|
Τι
κάνουν οι απαίδευτοι, όπως ο υποφαινόμενος, άνθρωποι του πνεύματος όταν δεν
ασχολούνται με καμιά ελληναράδικη ή πλανητοσυνειδησιακή αρπαχτή;
Απάντησις: Αράζουν και βλέπουν τηλεόραση.
Χτες
το βράδυ, λοιπόν, γύρω στα μεσάνυχτα βλέπω στη ΝΕΤ ένα ασπρόμαυρο φιλμάκι
με κάποιον αλωπεκιασμένο διευθυντή ορχήστρας που δίδασκε στους οργανοπαίχτες
του κάποιο έργο. [Δεν γνωρίζω ποιο, πάντως δεν ήταν το «Νύχτα στο φαλακρό
βουνό» του Μουσόργκσκι.]
Βρε, ποιον μου θυμίζει, ποιον μου θυμίζει…
Λέω,
στην αρχή, ο Χρήστος Λαμπράκης είναι. Αλλά μπα… Τον κ. Χρήστο τον είχα δει
νωρίτερα, στα δελτία ειδήσεων, να εγκαινιάζει τις νέες αίθουσες του Μεγάρου
Μουσικής, αυτές για τις οποίες τόσος ντόρος είχε γίνει προ ετών όσον αφορά
τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις ή όπως αλλιώς το λένε. Τώρα, θα με ρωτήσετε,
τι την ήθελε την καινούργια –και καρακίτς– αίθουσα συναυλιών χωρητικότητας
1750 ατόμων. Να σας πω, λοιπόν, ότι ο κ. Χρήστος έχει βαλθεί να κλείσει όλα
τα υπόλοιπα μαγαζιά της Εθνικής Οδού και της παραλιακής [Εθνική Λυρική Σκηνή
κ.λπ.] Γούστα είναι αυτά…
Βρε, ποιον μου θυμίζει ο μαέστρος, ποιον μου θυμίζει…
Έφερνε
λίγο σε Δημήτρη Μητροπάνο, αλλά ούτε… Εξάλλου ο αοιδός του κουταλακίου και
του φαρμακίου είναι απόψε καλεσμένος στο άλλο ποιοτικό μαγαζί [εδώ έχει και
συνεταίρους] του κ. Χρήστου, στο Mega.
Ποιος είναι, ποιος είναι…
Τελικά, το φιλμάκι πρόβαλε το όνομα του μαέστρου: Δημήτρης Μητρόπουλος.
«Μας» τα είχε πει την περασμένη εβδομάδα και η Γκαμπριέλα Μιστράλ: «Μια αγράμματη κοινωνία με καταδίκασε στη μοναξιά».
Μια
άλλη εγγράμματη και εν-μούσικη κοινωνία, εκείνη του Ελλαδιστάν, καταδίκασε
τον κορυφαίο ίσως διευθυντή ορχήστρας του 20ου αιώνα στην αυτοεξορία.
Γράφει ο μουσικολόγος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Απόστολος Κώστιος για την ελληνική περίοδο του Δ. Μητρόπουλου:
«Στην
προσπάθειά του να ευρύνει τους ορίζοντες των μουσικών ενδιαφερόντων των ακροατών
του, ο Μητρόπουλος δεν αντιμετώπισε μόνο τη φυσική αδράνεια του κοινού που
αποζητά το "γνωστό" και "καθιερωμένο", αλλά και την αλόγιστη αντίδραση μιας
μεγάλης μερίδας κριτικών. Αλόγιστη […] γιατί η στάση τους μαρτυρούσε προκατάληψη
και επιπλέον διέπονταν από πνεύμα χλευαστικό και υβριστικό. Για τους κριτικούς
αυτούς, τα έργα του Ντεμπυσσύ, του Σαίνμπεργκ, του Μιγιώ, του Στραβίνσκυ
κ.ά. εκπροσωπούσαν τις "κομμουνιστικές και ανατρεπτικές τάσεις της εποχής",
τον "εκφυλισμό" και την "ηθική κατάπτωση". Μιλούν για "επιδημική γρίπη",
"ακολασία", "ιππόδρομο" και για άλλα παρόμοια. Δογματισμοί και αφορισμοί
υποκαθιστούν την κριτική θεώρηση, ενώ η αυθαιρεσία και το προσωπικό γούστο
παίρνουν τη θέση της αντικειμενικής αξιολόγησης, της εδραιωμένης γνωμοδότησης.
Ο Βάγκνερ είναι "δύσπεπτος", ο Μπραμς "ανιαρός", ο Μπρούκνερ "σχοινοτενής",
ο Σούμαν "πτωχός", η "Ηρωική" "ρυτιδωμένη", η "Ποιμενική" "μακρά και κάπως
κουραστική", η "Παθητική" "ανιαρή", κτλ.» [Δ. Μητρόπουλος, σελ. 41-42]
Και τα λοιπά…
Ποια λοιπά;
«Ο
Μητρόπουλος περιλάμβανε συχνά στα προγράμματά του έργα Ελλήνων συνθετών,
πολλά σε "πρώτη εκτέλεση", αν και αρκετοί "φιλόμουσοι" έθεταν ως προϋπόθεση
για την ανανέωση της συνδρομής τους τον αποκλεισμό των ελληνικών συνθέσεων
από τις συναυλίες της Σειράς των Συνδρομητών.» [ό.π. σελ. 42]
Κι έτσι
λοιπόν, ο Δ. Μητρόπουλος πήρε των ομματιών του και συνέχισε την καριέρα του
στο εξωτερικό, κυρίως στις ΗΠΑ, αφήνοντας πίσω του την εγγράματη και εν-μούσικη
κοινωνία και τους κριτικούς της που, όπως και στην περίπτωση της Γκ. Μιστράλ,
άφηναν αιωρούμενα και τα γνωστά υπονοούμενα…
Να μην σας κουράσω άλλο
με τον Δημήτρη Μητρόπουλο. Να αναφέρω απλώς ότι ο γεννημένος το 1896 μαέστρος
πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 1960 από καρδιακή προσβολή πάνω στο πόντιουμ της
Σκάλας του Μιλάνου, στη διάρκεια μιας δοκιμής της Τρίτης Συμφωνίας του Γκούσταβ
Μάλερ.
Προ ετών, μάλιστα, είχα τη χαρά να δω μία έκθεση για τη ζωή
και το έργο του Δ. Μητρόπουλου που είχε γίνει στο Μουσείο της Σκάλας του
Μιλάνου. Η έκθεση αυτή είχε «θαφτεί» –όσο ήταν δυνατόν– στην Ελλάδα, ίσως
γιατί επιμελητής της ήταν ο Α. Κώστιος, που έχει μελετήσει όσο κανείς άλλος
το έργο και τη ζωή του Δ. Μητρόπουλου.
Καταδικασμένοι στη μοναξιά κι όσοι δεν «υποβάλλουν τα σέβη τους» στον γνωστό μαγαζάτορα…
Σας αφήνω όμως… Σήμερα το πρώτο τμήμα της στήλης γράφτηκε τελευταίο.
Πάω
να ρίξω μια βουτιά στην πισίνα της πολυτελούς βίλας μου, και μετά αραχτός
και αρπαχτός στη Λουί Κατόρζ πολυθρόνα του αιρκοντισιονιασμένου καθιστικού
μου θα βάλω να ξανακούσω τους «Τέσσερις Ελληνικούς Χορούς» του Νίκου Σκαλκώτα
σε εκτέλεση της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης υπό τη διεύθυνση του μεγάλου
μαέστρου.
[Σημείωμα: Να μην ξεχάσω το απόγευμα να πάρω τη Μερσεντέ από το συνεργείο.]
Μουσικολογίας συνέχεια
Θα
αφήσω ασχολίαστη την είδηση που ακολουθεί, αλλά την απορία μου θα την εκφράσω:
χάθηκαν οι –άνεργοι και άξιοι– μουσικολόγοι στον τόπο μας και προτιμήθηκε
ο θλιβερός –τώρα πια– τροβαδούρος;
«Διονύσης Σαββόπουλος: Ο συνθέτης,
ο στιχουργός, ο ερμηνευτής και, απ' τον χειμώνα, ο... καθηγητής! Χαρά οι
φοιτητές του Ιονίου Πανεπιστημίου με έδρα την Κέρκυρα, που απ' τη νέα χρονιά
θα έχουν καθηγητή Μουσικολογίας τον γνωστό τραγουδοποιό. Αλλά με πρύτανη
του Ιονίου τον Γιώργο Γραμματικάκη, τέτοιες εκπλήξεις δεν πρέπει να μας ξαφνιάζουν.
Διονύση... σου ερχόμαστε "με αεροπλάνα και βαπόρια"!»
Ολυμπιακοί οίκοι ανοχής
Οι επιδέξιοι ολυμπιακοί παράγοντες θέλουν και μεταξωτούς οίκους ανοχής.
Αντέδρασε,
λέει, με ανακοίνωσή της η Διαρκής Ιερά Σύνοδος στην απόφαση του Δημοτικού
Συμβουλίου της Αθήνας για τη λειτουργία οίκων ανοχής «σε ξενοδοχεία και σε
άλλους χώρους» κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.
Η ΔΙΣ χαρακτηρίζει
το θέμα «ποιμαντικό» και «αξιώνει» «την άμεση ανάκληση αυτής της απόφασης,
η οποία προσβάλλει την πόλη των Αθηνών και παρουσιάζει τον πρώτο δήμο της
χώρας να μεριμνά ιδιαιτέρως για τον "σεξοτουρισμό" και καλεί την αξιότιμη
κ. Δήμαρχο Αθηναίων να κινηθεί το ταχύτερον προς την κατεύθυνση αυτή».
Για
να χαρακτηρίζουν οι Σεβασμιότατοι και Μακαριότατοι το θέμα «ποιμαντικό»,
έτσι θα ’ναι, και δεν μου πέφτει κανένας απολύτως λόγος. Εξάλλου οι Μακαριότατοι
και Σεβασμιότατοι γνωρίζουν άριστα τις Γραφές και δεν χρειάζεται να ψάχνουν
–όπως εγώ– για να βρουν τα όσα ακολουθούν.
Ακολουθεί λοιπόν σχετικόν χωρίον από το βιβλίο της Γενέσεως
[12:10-20], κι όλα αυτά χωρίς καμία διάθεση «υποτίμησης της Παλαιάς Διαθήκης»,
και χωρίς καμία απολύτως διάθεση διολίσθησης σε θέσεις υπέρ των Ολυμπιακών
Αγώνων και του δωδεκαθεϊσμού…
«Και έγινε πείνα σ’ αυτή τη γη και κατέβηκε ο Άβραμ στην Αίγυπτο για να παροικήσει εκεί, επειδή η πείνα στη γη ήταν βαριά.
Και
όταν πλησίαζε να μπει στην Αίγυπτο, είπε στη Σάρα, τη γυναίκα του: Να γνωρίζω
ότι είσαι μια όμορφη γυναίκα. Θα συμβεί, λοιπόν, ώστε καθώς σε δουν οι Αιγύπτιοι
θα πουν: Γυναίκα του είναι αυτή. Και θα με φονεύσουν, εσένα όμως θα σε διαφυλάξουν
ζωντανή. Να πεις, λοιπόν, ότι είσαι αδελφή μου, για να γίνει σε μένα καλό
εξαιτίας σου, και να διαφυλαχθεί η ζωή μου, για χάρη σου.
Και όταν
ο Άβραμ μπήκε στην Αίγυπτο, είδαν οι Αιγύπτιοι τη γυναίκα ότι ήταν υπερβολικά
ωραία. Και οι άρχοντες του Φαραώ την είδαν, και την επαίνεσαν στον Φαραώ,
και πήραν τη γυναίκα στο σπίτι του Φαραώ. Και μεταχειρίστηκαν τον Άβραμ καλά
για χάρη της.
Και είχε πρόβατα, και βόδια, και γαϊδούρια, και δούλους, και δούλες, και θηλυκά γαϊδούρια και καμήλες.
Και
ο Κύριος έρριξε στον Φαραώ και στην οικογένειά του μεγάλες πληγές εξαιτίας
της Σάρας της γυναίκας του Άβραμ. Και ο Φαραώ κάλεσε τον Άβραμ, και του είπε:
Τι είναι αυτό που μου έκανες; Γιατί δεν μου φανέρωσες ότι αυτή είναι γυναίκα
σου; Γιατί είπες: Αυτή είναι αδελφή μου; Και την πήρα στον εαυτό μου για
γυναίκα. Και τώρα, να η γυναίκα σου. Παρ’ την, και πήγαινε.
Και ο Φαραώ διόρισε ανθρώπους γι’ αυτόν. Και τον πρόπεμψαν με συνοδεία, και τη γυναίκα του, και όλα όσα είχε.»
Και,
επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, και για να μην έχουμε πέραν του καύσωνος
και πυρές, παραθέτω και απόσπασμα από το «πρωτότυπο» της μετάφρασης [;] των
Εβδομήκοντα, που για την ακρίβεια ήταν εβδομηνταδύο, όσα ακριβώς και τα επεισόδια
των Θ&Δ που έχουν δημοσιευτεί μέχρι σήμερα.
«Καλέσας δε Φαραώ
τον Άβραμ είπε: τι τούτο εποίησάς μοι, ότι ουκ απήγγειλάς μοι, ότι γυνή σου
εστίν; Ινατί είπας ότι αδελφή μου εστί; Και έλαβον αυτήν εμαυτώ γυναίκα.»
Και
επειδή στους καιρούς που ζούμε ουδείς δύναται να ομιλεί για τις Γραφές αν
δεν διαθέτει τουλάχιστον master θεολογίας [που ομολογώ δεν διαθέτω, όπως
δεν διαθέτω ούτε καν bachelor μουσικολογίας] προσέτρεξα στο Λεξικό του αξιοτίμου
πρυτάνεως του Πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Μπαμπινιώτη, για να δω πώς ακριβώς
χαρακτηρίζονται άτομα που προβαίνουν σε πράξεις όπως αυτές του Άβραμ, που
είναι γνωστότερος στα μαγαζιά της παραλιακής και της Εθνικής Οδού ως Αβραάμ.
Ιδού λοιπόν τα αποτελέσματα της ενδελεχούς ερεύνης μου:
Νταβατζής
(λαϊκ.) πρόσωπο που παίρνει μέρος των χρημάτων που κερδίζει μια πόρνη με
αντάλλαγμα την προστασία που της παρέχει. ΣΥΝ. Προαγωγός, προστάτης, αγαπητικός.
Επίσης νταβάς.
Προαγωγός (λόγ.) το πρόσωπο που εξωθεί κάποιον στην πορνεία. ΣΥΝ. νταβατζής, μαστροπός.
Μαστροπός (λόγ.) αυτός που εκμεταλλεύεται άτομα, κυρ. γυναίκες, εξωθώντας τες στην πορνεία.
Oίκοι της απωλείας
Θα
γνωρίζετε, ασφαλώς, ότι μπορεί μεν να μην διαθέτω master θεολογίας, αλλά
ουδείς δύναται να αμφισβητήσει την ευσέβειά μου. Ως εκ τούτου, αποφεύγω [όπως
ο εξαποδώ το λιβάνι] να συχνάζω σε οίκους απωλείας, όπως τα βιβλιοπωλεία.
Χτες το μεσημέρι, λοιπόν, αναγκάστηκα λόγω του καύσωνα [με είχε χτυπήσει
η ζέστη κατακούτελα] να βρω καταφύγιο σε έναν τέτοιο κλιματιζόμενο οίκο της
απωλείας.
Ξεφυλλίζοντας, λοιπόν, διάφορα βιβλία [φυσικά δεν αγόρασα,
διότι στο Λουί Κατόρζ σκρίνιο του καθιστικού μου δεν περισσεύει χώρος από
τις πορσελάνες και τα ασήμια της αειμνήστου γιαγιάς μου] πέφτω πάνω σε ένα
βιβλίο του Ανέστη Κεραμυδά. Δεν θυμάμαι ακριβώς τον τίτλο, αλλά κάτι ανέφερε για αετούς, αετόπουλα, γύπες, κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Ανοίγω
στην τύχη το βιβλίο και ιδού τι ανακάλυψα: σε δύο συνεχόμενες προτάσεις της
ιδίας παραγράφου η γνωστή Λέσχη αναφέρεται την πρώτη φορά ως «Μπίλντεμπεργκ»
[sic] και τη δεύτερη ως «BILERBERG» [ακόμα πιο shic]. Σκέφτηκα να εκπαραθυρώσω
το βιβλίο, αλλά κατόπιν ωριμοτέρου σκέψεως [και λόγω του φόβου ότι οι μαγαζάτορες
θα μου χρέωναν πέραν του υαλοπίνακος και το βιβλίο] εγκατέλειψα τόσο το βιβλίο
όσο και τον οίκο της απωλείας.
Και αναρωτιέμαι: ο γνωστός εψιλονλόγος,
ελληναράς [ελληναράς λόγω του πολιτικού συγχρωτισμού του με… δημοκράτες (σιγά
μην τους χαρακτηρίσω αλλιώς και φάω και καμιά μήνυση) όπως ο Γ. Καρατζαφέρης
και ο Κ. Πλεύρης] συγγραφέας, ο και μυημένος τόσον στα αρχαιοελληνικά όσον
και στα χριστιανικά μυστήρια [τουλάχιστον σε εκείνα της βαπτίσεως και του
γάμου], γράφει με τα πόδια ή ο εκδοτικός οίκος γράφει τους αναγνώστες στα
παλαιότερα των υποδημάτων του, αφού προχώρησε στην έκδοση του βιβλίου χωρίς
προηγουμένως να επιμεληθεί στοιχειωδώς το κείμενο;
Δεδομένου, ωστόσο,
ότι ο συγγραφέας είναι ταυτόχρονα και εκδότης καταλήγω στο εξής συμπέρασμα:
ως συγγραφέας γράφει με τον γνωστό τρόπο και όταν τελειώσει τη συγγραφή φορά
τα παλαιότερα των υποδημάτων του και, ως εκδότης πια, συγγράφει τους αναγνώστες.
Η γραφή αυτή ονομάζεται «αραχτή γραφή». Ή κάπως έτσι…
Επειδή
σήμερα έγινα –μ’ αυτά και μ’ αυτά– βαπόρι ή αεροπλάνο ή κάτι τέτοιο τέλος
πάντων, τις προτάσεις μου για το πού θα έπρεπε να περάσετε τις διακοπές σας,
σας τις φυλάω για την ερχόμενη Τετάρτη.
Αν δεν έχω «καεί» μέχρι τότε, με κάποιον από τους τρεις γνωστούς τρόπους.
Ποιος είναι ο τρίτος; Θα δείξει…
|
