In Butterworth willen we eerst geld wisselen, of pinnen. Maar op vrijdagmiddag zijn de moneychangers dicht. Oja, dit is een Islamitisch land... dus op zoek naar een ATM in de heerlijke middagzon... gelukkig vinden we er een, zodat we met de ferry meekunnen naar GeorgeTown. De stad doemt al snel op, enorme gebouwen en wolkenkrabbers. We nemen een bus waar Jalan Penang op staat (Jalan=straat), omdat we lazen dat dit de hoofdstraat is, dus moeten er wel Guesthouses te vinden zijn, redeneren we. Eenmaal op de straat, vragen we her en der de weg naar Lightstreet, wat niet ver moet zijn, waar we een GH uit de MarcoPologids moeten vinden. We worden verschillende kanten op gewezen. Omdat het warm is, stranden we even bij Eden Bakery, voor een broodje en wat te drinken. Uit de kaart leren we dat er een Litestreet en een Lightstreet is, vandaar de verschillende richting aanwijzingen.
We vragen hoeveel een kamer kost aan de overkant, bij Cititel, maar dat is toch boven budget. Dan naar de buren, dat ziet er redelijk uit, maar Niek ontdekt muizenkeutels en in dergelijke huisdieren hebben we geen zin, en dan gaan we naar Oriental, aan de overkant, welke ook in MarcoPolo stond. De promotional rate is 69 RM (Maleisische Ringit, 1 euro=3,8RM, wij delen alles door drie) voor een kamer met airco, elke dag een fles water en een douche/bad met warm en koud water, en een TV op de kamer. Dat vinden we wel OK, na de hutjes op Koh Tao. We zitten op de zevende verdieping en hebben daarmee een uitzicht over de stad en de bergen en heee, een wasserette! Daar brengen we gelijk onze was heen.
Na een douche en bezoek aan de wasserette gaan we de stad een beetje verkennen, met de kaart uit de Penangkrant, die we kregen bij de receptie. We wandelen naar Komtar, een shoppingmall met supermarkt (waar we blikjes drinken en koek kopen) en een shopping centre met foodcourt (overdekte hawkler stalls; zie wist je dat). Ernaast staat een marktopstelling, met eettafels, waar Ramadan op staat. Verhip, het is natuurlijk Ramadan, de vastenmaand van de islamieten, vandaar dat de foodcourt zo leeg is. Er is hier een busstation en nog een megashoppingmall. Als we besluiten te gaan eten, zit de foodcourt bomvol, de oproep klinkt, tesamen met een luchtalarm en iedereen begint te eten. Voor ons is geen plek meer, dus we wachten buiten tot de eersten hun honger gestild hebben. We kiezen voor de Claypot, rijst met groenten en vlees en ei in een aardenwerken pot gaar gestoofd, en gaan naar het hotel, lekker TV kijken.
De volgende dag ontdekken we in het krantje dat er een gratis shuttle bus door de stad rijdt, waarmee je bij de bezienswaardigheden kan komen, en bij Komtar en bij de ferry. Met de bus gaan we naar de tourist office. Dit blijkt de officiele goverment office te zijn, die zijn best doet Maleisie te promoten, onder andere door het uitbrengen van kleurige folders van verschillende steden en deelstaten. De dame zelf kan ons niet veel vertellen...
We lopen met de Dominicus als informatiebron langs de bezienswaardigheden: de clocktower, ter ere van Queen Elisabeth gebouwd; ford Cornwallis met kanon; cityhall; oud ABN/AMRO gebouw; hee, een foodcourtje, even uitblazen en wat drinken. We kiezen ais bandu; rozensiroop aangemaakt met melk en ijs. We vervolgen onze cityseeing tour naar de Chinese tempels. Allereerst de temple of Mercy, waar enorme wierookstaven buiten staan, en twee verbrandingsovens, waar chinezen hun wensen in verbranden. Dan naar de SriMariamman, een indiase tempel die dicht lijkt te zijn... als we in de schaduw de kaart proberen te snappen worden we aangesproken door een indier op bromfiets. "Waar we vandaan komen, dat zijn dochter in Zwitserland studeet, en dat we geen taxi moeten nemen, te duur, killing, maar dat we de bus moeten nemen." En dan gaat hij weer, ons verbouwereerd achterlatend, omdat we op onze hoede waren. Meestal als je wordt aangesproken willen ze wat van je of je meenemen naar een friend/winkel. Maar deze man was nieuwsgierig en gaf wat info, en toen ging hij weer. Later ervaren we dat dit meer gebeurt, mensen die ons spontaan behulpzaam zijn, of hun engels willen oefenen. Enfin, we gaan verder naar de grote moskee, gebouwd door indiers (de ene helft is Hindu en de andere moslim). We schuifelen naar binnen, bewust dat we in korte broek en Tshirt daar eigenlijk niks te zoeken hebben. En ja, als Mariola de camera pakt om het interieur te filmen, komt er een man op ons af om ons weg te sturen, wijzend op blote armen en benen. We besluiten wat te eten (even zoeken naar een geopend restaurant in de buurt van de moskee ten tijde van de ramadan ) en vinden een chinees. Op de kaart staan voor ons onbekende gerechten, dus we laten ons adviseren en krijgen noedels met garnalen en een romige saus en noedels in een soort ketjapsaus. Met stokjes. Vooral Niek moet nog even oefenen...
Na het eten gaan we verfrist op zoek naar Kongsi's, van oorsprong tempels van clans, oftewel chinese mafiagangs. Twee kleinere vinden we verborgen in binnenplaatsen. De tempels zijn versierd met rode lampionnen, diverse muurschilderingen, chinese tekens, en op een altaar staan mollige buddha's. We bezoeken ook de grootste, de Khoo Kongsi, van (je raadt het vast) de Khoo familie. Voor deze tempel moeten we 5 RM toegang betalen, ingevoerd sinds augustus dit jaar. Maar dat is het waard; mooie beelden, prenten, een museum met stamboom van de familie, uitleg via koptelfoons over de geschiedis van de Kongsi's.
Als we terug willen, blijkt de free shuttle niet op zaterdagmiddag (en zondag te rijden) zodat we moeten uitzoeken hoe we terugkomen, want de bussen snappen we nog niet. Al puzzelend zien we opeens James op ons aflopen, een jongen waarmee we kennis hebben gemaakt op Koh Tao tijdens het duiken. Wat is de wereld toch klein... en als je er lang over nadenkt is het best vreemd, dat je op dezelfde tijdstip/dag net in dezelfde straat loopt. We gaan uit elkaar, en we lopen via Chuliastreet naar Penangstreet. Onderweg bekijken we een aantal GH, die goedkoper zijn dan een hotel, en hoe een Dorm eruit ziet (slaapzaal met of zonder airco, waar je bed huurt voor 8 tot15 RM), omdat we daar in de toekomst (oost-maleisie) misschien gebruik van moeten maken. Stardust bevalt ons wel, maar we besluiten toch niet te verhuizen voor de resterende nachten. We kopen water en drinken zoveel we kunnen, want het is aardig warm.
's Avonds besluiten we in de buurt te gaan eten, in Campbellstreet, een zijstraat van Penang welke 's avonds voor auto's gesloten is. We kiezen nu een Indier, en herkennen alleen roti op het uithangbord dat het menu is. Alle tafels staan op straat, we gaan zitten en bestellen een nasi goreng ayam en een murtabak. Om ons heen zitten gezinnen met hun handen te eten, de vrouwen gekleed in kleurige gewaden, we kijken onze ogen uit. De murtabak is een soort omelet met groenten en kip, gebakken in een roti, erg voedzaam. Tevens drinken we onze eerste Lassi (yoghurtdrank met fruit naar keuze).
Na het eten verkennen we een chinese supermarkt, en verwonderen ons over de dubieuze produkten, met schildapad en neushoornafbeeldingen op de verpakking, en het hoekje gedroogd medicinaal spul. Ook verkopen ze vogelnestjes, een dure delicatesse, bestaand uit nestjes van een soort rotszwaluw.
Het blijkt feest in de straat vanavond, met culturele optredens en een goochelaar. We zien een geweldige chinese leeuwendans op pilaren, en diverse culturele dansen; chinezen met linten, sexy en kleurig opgemaakte Indiers, en Maleiers in traditioneel gebatikt kostuum. Dit zijn de drie belangrijkste bevolkingsgropen in West Maleisie, en daardoor is de voertaal over het algemeen Engels, tenminste tussen de bevolkingsgroepen, onderling spreken ze hun eigen taal. Het voordeel is dat iedereen goed Engels spreekt, beter dan in Thailand. Maar we weten nog niet goed wat we van dit land vinden, drie nieuwe culturen in een stad maakt veel indruk.
Klik hier om het volgende reisverslag, Georgetown 2, te lezen.
