|
«Για την Παλαιστίνη… Για τα Βαλκάνια… Και για την
Κύπρο… Για τη Γένοβα… Για το Σιάτλ… Για τ’ άσπρα κελιά… Για
τον Μάρκος – τραγούδα και γέλα / Για τον εχθρό μας… Για το
φονιά μας… Για τ’ όνειρό μας – τραγούδα και γέλα». [active
member]
Καλώς εχόντων των πραγμάτων σε κάποιον
άλλον, παράλληλο, κόσμο αυτή η στήλη θα ξεκινούσε με τους
ίδιους ακριβώς στίχους. Και θα τελείωνε με ακριβώς το ίδιο
προτερόγραφο, αλλά και το ίδιο ακριβώς πασχαλινό
δωράκι, που σας περιμένει κι εσάς, όλους, εκεί κάτω, χαμηλά,
στο τέλος αυτής της ιστοσελίδας. Σε κάποιον άλλον, παράλληλο
κόσμο…
Όμως εμείς δεν θα έχουμε ποτέ την ευκαιρία να
διαβάσουμε όλα τα «αναμεταξύ» που θα γραφτούν εκεί, ούτε κι
εκείνοι θα διαβάσουν τα όσα ακολουθούν. Επειδή αι βουλαί του
Μέγα Αρχιτέκτονα αυτής της στήλης είναι άγνωστοι ακόμα και
στον ίδιο, και επειδή οι ιδέες έρχονται και παρέρχονται,
βελτιώνονται, εξελίσσονται και παραμένουν ή πετιούνται στον
κάλαθο των αχρήστων.
Και επειδή ο Μέγας Σκηνοθέτης
–μέχρι χτες το απόγευμα– αυτής της Στήλης άλλαξε ρότα και
τράβηξε γι’ άλλες θάλασσες και γι’ άλλα λιμάνια, εμείς δεν θα
«δούμε» ποτέ –αλίμονο!– το εικοστό έκτο και τελευταίο
επεισόδιο της «Κάμψης», με τη Λάουρα, την Κλημεντίνη, τον
Ροδόλφο, τον Μιχάλη Πλέμπα και τ’ άλλα παιδιά.
Και αν
και θα έχουμε την ευκαιρία να διαβάσουμε ένα κείμενο γι’ αυτό
το νέο είδος ειδήσεων –τα σαπΩνέα– δεν θα μάθουμε ποτέ
γιατί όλοι αυτοί βρέθηκαν στη Μύκονο το περασμένο
Σαββατοκύριακο, ούτε το τι σχολίαζαν η Λάουρα και η Κλημεντίνη
με τον χρηματιστή τους, Τομ Καραμπίνη, απολαμβάνοντας το
καφεδάκι τους στο «Καζάρμα», κάτω από τη θαλπωρή του
ανοιξιάτικου ήλιου, μεσημέρι Σαββάτου.
Και ούτε θα
μάθουμε ποτέ –αλίμονο!– τους λόγους για τους οποίους ο
«βαμμένος κόκκινος» Μιχάλης έχασε και τον μεγάλο αγώνα
Ολυμπιακού-ΑΕΚ [4-3], που κατά πάσα εξασφαλίζει και αυτό το
πρωτάθλημα –έκτο κατά σειρά– για την ομάδα του Πειραιά. Ούτε
θα μάθουμε γιατί την ίδια ώρα προτίμησε να τρώει
–«εξαιρετική», όπως την χαρακτήρισε– κρεατόσουπα στου
«Γιαβρούτα» συνοδευόμενος από μια νεαρή όμορφη Αλβανίδα με
άγριο βλέμμα και ακόμα πιο άγριο ντύσιμο και
μακιγιάζ.
Και ούτε θα μάθουμε ποτέ τους λόγους για τους
οποίους ο Ροδόλφος είχε πιει τόσο εκείνο, το μοιραίο, βράδυ,
που έβρεχε καταρρακτωδώς [Ω, ναι! Έβρεξε πολύ φέτος στη
Μύκονο. Τα ραδίκια θα είναι φέτος, τω όντι, τα ψηλότερα
δέντρα στο νησί…]
Μπορούμε, ωστόσο, να ακούσουμε το
τραγούδι που άκουγε οδηγώντας το 4x4 της Λάουρας, καθώς αυτό
άρχισε να ντεραπάρει στον παλιό περιφερειακό της Μυκόνου,
κάπου στο ύψος του Belvedere…
Το
τραγούδι «Δεθελοντές» των
«Βαβυλώνα»…
«Να πας κι εσύ εθελοντής,
γιατί αν δεν έρθεις μπορεί να σε ψάχνουνε (όξω!)/
…στου
Καλατράβα τον τάφο μάς θάβουνε (όξω!)/
…λοττοχαπάκια
συσσίτιο μοιράζουνε (όξω!)/
Θα φας κι εσύ, εθελοντή
(όξω!)/
Μαύρα κοράκια on line μας κοιτάζουνε/
Έναν
αιώνα και κάτι τη βγάλαμε ξεροσφύρι/
Χωρίς θεών πανηγύρι
και τ’ ανθρώπου τ’ αϊσιχτίρι/
Όλυμπε κακομοίρη, θνητοί σου
κλέψαν τη δόξα/
Μα ξαναβρήκαν χώρο εδώ η μαλακία κι η
λόξα/
Σωτήριο έτος 2004 και το τιμάνε/
Γκρεμίζουν,
πνίγουν, χτίζουν κι ασταμάτητα μασάνε…/
Σινιέ Γενίτσαροι
βγαίνουν για παιδομάζωμα/ Όμορφα λόγια για να κρύψουν το
μπάλωμα/
Καλλιτεχνάδες και τενόροι τους ψήνουν με λόγια/
Για τους αλήτες σαν και μας θα αμολύσουνε μπόγια/
Γιατί ο κοινός νους και ο θεός Μπους/
Θα σε
κατακεραυνώσουνε αν δεν ακούς…/
Θα μαντρωθούν οι
τζογαδόροι όλοι στη φρουτοπία/
Κι οι αριστεροί μες στη
δικιά τους ουτοπία/
Τους οικολόγους θα βάλουν με φορμόλη
στη γυάλα/
Κι αν σε βρούνε μπροστά τους θα σε πάρει η
μπάλα…/
Αν δεν φορέσεις στο κεφάλι κλαδί ελαίας/
μαζί
με μας θα σε καλέσει εισαγγελέας…/
Του Μέγα Αλέξανδρου οι
απόγονοι και του Παλαιολόγου/
Θα τσιρίζουν για βλακώδη και
ιδεώδη άνευ λόγου…/
Οι παπάδες από κει που ήταν στα
γόνατα/
Θα μανατζάρουν ταπεινά τ’ άγια τους χώματα/
Οι
αντιφρονούντες θα πάνε διακοπές μ’ επιχορήγηση/
Γλυκιά θα
πάρουν οι εργολάβοι εκδίκηση…/
Θα νοικιάζονται ακριβά
χέστρες, μπανιέρες και ράντζα/
Πράκτορες και Σία θα μας
παν κωλοφεράντζα/
Τα ’χουν όλα μελετήσει να δουλεύουν για
τους λίγους/
Να λες πάλι καλά δεν έχουμε δίδυμους πύργους/
Καναλάρχες και εκδότες σε θέσεις μάχης/
Κι ό,τι σου
λεν βγάλ’ το σκασμό και πάρε να ’χεις/
Αφού ποτέ μου δεν
κατάφερα να γίνω αθλητής/
Για σπάσιμο θα πάω
δεθελοντής…»
Και καθώς θα ακουγόταν το τραγούδι θα
έπεφταν και οι τίτλοι αυτού του τελευταίου επεισοδίου της
πρώτης σειράς της «Κάμψης».
Κι ίσως να βλέπαμε και τη
διαφήμιση στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Ροδόλφος. Γυρισμένη στο
Super Paradise… Και προωθούμενο προϊόν το βιβλίο σύγχρονου
πολιτικού ανδρός…
Αλλά μπορούμε να μάθουμε ότι ο Ροδόλφος,
προς μεγάλη χαρά της Λάουρας –Αλίμονο! Ούτε αυτή γνωρίζει τα
μελλούμενα!– συνήλθε από το κώμα. Ο Ροδόλφος, ο ζιγκολό της
Δυτικής Όχθης [του Κηφισού]…
Αντ’ αυτών,
θα μπούμε στη
χρονομηχανή μας και θα γυρίσουμε μια βδομάδα πίσω –βράδυ
Τετάρτης– για να πάμε στη Βηρυττό και να τραγουδήσουμε μαζί με
τον Ρότζερ Γουώτερς [τέως Pink Floyd], για τα παιδιά
κάποιας άλλης Δυτικής Όχθης, εκείνης του
Ιορδάνη:
«Hey Sharon, leave the kids alone!
All
in all you are just another brick on the
wall!».
[Τι μπορεί άραγε να γκρεμίσει έναν τοίχο
από τσιμεντόλιθους ή τούβλα; Υπομονή, υπομονή, θα το δούμε κι
αυτό…]
Κι ίσως κάποιοι από μας βουρκώσουν, κάποιοι
ίσως κλάψουν για τη «…βιβλική
καταστροφή... το εφιαλτικό τοπίο που άφησαν πίσω τους οι
ισραηλινές δυνάμεις στην Τζενίν… τη φρικτή οσμή του θανάτου,
τα πτώματα…»
Κι ίσως αρχίσουμε κι εμείς τα δικά μας
λιανοτράγουδα και θυμηθούμε τον Ρίτσο και τον
Θεοδωράκη…
«Μικρός λαός και πολεμά δίχως
σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το
τραγούδι.
Κάτω απ’ τη γλώσσα του κρατεί τους βόγγους και τα
ζήτω
κι αν κάνει πως τα τραγουδεί ραγίζουν τα λιθάρια.»
κι ίσως θυμώσουμε με τη γελοιογραφία του ΚΥΡ
[ανήμερα 21 Απριλίου]
«Έχω μια απορία! Όταν έγινε το
πραξικόπημα της 21ης Απριλίου… Γιατί οι Σέρβοι, οι Κούρδοι και
οι Παλαιστίνιοι… Δεν κάνανε πορείες
διαμαρτυρίας;»…
Γιατί άραγε;
Γιατί αυτός ο «μικρός
λαός», ο ΜΕΓΑΣ, μπορεί να στρέψει το βλέμμα του πίσω,
σε χιλιάδες χρόνων ιστορία, και να δει ότι τα χέρια του δεν
βάφτηκαν ποτέ με αίμα…
… κι ίσως τραβήξουμε δυτικά,
εκεί πέρα, νοτίως του Ρίο Γκράντε, μέχρι κάτω στην Παταγωνία,
στον άλλο μικρό λαό τον ΜΕΓΑ, που κι αυτός δεν έχει τα
χέρια του βαμμένα μ’ αίμα…
…
για να διαβάσουμε το σημείωμα που έγραψε κρυφά ο Ούγο
Τσάβες Φρίας, και το άφησε στον κάλαθο αχρήστων μιας
στρατιωτικής βάσης, και το πήρε –πάλι κρυφά– ένας στρατιώτης
και το έστειλε με φαξ στο Καράκας, και από φαξ σε φαξ και από
φωτοτυπικό σε φωτοτυπικό έφτασε σε κάθε γωνιά της Βενεζουέλας,
και χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους και απαιτούσαν την επιστροφή
του –εκλεγμένου– προέδρου τους στην εξουσία, καθώς την ίδια
ώρα τα κανάλια μετέδιδαν σαπουνόπερες και κινούμενα σχέδια,
και οι
κυβερνήσεις και τα «δημοκρατικά και αντικειμενικά» μέσα
ενημέρωσης της Δύσης σιωπούσαν αιδημόνως, γιατί… Και μην
πιστεύετε αυτά που γράφουν για τη Βενεζουέλα… Και σιωπούσαν
γιατί πριν πανηγύριζαν για την ανατροπή αυτής της
«αμφιλεγόμενης προσωπικότητας» που έγραφε και ένας
«αχαρακτήριστος» της ημεδαπής, που λίγες μέρες πριν μας είχε
πληροφορήσει με το νι και με το σίγμα για όλους τους
προηγούμενους –έξι, εφτά, θα σας γελάσω– γάμους μιας
ασημαντότητας της διεθνούς σαπουνόπερας, και στο τέλος
μας πληροφόρησε ότι αν ξαναπαντρευτεί η ασημαντότητα δεν μας
ξαναγράψει για όλους τους γάμους της γιατί του «τρώνε τη
στήλη». Όξω!
Κι ίσως ακόμα-ακόμα να πεταχτούμε εκεί
δίπλα, στην Κολομβία, για να κραυγάσω θυμωμένα «Ποιος
πούστης πήγε να "φάει" τον υποψήφιο πρόεδρο της χώρας και
χορηγό της στήλης, σενιόρ Ουρίμπε;» Αλλά, ίσως, τα
πράγματα να
μην είναι κι ακριβώς έτσι…
Ίσως το image του
βουτηγμένου μέχρι το λαιμό στο ναρκοεμπόριο Ουρίμπε να
χρειαζόταν μια μικρή τόνωση, εν όψει των επικείμενων εκλογών…
Και τελικά οι ναρκοέμποροι «θα διαβούν ξανά…»
Διότι αυταί
εισίν αι βουλαί του Boss Bush…
Κι ίσως πάμε
κι ακόμα νοτιότερα, στην Αργεντινή, όπου άλλος ένας αρχινονός
των ναρκωτικών, ο Εδουάρδο Ντουάλδε, δέχτηκε
χτες την παραίτηση της κυβέρνησης της χώρας… Τυγχάνει,
βλέπετε, και πρόεδρός της…
Κι έκλεισε –λόγω της
οικονομικής κρίσης– και το Cafe Tortoni…
Κι ίσως
αρχίσουμε να τραγουδάμε…
We cry for you, also, America
Latina…
Γιατί ετούτος ο λαός, ο μικρός, ο μέγας, ξέρει
να κάνει τη λύπη του τραγούδι, και το τραγούδι
γέλιο…
«Για την Παλαιστίνη… Για τα Βαλκάνια… Και για
την Κύπρο… Για τη Γένοβα… Για το Σιάτλ… Για τ’ άσπρα κελιά…
Για τον Μάρκος – τραγούδα και γέλα / Για τον εχθρό μας… Για το
φονιά μας… Για τ’ όνειρό μας – τραγούδα και
γέλα»
Κι ίσως γυρίσουμε στην Ευρώπη και πάμε στη
Γαλλία, όπου «ηττήθηκε η δημοκρατία» κι έπαθε η υγεία της, κι
ίσως συμφωνήσουμε –ίσως κι όχι– με τον Διονύση
Χαριτόπουλο [συγγραφέα του Άρης, Ο Αρχηγός των
Ατάκτων] που έλεγε χτες βράδυ [ΝΕΤ] πως…
«… Οι
Αποκριές τέλειωσαν στη Γαλλία. Τελείωσε το θατσερικό μοντέλο
διακυβέρνησης, το μεταμφιεσμένο σε
σοσιαλιστικό…»
Κι ίσως επιχειρήσουμε να αναλύσουμε
το αποτέλεσμα των εκλογών, προσεγγίζοντάς το με έναν
διαφορετικό τρόπο, λιγάκι ανορθόδοξο, και αντί να καθόμαστε να
αναλύουμε τους λόγους για τους οποίους ο ακροδεξιός
Λεπέν θα είναι υποψήφιος για την προεδρία και στο
δεύτερο γύρο, ίσως γυρίσουμε λίγο πίσω, καμιά εικοσαριά
χρόνια, και ανακαλύψουμε –σε μια ξεχασμένη κασέτα– ότι οι
λόγοι και οι αιτίες και όλα αυτά είναι πιο απλοί, αφού σύμφωνα
με τους Tom Robinson Band…
«Μάργκαρετ [Θάτσερ],
αγάπη μου,
νομίζω πως πεθαίνω,
ψηφίζω
Συντηρητικούς,
γιατί είμαι μαζί σου ερωτευμένος…»
…
οι Tom Robinson Band, που τότε τραγουδούσαν
επίσης…
«Freedom to choose what to do with your
body,
Freedom for black and white…»
Και μας
προέκυψε και επιδημία, και κλείσαν
και τα σχολεία, κι αυτό το βρίσκω πολύ μα πολύ ευχάριστο
για όλη την πιτσιρικαρία που θα ’χει τρεις ημέρες περισσότερες
πασχαλινές διακοπές… Γιατί ποτέ μου δεν πίστεψα ότι το σχολείο
είναι κάτι το καλό και αυτό επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά όταν
ανακάλυψα ότι για να ξεμάθω τις μαλακίες που μου είχαν μάθει
εκεί, χρειαζόταν ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια από εκείνη που
είχε χρειαστεί για να τις μάθω… Κι ακόμα –κι ίσως για πάντα–
παιδεύομαι… Γηράσκω αεί απο-διδασκόμενος, που
λένε…
Κι αφού αναρωτηθώ σε ποιο άραγε
Προμηθεϊκό εργαστήριο να κατασκευάστηκε αυτός ο ιός και
πότε, κι αφού κι εσείς με τη σειρά σας με ρωτήσετε «Γιατί,
ήταν ο Προμηθέας γενετιστής;», κι αφού σας απαντήσω «κάντε
λίγη υπομονή, μέχρι το τέλος της σελίδας…»
… λέω, να
πηγαίνω κι εγώ σιγά-σιγά, μέρες που είναι,
διότι…
Διαφήμιση
«…Φτου! Την
άλλη Τετάρτη ΔΕΝ θα ’ναι. Τι να κάνουμε; Θα
περιμένουμε!»
Closed21
Διαφήμιση
«…Φτου! Ούτε
την παράλλη Τετάρτη θα ’ναι. Τι να κάνουμε; Θα
περιμένουμε!»
Closed21
Την άλλη Τετάρτη
είναι απεργία… [κατ’ άλλους εορτάζωμεν την ίδρυσιν των
Ιλλουμινάτων. Ας είναι κι έτσι… Στη φάση που είμαι ουδόλως με
ενοχλεί…]
Και την παράλλη αργία [λόγω ανθυγιεινής
διατροφής, το κοκορέτσι χωνεύεται δύσκολα]…
Βάζω στο
CD-player τα δισκάκια των Βαβυλώνα και active
member, που απέκτησα μόλις χτες [κι αυτό οφείλεται
στον Στέλιο Ελληνιάδη] … [γιατί όλα τα μαθαίνω τελευταίος;
Γιατί;]
Να ευχαριστήσω τη Fairy που μπήκε
στον κόπο να απαντήσει ορθότατα ότι «το τάγμα των Ιησουιτών
ιδρύθηκε ως γνωστόν το 1540 από τον Ιγνάτιο Λογιόλα,
ενώ ο
Μακιαβέλλι πέθανε το 1527. Άρα η απάντηση είναι ΟΧΙ, δεν
επηρεάστηκε ο Μακιαβέλλι από τους Ιησουίτες…»
…να
σας πληροφορήσω, αν δεν τα μάθατε, ότι ο Σάκης
Γαρυφαλλόπουλος πήρε πίσω τις καταγγελίες που είχε κάνει
εις βάρος μου, στην προηγούμενη εκπομπή της «Μούγκας», ότι
δήθεν ήμουν ο βαρόνος των στημένων διαγωνισμών του innernet
και πως τάχα ήμουν ο αρχηγός της «Παράγκας του
Κολωνακίου», που τάχα συνεδρίαζε τακτικά στο καφέ [αλλά
και εστιατόριο] «Ταινιοθήκη», Κανάρη και Ακαδημίας
γωνία [εξαιρετική ανακαίνιση του κτηρίου, και εξαιρετικότερα
design γλυκίσματα…], αλλά παράλληλα προχώρησε σε νέες
καταγγελίες την Κυριακή το βράδυ, στον «Κίτρινο Πυρετό»,
λέγοντας πως είμαι επικεφαλής μιας άλλης παράγκας, της
«Παράγκας του Κολωνού», που το προηγούμενο βράδυ είχε
συνεδριάσει σε γνωστό κοσμικό ουζερί της περιοχής […] Α! να
βλέπετε και καμιά φορά τις εκπομπές του, να μαθαίνετε!
Κι έτυχε ένας μπαγάσας αθλητικογράφος, που δουλεύει
εκεί δίπλα σε μια αθλητική εφημερίδα, να κάθεται στο διπλανό
τραπέζι και τα μετέφερε όλα χαρτί και καλαμάρι στον Σάκη…
Κατά γενική ομολογία περάσαμε όλοι μας –καμιά δεκαριά-
υπέροχα, ευχηθήκαμε στον γενεθλιάζοντα τα δέοντα, καταναλώσαμε
ικανό αριθμό φιαλιδίων ούζου, απολαύσαμε δεόντως το εξαιρετικό
φριγαδέλι, δεν βάλαμε γλώσσα μέσα για ώρες, στήσαμε καναδυό
διαγωνισμούς για τις επόμενες εβδομάδες, λύσαμε το πρόβλημα αν
η αστική τάξη ή εν γένει η άρχουσα τάξη μπορεί να
προγραμματίζει μακροχρόνια στο μέλλον –δηλαδή, αν μπορεί να
συνωμοτεί με χρονικό ορίζοντα 100, 200 ή ακόμα και χιλίων
ετών– …
Και επισημαίνοντας στον χαφιεδάκο ότι αν τον
ξαναπετύχω εκεί θα τον κεράσω κι ένα καραφάκι, να του πω ότι,
όχι ο στημένος διαγωνισμός δεν θα αφορά τον Ιμάνουελ
Βελικόφσκυ, αλλά κάποιον άλλον Ιμάνουελ, για τον
οποίο ο γενεθλιάζων έγραφε μία εργασία επί δωδεκάωρον εκείνη
την ημέρα… Ξανά χρόνια πολλά, μεγάλε, και…
Bye… bye…
bye…
Προτερόγραφον
[Ντοκυμανταίρ]
[Αμφιθέατρο
πανεπιστημιακής σχολής. Πέντε-έξι φοιτητές παρακολουθούν με
εμφανή βαριεστιμάρα. Στον τοίχο είναι γραμμένο το σύνθημα «Η
ανία είναι αντεπαναστατική».
Zoom στο πρόσωπο του ανθρώπου που
βρίσκεται στην έδρα. Φοράει γυαλιά παρόμοια με εκείνα που
φορούσε ο ρεπόρτερ-ταξιτζής στην ταινία «Το Πείραμα» (Das
Experiment).
Στο κάτω μέρος της οθόνης διαβάζουμε τα εξής:
«Κρίστιαν Μορφάουρ, καθηγητής κοινωνιολογίας των media,
Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βερολίνου]
Ο τίτλος της
σημερινής μας συζήτησης είναι: σαπΩνέα – μύθος και
πραγματικότητα […]
Η μεγάλη επιτυχία της Κάμψης, που ας
μην ξεχνάμε ότι μεταφέρθηκε και σε πολλές άλλες χώρες με τις
ανάλογες προσαρμογές φυσικά, οφείλεται στην εξαιρετικά απλή
ιδέα του δημιουργού της: αντί να παρακολουθούμε στα τηλεοπτικά
δελτία ειδήσεων νέα για τις σαπουνόπερες ή νέα που κάνουν
μόνον για σαπουνόπερες, γιατί δεν μεταστρέφουμε μια
σαπουνόπερα σε δελτίο πραγματικών ειδήσεων; Βέβαια η
επιτυχία ήρθε πολύ αργότερα, αφού οι περιορισμοί των
τηλεφωνικών δικτύων δεν επέτρεπαν ακόμα την μετάδοση
ικανοποιητικής ποιότητας εικόνας. Και ας μην ξεχνάμε ότι η
ενσωμάτωση τηλεόρασης-υπολογιστή έγινε πραγματικότητα αρκετά
χρόνια αργότερα […]
Τα διαδικτυακά σαπΩνέα υπερείχαν
σαφώς των αντίστοιχων τηλεοπτικών. Νέα links μπορούσαν να
προστεθούν εκ των υστέρων, που να ενημερώνουν για τις νεότερες
εξελίξεις σε διάφορα θέματα, ενώ παράλληλα μπορούσε κάποιος να
τα παρακολουθήσει ξανά και ξανά για λόγους ψυχαγωγίας […]
Αντίθετα, τα τηλεοπτικά σαπωνέα, λόγω της μορφής που είχε τότε
ακόμα η τηλεόραση, δεν ευδοκίμησαν ευθύς εξαρχής. Οι
ηθοποιοί-παρουσιαστές θα έπρεπε να μιλάνε εξαιρετικά αργά ώστε
να μπορούν οι τηλεθεατές να παρακολουθούν σε υπότιτλους τις
ειδήσεις ή τις πηγές του σεναρίου […]
Αλλά έτσι υπήρχε ο
κίνδυνος, από την απουσία αυτών των πραγματολογικών
σημειώσεων, σε μερικά χρόνια –και γνωστού όντος ότι ουσιαστικά
επρόκειτο για δελτία ειδήσεων– να εκληφθεί ως αληθές ολόκληρο
το περιεχόμενο της σειράς. Κάτι που ασφαλώς δεν ίσχυε σε καμία
περίπτωση. Μπορεί, για παράδειγμα, η Λάουρα ή ο Μιχάλης –οι
αγαπημένοι ήρωες της πρώτης σειράς της Κάμψης– να «βίωναν»
κάποια «πραγματικά» γεγονότα [για παράδειγμα, η παρουσία του
Μιχάλη στο Δημαρχείο της Νίκαιας, στο προτελευταίο επεισόδιο]
ή να χρησιμοποιούσαν συχνά «ατάκες» που ήταν αποσπάσματα
άρθρων ή αναλύσεων [για παράδειγμα, αυτά που διάβαζε η Λάουρα
από την εφημερίδα ή όσα είπε για το χρηματιστήριο ο Τομ, στη
σκηνή του καφενείου στη Μύκονο], όμως σε καμία περίπτωση δεν
είχαν «βιώσει» τέτοιες καταστάσεις αλλά ούτε και είχαν «πει»
οι ίδιοι αυτά που έλεγαν. Για να μην αναφερθούμε βέβαια σε
όλες εκείνες τις τελείως φανταστικές σκηνές, που ήταν –και
είναι– απαραίτητες για το «δέσιμο» του σεναρίου […]
Ποιες
υπήρξαν ωστόσο οι πηγές της έμπνευσης του δημιουργού της
Κάμψης; Η ιδέα της μεταστροφής είχε αναπτυχθεί από μία
υπερεθνική ομάδα επαναστατών τη δεκαετία του 1960, ο πυρήνα
της οποίας αποτελούνταν από Γάλλους […]
Κάποιος από αυτούς
μάλιστα, ο Ρενέ Βιενέ, είχε μεταστρέψει το 1973 και μία
ολόκληρη ταινία καράτε, από εκείνες που γυρίζονταν εκείνη την
περίοδο σωρηδόν στο Χονγκ-Κονγκ, αφήνοντας απείραχτη την
εικόνα, αλλά βάζοντας τους ηθοποιούς της ταινίας να
χρησιμοποιούν ένα έντονα πολιτικοποιημένο λεξιλόγιο
[μαρξιστικού-αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού]. […]
Στο
τέλος οι καλοί εργάτες-καρατέκα κέρδιζαν κατά κράτος τα κακά
αφεντικά-καρατέκα. Ο δημιουργός της Κάμψης, όπως αναφέρει και
ο επιμελητής των «Απάντων» του, παρακολουθούσε πάντα με
εξαιρετικό ενδιαφέρον αυτό το κλασικό –τώρα πια– αριστούργημα
του Βιενέ: πρόκειται φυσικά για την ταινία «Μπορεί η
Διαλεκτική να Σπάσει Τούβλα;» [La Dialectique Peut-elle
Casser des Briques?] […]
Μία άλλη πηγή έμπνευσης αποτέλεσε
ασφαλώς και ο «μύθος» του Προμηθέα, όπως αυτός
καταγράφεται στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Αναρωτιόταν «πως
θα μπορούσαμε άραγε να γνωρίζουμε ποια στοιχεία του μύθου
είναι πραγματικά, όταν έχουν χαθεί –ίσως για πάντα– οι
πραγματολογικές σημειώσεις;» […]
Και, τελικά, κατέληξε
στο συμπέρασμα ότι ένας νέος μύθος δεν αποτελεί ποτέ προϊόν
παρθενογένεσης και το ίδιο συμβαίνει και με τις περισσότερες
ιδέες. Και όπως ο ίδιος είχε επηρεαστεί στη διαμόρφωση της
ιδέας του για τα σαπΩνέα, από τα τηλεοπτικά «δρώμενα»
της εποχής του [όπως, π.χ., από το Έπος της Λάμψης], τις
κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις εκείνης της περιόδου
[πλουσία Λάουρα – πτωχός Ροδόλφος, Μύκονος-Νίκαια], αλλά και
την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατούσε στο χώρο της
ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας, έτσι ακριβώς και ο μύθος του
Προμηθέα είχε χρησιμοποιηθεί –μεταξύ άλλων– από κάποιους
άλλους για την κατασκευή κάποιων άλλων μύθων […]
Τέτοιο
υστερόγραφο, που λέγεται πως συνόδευε το τελευταίο
επεισόδιο της Κάμψης, και εξηγούσε αυτήν τη δημιουργία των
νέων μύθων φαίνεται πως δεν υπήρξε ποτέ. Και θα συμφωνήσω με
τον επιμελητή των «Απάντων» ότι το χαμένο υστερόγραφο
δεν ήταν παρά ένας net legend […]
Το μόνο σίγουρο είναι
ότι τα πάθη του Προμηθέα, που δέθηκε πάνω σε έναν βράχο και
ένας γύπας του έτρωγε το συκώτι, δεν άρχισαν μόνον και μόνον
επειδή έκλεψε από τον Δία το πυρ, αλλά όπως αναφέρει και ο
Απολλόδωρος στη «Μυθολογία» του [Ι, 45]: «Ο δε
Προμηθεύς, αφού έπλασεν ανθρώπους από χώμα και νερό,
έδωκεν εις αυτούς και το πυρ, το οποίον (το έκλεψεν από τον
ουρανόν) και το έφερε, κρυφά από τον Δία, κρυμμένο σε ένα
κουτί».
CUT
Γράφειν
«Προμηθεύς
δε εξ ύδατος και γης ανθρώπους πλάσας έδωκεν αυτοίς και πυρ,
λάθρα Διός εν νάρθηκι κρύψας.»
Απολλόδωρος, «Μυθολογία», Ι,
45.
CUT
Zapping
Προτερόγραφον
[συνέχεια]
[…] Με την επιρροή όμως που
άσκησαν τα έργα και τα πάθη του Προμηθέα, και εν γένει
το αρχαίο ελληνικό δράμα, πάνω στους μεταγενέστερους μύθους,
θα ασχοληθούμε την επόμενη φορά. Auf
Wiedersehen!
[«Δεν γινόσουν καλύτερα ταξιτζής; Ήταν
ανάγκη να γίνεις media-λόγος;» υποτονθόρισε ο μοναδικός
φοιτητής που είχε απομείνει στην αίθουσα, καθώς σηκωνόταν
νωχελικά από τη θέση
του.]
CUT
Netting
Θεαμαπάτες & Δικτυώματα
[comeback]
Μαζί με τις ευχές μου για Καλή
Ανάσταση [ξέρετε ποια…]
και το φιλί της Αγάπης που στέλνω
σε όλους μαζί και στον καθένα σας χωριστά,
ένα μικρό
δωράκι,
που δεν είναι παρά μία διεύθυνση στο Internet – τι
άλλο;
http://www.nazarenus.com/
Εκεί,
μπορείτε να διαβάσετε «Το Κατά Σενέκαν Ευαγγέλιον»,
μέρες που είναι… |
