We moeten pas om 11 uur uitchecken, dus we slapen uit en doen rustig aan. Dan laten we de travelbags achter, om op zoek te gaan naar een piepkleine batterij voor in het minihorloge. We lopen de straten af en aan, en gaan diverse fotowinkels binnen, daar verkopen ze batterijen. Maar nergens in onze minimaat....We kopen water en cake voor onderweg, want vandaag gaan we met de trein naar Kanchanaburi, 130 km ten westen van BKK. De trein gaat om 13:45, dus om 12:30 nemen we afscheid van de ratten en kakkerlakken in het straatje waar Siam II ligt, en gaan bepakt naar de ferryboat, die ons naar de overkant van de rivier brengt, waar het Thonburi Railway station is.
Een kaartje kost 25Bt, de reis duurt twee uur en drie kwartier. Na een tijdje wachten werden we op de schouder getikt, door een beambte, we moeten met de laadtruck mee, die brengt ons naar het station...maar daar zitten we toch al? We vonden het al zo'n mooi gebouw en een enkel spoor... dus we klimmen in de truck. Er komt nog een monnik in, zodat Niek en ik van plek moeten ruilen, vrouwen mogen monniken niet aanraken, en tja, in het gehobbel van een truck kan het gebeuren dat je tegen elkaar aanschuift. We rijden om het station heen, en na vijf minuten staan we op het werkelijke station. De trein staat er al, we hijsen alles er in en hebben nog 20 minuten. Niek gaat Mie halen en twee water, voor onderweg. Omdat het spoor hier is, staan er overal kraampjes en wagentjes die eten verkopen. De trein valt trouwens alles mee, de banken zijn niet zo breed, er passen twee Thai op, maar ook twee Nederlanders...Er komt een ouder Thais vrouwtje tegenover ons zitten, met een enorme lach.
Halverwege de rit moesten we opeens overstappen naar een andere trein, dit was ons niet verteld! Maar er lopen" guesthouse-ronselaars" in deze trein, die ons erop attendeerden. Wel grappig, moet je er uit, over de rails en jezelf met hebben en houden vanaf het spoor in een andere trein hijsen. Deze trein was wat minder, houten bankjes... De ronselaars vonden het nu ook tijd fotoboeken te laten zien van hun guesthouse. Later leren we dat foto's de boel weer eens mooier maken dan in het in werkelijkheid is. Eenmaal in Kanchanaburi laten we ons meevoeren met het vrouwtje van VN guesthouse, dat is alvast een gratis ritje, want op het bijgeleverde kaartje zagen we dat alle guesthoues aan dezelfde weg zitten, dus als het niks is, lopen we door naar de volgende. En het was niks..schimmel op de badkamermuren, kleine kamers. In de warme middagzon lopen we dus de weg af, guesthouses in en uit. Een vinden we wel wat (Jolly Frogs), maar die heeft geen kamers met airco meer vrij, en een fan alleen vinden we nog te warm. In de Dominicus (onze reisgids) zoeken we wat aanbevolen guesthouses op en we besluiten naar Sam's riverhouse te gaan. Deze kamer is aardig, maar nog niet top, oud hout en donker. De jongen die ons de kamer laat zien vertelt dat de eigenaar nog twee guesthouses heeft, met duurdere kamers. Nou, vooruit gaan we daar kijken. De travelback is allang niet zo licht meer en het zweet loopt in straaltjes van Mariola's hoofd, die wat minder goed tegen de warmte kan dan Niek. Sam' house heeft prachtige hutten, en we bezwijken voor een grote houten hut op palen langs de rivieri; Yasmun; 5 km van de beroemde brug over de rivier Kwai. Met eigen balkon, langs het water, en grote houten bedden. Met spiraalmatrassen... boxspring noemen ze dat hier. Thaise bedden zijn nog erger, een dun matras op een houten plank. Kortom, elke eerste nacht is weer wennen. Airco op een, twee of drie, of is dat te koud, wel een laken of toch maar zonder slapen, kuil in je matras... Die avond gaat het regenen.
Zondag is een geplande rustdag, we hebben spierpijn en hoofdpijn. Vooral Mariola heeft af en toe een drukkende pijn, waarschijnlijk van de warmte, in combinatie met de geuren en vooral de voortdurende geluiden (brommers, tuktuks). We brengen onze was weg voor 15 Bt de kilo, kopen 6 flessen water voor 20 Bt en liggen op bed te lezen. We beginnen allebei maar eens in een boek. 's Middags bewerken we de site in een internet toko waar het maar 20 Bt het uur kost, met BKK belevenissen en we lezen mail. Hee, mail van Mariola's moeder, dat is leuk! 's Avonds gaan we naar de avondmarkt bij het treinstation, die zagen we gisteren bij aankomst, maar nu is er niks te zien. Misschien omdat het zondag is? We lopen terug en gaan bij een klein restaurantje met patio eten. We zijn de enige gasten, en krijgen dan ook een extra ventilator en de TV. Die ventilator is wat overdreven; 's avonds is het wat koeler hier dan in BKK, dus die zet ik weer uit. De TV switchen we naar AnimalPlanet, en we bestellen soep met rode curry (doen we nooit meer, heet!), kip met cashewnoten en green mango salat, vergezeld door Cola en water. Heerlijk, en daarna een coffeeshake op de hoek van de straat, waar ze films vertonen, en naar bed.
Maandag huren we fietsen voor 30 Bt per stuk, en fietsen naar een ander guesthouse (die waar we oorspronkelijk wilden verblijven) om daar te ontbijten. Dit guesthouse is namelijk goedkoper, in kamers, maar ook in eten. Daarna gingen we op zoek naar de TAT, Tourist Authority Thailand, alwaar ze kaarten en tips etc. moeten hebben. Het was nog even zoeken, op de een of andere manier liggen die altijd net buiten het centrum, ipv logisch bij een bus- of treinstation. Thailogica, noemen we dat soort dingen al snel.
We gaan naar het JEATH (japan, england, australia, thailand, holland) museum; welke bestaat uit bamboebarakken, identiek aan de onderkomens waar 60.000 krijgsgevangen waren ondergebracht. Er hangen verschillende foto's van de aanleg van de (Birma)spoorweg en de brug, en schilderijen en tekeningen die door de gevangen zijn gemaakt. Ook hangen er krantenartikelen, waarin overlevenden hun verhaal vertellen. En teksten van Wim Kan, uit zijn Birmadagboek. We verlaten het museum met een naar gevoel, zo onder de indruk zijn we. We fietsen verder en gaan pauzeren langs de rivier. De rest van de dag hebben we wat moeite met de japanse toeristen, vooral als we ze zien poseren met een V-teken op de brug. De brug was een onderdeel van de spoorlijn, over de rivier kwai, of Kwae Yai zoals de thai zeggen. Ja, die van de film, hoewel de film in Sri Lanka is opgenomen. De oorspronkelijke brug was van bamboe, 100 meter stroomafwaarts van de huidige brug, een gammele constructie van houten bielzen en stalen balken en bogen.In het midden bestaat de brug niet meer uit ronde bogen, maar vierkante (zie foto's). Drie bogen werden door bommenwerpers aan het einde van de oorlog verwoest, een poging om de brug te vernietigen en zo de route van de Jappen af te breken.Deze werden door de Thaise spoorwegen vervangen door vierkanten, geimporteerd uit Japan, bedoeld als herstelbetaling. Het -made in japan- staat er ironisch genoeg op...
We lopen over de brug, wat lastig is vanwege de losse planken. Aan de overkant is een klein japans museum, een tent met foto's. Als we teruglopen over de brug worden we verrast door een trein! Die trein blijkt van Nam Tok (laatste halte) tot Kanchanaburi te rijden. Bij de brug is nog een spoorwegmuseum, met wapens, stukken oorspronkelijke rails en nagebouwde taferelen. We fietsen weer terug, lekker dousjen en even liggen. We doen 's avonds weer een avondmarkt poging, nu is hij er wel. Een gezellige markt, met voornamelijk Thai, waar ze van alles verkopen. Ook horloges, zodat ik een nieuw horloge koop (want geen batterij), voor 49 bt een wit transparant "hello Kitty" horloge, dat merk is hier razend populair onder tieners dus ik hoor er weer helemaal bij...Tevens kan je daar eten, kwestie van aanwijzen wat je wilt hebben, en dan krijg je het. Niek wijst naar het bord van een andere Thai, dat willen we hebben! Niet alle Thai spreken engels, laat staan goed engels, en wij spreken nog geen Thais.
Je kan in Kanchanaburi allerlei tours boeken, overal zijn kleine reisbureautjes. Tours met watervallen, olifantrijden, bambooraften. Maar je kan ook op eigen houtje, wat veel goedkoper is, en minder gehaast. Want alle tours doen zowat hetzelfde. Dus wij gaan de volgende dag met een lokale bus naar de Erawan National Park (Erawan is trouwens de naam van de mythologische olifant gewijd aan de hindoegod Brahma). Eerst met een riksja (fietstaxi) naar het busstation, wat 50 Bt kost, waarvan wij denken dat het teveel is, maar Niek vindt het al genoeg slavernij als zo'n mannetjes ons fietst, dat we het betalen. De busrit duurt anderhalf uur, de zitjes hier zijn wat kleiner, een driezit is groot genoeg voor drie Thai, en twee Hollanders. Maar ja, ze proppen er nog een Thai naast. Niet best voor Niek's langere benen...De toegang is 200 Bt, we vermoeden dat de Thai minder betalen, maarja, ze hebben naast een onbegrijpelijk schrift, ook ander cijfers.Dus we kunen het niet nalezen. Erawan National park is een van de mooiste natuurgebiden van Thailand, wij gaan voor de sevensteps waterfall, een waterval die in zeven plateaus naar beneden komt. In de eerste twee zien we Thai picknicken en pootjebaden, pas vanaf stap drie wordt het leuk. Het zijn mooie watervallen, met mogelijkheid om te zwemmen, wat we dan ook bij elke waterval doen, net zoals we elke waterval filmen (en twee fotograferen, kijk maar bij de foto's). Bij nummer drie glijdt Mariola bij het te water gaan over glibberige keien en gladde boomwortles met haar voet in een wortel, au, houtsplinters onder mijn nagel! Even pulken en bijkomen, 'natuurlijk' hebben we ons medicijnkitje niet meegenomen om te ontsmetten. Dan maar onder de stromende waterval. De weg naar nummer vijf is modderig en glad, en alleen op de hele steile stukken is een trap gemaakt (van hout, dus ook lekker glibberig met al dat water hier). Af en toe glijden we dan ook weg, en Mariola een keer onderuit. He bah. In de watervalpoeltjes zwemmen ook vissen, die het lekker vinden om aan je te knabbelen, wij niet dus we bewegen af en toe wat wild idioot in het water. De laatste bus gaat om 16:00 terug, dus na nummer zeven haasten we ons naar beneden. Af en toe worden we aangegaapt door Thai, zeker later op de dag. Aangezien we wel touristen hier zagen, vinden we dat overdreven. Later realiseren we ons, dat als de Thai hier picknicken het waarschijnlijk dagjesmensen zijn, uit de omgeving en daar zijn nauwelijks toursisten.
De bus halen we, maar die zit vol, zodat we op de grond moeten zitten. Eenmaal weer in Kanchaburi rennen we een Pizza Company binnen, want we moeten plassen. Eenmaal daar, besluiten we een kleine pizza te nemen, als snack. Het is er wel koud, de airco staat hard aan, en wij hebben nog gedeeltelijk natte (zwem)kleren, en komen net uit een dampende bus. Niek pulkt aan het rooster, en krijgt het dicht, we kruipen tegen elkaar aan en bestellen ook thee. De pizza is smullen, zeker na het rijstdieet van de afgelopen dagen. Nu naar 'huis' zoals we onze tijdelijke verblijfplaatsen toch maar noemen, en warm douchen. Nouja, warm, het is maar een miezerig straaltje, omdat de rest door de badkraan komt, en deze splitsing is niet af te sluiten. Het water loopt trouwens door het putje gewoon in de rivier onder ons heben we al ontdekt. Over de rest denken we maar niet teveel na...
Die avond kiezen we een Thaise fondue als avondeten, met seafood. Een aardewerken kom op een houtskool vuurtje met water en veel kruiden als gember, knoflook, citroengras, holy basil (heilige bascilicum??) en een schaal rauwe garnalen, octopus en inktvis. Dat moet je in het hete water gooien, twee minuten en klaar. Het is heerlijk, en zo is inktvis lekker zacht, i.p.v. gummie-achtig.
De volgende dag organiseren we weer zelf een nieuwe dagtocht. We zagen bij de reisbureautjes, dat er een TigerTemple moet zijn, waar monniken tijgers verzorgen, maar waar je ze ook kan aaien. Dit zagen we ook op fotos's, en lijkt ons een machtige ervaring. Het is nogal wat gepuzzel, we moeten met de bus naar Sai Yok Nat. Park, de rit duurt een uur. We eten wat bij aankomst en doen navraag. Niemand (her)kent het. Volgens de beschrijving moet je met de trein naar Wang Sing kunnen en vanf daar is het nog 7 km., wat met een tuktuk of taxi dan kan. Het treinstation NamTok is even verderop. De trein gaat maar drie keer per dag (!) naar kanchanaburi, we moeten die van 13:00 hebben, zodat we later de laatste terug kunnen nemen, om weer thuis te komen. Helaas stopt de trein van 13:00 niet in Wang Sing...die van 15:15 wel, maar dat is ook de laatste. Erg jammer. Dan maar terug, met de trein. Die heeft 50 min. vertraging horen we van een Thaise gids van een reisgroep. Verder is hier echt niks te doen, dan toeristje bekijken en raden uit welk land ze komen. Zo brengen we de tijd door tot de trein er is. De rit is het eerste uur trouwens spectaculair, door het berglandschap, en langs de rivier. Vanf het station wandelen we naar huis, en gaan dousjen. tot onze verbazing komt er nu lekker veel water uit de douche, dus we gaan uitgebreid ons haar wassen. En 's avonds eten we ' romantisch' buiten bij een restaurant, waar ze een karretje aan je tafel rijden met het bestelde drinken erop....maar de prijzen normaal zijn. We zien dat de Thai hun sterke drank mee nemen naar het restaurant. Ze bestellen nog water en ijs, en zo wordt hun eigen whiskey geserveerd. Vreemd. Het drinkgedrag ook, heel stoer nemen ze een fles whiskey mee, het glas wordt tjokvol ijs gestort, dan nog water erbij en dan een scheutje whiskey. Jaja, dat is een lang avondje drinken... Maar zij zullen zich weer over ons verbazen. We bestellen een fles Heineken, leren de ober hoe je dat in een glas schenkt (zij schenken het dood..) en gaan maar eens naar bed.
