KANGET E FUNDIT

 

Vetmia

Më plak mërzitja
që vetmia më sjell;
përbuzja, urrejtja të gjith
sendet m'i mbështjell
që kam shumë anmiq të liq
në këto sende pa shpirt,
Nuk flasin.
As sy s'kanë.
Po mue më bahet
se aty janë vetëm
që të më plasin zemrën.

Së paku, të më shajnë:
I mallkuem!
Së paku, të anë tallin:
I uruem!
Së paku, të më këndojnë: -
I yni zot!
Ose të më thonë: -
Jeton kot!

Të flasin, të flasin se fjalë
due në kët vetmi me ndigjue.
Ose të më tregojnë historinë e tyne,
autobiografinë:
ndoshta ty do gjej gjasim
me jeten teme pa tingllim
që në vetmi po e kaloj -
dhe s'po dij a rroj e s'rroj.

Sendet heshtin. -
sa të pamëshirë!
Më bajnë dhe mue të hesht me pahirë,
pse gojë s'kanë dhe nuk flasin,
aty janë vetëm të më plasin
zemrën teme që po vuen
dhe në mërzi vetveten truen.

 

 

Nën Flamujt e Melankonisë

Në vendin tonë
kudo valojnë
flamujt e një melankolie të trishtueshme...
...dhe askush s'mund të thotë
se këtu rron
një popull që ndërton
diçka të re.

Aty këtu në hijet
e flamujve
mund të shifet një mund,
një përpjekje e madhe
përmbi vdekje
për të pjellë diçka të madhe,
për të qitë në dritë një xhind!

Por, (o ironi)
nga ajo përpjekje
lind vetëm një mi.
Dhe kështu kjo komedi
na plas dellin e gazit,
nsa prej marazit
pëlcasim.
Në prakun e çdo banese
ku ka ndoj shenj jetese
valon nga një flamur
melankolie të trishtueshme.