Χρήστος Μόρφος

Θεαμαπάτες & Δικτυώματα

[36]  17 Ιουλίου 2002


 

«Παντού υπάρχει ένας μύθος.» Παντού επίσης υπάρχει κι ένας μίτος, που κάποιες φορές μας επιτρέπει το «ξετύλιγμα» αυτού του μύθου. Και πιστεύω πως δεν υπάρχει μύθος που στο τέλος να μην απομυθοποιηθεί. Σε ώρες, μήνες, χρόνια ή χιλιετίες…

Αυτή την περίοδο γινόμαστε μάρτυρες της απομυθοποίησης της "17 Νοέμβρη". Της εξάρθρωσής της ή –αν προτιμάτε– της «αποκαθήλωσής» της. Ο μύθος της "17 Νοέμβρη" οικοδομήθηκε πάνω σε μια σειρά γεγονότων [δολοφονιών, βομβιστικών επιθέσεων κ.λπ.], πάνω στην ολοκληρωτική απουσία κάποιων στοιχείων που να συνδέουν αυτά τα γεγονότα με τους αυτουργούς τους και, τέλος, πάνω στην παντελή έλλειψη κάποιας θεωρίας ή «θεωρίας» που να διαθέτει κάποια συνοχή και να ερμηνεύει τις επιλογές της οργάνωσης.

Φαίνεται πως η κατάρρευση όλου αυτού του οικοδομήματος έχει αρχίσει. Θα μάθουμε αρκετά πράγματα για τα «διαμερίσματα» της οικοδομής, για τα «μαγαζιά του ισογείου», για τους ενοίκους τους. Όχι όλα, πάντως. Ίσως μάθουμε και μερικά πράγματα –ελάχιστα– για τα «υπόγεια» της οικοδομής…

Ας έχουμε, όμως, υπόψη μας ότι μιλάμε για «κατάρρευση» του οικοδομήματος. Όχι για «εκθεμελίωση». Και πάνω σ’ αυτά τα θεμέλια δεν οικοδομήθηκε μόνον η "17 Νοέμβρη" και ο μύθος της…

Τελικά, η ιστορία αυτού του κρατιδίου στο νοτιότερο άκρο της Ευρώπης είναι πολύ πιο παράξενη, πολύ πιο αλλόκοτη, πολύ πιο «εκκεντρική» από ό,τι πιστεύουμε όλοι μας… Και δεν αναφέρομαι μόνον στον Μεσοπόλεμο…



«Εκκεντρικός = αλλόκοτος, ιδιότροπος, παράξενος.»

Έγραφα την περασμένη εβδομάδα: «Φροντιστηριακό μάθημα… Τι γνωρίζετε για τις τροτσκιστικές –και ουχί τροτσ-ι-κιστικές, όπως τις λέει ο Ν. Εισαγγελάτος– οργανώσεις στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου;»

Ο [Μπιλντερμπέργκερ 2002] Αλέξης Παπαχελάς έγραψε την περασμένη Κυριακή [14 Ιουλίου] στο Βήμα:

«"Η περιγραφή είναι επίμονα η ίδια από τις 23 Δεκεμβρίου 1975 ως το 2000" ανέφερε άνθρωπος που παρακολουθεί εδώ και χρόνια την υπόθεση και προσέθετε: "Ο 35ρης ψηλός και λεπτός της μαρτυρίας της κυρίας Γουέλς και του οδηγού του συζύγου της εμφανιζόταν πολύ τακτικά στα αρχεία". Ο εντοπισμός του δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Οι συνωμοτικές συνήθειές του είχαν προϊστορία δεκαετιών και, παρά το γεγονός ότι την περίοδο '67-'68 το όνομά του ακουγόταν έξω από τα αμφιθέατρα του Παρισιού, στις ελληνικές αντιστασιακές παρέες της εποχής, λίγα πράγματα ήταν γνωστά γι’ αυτόν. Η οικογενειακή του παράδοση σε έναν εξαιρετικά εκκεντρικό χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ξεκινά από τα χρόνια του Μεσοπολέμου οι σχέσεις του με τον Χρήστο Κασσίμη και ένα ταξίδι στην Κούβα ήταν μερικά πρόσθετα στοιχεία σε μια κατά τα άλλα θολή προσωπογραφία του.»

Φυσικά, δεν ήμουν μάντης και σε καμία περίπτωση δεν διαθέτω ούτε την εγκυρότητα ούτε τις πληροφορίες ούτε τις επαφές του [Μπιλντερμπέργκερ 2002] Αλέξη Παπαχελά. Απλά, όπως είχε αναφερθεί σε ρεπορτάζ στην εκπομπή του στο Mega [βλ. Θ&Δ 3-7-2002], ο βασικός πυρήνας της 17 Νοέμβρη βρισκόταν πολύ κοντά στην τροτσκιστική αριστερά. Και επειδή ο «35αρης» του 1975 δεν έγινε τότε τροτσκιστής, σκέφτηκα να ερευνήσω λίγο την ιστορία του τροτσκισμού στην Ελλάδα. Και έπεσα πάνω σε μια –τουλάχιστον περίεργη– αριστερή οργάνωση, που δρούσε στην Ελλάδα στην περίοδο του Μεσοπολέμου.

Παρένθεση. Εν γένει ολόκληρη η περίοδος του Μεσοπολέμου στην Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «εκκεντρική». Για παράδειγμα, τους πρώτους μήνες της δικτατορίας του Μεταξά [και συγκεκριμένα από τις 6 Αυγούστου ως τις 26 Δεκεμβρίου 1936] αναφέρεται ως υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ [Ιωάννη Μεταξά] κάποιος Αλέξανδρος Παπαχελάς. Θα ήταν αδιακρισία άραγε εκ μέρους μου να ρωτήσω αν υπάρχει κάποια συγγενική σχέση μεταξύ των δύο ανδρών; Τέλος παρένθεσης.



Αρχειομαρξιστές I…

Ο «εξαιρετικά εκκεντρικός χώρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς» ήταν η οργάνωση των Αρχειομαρξιστών, που εμφανίστηκε το 1923 και, με τη μία ή την άλλη μορφή, επιβίωσε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1940. Το 1923 μία ομάδα κομμουνιστών που δρούσε ως τότε στις παρυφές του ΣΕΚΕ [ΚΚΕ] συνέπηξαν μία ομάδα που εξέδιδε το περιοδικό Αρχείον Μαρξισμού. Το «Αρχείο» γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη την περίοδο 1925-26 όταν είχε περί τα 700-800 μέλη [όταν το ΚΚΕ είχε γύρω στα 2000].

Μετά από αυτήν την περίοδο ηγέτης της οργάνωσης αναδείχτηκε κάποιος Δημήτρης [Μήτσος] Γιωτόπουλος ή «σύντροφος Σταύρος» ή «Βήττα» ή «Witte» [Δομοκός 1901-Αθήνα 1965]. Η οργάνωση γνώρισε διαδοχικές διασπάσεις, αλλά κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του 1930 συμμετείχε στην Δ΄ Διεθνή του Λ. Τρότσκυ, από την οποία αποχώρησε στα μέσα του 1934, διασπώμενη για μια ακόμα φορά. Ένα μικρό μόνον μέρος της οργάνωσης παρέμεινε πιστό στον Γιωτόπουλο, που έχοντας συγκρουστεί με τον ίδιο τον Τρότσκυ είχε προσπαθήσει να παρασύρει όλη την οργάνωση έξω από τον τροτσκισμό. Ο Γιωτόπουλος είχε δηλώσει τότε: «Το ελληνικό τμήμα είμαι εγώ!». Ωστόσο, «είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς αυτό τον ρευστό οργανωτικό ακτιβισμό. Άλλωστε τα ρεύματα αυτά μετά το 1933-34 δεν έχουν απολύτως κανένα πολιτικό βάρος. Συντηρούνται στον κλειστό ομαδοποιημένο μικρόκοσμο μερικών ατόμων χωρίς δράση και πολιτική προβολή.»

Ας επιστρέψουμε όμως στην περίοδο που κεντρικό πρόσωπο της οργάνωσης ήταν ο Γιωτόπουλος. Σύμφωνα με κάποιον ιστορικό της εποχής, «Η οργάνωση του "Αρχείου" απέφευγε τις δημόσιες εμφανίσεις και ήταν δομημένη με αυστηρά συγκεντρωτικό και ιεραρχημένο τρόπο: στην κορυφή της τα ώριμα, από μαρξιστική άποψη, μέλη, έπονταν οι απλώς μυημένοι στο μαρξισμό και ο τελευταίος κύκλος έκλεινε με τους συμπαθούντες-αναγνώστες του περιοδικού. Το όλο σύστημα θυμίζει μυστική εταιρεία και αποκρυφισμό.»
Μυστική εταιρεία και αποκρυφισμό;

Οι αρχειομαρξιστές απαιτούσαν από τα μέλη τους μια κυριολεκτικά ασκητική ζωή. «Οργάνωση με την πιο στοιχειώδη έννοια αυτού του όρου δεν υπήρχε. Ούτε συνεδριάσεις, ούτε συνελεύσεις των μελών, ούτε συνέδρια, ούτε συζητήσεις, ούτε αποφάσεις συλλογικές, ούτε εκλογές διοικητικών οργάνων, ούτε και υπήρχαν τέτοια όργανα.» Ο τρόπος λειτουργίας της οργάνωσης ήταν η «ενός ανδρός αρχή». «Αυτός ο ένας που διηύθυνε και διαχειριζόταν τα πάντα, άφηνε τους άλλους με την εντύπωση ότι υπήρχε κάποια μυστηριώδης υπερτάτη αρχή, από την οποία αυτός ήταν εξουσιοδοτημένος. Όταν κάποιος είχε μια σοβαρή απορία, η απάντηση του Γιωτόπουλου ήταν: "Θα φέρω την απορία σου στην Εργασία κι αυτή θα αποφασίσει". Η "Εργασία" ήταν αυτή η μυστηριώδης υπερτάτη αρχή. Δηλαδή ο ίδιος ο Γιωτόπουλος.»

Σύμφωνα με τον Άγι Στίνα που τον είχε γνωρίσει προσωπικά, «τα θεωρητικά εφόδια του Γιωτόπουλου ήταν πολύ φτωχά, εάν όχι εντελώς ανύπαρκτα και ποτέ δεν απασχολήθηκε με σοβαρά πολιτικά ζητήματα».

Παρ’ όλα αυτά ο αρχειομαρξισμός είχε συσπειρώσει στις τάξεις του εκατοντάδες εργάτες και φοιτητές και πολλούς τους είχε «διαπλάσει» σε αγωνιστές «εντελώς αφοσιωμένους στο κίνημα και πρόθυμους για κάθε θυσία […] Πολλοί όταν πέθαιναν άφηναν κληρονόμο τους την οργάνωση.»

Ο Παντελής Πουλιόπουλος, στέλεχος του ΚΚΕ τότε, έγραφε το 1927: «Ο αρχειομαρξισμός δεν είναι παρά ένα ιδιότυπο σε μορφή και έχταση για την Ελλάδα φαινόμενο του ολοκληρωτικού χωρισμού της θεωρίας από τα συγκεκριμένα προβλήματα του άμεσου αγώνα των εργατών, το φαινόμενο του περιορισμού στη διδασκαλία των γενικών κομμουνιστικών αρχών ως αφηρημένων μεταφυσικών δογμάτων […] Είναι μια νοσηρή κατάσταση δογματικού υστερισμού.»
«Σε λίγο σχετικά καιρό σχηματίστηκε μια ισχυρή, πειθαρχημένη οργάνωση, αυστηρά συγκεντρωτική και συνωμοτική. Με σχεδόν θρησκευτικό μυστικισμό οι κύκλοι των συμπαθούντων αναφερόντουσαν στην "Εργασία", δηλαδή την οργάνωση και κατ’ επέκταση στην ηγεσία, που ήταν χαμένη, απομακρυσμένη, σε κάποια σύννεφα μακρινά, μυστικά, αξεπέραστα. Το πράγμα μάλιστα παράγινε όταν η ηγεσία πέρασε στα χέρια του Δ. Γιωτόπουλου (σύντροφου Σταύρου) αφού η πρωταρχική ομάδα διάλυσε. Ο Γιωτόπουλος ήταν τύπος που καλλιέργησε ιδιαίτερα το μυστηριακό στοιχείο της οργάνωσης.»

Ο Μήτσος Γιωτόπουλος την περίοδο του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου [1936-1939] πήγε στην Ισπανία, όπου δραστηριοποιήθηκε στις γραμμές του τροτσκιστικού κόμματος POUM. Συνελήφθη, ωστόσο, από τους σταλινικούς των Διεθνών Ταξιαρχιών [που καταδίωκαν και συχνά δολοφονούσαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους –αναρχικούς, τροτσκιστές– με τους οποίους υποτίθεται πολεμούσαν μαζί τους φαλαγγίτες του Φ. Φράνκο].

Αφέθηκε ελεύθερος το 1939 και κατέφυγε στη Γαλλία. Μετά τον πόλεμο ίδρυσε το Αρχειομαρξιστικό Κόμμα Ελλάδας, που πήρε 51 ψήφους στις εκλογές. Το πιο χαριτωμένο ήταν ότι στην περίοδο του Εμφυλίου οι αρχειομαρξιστές είχαν ταχθεί υπέρ της κυβέρνησης και του στρατού και εναντίον των ανταρτών, τους οποίους χαρακτήριζαν φασίστες. Μετά το τέλος του Εμφυλίου μία συνδιάσκεψη των αρχειομαρξιστών χαιρετίζει τη νίκη του «εθνικού στρατού» και ζητάει την αξιοποίησή της. Αναφέρεται ότι ο Μ. Γιωτόπουλος συνεργαζόταν με διάφορους αντικομμουνιστικούς κύκλους στη δεκαετία του 1950…



Ο φερόμενος ως ιδρυτής της «17 Νοέμβρη»…

Αυτά περίπου γνώριζα στα μέσα της περασμένης εβδομάδας για την «εκκεντρική» οργάνωση των Αρχειομαρξιστών, και άλλο τι ουδέν. [Είχα «πέσει», βέβαια, πάνω σε διάφορες περίεργες συμπτώσεις, αλλά μ’ αυτές θα ασχοληθούμε στη συνέχεια…] Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, ωστόσο, «έσκασε σαν βόμβα» μία είδηση: ο βουλευτής και πρόεδρος του ΛΑΟΣ Γιώργος Καρατζαφέρης σε ερώτησή του, που είχε καταθέσει στη Βουλή, ενέπλεκε στην υπόθεση της 17 Νοέμβρη δύο πρόσωπα, που πιθανώς είχαν συλληφθεί στο εξωτερικό. Το ένα από αυτά ήταν κάποιος Αλέξανδρος Γιωτόπουλος. Αναφέρω το όνομά του διότι είναι πια πασίγνωστο, έχει αναφερθεί σε όλα τα κανάλια και σε πάμπολλες εφημερίδες. [Χαριτωμενιά: η χθεσινή Αυριανή [16 Ιουλίου] αναφέρει τους «αρχειομαρξιστές» ως «αρχιμαρξιστές»… Αρχιδημοσιογράφοι…] Το Βήμα, για παράδειγμα, αφιερώνει σήμερα [17 Ιουλίου] μία ολόκληρη σχεδόν σελίδα στον Μήτσο Γιωτόπουλο [με πολύ «φτωχή», σε σχέση με τη δική μου, «βιβλιογραφία» για τους Αρχειομαρξιστές και φυσικά δίχως την παραμικρή αναφορά σε «εκκεντρικότητες»] και στον γιο του Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, «στο πρόσωπο του οποίου επικεντρώνονται εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο, οι ισχυρές υποψίες των διωκτικών αρχών για το ποιος είναι ο ιδρυτής και "εγκέφαλος" της "17Ν"». Γεννημένος το 1939, άγνωστο πού, σπουδές στο Παρίσι, εξωκοινοβουλευτική αριστερά στα τέλη της δεκαετίας του 1960, Κούβα, Χιλή, υπέρ του ένοπλου αγώνα, «εξαφανισμένος» έκτοτε, μπλα, μπλα, μπλα. Θα δείξει…



Αρχειομαρξιστές II…

«Η "ιδεολογία" της 17Ν όπως αποτυπώνεται στις προκηρύξεις της είναι ένα σύμφυρμα ιδεών που στηρίζονται σε σύμβολα και τελικά συνιστούν μια μυστικιστική, θεολογική προσέγγιση των φαινομένων.» [«Υποθέσεις για ένα εξώφυλλο», Αντί, τχ. 767, 12 Ιουλίου 2002, σελ. 9. Η υπογράμμιση δική μου.]

Δεν ξέρω αν οι υπό τον Μήτσο Γιωτόπουλο Αρχειομαρξιστές είχαν συμπήξει μία μυστική εταιρία μαρξιστικών τάσεων. Φαίνεται απίθανο. Ωστόσο, στην περίοδο του Μεσοπολέμου είχαν ανθίσει πάμπολλες μυστικές εταιρείες και ο μυστικισμός ή ο αποκρυφισμός ή η μεταφυσική αποτελούσε τη μόδα της εποχής. Και όχι μόνον στα σαλόνια της «καλής κοινωνίας».

Ούτε ξέρω αν οι υπό τον Μήτσο Γιωτόπουλο Αρχειομαρξιστές είχαν συμπήξει μία μαρξιστική οργάνωση με μεταφυσικές τάσεις. Κι αυτό δείχνει απίθανο. Ωστόσο, στην ίδια περίοδο είχαν ανθίσει πάμπολλα σοσιαλιστικά ή «κοινωνιστικά» ρεύματα και ο σοσιαλισμός ή ο κοινωνισμός ή ο μαρξισμός δεν αποτελούσε μόνον «μόδα» στους κύκλους των προλετάριων ή των φοιτητών. Θα μπορούσα να αναφέρω 4-5 χαρακτηριστικά παραδείγματα ανθρώπων που εκείνη την περίοδο –και κάποιες δεκαετίες νωρίτερα– είχαν επιχειρήσει να «συνθέσουν» τις σοσιαλιστικές ή μαρξιστικές απόψεις τους με τις μεταφυσικές τους ανησυχίες. Και υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που είχαν εγκαταλείψει τον ένα χώρο για να ενταχθούν στον άλλο, ή που ανήκαν ταυτόχρονα και στους δύο…

Αυτά, όμως, είναι μία άλλη, μεγάλη, ιστορία που έχει και –μια κάποια– σχέση με τα όσα συμβαίνουν σήμερα. Με κάποια άλλη «εκκεντρική» ομάδα, με κάποιον άλλο μύθο, με κάποια άλλη παραφιλολογία…

Γι’ αυτό ανέφερα στην αρχή ότι η ιστορία αυτού του τόπου είναι εξαιρετικά αλλόκοτη… Θα επανέλθω [;]…



Συμπτωσιολογία III [Συνέχεια από την προηγούμενη εβδομάδα]…

17 Νοεμβρίου: Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά –μεταξύ άλλων– τη μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Θαυματουργού [Επίσκοπος Νεοκαισαρείας, πέθανε περί το 250 μ.Χ.] καθώς και του Οσίου Λογγίνου. Ο συγκεκριμένος όσιος είναι εκείνος ο Ρωμαίος στρατιώτης που ελόγχισε τον Ιησού πάνω στον Σταυρό στα πλευρά, και έκτοτε η λόγχη του ονομάστηκε «λόγχη του πεπρωμένου» και απασχόλησε προσωπικότητες όπως ο Καρλομάγνος και ο Χίτλερ; Αν και η σύμπτωση του ονόματος αρκεί…

17 Νοεμβρίου: Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Διονυσίου Αλεξανδρείας [π. 200-π. 265 μ.Χ., διαδέχτηκε τον Ωριγένη ως πατριάρχης Αλεξανδρείας, συνέγραψε δε και πόνημα στρεφόμενο κατά του ατομισμού του Επικούρου], του Αγίου Γρηγορίου του Θαυματουργού, καθώς επίσης και ενός άλλου Γρηγορίου, του Αγίου Γρηγορίου της Τουρς [Γαλλία, 538-594 μ.Χ], ο οποίος –οφείλω να ομολογήσω– είναι από τους αγαπημένους μου Αγίους. Ή μάλλον από τους αγαπημένους μου χρονικογράφους, αφού είναι ο πρώτος που καταγράφει την ιστορία των Μεροβίγγειων βασιλέων της Γαλλίας. Ξέρετε… Αυτούς που διάφοροι εμφανίζουν σήμερα ως «απογόνους» του Ιησού και της Μαγδαληνής… Τότε, βέβαια, δεν είχαν αρχίσει ακόμα οι σχετικές «έρευνες»…

Και ερωτώ, κυρίες και κύριοι: Εγώ φταίω που οι χριστιανικές εκκλησίες τιμούν στις 17 Νοεμβρίου τη μνήμη δύο αγίων, που φέρουν το όνομα Γρηγόριος, εκ των οποίων ο ένας προέρχεται εξ Ανατολής και ο έτερος εκ Δύσεως; Και εξηγούμαι: εκ των δύο ατόμων που, μέχρι στιγμής, φέρονται ως μέλη της 17 Νοέμβρη ο μεν ένας [Σάββας Ξηρός] είχε νοικιάσει τη γιάφκα της οδού Πάτμου [βλ. Συμπτωσιολογία της περασμένης εβδομάδας] χρησιμοποιώντας πλαστή ταυτότητα με το όνομα Γρηγόριος Πουφτσής, ο δε άλλος [Δημήτριος Κουφοντίνας] είναι γνωστός ως «Γρήγορος».

Και θα φταίω εγώ αν εμπλακούν στην υπόθεση και άνθρωποι με τα ονόματα Γρηγόρης [αυθεντικό αυτή τη φορά], ή Μαγδαληνή ή Διονύσιος;



Συμπτωσιολογία IV…

Το παιχνίδι με τις συμπτώσεις είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό. Κι υπάρχουν κι άλλες ενδιαφέρουσες συμπτώσεις σ’ αυτήν την ιστορία. Και τότε αρχίζουν τα πράγματα και «σοβαρεύουν». Και θυμάσαι για παράδειγμα τον Κ. Καστανέντα που λέει ότι οι συμπτώσεις δεν είναι παρά εκδηλώσεις του Πνεύματος… και μετά αρχίζεις και αναρωτιέσαι αν αποτελούν «εκδηλώσεις» κάποιας δύναμης εκ του κόσμου τούτου ή κάποιας Δύναμης ποιος-ξέρει-από-πού…

Και σ’ αυτή την περίπτωση οι στήλες τελειώνουν κάπως απότομα και αλλόκοτα…

Φιλάκια «και η Δύναμη μαζί σας»…

Υ.Γ. 1. Σε ό,τι αφορά τον αρχειομαρξισμό έχουν αφαιρεθεί από το παραπάνω κείμενο περί τις 20 βιβλιογραφικές παραπομπές. Ευνόητο το γιατί…

Υ.Γ. 2. Ελπίζω την επόμενη εβδομάδα –τελευταία φορά που θα είμαστε μαζί πριν από τις «διακοπές»– να μην μας απασχολήσει πάλι η "17 Νοέμβρη".

Υ.Γ. 3. Σήμερα και αύριο θα είμαστε όλοι στο Λυκαβηττό [οι μισοί συνφορουμίτες τουλάχιστον, από δω δίπλα]… «Kοyaanisqatsi [στη γλώσσα των Ινδιάνων Χόπι] σημαίνει ταυτόχρονα: 1. τρελή ζωή, 2. ζωή χωρίς ισορροπία, 3. ζωή σε αναστάτωση, 4. ζωή σε αποσύνθεση, 5. ζωή που μας προτρέπει σε άλλο τρόπο ζωής», είχα γράψει κάποτε, τον τόσο μακρινό Νοέμβριο του 1986…

 

Ο Δημήτριος Κουφοντίνας [γνωστός και ως «μελισσοκόμος» ή «γρήγορος» ή… ή…] αναζητείται από τις αστυνομικές αρχές «δι’ υπόθεσίν του»…


Ο ένας αδελφός [Σάββας] φέρεται ως τρομοκράτης…


… ενώ άλλοι δύο, ο Χριστόδουλος [φωτο] και ο Βασίλειος, ανακρίνονται για την ίδια υπόθεση. Ο πατέρας τους πατήρ Τριαντάφυλλος Ξηρός λέει με περισσό χιούμορ ότι ο ίδιος είναι ο αρχηγός της "17N". Σε περίπτωση που αποδειχτεί η συμμετοχή των αδελφών στην τρομοκρατική οργάνωση, ποιος άγιος θα πρέπει να αναδειχτεί σε προστάτη άγιο της τρομοκρατίας;


Ο Άγιος Γρηγόριος της Τουρς συνέγραψεν την «Ιστορία των Φράγκων» όπου εξιστορείται η πορεία της οικογενείας των Μεροβιγγείων βασιλέων της Γαλλίας. Ο Άγιος δίνει επίσης στο έργο του και πλήθος λεπτομερειών για τη δική του οικογένεια, που ήταν από πάππου εις πάππον οικογένεια επισκόπων και αγίων. Η μνήμη του τιμάται στις 17 Νοεμβρίου.


Στις 17 Νοεμβρίου τιμάται επίσης και η μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Θαυματουργού. Τον «Βίο» του συνέγραψεν ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου. Τα δύο αδέλφια προέρχονταν από αριστοκρατική οικογένεια…


Για όσους δεν έχουν προγραμματίσει ακόμα τις διακοπές τους: νομίζω ότι η τοιχογραφία των δελφινιών από το Παλάτι της Κνωσού μπορεί να τους δώσει μια καλή ιδέα προς τα πού να κατευθυνθούν αυτό το καλοκαίρι… [Η τοιχογραφία –εξαιρετικό δείγμα τέχνης του μινωικού πολιτισμού– χρονολογείται στα μέσα της δεύτερης π.Χ. χιλιετίας.]


Προηγούμενη

Πρώτη Σελίδα

 

Επόμενη

Hosted by www.Geocities.ws

1