστο». [Η λέξη «γαύρος» χρησιμοποιείται εδώ, όχι με τη… θαλασσινή
της έννοια, αλλά με την «οργιαστική» ή «μυστηριακή», αν προτιμάτε].
Οπότε…
Πριν
σας αποχαιρετήσω για 4 ή 5 ή 6 ή δεν-ξέρω-πόσες εβδομάδες, και πριν σας ευχηθώ
καλές διακοπές –σε όσους από εσάς δεν έχουν φύγει ακόμα– ας ρίξουμε μια ματιά
στην Συμπτωσιολογία της υπόθεσης που «συγκλονίζει» αυτές τις ημέρες
την Ελλάδα, και για τις «ραγδαίες εξελίξεις» της οποίας σας ενημερώνουν οι
διανοούμενες πόρνες.
Δεν ξέρω πού οφείλονται οι συμπτώσεις που
παραθέτω στη συνέχεια. Ίσως αποτελούν «ενορχηστρωμένο έργο», αλλά αμφιβάλλω
πολύ. Ίσως να οφείλονται σε κάποιους που ασκούνται και εξασκούνται στις «μαύρες τέχνες». Αλλά και γι’ αυτό αμφιβάλλω. Θεωρώ πιθανότερο ο Μέγας Πλακατζής του Σύμπαντος να το διασκεδάζει δεόντως εκεί πάνω ή εκεί κάτω ή οπουδήποτε…
Ομολογώ
ότι αδυνατώ να συνδέσω καθ’ οιονδήποτε λογικό τρόπο αυτές τις συμπτώσεις
και έτσι δεν θα επιχειρήσω ούτε να βγάλω έστω και επιμέρους συμπεράσματα.
Τα όσα αναφέρονται παρακάτω αποτελούν γεγονότα και πληροφορίες. Όχι εκτιμήσεις. Αν κάποιος βγάλει κάποια συμπεράσματα ας έχει κατά νου ότι είναι δικά του συμπεράσματα. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Συμπτωσιολογία V [ή 5 ή «Έψιλον»]…
1. Ο Σπυρίδων Νάγος [1868-1933] υπήρξε σοσιαλιστής [«αναρχίζων» σύμφωνα με ιστορικό του σοσιαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα], τέκτων και διαισθητικός [διάμεσος-μέντιουμ]. Όπως αναφέρει ο Κ. Κούρος στο βιβλίο του Το Αίνιγμα των Έψιλον
[εκδ. Έσοπτρον, σελ. 38] «Σε μία από τις συνεδρίες το προσκεκλημένο» από
τον Σπ. Νάγο «πνεύμα είχε αποκαλύψει την ύπαρξη ολιγομελούς ομάδος εκλεκτών
επιστημόνων που δρούσαν οργανωμένα για την υπεράσπιση και αναβίωση της αρχαίας
θρησκείας και των ελληνικών συμφερόντων στην πολιτική κονίστρα». Η αναφορά
του Σπ. Νάγου σ’ αυτή την υπερομάδα δεν εντάσσεται παρά στην παραφιλολογία
που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας σχετικά με την
περιβόητη «Ομάδα Ε».
Ως στέλεχος της Hellas Flying Dolpins, στα
εκδοτήρια εισιτηρίων της οποίας επιχείρησε στις 29 Ιουνίου να τοποθετήσει
βόμβα ο Σάββας Ξηρός, εργάζεται κάποιος Πυθαγόρας Σπ. Νάγος, που κατά
πάσα πιθανότητα είναι δισέγγονος του Σπ. Νάγου. Ο Π. Σπ. Νάγος είμαι μέλος
του Δ.Σ. της εταιρείας, όπως ήταν και μέλος του Δ.Σ. της Minoan Flying Dolphins
πριν αυτή μετεξελιχθεί στην HFD. Υπήρξε επίσης και στενός συνεργάτης του
Π. Σφηνιά.
2. Ο Σπυρίδων Νάγος είχε συνεργαστεί –στη «σοσιαλιστική του περίοδο» με τον Σταύρο Καλλέργη
[πατέρα του ηθοποιού και βουλευτή του ΚΚΕ μετά τη μεταπολίτευση Λυκούργου
Καλλέργη], αλλά και με τον «σοσιαλχριστιανό» [κατά τον Γ. Κορδάτο] Πλάτωνα Δρακούλη, που –μεταξύ άλλων– εξέδιδε στα μέσα της δεκαετίας του 1880 την εφημερίδα Άρδην.
Οι απόψεις του Πλ. Δρακούλη αποτελούσαν ένα περίεργο μείγμα σοσιαλισμού και
θεοσοφισμού. Αναφέρεται μάλιστα στη βιβλιογραφία ότι, την περίοδο που ζούσε
στο Λονδίνο, ίσως να είχε συναντηθεί και με την Ελένη Μπλαβάτσκυ.
3. Εκατό ακριβώς χρόνια πριν από την πρώτη εμφάνιση της «17 Νοέμβρη», η Ελένη Μπλαβάτσκυ είχε ιδρύσει με τον συνταγματάρχη Χένρυ Στηλ Όλκοττ τη «Θεοσοφική Εταιρεία». Ημέρα ίδρυσης της εταιρείας ήταν η 17η Νοεμβρίου 1875.
4.
Κάποια στιγμή στην περίοδο 1865-1870, αναφέρεται ότι «στον συνταγματάρχη
Όλκοττ είχε προσφερθεί από την ελληνική κυβέρνηση η θέση του καθηγητή της
Γεωργίας στην Αθήνα», την οποία αυτός δεν δέχθηκε. Τελικά, ανακάλυψα ότι
η προσφορά είχε γίνει από κάποιον Christy Evangelides [Χρήστο Ευαγγελίδη],
ο οποίος ήταν εκείνη την περίοδο υποπρόξενος των ΗΠΑ στη Σύρο. Οι γονείς
του Ευαγγελίδη είχαν σφαγιαστεί από τους Τούρκους στη Χίο το 1822 και ο μικρός
τότε Ευαγγελίδης είχε διασώθηκε από ένα πλοίο, που τον μετέφερε στις ΗΠΑ.
Εκεί μάλιστα έκανε και περιοδείες για να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη
των ΗΠΑ σχετικά με την Επανάσταση του 1821. Σημειωτέον ότι η Μπλαβάτσκυ είχε
επισκεφθεί τουλάχιστον δύο φορές την Ελλάδα.
5. Το 1918 ιδρύθηκε το ΣΕΚΕ, το πρώτο ελληνικό μαρξιστικό κόμμα. Σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο, το ΣΕΚΕ ιδρύθηκε στις 17 Νοεμβρίου. Γραμματέας της ιδρυτικής διάσκεψης ήταν ο Μιχάλης Οικονόμου. Αυτό το όνομα χρησιμοποιούσε ως ψευδώνυμο ο Αλ. Γιωτόπουλος...
6.
Για την οργάνωση των Αρχειομαρξιστών, το σύστημα της οποίας «θύμιζε μυστική
εταιρεία και αποκρυφισμό», τα έχουμε πει από την περασμένη εβδομάδα. Όλες
οι παραπομπές ήταν σε βιβλία των: Άγγελου Ελεφάντη, Μιχάλη Δημητρίου, Παναγιώτη
Νούτσου, Άγι Στίνα, Μιχάλη Ράπτη, Γιάννη Κορδάτου, Δ. Λιβιεράτου – ελπίζω
να μην ξεχνώ κανέναν. Να σημειώσω ότι στην περίοδο του Μεσοπολέμου η θεοσοφία
ήταν «της μόδας» στη χώρα μας.
7. Από τις πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που υπήρξαν ταυτόχρονα σοσιαλιστές και τέκτονες θα αναφέρω μόνον το παράδειγμα του Νίκου Καρβούνη.
Ο Ν. Καρβούνης, που παρά την τεκτονική του ιδιότητα βρισκόταν πιο κοντά στις
ιδέες του θεοσοφισμού, αντιτάχθηκε στη δικτατορία του Ι. Μεταξά, εντάχθηκε
στο ΚΚΕ, και εργάστηκε την περίοδο της Κατοχής για την Προσωρινή Κυβέρνηση
του Βουνού, που είχε την έδρα της στη Βίνιανη της Ευρυτανίας, εκεί όπου είχε αγοράσει «εξοχικό» ο Σάββας Ξηρός…
8. Ένα δεύτερο πρόσωπο «σταθμός στην εξέλιξη της Έψιλον-φιλολογίας» υπήρξε και ο ψευδώνυμος Αρίων, που είχε εκδώσει τους δύο τόμους της Ετοπίας του το 1983 και το 1996. Το πραγματικό όνομα του μακαρίτη πια Αρίωνα ήταν Γιώργος Νασιάκος. Ο σημερινός αρχηγός της αστυνομίας Φώτης Νασιάκος είναι μακρινός συγγενής του.
9. Τον 6ο π.Χ. αιώνα, ο κιθαρωδός Αρίων
από τη Μήθυμνα της Λέσβου επιστρέφοντας από ένα ταξίδι του στη Νότια Ιταλία
έπεσε στα χέρια πειρατών. Κατόρθωσε όμως και τους «αποκοίμισε» με ένα τραγούδι
που έπαιξε στη λύρα του και έπεσε στη θάλασσα. Σώθηκε όμως και κατόρθωσε
να φτάσει στην Κόρινθο πάνω σε ένα –προφανώς ιπτάμενο– δελφίνι.
10. Τον Αρίωνα περίμενε στην Κόρινθο ο τύραννος της πόλης και ένας εκ των επτά σοφών της Αρχαίας Ελλάδας Περίανδρος. Οι παραφιλόλογοι περί «Ε» θεωρούν ότι οι σοφοί δεν ήταν επτά αλλά πέντε [ε]. Ανάμεσά τους δεν βρίσκεται ο Περίανδρος…
11. Ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος συνελήφθη στους Λειψούς, την ώρα που επιβιβαζόταν ή –κατ’ άλλους– είχε μόλις επιβιβασθεί σε ένα ιπτάμενο δελφίνι.
12.
Στη μυθολογία αναφέρεται ότι όταν κάποτε ο Ποσειδώνας κυνηγούσε με… πονηρό
σκοπό τη Δήμητρα, εκείνη για να ξεφύγει μεταμορφώθηκε σε φοράδα. Ο Ποσειδώνας
μεταμορφώθηκε κι αυτός σε ίππο και το… κακό έγινε. Προϊόν της συνέρευσής
τους ήταν δύο εξαιρετικά άλογα: ο Αρίων και ο Πήγασος. Ο Σάββας Ξηρός υποτίθεται ότι ανήκε σε κάποια ομάδα αναρχικών στη Θεσσαλονίκη που είχε το όνομα Πήγασος…
13. Για τους πυθαγοριστές: Λειψοί [εξοχικό Γιωτόπουλου] – Γαύδος [εξοχικό Κουφοντίνα] – Σαμοθράκη
σχηματίζουν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ισοσκελές τρίγωνο. Το μήκος των ίσων
του πλευρών είναι 365 χιλιόμετρα. Δεν ξέρω αν θα «βρεθεί» και κανένα εξοχικό
στη Σαμοθράκη με το ίδιο χρώμα που είχαν το εξοχικό Γιωτόπουλου στους Λειψούς
και το σπίτι Κουφοντίνα-Σωτηροπούλου στον Βαρνάβα Αττικής. [Το εξοχικό στη
Γαύδο δεν είχε βαφτεί ακόμα.] Για τη Σαμοθράκη το μόνο που ξέρω είναι τα
Καβείρια Μυστήρια.
14. Η απόσταση Βίνιανης-Σαμοθράκης είναι επίσης 365 χιλιόμετρα…
15. Οι Κάβειροι ήταν μεταλλουργοί και προστάτες της ναυσιπλοΐας – φυσικά.
16. Στη Λήμνο τους Καβείρους τους έλεγαν και Καρκίνους. Το όνομα ΣΑΒΒΑΣ, για παράδειγμα, είναι «καρκινικό».
17.
Για τον Άγιο Γρηγόριο τον Θαυματουργό, η μνήμη του οποίου τιμάται στις 17
Νοεμβρίου, τα λέγαμε την περασμένη εβδομάδα. Να προσθέσω ότι η Νεοκαισάρεια, στην οποία ο Γρηγόριος υπήρξε επίσκοπος, λεγόταν μέχρι τον Α΄ μ.Χ. αιώνα Διόσπολη [Διός-πόλη,], και πιο παλιά Κάβειρα
[το όνομα το είχε αλλάξει ο Πομπήιος]. Σύμφωνα με τον P.G. Goloubovich το
επίθετο «γαύρος», αλλά και το επώνυμο Γαυράς-Γαβράς έχουν τη ρίζα τους στην
αρχαία πρωτεύουσα του Πόντου Κάβειρα. Στο δε χωριό Γαύρος της Ευρυτανίας
ο Δ. Κουφοντίνας είχε και δεύτερο εξοχικό. Κοντά στο εξοχικό του Σάββα Ξηρού.
Και κοντά στο πατρικό σπίτι του Α. Γιωτόπουλου, στη Γιαννιτσού Φθιώτιδος…
18.
Για τους Αποστόλους Παύλο και Πέτρο, τα έχουμε ήδη πει. Να προσθέσω ότι στις
14 Ιουλίου ο πατήρ Τριαντάφυλλος Ξηρός συλλειτούργησε στο ναό των Αγίων Αποστόλων
στην Κυψέλη. Ναός των Αγίων Αποστόλων υπάρχει επίσης και απέναντι από το
αστυνομικό τμήμα του Βύρωνα, από το οποίο είχε κλέψει όπλα η «17 Ν» το 1988.
Ο Απόστολος Παύλος είχε περάσει και από τη Γαύδο σε μία από τις περιοδείες
του…
19. Ο Α. Γιωτόπουλος είχε στην κατοχή του πλαστή ταυτότητα
με το όνομα Μιχάλης Οικονόμου ο αριθμός της οποίας αντιστοιχούσε σε γυναικεία
ταυτότητα. Η διεύθυνση κατοικίας που αναγραφόταν ήταν: Δαμάρεως 36.
Δαμάρεως 73 ήταν η δεύτερη γιάφκα που ανακαλύφθηκε. Γι’ αυτήν και την άλλη
στην Πάτμου τα είχαμε πει προ δεκαπενθημέρου. Και οι Λειψοί είναι δίπλα στην
Πάτμο. Ανοίγοντας την «Αποκάλυψη του Ιωάννου» διαβάζουμε στο εδάφιο 3:6
[Να θυμίσω απλώς ότι όταν έγραφα την περασμένη εβδομάδα για τις συμπτώσεις
που είναι εκδηλώσεις του Πνεύματος, δεν ήξερα τίποτα για τη σύλληψη και την
ταυτότητα του Γιωτόπουλου, που έγινε γνωστή την άλλη ημέρα]: «Ο έχων ους ακουσάτω τι το Πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις». Ακούσαμε… Ακούσαμε… Αεί ο Πλακατζής ο Μέγας γεωμετρεί…
19. Ένα πανέμορφο ισοσκελές τρίγωνο σχηματίζεται επίσης μεταξύ Σαμοθράκης-Αθήνας-και της περιοχής Μορφίου-Αγιάς
της Θεσπρωτίας από όπου κατάγονταν και συνελήφθησαν άλλα τρία άτομα που φέρονται
ως μέλη της «17 Ν» [Σερίφης, Καρατσόλης, Κωστάρης].
20. Υπάρχουν
κι άλλα ενδιαφέροντα τριγωνάκια με Σαμοθράκη, Όλυμπο, Δελφούς…[πάρτε χάρτη
και διαβήτη]. Ένα από αυτά και τέλος: Δελφοί-Σαμοθράκη-Ικαρία. Από την Ικαρία κατάγεται η οικογένεια Ξηρού. Από την Ικαρία καταγόταν επίσης και ο ελληνοαμερικανός αξιωματικός Τζωρτζ Τσάντες που δολοφονήθηκε από τη «17Ν» το 1983. Από την Ικαρία καταγόταν επίσης και η ελληνοαμερικανίδα Αναστασία Τσάντες,
ανηψιά του προηγούμενου, επίσης πράκτορας κάποιας «υπερεσίας», που το 1978
το «έπαιζε φίλη» με κάποια παρέα στα Χανιά, στην οποία ανήκε και η Αλεξάνδρα
Κασσίμη, χήρα του μέλους του ΕΛΑ Χρήστου Κασσίμη, που είχε σκοτωθεί τον Οκτώβριο
του 1977 σε σύγκρουση με αστυνομικούς στο Ρέντη. Την Αναστασία την είχαν
πάρει σχεδόν αμέσως είδηση στα Χανιά και τα ίχνη της χάθηκαν έκτοτε… Τις
πρώτες ημέρες μετά την έκρηξη στον Πειραιά, είχε γραφτεί στις εφημερίδες
[Ελευθεροτυπία, για παράδειγμα] ότι από τα δύο άτομα που είχαν πάει
στο Τζάννειο αμέσως μετά τη μεταφορά εκεί του Σ. Ξηρού να ρωτήσουν αν αυτός
ζούσε, η μία ήταν γυναίκα και ήταν, λέει, Ελληνοαμερικανίδα εξαδέλφη του.
Λέτε να «αναστήθηκε» η Αναστασία;
21…
22…
23…
ν…
Τελευταία. Ας τελειώνουμε κάπου εδώ. Στο Μεσοπόλεμο, μέλος της «Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών» του Άγγελου Τανάγρα [που το πραγματικό του όνομα ήταν Άγγελος Ευαγγελίδης] ήταν και κάποιος Θεόφιλος Βορέας,
φιλόσοφος, θεολόγος, ψυχολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου, ακαδημαϊκός. Ο Θ.
Βορέας είχε κάνει το διδακτορικό του στο πανεπιστήμιο της Λειψίας και μάλιστα
στο Ψυχολογικό Εργαστήριο του Βίλχελμ Βουντ. Διδακτορικά υπό τον Β. Βουντ είχαν κάνει και αρκετοί Αμερικανοί μέλη ή στενοί συνεργάτες του Τάγματος της Νεκροκεφαλής και των Οστών
(Skull & Bones). Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Αν έχετε την απορία
για το διδακτορικό που είχε εκπονήσει ο Θ. Βορέας να σας τη λύσω: «Η ψυχική
κληρονομικότης και το περιβάλλον ως παράγοντες της διάνοιας και του χαρακτήρος»…
Απορία I…
Από συνέντευξη της Αλίθια Ρομέρο Κορτές, συντρόφου του Σάββα Ξηρού, στην Ελευθεροτυπία [18 Ιουλίου 2002]:
«Μπαίνω
μέσα [σ.σ. στο δωμάτιο του "Ευαγγελισμού" όπου νοσηλεύεται ο Ξηρός] και βλέπω
τον Σάββα μία να κλαίει, μία να γελάει. Του λέει ο στρατηγός [σ.σ. μάλλον
ο Στέλιος Σύρος, διοικητής της αντιτρομοκρατικής "υπερεσίας"]: "Ποιον αγαπάς πιο πολύ από όλους, εμένα δεν αγαπάς πιο πολύ;" »
Γιατί όλο αυτό το «σκηνικό» μου θυμίζει σέχτες, conditioning, ντρεσάρισμα, group-therapy και δεν ξέρω τι άλλο; Γιατί;
Απορία II…
Στ’
αλήθεια, μήπως σε κάποιον από τους υπολογιστές που βρέθηκαν στα διάφορα σπίτια
και στις γιάφκες υπήρχε εγκατεστημένο κάποιο πρόγραμμα αστρονομίας; Γιατί
ξέρω και διάφορους αστρονόμους που ασχολιόντουσαν με διάφορες «αλλότριες
τέχνες» το Μεσοπόλεμο…
Τέλος…
Να κλείσω με κάποιους στίχους του Αντόνιο Ματσάδο [Ελλάδα=Καστίλλη] με τους οποίους είχα κλείσει το «Αντί Επιλόγου» στον Αντισανγκουινέττι:
«Άθλια Ελλάδα…
Τυλιγμένη στα κουρέλια σου
Περιφρονείς όσα αγνοείς…»
|
