Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΜΙΑΣ ΠΙΠΑΣ ΚΑΛΑΜΠΑΣ - ΣΕΛΙΔΑ 5 ΑΠΟ 8 ΤΟ ΕΠΙΣΤΟΜΙΟ ΚΑΙ Ο ΚΥΛΙΝΔΡΟΣ

Το επόμενο πράγμα που χρειαζόμουν ήταν ένα κυρτό επιστόμιο. Χρειαζόμουν επίσης έναν ξύλινο κύλινδρο. 'Ολες οι πίπες καλαμπάς έχουν έναν κύλινδρο εκεί που εφαρμόζει το επιστόμιο, γιατί αν το βύσμα του επιστομίου έμπαινε κατευθείαν στην κολοκύθα, η πίεση του θα μπορούσε να την ραγίσει. Αντί να προσπαθήσω να βρω ή να φτιάξω το κατάλληλο επιστόμιο για την καλαμπάς μου, έψαξα για μια φθηνή πίπα, που να έχει επιστόμιο παρόμοιο μ'αυτό που είχα στο νου μου. Σκόπευα επίσης να χρησιμοποιήσω το στέλεχος της πίπας ως κύλινδρο, μια και θα ήταν ήδη τρυπημένο κατάλληλα.

Βρήκα αυτή την φθηνή, αχρησιμοποίητη πίπα από ρείκι και την αγόρασα για 8,70 ευρώ. Πρόκειται για μια μεσαίου μεγέθους, μερικώς λυγισμένη ελληνική πίπα "Pipex", με ωραία "νερά" στο ξύλο και κανένα μπάλωμα. Μου ήταν δύσκολο να την καταστρέψω, αλλά ευτυχώς τελικά, όλα τα κομμάτια της χρησιμοποιήθηκαν για την καλαμπάς.

Αφού έκοψα το στέλεχος από το μπόλ, το χρησιμοποίησα για να φτιάξω τον κύλινδρο της καλαμπάς μου. Χρησιμοποιώντας λίμες και ντουκόχαρτα, του έδωσα σχήμα κυλινδρικό και ελαφρώς κωνικό και στρογγύλεψα τις ακμές του πλατύτερου άκρου.

Το επιστόμιο έπρεπε να λυγίσει λίγο ακόμη. Αφού του πέρασα έναν καθαριστήρα πίπας, το ζέστανα κουνώντας το πάνω από τη φλόγα ενός καμινέτου οινοπνεύματος και του έδωσα την επιθυμητή κλίση. Αφού η κλίση ήταν η σωστή, το κρύωσα βρέχοντάς το με νερό. Στρογγύλεψα λιγάκι ακόμη την άκρη κοντά στο βύσμα με μια λίμα και γυάλισα όλο το επιστόμιο με ψιλό ντουκόχαρτο, ατσαλόμαλλο και οδοντόπαστα.

Πάντοτε μου άρεσαν τα ασημένια δαχτυλίδια στις πίπες. Ήθελα επίσης να προσθέσω ένα μεταλλικό δαχτυλίδι, για να ενισχύσω το άκρο της κολοκύθας, χωρίς όμως να κρύψω τον όμορφο κύλινδρο από ρείκι. Έτσι αποφάσισα να βάλω ένα μικρό δαχτυλίδι, ακριβώς επάνω στην ένωση του κυλίνδρου με την κολοκύθα. Το επιχρωμιωμένο μπρούτζινο καπάκι μιας παλιάς ηλεκτρικής ασφάλειας, ήταν ότι έπρεπε. Του άνοιξα μια μεγάλη τρύπα και έκανα λίγο πλατύτερη την ανοιχτή πλευρά. Έξυσα με ντουκόχαρτο το περισσότερο χρώμιο, έχοντας σκοπό αργότερα να το επαργυρώσω (βλ.σελ. 7, "Το τελικό στάδιο").

Χρειαζόμουν έναν ανθεκτικό σωλήνα, με διάμετρο περίπου 7 χιλιοστά, για να ενώσω τον κύλινδρο με την κολοκύθα. Βρήκα ένα κομμάτι από παλιά κεραία ραδιοφώνου, έναν επιχρωμιωμένο μπρούτζινο σωλήνα, με την σωστή διάμετρο. Έσπρωξα τον σωλήνα βαθιά μέσα στην κολοκύθα, πέρασα το δαχτυλίδι και τον κύλινδρο και βεβαιώθηκα ότι όλα τα τμήματα είναι ευθυγραμμισμένα. Μετά αφαίρεσα τον κύλινδρο και έκοψα τον σωλήνα ακριβώς στο ύψος που σταματάει το βύσμα του επιστομίου μέσα στον κύλινδρο. Έβαλα ξανά τον κύλινδρο στην θέση του με το επιστόμιο τοποθετημένο, για να ελέγξω μήπως το επιστόμιο γέρνει δεξιά ή αριστερά. Τελικά, κόλλησα με ακρυλική κόλλα στη θέση τους τον σωλήνα, το δαχτυλίδι και τον κύλινδρο. Αφού στέγνωσε η κόλλα, έλεγξα την τρύπα του κυλίνδρου, του σωλήνα και της κολοκύθας, για τυχόν εμπόδια. Η δίοδος του αέρα ήταν άψογη και οποιοσδήποτε καθαριστήρας, λιγάκι λυγισμένος, θα μπορούσε να περάσει από τον κύλινδρο και να φθάσει στο πλατύ άκρο της κολοκύθας. <= ΠΙΣΩ ΑΡΧΙΚΗ ΕΠΟΜΕΝΗ =>