De volgende dag gaan we op zoek naar een wasserette die je kleren niet per stuk berekent, een internettoko die geen Baht per minuut vraagt, informatie en prijzen over de te boeken tours en trips, en een fietsenverhuur. We vinden het allemaal. We gaan met de fiets het oude centrum verkennen, dat binnen de grachten en muren ligt m.b.v. dominicus als gids. We bezoeken Wat Phan Tao, een prachtige houten viharn en enkele monikken verblijven (foto tuin). Daarnaast ligt Wat Chedi Luang, met een gedeeltelijk verwoeste Chedi. die gerestaureerd wordt. Het schijnt dat de smaragden buddha (nu in BKK in Wat Phrae Kaeo) hier in de 15e eeuw stond. In de tempel staan verder acht buddhabeeldjes in verschillende houdingen; ze symboliseren de dagen van de week (woensdag telt dubbel) Het brengt geluk als je geld gooit in het bakje voor de buddha van jouw verjaardag. Dat is morgen, dus ik gooi 5 Bht in de dinsdagbuddha, voor goed geluk. Ook staat er een grote boom, welke dient als symbool van de stad; als deze sterft zal Chiang Mai verdwijnen, gelooft men. Na verder fietsen (op trouwens geweldige fietsen met een breed zacht zadel van Mr. Order) komen we bij de Wat Phra Singh (tempel van de Leeuwenkoning), de grootste tempel van de stad. De viharn in het complex bevat prachtige muurschilderingen in Birmese stijl, en er staan bronzen beelden waarvan de historische datum nog wordt betwist. Enfin, ik zal jullie verder niet vervelen met tempel gegevens, op een gegeven moment ging het waaien, wat een voorteken is voor regen, we vluchtten een tempel in die niet op de route stond, en dat bleek een van de beste. Na de regen begon een groep bejaarde dames op de muziek van een bandje Yoga te doen, erg grappig, waarna wij onze transparante poncho's aantrokken om verder te gaan. De fietsen moesten om half 7 terug (we hadden korting bedongen) en we moesten de was thuis nog halen, om elders te droppen. 's Avonds gaan we na het eten de site bijwerken, terwijl het buiten stug doorregent...en hoe! Als dat morgen maar beter is....
Dinsdag, Mariola's verjaardag. We hebben voor vandaag een leuke eco trip. Volgens het bureautje waren zij de enige die deze tour aanboden, er gaan ook geen andere touristen mee. Hij was wel veel duurder dan de gemiddelde dagtocht, maar we hadden verjaardagsgeld. En er was niks teveel gezegd...
We reden eerst naar de ochtendmarkt, om eten te kopen voor de olifanten, bananen, pompoenen, zakken vol werden er ingeleaden. En toen op weg. Na een rit van een uur kwamen we bij een olifantenkamp, waar olifanten kunstjes vertonen aan het publiek en wat mensen met twee in een stoeltje op de olifant konden rijden. Dat vonden we nks, vandaar de ecotour. Gelukkig bleek dat we hier moesten wachten omdat de olifanten nog net de bergen uit waren. Hoe zit dat nou? Een vrouw heeft zich over afgedankte of zieke olifanten ontfermd, die vroeger moesten werken voor de bergvolken. Zij laat ze 'vrij' in de bergen, maar ze hebben soms hulp nodig, zeker als ze ziek zijn. Tevens heeft ze drie wezen in haar eigen huishouden opgenomen, van gestorven of doodgeschoten olifanten. De olifanten waar wij vandaag mee optrekken zijn een mannetje, een zwangere en een blinde (door zijn vorige eigenaars mishandeld) Als ze aankomen en de bananen zien, rennen ze op ons af. We mogen ze zelf voeren, ik voer de blinde, door de bananen voor zijn slurf te houden, en Niek zorgt voor de zwangere. Het mannetje gaat zelf alles naar binnen stouwen. De tocht van de touristen op olifanten passeert ons, en de olifanten kijken gretig naar onze bananen...maar worden voort gedreven door hun Mahuts. Olifanten eten 250 kg per dag en drinken 100 ltr water per dag. Per olifant voeren we vijf zakken bananen, de rest gaat mee naar het kamp. Als ze uitgegeten zijn, mag ik het mannetje beklimmen, en in zijn nek zitten. Oei, wat hoog! Niek klimt op het vrouwtje. Ik zet mijn handen op zijn hoofd, voor wat houvast als hij gaat lopen. Dit is gaaf!! Olifanten huid is best stevig, en het lopen schommelt niet erg. Je moet af en toe oppassen voor laaghangende takken.... ik durf niet de camera te pakken. Gelukkig neemt de gids die van me over en filmt ons, als mooie herinnering. We rijden naar de rivier, en daar gaan de olifanten het water in om te baden. Wij krijgen borstels, en gaan aan de slag: olifantje wassen. Reken maar dat dat een klus is!! De achterkant van de oren is ook hard, en niet gevoelig. Overal zit zand, we boenen wat af, klimmen op de olifant etc. Onze zwemkleding wordt bruin van de modder in de rivier, maar wij hebben de tijd van ons leven. De olifanten gaan terug de bergen in en wij worden weer naar het eerste kamp gebracht voor een (buffet) lunch, waar we nog stil nagenieten. Daarna gaan we naar het kamp van de eigenaresse, alwaar we begroet worden door allerlei honden, met een vacht in goeie conditie, en drie olifanten: King Mai (10mnd) Hope (18 mnd) en Jabu (4 jaar). In het kamp werken twee vrijwilligers (australiers) die hier ook terecht zijn gekomen via het reisbureau en niet meer weg wilden :-) Zij vertellen ons dat niet veel mensen de weg vinden naar deze trip, en heten ons welkom. Ze vertellen over de geschiedenis van het kamp, en de wezen, en dat we net op tijd komen, ze gaan zwemmen... met de olifanten. We vallen met de neus in de boter. Bij het meer twijfelen we nog, we hadden net droge kleren aan, en niet meer bij ons. Maar als het gaat regenen, besluiten we dat we toch nat worden en gaan het water in; hoe vaak krijg je de kans met drie baby olifantjes in het water te spelen en te zwemmen?? Ik heb de verjaardag van mijn leven ;-))
Weer thuis om 17:00 val ik na het douchen in slaap, en Niek gaat geld en de was halen, en koopt bloemen en twee cadeautjes (de originele cadeautjes liggen in Den Haag goed verstopt...); een armbandje van jade en een hangertje van jade met een chinees teken van goud erin, wat 'veel geluk' betekent. Te moe om sjiek te gaan eten, gaan we weer naar het food Center, eten er falafel en gaan internet op om felicitaties op te halen, wat er veel zijn, bedankt allemaal!! Weer thuis open ik de kaarten die meegegeven zijn, zet ze bij de bloemen en we gaan slapen.
