zondag
Vanmorgen moeten we vroeg op, dus de wekker was gezet. Na een snel ontbijt rijden we naar het centrum en parkeren de van, en lopen naar het kantoor annex restaurant annex hotel. We krijgen en boardingkaart en horen dat we met de nieuwste boot vertrekken. DIe is heel groot, en heeft een flinke overdekte zitruimte met banken, en televisies en tijdschriften. Mariola heeft toch maar een zeeziekte pil ingenomen, wat als we gaan varen niet onverstandig bleek. Er hadden nogal wat mensen een papieren zakje nodig... en ook NIek volede zich niet echt lekker. We varen dan ook tegen de golven in. Als we aankomen bij White Island krijgen we een kopje soep, we kijken naar de Jan van Genten en zeehonden. White Island is Nieuw Zeelands meest activeve vulkaan. Het landschap ziet er een beetje maanachtig uit, kraters en rotsen. Met een kleinere boor worden we aan land gebracht, en het eerste wat we zien zijn de resten van een sulphurmijn-setllement, helemaal vergaan en verroest. De sulfur is niet goed voor metaal..als je vaak op het eiland komt of er verblijft roesten je ritsen en andere metalen onderdelen weg. We gaan o weg naar de grote actieve krater en de gids vertelt ons over de geschiedenis van het eiland. We komen al rokende gele putjes tegen, en af en toe zetten we de gasmaskers op tegen de indringende...stank, rotte eieren. Het totale landschap is indrukwekkend, en als we boven zijn zien we en kokende poel groenig water. In de hoeken bubbelt en stoomt het zelfs behoorlijk. We mogen niet te dicht bij de rand van de krater komen, voor het geval de korst gaat breken. Het wordt tijd voor de terugweg. De kleine stroompjes water zijn warm, en smaken naar..ijzer! ALs je wat klei wegschraapt, kan je goed zien dat de bovenste grond uit lagen is opgebouwd FOTO. We kunnen nu dichtbij de gele wattige gaatjes komen, en voelen dat de lucht die eruitspuit heet is, stoom. Niek raapt stiekum een stukje sulfur op. Het is heel broos...Eenmaal terug bij de oude nederzitting maken we nog wat foto's (FOTO) en dan moeten we weer naar de boot. Op de boot krijgen we eensemi warme lunch en er wordt een ondewater videocamera naar beneden gelaten, zodat we op het scherm het leven aldaar kunnen bewonderen. Dan varen we terug, met de wind en de golven mee, dus iedereen voelt zich een stuk lekkerder. A;ls we om drie uur weer in Whakatane zijn, stappen we in de auto eb rijden via Opotiki naar Gisborne.
In de campkitchen maken we kennis met een 'echte kiwi' en zijn vrouw uit Venezuela, die ons trakteert op een tortilla.
Maandag
Vannacht was het minder koud. Niek bekijkt de mobiel en vindt een sms van zijn moeder; oma is overleden. Omdat het tijdsverschil met nederland groot is, kunnen we pas vanavond contact zoeken via chat met thuis. We vallen even terug en gaan later ontbjten dan anders. . . Daarna rijden we naar Cookpoint, waar Captain Cook, de Engelse ontdekkingsreiziger, voor het eerst aan land gekomen is in NZ, en er is een standbeeld voor hem opgericht. Evenals voor de jongen in de mast die 'land in zicht' brulde toen hij de bergen zag. We rijden door naar het echte landingspunt, wat nu een grasveld is met een stalen mast, eromheen is het doodleuk volgebouwd, tenslotte gaat de economie door.ER moet in de buurt ook een maori ontmoetingshuis zijn, een Marae, die nog in gebruik is. We kunne hem niet vinden, dus rijden we naar de i om navraag te doen. Het bleek dat we om de berg heen moesten, maar vandaag kunnen we er sowieso niet heen, een van de grote chiefs is afgelopen weekend overleden. Tja, oma is in ieder geval in goed gezelschap, denken we dan. We bezoeken het museum, en leren via het maori alfabet nog meer over hun cultuur en gebruiken.Ook is er een tentoonstelling over de komst van de eerste settlers. We lunchen in de campervan en rijden naar de Pak&Save voor nieuwe inkopen, voor we gaan rijden. Gisborne is trouwens ook de gebortestad van de auteur van 'Whalerider', een bekende verfilming van het gelijknamige boek.
Onderweg naar Wairoa rijden we door bosgebied, erg mooi en groen. Onderweg maken we een stop bij Hot Springs, maar ze sluiten over een half uur, zonde. In Wairoa is de camping zo gevonden, het plaatsje is kleiner dan we dachten. Door de aanhoudende regnval is het grasveld wat soppig, dus uitkijken met uitstappen. De amenities zijn geheel aangekleed, overal hangen gordijntjes, staan plastic bloemen en liggen kleden. In de enrome keuken staat een gaskachel, en en grote houten tafel met barkrukken. Er lopen twee katten rond en Mriola heeft al gauw sjans met de grijze. Hij wil zelfs naar binnen, maar Niek vindt zijn pootkes te modderig. Na het eten gaan we op zoek naar internet. We vinden niks, en bij navraag blijkt alleen de i internet te hebben en de bibliotheek. Beiden zijn gesloten.... en in de omgeving is verder niks. Jammer...we smsen NIek zijn moeder en maken een afspraak voor morgenochtend 9 uur onze tijd, 23 uur een dag eerder in NL. We brengen de avond door in de TVroom, grote leunstoelen, alweer een gaskachel en zachte vloerbedekking, een beetje thuis. Voor een camping is deze erg knus aangekleed.
De volgende morgen staan we voor negenen al in de regen te trappelen voor de i. Als ze opengaat, verwijst ze ons door naar een computerzaak, hun internet was net kapot.. vreemd. Aldaar kost het wel 5 dollar voor een half uur, slik. Het inloggen duurt even, en het contact maken ook. Maar dan is er eindlijk tijd voor een goed gesprek. Twee uur later stappen we weer in de van. Doel is Lake Waikaremoana, een stuk het binnenland in. Je moet er prachtig kunnen wandelen, en in het bos wonen de 'kinderen van de mist', een Maoristam. We rijden eerst verkeerd, en moeten dus keren. Na een uur rijden komen we aan bij de bergen, en wordt het een bochtige weg onhoog en omlaag, en daarna is de weg ongeasfalteerd. Niet de makkelijkste rit. Als we boven zijn, bij het meer, regent het en weten we niet goed waar we heen moeten, om te parkeren en te wandelen. We rijden te ver en besluiten te keren. Omdat het nogal modderig is naast het pad, is het slimmer om het stuk achteruit te rijden. En dan komt een achterwiel toch langs de weg, in het gras. En lijkt er geen beweging meer in te zitten. Noch vooruit, noch achteruit. We vrezen...dat we vast zitten. Een passerende auto stopt en vraagt of alles goed is. Mariola geeft aan dat ze denkt dat we vastzitten. De man stapt uit, bekijkt het wiel en geeft aanwijzingen aan haar hoe te schakelen, handrem een beetje aantrekken, gas op laten komen.. maar er gebeurt niks. Dan kruipt hij achter het stuur. Ook hij krijgt er geen beweging in. Hij vraagt of we een sleeptouw hebben. Nee, deze keer niet. Dus we gaan graven, voor en achter de auto. Hij kruipt achter het stuur en wij duwen. ALs het wiel slippend draait komt er rook, of is het stoom van het natte gras vanaf? De techniek wordt: heen en weer rijden en zo een spoor maken. Voor het wiel telkens stenen gooien zodat het wiel grip heeft. We gebruiken de krik om te graven en de zak van de krikspullen als onderlegger voor het wiel. We zitten onder de modder, en natuurlijk gaat het weer regenen. Enfin, na twee uur duwen, graven, stenen leggen is de auto vrij en staat op de weg. We bedanken de man uitvoerig, die ons de tip geeft in het vervolg de weg te voet bekijken voordat we verder ondernemen, als het een unsealed road betreft. Ja, we hebben de les geleerd. Als we terug rijden naar de open plek aan het begin, ploffen we neer, eten wat en komen bij. Omdat het al laat is, moeten we weer terug, zonder het meer bewonderd of een wandeling gemaakt te hebben. We wilden naar Napier, maar door het late vertrek wordt het al donker voordat we in de stad zijn. De wegen zijn hier niet verlicht, en we zijn beiden moe van het rijden, dus we besluiten een camping te zoeken. Op deze camping maken we onzelf en het gebruikte gereedschap in de laundry schoon.
woensdag 13 augustus
Na het douchen gaan we naar de I in Napier. We wandelen langs het strand, langs het NZ Aquarium en MarineWorld. Een bezoekje aan Opossum World maakt ons veel duidelijk over de instelling van de kiwi's tegenover dit knuffelige, eekhoornachtige diertje. Het is simpelweg een probleem, 70 miljoen ervan, die de inheemse bomen kaalvreten en ook eieren van inheemse vogels jatten. Jagen is een populaire activiteit in NZ. In de Sheepskin Tanning Factory krijgen we een rondleiding met uitleg over de productie op en om deze schape- en rendierhuiden. We internetten om onze Fiji accomodatie te regelen en gaan naar de Top10, wat een succes lijkt. Alle faciliteiten (wassen & drogen dus), een restaurant (niet koken & afwassen dus) en een enorm TV-scherm waar we CSI op kijken.
