|
«Ξεύρετε την χώραν που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα
που κοκκινίζει η σταφυλή
και θάλλει η ελαία;
Ω δεν την αγνοεί κανείς.
Είναι η γη η Ελληνίς.»
Το ποίημα «Η Γη της Ελλάδος» του Άγγελου Βλάχου [1838-1920] διακωμωδήθηκε στο περιοδικό Ραμπαγάς, που εξέδιδε ο Κλεάνθης Τριαντάφυλλος ή Τριανταφύλλου
[1850-1889], και έκτοτε η φράση «η χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα» αποτελεί
μια ειρωνική αναφορά για τη χώρα «στην οποία δεν υπάρχει η αναγκαία σοβαρότητα
στην αντιμετώπιση καταστάσεων» [λεξικό Μπαμπινιώτη].
Τον Νοέμβριο,
βέβαια, ούτε η ελαία θάλλει ούτε κοκκινίζει η σταφυλή ούτε ανθοφορεί η πορτοκαλέα
–και οι συν αυτή λεμονέα και μανδαρινέα. Ο Νοέμβριος είναι πια ο μήνας που,
στους Campos de Grecia, ηχούν φωνές ανθρώπων που μιλούν μισή ντουζίνα –σλάβικες,
κυρίως– γλώσσες που συλλέγουν τους καρπούς των δέντρων. [Οι Κάμποι της Ελλάδος παραπέμπουν στο ποίημα Campos de Castilla του ισπανού Αντόνιο Ματσάδο
(1875-1939, που αυτοεξορίστηκε στις αρχές του 1939, μετά την επικράτηση των
φαλαγγιτών του Φράνκο, και πέθανε λίγους μήνες αργότερα στη Γαλλία): «Άθλια Καστίλλη, κυρίαρχη του χτες. / Τυλιγμένη στα κουρέλια της / περιφρονεί όσα αγνοεί…»]
Στη γη την ελληνίδα, ωστόσο, η φαιδρά πορτοκαλέα ανθεί παντού και πάντα…
«Χριστιανοί» που παριστάνουν τους Αρχιμάγειρες Πασών των Αθηνών [I]. «Επαναστάτες» που οικολογίζουν και χριστιανίζουν [II]. «Υπερεσιακοί» παράγοντες που κοινωνιολογίζουν μαθηματικολογούντες [III]. Συντηρητικές έγκυρες φυλλάδες που καλούν σε σπάσιμο βιτρινών [IV]. Πολιτικάντηδες που ψέγουν τους χουλιγκάνους όταν αυτοί δεν χουλιγκανίζουν κατά τον «εθνικώς πρέποντα τρόπον» [V]. Υγιώς σκεπτόμενοι, ορθώς σκεπτόμενοι και εθνικώς σκεπτόμενοι διανοουμενίζοντες
που εξεγείρονται κατά του περιεχομένου ενός βιβλίου [VI]. Απελευθερωμένοι
[;] από τον τρόμο της τρομοκρατίας κρατικοί παράγοντες που τρέμουν [;] τη
διαφαινόμενη δικαστική τρομο-σούπα [VII].
[I] Ξύσμα καρπού –φαιδράς– πορτοκαλέας. Άρωμα στη γεύση!
Και δήλωσεν ο –και– συλληφθείς εσχάτως να κλέπτει οπώρας [ήγουν να ψεύδεται ασυστόλως] Αρχιμάγειρας Πασών των Αθηνών:
«Όταν τρως πατάτες γιαχνί, ξέρεις τι τρως. Τρως ολόκληρη την πατάτα, όμως δεν τρως πουρέ. Τρως πατάτα, δεν είσαι πατάτα.» Και συνέχισε:
«Αγοράζετε
ένα κομμάτι κρέας. Το κομμάτι αυτό το κρέας είναι στέρεο πράγμα. Όσο και
να το πατήσεις από εδώ, όσο και να το πατήσεις από εκεί, θα διατηρήσει το
σχήμα του. Όταν αυτό το κομμάτι το κρέας όμως το βάλεις μέσα στη μηχανή του
κιμά, από κάτω τι βγαίνει; Βγαίνει κιμάς. Και τον κιμά τον πιάνεις στο χέρι
σου και τον πλάθεις. Τον κάνεις όπως θέλεις. Τον κάνεις σουτζούκι. Τον κάνεις
κεφτέ. Τον κάνεις ό,τι θέλεις. Του δίνεις όποιο σχήμα θέλεις. Ε, λοιπόν,
τι προτιμάτε; Να έχετε τη σταθερότητα ενός κομματιού κρέατος ή να είσαστε
σαν τον κιμά που όποιος είναι δυνατός θα σας έχει στο χέρι και θα σας κάνει
όπως αυτός θέλει;»
Ταγός ή σαλός; Μπα! Η –επί γης– άποψη του Ενός
[και Μοναδικού], δι’ όσους, βέβαια, επιθυμούν να αποκτήσουν τη σταθερότητα
ενός κομματιού κρέατος… Περί ορέξεως…
[ΙΙ] Όταν οι «επαναστάτες» χριστιανίζουν, τότε η WWF ίσως και να έχει αναλάβει εργολαβικώς την προστασία των αγρίων εσπεριδοειδών.
Η
«Επαναστατική Ομάδα Χρήστος Τσουτσουβής» ανέλαβε με προκήρυξή της [«εμείς
είμαστε παρόντες και μόλις προετοιμαστούμε πρωταγωνιστές»!] την ευθύνη για
την τοποθέτηση, τον περασμένο Σεπτέμβριο, αυτοσχέδιου εκρηκτικού μηχανισμού
στο σπίτι του εκδότη της Ελευθεροτυπίας Χρήστου Τεγόπουλου. Η προκήρυξη εστάλη στην Ελευθεροτυπία και δεν δημοσιεύτηκε. Φαίνεται πως αυτή τη φορά δεν χρειαζόταν να ενημερωθούμε… Εστάλη και στο Ποντίκι
και δημοσιεύτηκε –εν μέρει– στις 31-10-2002. «Εν μέρει», αφού στα δημοσιευμένα
αποσπάσματα [;] δεν γίνεται η παραμικρή αναφορά στον Χ. Τεγόπουλο. Διαβάζουμε:
«Μέχρι
να κάνουμε πρώτη γλώσσα την Αγγλική θα περιοριστούμε να την έχουμε δεύτερη,
δεν υποστέλλουμε και τη σημαία μας για να δείξουμε έγκαιρα μεταμέλεια και
να ενταχτούμε στο πρόγραμμα προστασίας μεταμεληθέντων Ελλήνων και να τύχουμε των προνομίων που αναλαμβάνουν οι πολιτικοί μας; Μήπως είναι καιρός να μας αναλάβει το WWF σαν είδος προς εξαφάνιση που έχει ανάγκη από προστασία; Μην ξεχνάμε ότι σε θέματα αναπαραγωγής παρουσιάζουμε ομοιότητες με τα Πάντα…» [οι υπογραμμίσεις δικές μου].
Κάποτε,
οι επαναστάτες, για να συνεχίσουν να είναι επαναστάτες, προσπαθούσαν σκληρά
για να είναι από τους πιο καλά ενημερωμένους ανθρώπους στον πλανήτη. Φαίνεται,
όμως, ότι οι ημέτεροι βολονταριστές δεν διαθέτουν τον απαραίτητο προς
τούτο χρόνο, αφού αναλίσκονται στη συγγραφή ανούσιων προκηρύξεων και στην
κατασκευή μηχανισμών. Διότι πώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι δεν γνωρίζουν
πως το ευαγές μαγαζάκι του WWF στήθηκε από την Αυτού Βασιλική Υψηλότητα πρίγκηπα Βερνάρδο της Ολλανδίας και τον Φίλιππο Μαουντμπάντεν πεθερό της Αγίας Νταϊάνας και βασιλικό σύζυγο της Μεγάλης Βρετανίας; [Θεαμαπάτες
& Δικτυώματα [26] 24-04-2002]
Μην θεωρήσετε, ωστόσο, ότι οι επαναστάτες της σήμερον πιστεύουν, εκτός από τις «Μη Κυβερνητικές» Οργανώσεις, και στους αγίους:
«Πάντα
αυτοί που ξεκινούσαν ένα μεγάλο λαϊκό αγώνα ήταν διανοούμενοι πλαισιωμένοι
από απλούς αγωνιστές και στη συνέχεια τον υιοθετούσαν οι μάζες. Πάντα η κοινωνία
στο ξεκίνημα αυτού του αγώνα ήταν αμέτοχη, επιφυλακτική και μερικές φορές
εχθρική όπως συνέβηκε με έναν άλλο σπουδαίο κοινωνικό επαναστάτη, τον Ιησού Χριστό,
τον οποίο σταύρωσαν μαζί με δύο κοινούς φονιάδες για να τον ταυτίσουν στη
συνείδηση του λαού με αυτούς, όπως ακριβώς ο τρομοκρατικός νόμος έγινε, λένε,
για την τρομοκρατία και το οργανωμένο έγκλημα. Ο Ιησούς στη συνέχεια υιοθετήθηκε
από τις μάζες ως θρησκευτικό σύμβολο για να εκφράσει ό,τι εκφράζει ως και
σήμερα στην αυθεντική του ερμηνεία και όχι στις διάφορες εκμεταλλευτικές
χρήσεις που του επιφυλάσσουν διάφοροι κύκλοι της κοινωνίας. Ο έχων δύο χιτώνας
να δίνει τον έναν, αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν κ.ά. αυτά δίδασκε εκείνος,
είδατε πουθενά να τα εφάρμοζαν αυτά τα λεγόμενα θύματα της τρομοκρατίας;»
Αυτά παθαίνουν όσοι έχουν μείνει ακόμα στον 19ο αιώνα. Α, ρε μπαγάσηδες Ένγκελς, Κάουτσκυ, Κορδάτε! Βαφτίζοντας «κοινωνικό επαναστάτη» τον Ιησού, περιμένατε να πάρετε και κανένα ψηφαλάκι… Και τι πήρατε; Άξιους απογόνους που, ακόμα και πέτσινοι να είναι, δείχνουν το δρόμο…
Και συνεχίζουν οι απόγονοι του «σπουδαίου κοινωνικού επαναστάτη»:
«Ποιος
αμφιβάλλει ότι ο Ιησούς αν εμφανιζόταν σήμερα θα είχε διαφορετική γνώμη για
το πώς μπορεί να ανατραπεί η πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα, γιατί τότε
οι κοινωνίες δεν είχαν ούτε την έκταση, ούτε τη συγκρότηση, ούτε τη δύναμη,
ούτε και η εξουσία την ισχύ πυρός που διαθέτει σήμερα. Θα καταλάβαινε ότι
μόνο με προσφορά αγάπης το πολύ να κέρδιζε ορισμένους εθελοντές για την Ολυμπιάδα…»
Τα Άνθη του Κακού φαντάζουν –τόσο– μαδημένα σήμερα…
[ΙΙΙ] Αττικίζων και μαθηματικίζων υπουργός
Προσκάλεσαν τον υπουργό σε συζήτηση, σχετικά με την τρομόπερα
των τελευταίων μηνών, σκοπεύοντας να του «ψήσουν το ψάρι στα χείλη» [ήγουν
τον βασανίσουν, τον ταλαιπωρήσουν αφάνταστα]. Ο ιχθύς τούς –και μάς– προέκυψε
βραστός και ολίγον… σούπα. Ο γιος ενός θεατρικού συγγραφέα [Γιάννης Πρετεντέρης], ο γιος ενός υπουργού [Νίκος Χατζηνικολάου] και ο εγγονός ενός υφυπουργού [Αλέξης Παπαχελάς – μπιλντερμπέργκερ 2002] είχαν καλέσει προχθές στους «Διαξιφισμούς» [Mega] τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ο κύριος υπουργός έκανε τη δήλωση της ημέρας νωρίς-νωρίς: «αποτιμήσαμε το φαινόμενο [της τρομοκρατίας] στην απόλυτη τιμή του».
Η υπόλοιπη συζήτηση εξελίχτηκε ήρεμα και ομαλά, ως… ψαρόσουπα νοσοκομείου.
Οι τηλεθεατές, περιμένοντας εναγωνίως –και εις μάτην, όπως αποδείχτηκε– κάποια
ενδιαφέρουσα εξέλιξη της συζήτησης, αναλώθηκαν στο σχολιασμό των απαράδεκτων
λαιμοδετών που φορούσαν οι συνδιαλεγόμενοι. Να υποθέσουμε ότι οι ενδυματολόγοι
είχαν κατέλθει σε στάση εργασίας;
Άσχετο Α΄: αποτιμώ 1. προσδιορίζω
(τη χρηματική αξία, την τιμή πράγματος) 2. (κατ’ επέκτ.) εκτιμώ σε γενικές
γραμμές (τη φύση, την ποιότητα, τη σημασία πράξεως, κατάστασης ή διαδικασίας):
αποτίμησαν θετικά τη συμβολή μας στην υπόθεσή τους.
Άσχετο Β΄: απόλυτη τιμή (Μαθ.) η τιμή πραγματικού αριθμού, ανεξαρτήτως του αν είναι θετικός ή αρνητικός: η απόλυτη τιμή του -4 είναι |4|, η απόλυτη τιμή του +5 είναι |5|.
Ερώτημα: η απόλυτη τιμή του 0 είναι |0|;
Συμπέρασμα: η απόλυτη τιμή του τίποτα είναι |τίποτα|.
Σημείωση: Να θυμηθώ να ζητήσω επίδομα ανθυγιεινής εργασίας. Η μεν ψαρόσουπα δεν μου αρέσει, ο δε Μπαμπινιώτης είναι πάνβαρος.
[IV] Το σπάσιμο της προθήκης, της βιτρίνας…
«Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο:
για περιπτώσεις στις οποίες δεν μπορούμε να απολαύσουμε κάτι παρά μόνο οπτικά».
Οπότε τι κάνουμε; Σπάμε τη βιτρίνα. Και καλά οι αναρχικοί σπάνε ενίοτε τις
βιτρίνες των τραπεζών, αλλά το πρωτοσέλιδο άρθρο [που συνέχιζε και στην τρίτη
σελίδα] «Ποιος θα σπάσει τη βιτρίνα» του Αντώνη Καρακούση στην Καθημερινή της περασμένης Κυριακής μήπως θεωρηθεί ως προτροπή προς τέλεση αξιοποίνων πράξεων; «Η κοινωνία επιζητεί απελευθέρωση από τις χίλιες παρέες που δεσμεύουν τη χώρα»,
ήταν ο υπότιτλος του άρθρου. «Τι συμβαίνει αλήθεια; Τι είναι η Ελλάδα;» αναρωτιέται
ο αρθρογράφος και συνεχίζει: «Δυστυχώς αγαπητέ μου, έλεγε τις προάλλες έμπειρος
της πολιτικής, η Ελλάδα είναι στημένη γύρω από τρεις-τέσσερις μεγάλες οικογένειες,
άλλες πενήντα επιχειρηματικές και περίπου 1.000 παρέες, μικρές και μεγάλες,
διαρθρωμένες στο κέντρο και στην περιφέρεια, διασυνδεδεμένες και αλληλοεξαρτώμενες
μεταξύ τους, που ελέγχουν και δεσμεύουν τα πάντα…»
Οικογένειες και παρέες στη γλυκειά μας πατρίδα; Όπου να ’ναι θα αρχίσουν να μιλάνε –επιλεκτικά, όπως πάντα– και για φαμίλιες και για μαφία. Ή για τις σχέσεις Σάββα Ξηρού και «Αδελφών Μουσουλμάνων», όπως είχε κάνει η καλή εφημερίδα σε πρωτοσέλιδό της το περασμένο καλοκαίρι.
Νομίζω ότι –τώρα πια– όλοι οι κάτοικοι της ελληνίδος γης, όπου οι τρομοκράτες χριστιανίζουν και οι πεφωτισμένοι δεξιοί μετατρέπονται σε σπάστες, θα πρέπει να υπαχθούμε στη δικαιοδοσία της Παγκόσμιας Ψυχιατρικής Εταιρείας [του κ. Στεφανή] και της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας για την Πνευματική Υγεία, την οποία [συν]έστησε το μακρινό 1948, ένας άλλος στενός συνεργάτης του Γιούιν Κάμερον και μετέπειτα πρόεδρος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, για το στήσιμο της οποίας δεν χρειάστηκε παρά μόνον τη βοήθεια της γνωστής φαμίλιας: ο Μπροκ Τσίσχολμ. Ες αύριον…
[V] Γιαούρτια –άνευ μέλιτος– για επιδόρπιο σε ένα ακόμη [υπερ]εθνικό τσιμπούσι…
«Γλυκάθηκε η γριά στα σύκα, έφαγε και τα συκόφυλλα» [έτσι έμαθα από τη φαμίλια μου, στο χωριό, την παροιμία, αλλά ο Μπαμπινιώτης έχει άλλη άποψη] ή «Καλόμαθε η γριά στα σύκα, θα φάει και τα συκόφυλλα: για πλεονέκτες που δεν ικανοποιούνται με τίποτα, αλλά συνεχώς ζητούν περισσότερα».
Γλυκάθηκαν
οι [γηραιές] οικογένειες και οι [νεόκοπες] παρέες της ελληνίδος γης στα σύκα
[της Ολυμπιάδας] και θέλουν να φάνε –να «φάνε» τον περίδρομο– και τα συκόφυλλα
[του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου του 2008]. Οπότε, ως παλαιοί ευπατρίδες
οι μεν και ως νέα παμφάγα οι δε, κάλεσαν στο τσιμπούσι και την Τουρκία.
Τρεις έλληνες υπουργοί [Παπανδρέου, Βενιζέλος, Λιάνης] πήγαν την περασμένη εβδομάδα, στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής φιλίας
και του διαφαινόμενου τσιμπουσιού, στο γήπεδο της Φενέρ Μπαχτσέ στην Κωνσταντινούπολη
για να παρακολουθήσουν τον ποδοσφαιρικό αγώνα Φενέρ Μπαχτσέ-Παναθηναϊκού
[1-1], και διαπίστωσαν, ιδίοις όμμασιν, ότι από όλα είχε ο μπαχτσές.
Και πετροβολήματα κατά των παναθηναϊκών, και πανώ με τον Μωάμεθ τον Πορθητή και τη φράση «Istanbul since 1453» και εκτόξευση γιαουρτιών και καθισμάτων κατά των επισήμων από τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού.
Mon Dieu! Όταν κάνεις σοβαρή εξωτερική πολιτική, όπως ο Giorgos, ή σοβαρή [σικάτη ή συκάτη ή συκοφυλλάτη] αθλητική πολιτική, όπως ο Evangellos και ο άλλος Giorgos, δεν καλείς στο τραπέζι χουλιγκάνους! Γιατί στο τέλος θα αναγκαστείς να πεις «Bon Dieu!»
στη γλώσσα της διπλωματίας ή «άι σιχτίρ» στη γλώσσα της –ελληνοτουρκικής–
φιλίας. Διότι όπως έχει καταντήσει η πολιτική και ποδοσφαιρική ελληνίδα γη,
«Il vaut mieux avoir affaire a Dieu qu’a ses saints»!
[VI] Φύλλα συκής και κουραδοκόφτες
Δυστυχώς η Αγία Γραφή δεν διασώζει τον τρόπο με τον οποίο κατάφεραν οι Πρωτόπλαστοι να καλύψουν τα νώτα τους, αφού απόφαγαν την οπώρα της γνώσεως. Ίσως να τα κάλυψαν ίσως κι όχι.
Κάτι παρόμοιο πράττουν τα τελευταία χρόνια στις παραλίες του πλανήτη και όλες οι καλλίπυγες υπάρξεις: ίσως τα καλύπτουν ίσως κι όχι [θέμα οπτικής γωνίας]. Αιτία ο τύπος ενδύματος που φορούν και αποκαλείται αγγλιστί string και πορτογαλιστί [… Βραζιλίας] tanga. «Στην Ελλάδα λένε τάνγκα το στενοκομένο μαγιό (εξαιτίας του οποίου ξυρίζουν στα πλάγια το εφηβαίον), ενώ η λέξη στρινγκ δηλώνει το κάλυμα που αφήνει γυμνούς τους γλουτούς – έτσι το λένε τα κορίτσια, ενώ τα αγόρια προτιμούν τον δολοφονικό όρο κουραδοκόφτης, ή το εξασθενημένο συνώνυμο σκατοκόφτης.»
Πρωτάκουσα τη λέξη κουραδοκόφτης,
πριν από μερικά χρόνια, από μια –σχεδόν συνομήλική μου– φίλη σε κάποια παραλία.
Οφείλω να ομολογήσω ότι η λέξη με ξένισε, με ενόχλησε. Επέπληξα φυσικά τη
φίλη μου, «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει [λόγω βαρύτητας και παραπανίσιων
κιλών] κρεμαστάρια», αλλά αυτό βέβαια δεν εμποδίζει καμιά αρσενική αλώπεκα
[δεν υπάρχει αρσενικό του αλώπηξ] είτε «να πηδάει και να τα φτάνει»
[κατά την αναρχική έκδοση της παροιμίας] είτε, απλώς, «να κάθεται και να
τα απολαμβάνει» [κατά την συντηρητικότερη εκδοχή της].
Ο Ηλίας Πετρόπουλος χρησιμοποίησε τη λέξη Κουραδοκόφτης ως τίτλο για το τελευταίο βιβλίο του [εκδ. Νεφέλη,
σελ. 216 –μεγάλου σχήματος– 22,88 ευρώ]. Στο βιβλίο υπάρχουν συνολικά είκοσι-οχτώ
άρθρα, και το συγκεκριμένο καταλαμβάνει μόλις και μετά βίας περί τις τρεις
σελίδες [και αρκετές άλλες με εικονογράφηση].
Τα σεπτά ήθη των τέκνων
της ελληνίδος γης δεν προσβλήθηκαν, προφανώς, από τον τίτλο του βιβλίου,
ή ακόμα και αν συνέβη κάτι τέτοιο ουδείς το παραδέχτηκε. Οι υγιώς, ορθώς
και εθνικώς σκεπτόμενοι συμπατριώτες μας προσβλήθηκαν από διάφορες –σκόρπιες–
φράσεις που υπάρχουν στο βιβλίο. Ο Η. Πετρόπουλος [συγγραφέας ογδόντα περίπου βιβλίων και χιλίων άρθρων] αποκαλεί απαίδευτη τη Μελίνα Μερκούρη… Αναρωτιέται για τις ιδιωτικές σχέσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τον Λάμπρο Ευταξία… Σχολιάζει την ερωτική ζωή του Κωνσταντίνου Τσάτσου, όπως αυτή καταγράφεται στην αυτοβιογραφία του ιδίου… Ασχολείται με τον δημόσιο, αλλά και ιδιωτικό, βίο του Άρη Βελουχιώτη [κατά τον Πετρόπουλο ήταν «κολομπαράς» και «πουστόμαγκας» εκτός από δολοφόνος και αλήτης] και του «εθνικού» μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού
[«Ο Σολομός ήτο εβραίος, ο Σολομός ήτο ομοφυλόφιλος, ο Σολομός ήτο μασόνος,
ο Σολομός ήτο μεθύστακας»]… Όσον αφορά τα υπόλοιπα, υπάρχουν κείμενα για
τους «κιζίλ-μπάσηδες» [εξαίρετοι μουσουλμάνοι αιρετικοί, που έκαναν και τι
δεν έκαναν στα τζαμιά του Αη-Γιωργιού ανήμερα…], για την Μαρία Κάλλας, για τη «Μάφια των Δικαστών και Εισαγγελέων», για τον εξαίρετο Γκέοργκ Γκρος, για τον Τέο Ρόμβο, για τον ποιητή, ζωγράφο, συγγραφέα, ληστή τραπεζών και χρυσοχοείων και φυλακισμένο Κώστα Σαμαρά [Καταζητείται, εκδ. Οξύ]…
Θα κρατήσω μόνον τα όσα αναφέρει για τον Νίκο Καρβούνη, στον οποίο είχαμε αναφερθεί προ μηνών [Θεαμαπάτες
& Δικτυώματα [37] 24-07-2002],
φέρνοντάς τον ως παράδειγμα αριστερού-τέκτονα, που είχε επιχειρήσει να συνδυάσει
το εσωτερικό σύστημα του τεκτονισμού με τη μαρξιστική ιδεολογία. Ο Ν. Καρβούνης
πέθανε στις 17-2-1947 και η Καθημερινή «τον τίμησε με μια πολύ καλή
νεκρολογία, που έκανε αίσθηση… Οι αριστεροί ξαφνιάστηκαν από την εν λόγω
νεκρολογία, γιατί αγνοούσαν τα αίτια που ώθησαν την Καθημερινή στο τόλμημά της. Η εξήγηση είναι απλούστατη: ο Νίκος Καρβούνης ήτο μεγάλος μασόνος…»
Θα χαρακτήριζα το βιβλίο του Η. Πετρόπουλου ως ενδιαφέρον και τερπνόν ανάγνωσμα, την ανάγνωση του οποίου θα έπρεπε να αποφύγουν οι εθνικώς-υγιώς-ορθώς σκεπτόμενοι κάτοικοι της ελληνίδος γης…
[VII] Η ξαναζεσταμένη σούπα…
Όταν ο Α. Ανδρεουλάκος,
βουλευτής της ΝΔ και συνήγορος πολιτικής αγωγής στην επερχόμενη δίκη της
17 Νοέμβρη, δηλώνει ότι «ουδείς λόγος συντρέχει για την προφυλάκιση του Γιάννη Σερίφη», τι να προσθέσει κανείς;
Όταν
ο ένας μετά τον άλλο κατηγορούμενοι ως μέλη της 17 Νοέμβρη «παίρνουν πίσω»
τις απολογίες τους, καταγγέλλοντας ότι οι «υπερεσίες» άσκησαν πάνω τους ψυχολογική
αλλά σωματική βία για να τους τις αποσπάσουν, τι να προσθέσει κανείς;
Όταν οι αρχές παραβιάζουν οποιαδήποτε έννοια δικαίου αφαιρώντας από τα κελιά των κατηγορουμένων [Δ. Κουφοντίνα, Β. Τζωρτζάτου] προσωπικές σημειώσεις, τι να προσθέσει κανείς;
Όταν οι αρχές μεθοδεύουν τη μη τηλεοπτική κάλυψη της δίκης, τι να προσθέσει κανείς;
Καλά τα ορεκτικά της καλοκαιρινής τρομόπερας, αλλά –πολύ φοβάμαι– ότι το κυρίως πιάτο θα είναι μια ξαναζεσταμένη ψαρόσουπα…
|
