 |
ต้นกะปุ้น.คอม | |
 |
||
|
ครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่ผมเป็นวัยรุ่น ผมกับพ่อไปยืนต่อแถวซื้อตั๋วชมละครสัตว์.... เหลืออีกเพียง 1 ครอบครัวเท่านั้นก็จะถึงคิวที่ผมและพ่อจะได้ซื้อตั๋ว.... ครอบครัวที่กำลังซื้อตั๋วอยู่ด้านหน้าผมและพ่อ.... พวกเขามีลูกถึง 8 คน ดูท่าทางทุกคนน่าจะอายุน้อยกว่า 12 ปี.... ดูจากการแต่งกาย พวกเขาคงมีเงินไม่มากนัก แต่ลูกๆ ของพวกเขาอยู่ในชุดที่สะอาดเอี่ยม.... ยืนจับคู่คุยกันอยู่ด้านหลังพ่อแม่ มือจับกันไว้ ทุกคนคุยกันเจี๊ยวจ๊าวเรื่องตัวตลก ช้าง และ การแสดงอื่นๆ ที่พวกเขาจะได้ดูกันในคืนนั้นด้วยความตื่นเต้น.... ใครๆ ก็สัมผัสได้ว่า พวกเขาไม่เคยดูละครสัตว์มาก่อน.... นี่คงจะเป็นช่วงเวลาสุดยอดในชีวิตวัยเด็กของพวกเขาอย่างแน่นอน... พ่อและแม่ของเด็กทั้ง 8 คนนั้นยืนอยู่หัวแถวด้วยความภาคภูมิใจ ภรรยาเกาะแขนสามี เงยหน้ามองเขาราวกับจะพูดว่า "คุณเป็นอัศวินในชุดเกราะวาววับของฉัน" "คุณพูดถูกแล้วหล่ะ" หญิงสาวที่ทำหน้าที่ขายตั๋วถาม ผู้เป็นพ่อ ว่าต้องการซื้อตั๋วกี่ใบ เขาตอบอย่างภาคภูมิใจว่า "ผมขอซื้อตั๋วเด็ก 8 ใบ และ ตั๋วผู้ใหญ่ 2 ใบครับ จะได้ดูกันทั้งครอบครัว" หญิงสาวคนขายตั๋ว บอกราคา .... หญิงสาวผู้ภรรยา ปล่อยมือที่เกาะแขนสามี ศีรษะตก ริมฝีปากของชายคนนั้นเริ่มสั่น .... เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้คนขายตั๋วอีกนิด ก่อนที่จะกล่าวถามว่า .... "คุณว่าราคาเท่าไหร่น่ะครับ ?" หญิงสาวคนขายตั๋ว บอกราคาอีกครั้ง .... ใช่แล้ว .... เขามีเงินไม่พอ .... แต่นั้นแหละ เขาจะหันมาบอกลูกๆ ทั้ง 8 คนว่า เขามีเงินไม่พอที่จะพาพวกลูกๆ ไปดูละครสัตว์ได้อย่างไรกัน .... พ่อของผมซึ่งยืนดูเหตุการณ์อยู่นั้น จึงดึงแบงค์ 20 เหรียญออกมาจากกระเป๋าตังค์ แล้วทำหล่นบนพื้น.... ( ครอบครัวเราไม่ได้ร่ำรวยอะไรหรอกครับ ) พ่อของผมก้มลงเก็บแบงค์ใบนั้นขึ้นมา .... เอื้อมมือไปแตะไหล่ชายคนนั้น แล้วพูดขึ้นว่า .... "ขอโทษครับ !!! เงินนี้หล่นจากกระเป๋าคุณ" ชายคนนั้น รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น .... เขาไม่ได้ร้องขอให้ใครบริจาคทาน .... แต่เขาซาบซึ้งในความช่วยเหลือ ที่มากู้สถานการณ์อันสิ้นหวัง สั่นคลอนหัวใจ และน่าอับอายตอนนี้ได้ .... เขามองตาพ่อของผมนิ่ง .... กุมมือพ่อผม ด้วยมือทั้งสองข้างของเขา กำแบงค์ 20 เหรียญนั้นแน่น .... ริมฝีปากของเขาสั่น .... น้ำตาเอ่อท้นลงอาบแก้มของเขา .... ก่อนที่เขาจะพูดขึ้นว่า .... "ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ เงินนี้มีความหมายต่อผม และ ครอบครัวมากครับ" พ่อ และผม กลับไปที่รถ แล้วขับกลับบ้าน .... คืนนั้นเราไม่ได้ดูละครสัตว์ .... แต่เราก็ไม่ได้ไปเสียเที่ยว ....  แหล่งที่มา : ผมดัดแปลงมาจากเรื่อง "ละครสัตว์ ของ Dan Clark " จากหนังสือ อาหารทิพย์แห่งหัวใจอันดับ 1" ( Chicken Soup for the Soul ) |
| จำนวนผู้เยี่ยมชม | : |   |
| ปรับปรุงครั้งล่าสุด | : | วันอาทิตย์ที่ 4 เมษายน พ.ศ 2547 |
| ถือกำเนิด | : | วันอาทิตย์ที่ 4 เมษายน พ.ศ 2547 |
|
Powered By Ton & Poon |
||