|
16
Απριλίου 2003. Πανσέληνος. Στην Αθήνα υπογράφτηκε σήμερα η συνθήκη προσχώρησης
10 νέων μελών [Κύπρος, Μάλτα, Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Εσθονία, Λιθουανία,
Λετονία, Σλοβακία, Σλοβενία] στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι 10 νέες χώρες
θα καταστούν πλήρη μέλη της Ε.Ε. την 1η Μαΐου [!] 2004, όταν θα έχει επικυρωθεί
η ένταξή τους και από τις 15 χώρες μέλη της Ένωσης.
Το γεγονός ότι
οι 25 ευρωπαίοι ηγέτες επέλεξαν τη συγκεκριμένη ημέρα της πανσελήνου, ίσως
είναι συμπτωματικό… Συνήθως οι σύνοδοι κορυφής της Ε.Ε. γίνονται τα παρασκευοσαββατοκύριακα…
Όμως…
Όπως αναφέρει ο XRHSTHS σε σχετικό μήνυμά του στο φόρουμ του innernet.gr [«και ΣΤΟΑ, και ΑΤΤΑΛΟΥ και Shamballa», 14-4-2003], «η συγκεκριμένη Πανσέληνος είναι ιδιαίτερης σημασίας για τους εσωτεριστές. Ονομάζεται Πανσέληνος-Shamballa γιατί είναι η πρώτη του ζωδιακού έτους. Δείχνει μια βασική όψη της θέλησης του Θεού και τις τεράστιες ΔΥΝΑΜΕΙΣ που είναι εξαιρετικά ΔΥΣΚΟΛΟ για τα ανθρώπινα όντα να τις ελέγξουν, να τις εκμεταλλευτούν και να τις αφομοιώσουν ...» Και συνεχίζει επισημαίνοντας ότι η λέξη Shamballa προέρχεται «από το ΑΣΣΥΡΙΑΚΟ Sin-ballit (Sin ήταν η θεότητα του Φεγγαριού, στην Ασσυρία)».
Δεν θα ήταν, λοιπόν, καθόλου παρατραβηγμένο αντί για Ευρωπαϊκή Ένωση να αρχίσουμε να μιλούμε για Πολιτεία της Πανσελήνου ή Πολιτεία της Σελήνης.
Σε αντιδιαστολή, βέβαια, με την Πολιτεία του Ήλιου…
Προτρέχω…
Από τις σχέσεις της Σελήνης με άλλα πρόσωπα οι αρχαίοι τραγούδησαν περισσότερο το δεσμό της με τον Ενδυμίωνα,
που ο Δίας του είχε χαρίσει αιώνια νιάτα και αιώνιο ύπνο. [«Ενδυμίωνος ύπνον
καθεύδεις» έλεγαν οι αρχαίοι σ’ αυτούς που κοιμούνταν βαθειά...] Η θεά πήγαινε
συχνά και τον έβρισκε κοιμισμένο στη σπηλιά του, πάνω στο βουνό Λάτμο της
Καρίας, στη Μικρά Ασία. Πενήντα κόρες ήταν οι καρποί αυτού του έρωτα.
Οι
πενήντα αυτές κόρες της Σελήνης και του Ενδυμίωνα δεν είναι παρά μία έμμεση
αναφορά στις πενήντα εβδομάδες ενός σεληνιακού έτους. Ο Παυσανίας δε αναφέρει
ότι ο Ενδυμίων, γιος του βασιλιά της Ηλείας Αίθλιου ή Αέθλιου [εκ του άθλος]
ήταν ο πρώτος που οργάνωσε αγώνα δρόμου στην αρχαία Ολυμπία, μεταξύ των τριών
γιων του, Παίονα, Επειού και Αιτωλού. Για να κλείσει ένας από τους –ολυμπιακούς–
κύκλους.
Η σχέση Σελήνης και Ενδυμίωνα τιμήθηκε δεόντως από διάφορους,
ανά τους αιώνες, καλλιτέχνες. Θα αναφέρω μόνον έναν πίνακα [περί το 1630]
του Νικολά Πουσσέν, στον οποίο ο Ενδυμίων απεικονίζεται πριν
από τον αιώνιο ύπνο του, αν και μία κοιμώμενη μορφή στο βάθος του πίνακα
«προλέγει» τη μοίρα του προσώπου. Ο Πουσσέν, ωστόσο, είναι περισσότερο γνωστός
για τον πίνακά του «Et in Arcadia Ego» [Και εγώ (έζησα) στην Αρκαδία…], που
συνδέεται άμεσα με τα όσα –μυθολογικά– ισχυρίζεται το Τάγμα [Πριοράτο] της Σιών
στη Γαλλία σχετικά με την καταγωγή των Μεροβίγγειων Βασιλέων από τον Χριστό
και τη Μαγδαληνή. [Περισσότερες λεπτομέρειες στο παλιότερο άρθρο μου «Η Γενεαλογία της Εξουσίας και ο Χριστιανισμός».] Έτσι κλείνει κι ένας από τους –χριστιανικούς– κύκλους.
Ωστόσο, ένας από τους –ιστορικούς– κύκλους παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Η υπογραφή της συνθήκης για τη διεύρυνση της Ε.Ε. έλαβε χώρα σήμερα το μεσημέρι στη Στοά του Αττάλου, κάτω από την Ακρόπολη.
Η –αρχαία– στοά αποτελούσε δωρεά προς την Αθήνα του βασιλιά της Περγάμου Άτταλου Β΄ [Φιλάδελφου, Ευεργέτη, 220-138 π.Χ, βασιλιάς 158-138], γιου του Άτταλου Α΄
[Σωτήρα, 269-197, βασιλιά 241-197]. Η δυναστεία των Ατταλιδών αποτελούσε
μία «ιδιόρρυθμη» δυναστεία, αφού αποτέλεσαν «πελάτες» των Ρωμαίων, συνεργαζόμενοι
πάντα στενά μαζί τους στους πολέμους εναντίον των άλλων Ελλήνων ηγεμόνων
της εποχής. Το εντυπωσιακότερο είναι ότι ο τελευταίος της δυναστείας ο Άτταλος Γ΄ [Φιλομήτωρ, 171-133, βασιλιάς 138-133], γιος του Άτταλου Β΄, ή του αδελφού του τελευταίου Ευμένη Β΄, κληροδότησε τους θησαυρούς και το βασίλειό του στον ρωμαϊκό «λαό»!
Ήταν
ο πρώτος μιας σειράς ηγεμόνων της ελληνιστικής εποχής που ευνόησε κατ’ αυτόν
τον τρόπο τη ρωμαϊκή επέκταση προς Ανατολάς. Παράδειγμα προς μίμηση και από
άλλους «Θεούς», «Σωτήρες», «Ευεργέτες» που κληροδότησαν τα βασίλειά τους
στους Ρωμαίους: Νικομήδης Δ΄ της Βιθυνίας, Πτολεμαίος Απίων της Κυρήνης,
Αλέξανδρος Β΄ της Αιγύπτου, καναδυό Πτολεμαίοι επίσης της Αιγύπτου.
Η Πολιτεία του Ήλιου
Ο
Άτταλος Γ΄ «για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι κληροδότησε με διαθήκη
το βασίλειο της Περγάμου στους Ρωμαίους». Για τους ιστορικούς πάντα «αδιευκρίνιστοι»
οι λόγοι…
Ωστόσο, το «πόπολο», η «πλέμπα», οι «ξεβράκωτοι», οι ακτήμονες,
οι φτωχοί, οι δούλοι της Μικράς Ασίας είχαν τους δικούς τους λόγους για τους
οποίους εξεγέρθηκαν, ακολουθώντας τον Αριστόνικο [;-129/128 ή 126
π.Χ.], νόθο γιο του Ευμένη Β΄ και μιας παλλακίδας, και άρα ή ήταν αδελφός
του Άτταλου Γ΄ ή πρώτος του εξάδελφος.
Ο Αριστόνικος, κόντρα στη
διαθήκη του Άτταλου, διεκδίκησε το θρόνο της Περγάμου, ανακηρύσσοντας τον
εαυτό του βασιλιά με το όνομα «Ευμένης Γ΄», οργανώνοντας στρατό και στηρίζοντας
την εξουσία του «κυρίως στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και ιδιαίτερα στους
δούλους στους οποίους υποσχόταν ελευθερία, ονομάζοντάς τους "Ηλιοπολίτες",
δηλαδή πολίτες του μελλοντικού, κοινωνικά δίκαιου κράτους, που το οραματιζόταν
επηρεασμένος ίσως από το ουτοπιστικό πρότυπο του Ιάμβουλου. Ο αντίκτυπος
του κοινωνικού προγράμματος του Αριστόνικου φανερώνεται κυρίως από το γεγονός
ότι οι αντίπαλές του ελληνικές πόλεις βρέθηκαν την ίδια εποχή στην ανάγκη
να προβούν σε ανάλογες κοινωνικές παραχωρήσεις» [«Αριστόνικος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό].
Τελικά, οι Ηλιοπολίτες αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν τα συμμαχικά στρατεύματα του ρωμαίου ύπατου Πόπλιου Λικίνιου Κράσσου Μουκιανού, πεθερού του Γάιου Γράκχου,
και των βασιλέων της Βιθυνίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας και της Παφλαγονίας.
Οι τελευταίοι συμμάχησαν με τους Ρωμαίους για να εμποδίσουν, προφανώς, την
εξάπλωση της «νόσου». Ο Αριστόνικος κέρδισε τη μάχη στην οποία σκοτώθηκε
ο Λικίκιος Κράσσος. Στη συνέχεια στάλθηκε στη Μικρά Ασία ο Μάρκος Περπένας
που νίκησε τον Αριστόνικο, που κατέφυγε, μετά την ήττα, στη Στρατονίκεια,
παραδόθηκε λόγω έλλειψης τροφίμων, και μεταφέρθηκε στη Ρώμη, όπου στραγγαλίστηκε
με απόφαση της Συγκλήτου. Ο Μάρκος Περπένας πέθανε λίγο μετά στην Πέργαμο.
«Αιφνίδιος θάνατος». Εξάλλου, το «αγαπημένο σπορ» του Άτταλου Γ΄ ήταν τα
δηλητήρια, που τα δοκίμαζε πάνω στους σκλάβους του. Τον πόλεμο τον τελείωσε
ο Μάνιος Ακύλιος. Επιστρέφοντας στη Ρώμη ετέλεσε Θρίαμβο, «φέστα π’ άλλος
σκλαβονικητής δεν την αξιώθηκε» [Π. Λεκατσάς].
Οι Ηλιοπολίτες είχαν
καταλάβει δεκάδες πόλεις σε ολόκληρη τη Δυτική Μικρή Ασία, ακόμα και στη
Θράκη. Σ’ αυτές τις πόλεις είναι η τελευταία φορά που αντήχησε –ελεύθερα–
στον αρχαίο κόσμο [και γενικότερα στην παγκόσμια ιστορία] η φράση «έδοξε τη βουλή και τω δήμω». Ο Παναγής Λεκατσάς αναφέρει στο βιβλίο του Οι Πόλεμοι των Δούλων στην Ελληνική και Ρωμαϊκή Αρχαιότητα
[Εκδοτικόν Ινστιτούτον Αθηνών, 1957, που νομίζω ότι έχει επανεκδοθεί τελευταία]
όλες τις πληροφορίες που δεν «χάθηκαν στο διάβα της ιστορίας» για την Πολιτεία
του Ήλιου.
Λεπτομέρειες;
Ο
Λικίνιος Κράσσος ήταν τότε στη Ρώμη και Μέγας Αρχιερεύς [Pontifex Maximus].
Αλλά και ο Άτταλος Γ΄ ήταν, εκτός από βασιλιάς, και Αρχιερέας στην Πέργαμο.
Ποιάς θρησκείας; Ιδού ένα καλό ερώτημα.
Στην πόλη λατρευόταν φυσικά
οι θεοί της αρχαίας Ελλάδας, αλλά όχι μόνον. Η Πέργαμος αποτελούσε επίσης
κέντρο για τη λατρεία της Μεγάλης Μητέρας, ή της Μεγάλης Θεάς – λατρείας
βαβυλωνιακής προέλευσης. Ο Άτταλος Γ΄, το 136 π.Χ., «πληροφορήθηκε» από μία
σειρά σεισμών ότι η Μεγάλη Μητέρα επιθυμούσε τη «μεταδημότευσή» της στη Ρώμη.
Κι έτσι η Ρώμη έγινε το κέντρο της βαβυλωνιακής θρησκείας, το κέντρο λατρείας
της Μεγάλης Θεάς, που απεικονιζόταν έχοντας στην αγκαλιά της το παιδί-βρέφος
της: Σεμίραμις-Ταμμούζ, Ίσις-Ώρος και αργότερα Παναγία-Χριστός.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει σ’ αυτό το σημείο ένα απόσπασμα από την Αποκάλυψη του Ιωάννη [2:12-13]: «Και τω αγγέλω της εν Περγάμω εκκλησίας γράψον. Τάδε λέγει ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον την οξείαν. Οίδα τα έργα σου και που κατοικείς. Όπου ο θρόνος του σατανά…»
Ποιος
ακριβώς όμως ήταν αυτός «ο θρόνος του σατανά» που βρισκόταν στην Πέργαμο;
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Είτε να πρόκειται για
θρόνο που βρισκόταν στον Μεγάλο Βωμό του Διός Σωτήρος, που είχε ανεγερθεί
στην Πέργαμο επί Ευμένους Β΄ –το «περικαλλέστερον μνημείον» της πόλης– είτε
για θρόνο που βρισκόταν στον ναό που ανεγέρθηκε στην πόλη το 29 π.Χ. και
όπου λατρευόταν ο Αυτοκράτορας.
Το ότι ο χριστιανισμός θεμελιώθηκε
πάνω στη λατρεία του Αυτοκράτορα, που κέντρο της υπήρξε η Μικρά Ασία, αμφισβητείται
μόνον από εκείνους που έχουν λόγους να το αμφισβητούν. Περισσότερα για επιγραφές
όπως «Η ημέρα γέννησης του θεού [Αυγούστου] υπήρξε για τον κόσμο η αρχή του
Ευαγγελίου» και «Αυτοκράτωρ Καίσαρ, θεού υιός, θεός Αύγουστος» μπορείτε να
διαβάσετε στο δεύτερο μέρος του άρθρου μου για τη «Γενεαλογία».
Ωστόσο,
κάποιος θρόνος από την Πέργαμο είχε μεταφερθεί στη Ρώμη επί Άτταλου Γ΄, όπου
και χάνονται τα ίχνη του. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, τα περί θρόνου
στην Αποκάλυψη μπορεί να αποτελούν απλώς μια προειδοποίηση προς εκείνους
που ήξεραν να μην μιλήσουν. Μπορεί…
Στην κατοχή των Γερμανών, ωστόσο, βρέθηκε από τα τέλη του 19ου αιώνα και ολόκληρος
ο Μεγάλος Βωμός της Περγάμου. Ο ναός κόπηκε με πριόνια [!] και μεταφέρθηκε
στο Βερολίνο. Εκεί αποτελεί μέχρι και σήμερα το σημαντικότερο έκθεμα του
Μουσείου της Περγάμου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, οι ναζί αντιγράφοντας
κυριολεκτικά το Μεγάλο Βωμό της Περγάμου οικοδόμησαν στο Βερολίνο το Μνημείο
του Άγνωστου Στρατιώτη. Λεπτομέρειες…
Στο ίδιο Μουσείο στεγάζεται και τμήμα της εισόδου της –αρχαίας– Βαβυλώνας…
Από
την εποχή του Αυγούστου στην Πέργαμο άρχισαν να κόβονται νομίσματα που απεικόνιζαν
έναν αετό που κρατούσε έναν κεραυνό και έφεραν επιγραφές στα λατινικά.
Στην
μεγάλη σφραγίδα των ΗΠΑ [1782] απεικονίζεται, στην πρώτη πλευρά, επίσης ένας
αετός που κρατά έναν κλάδο ελαίας και μία δέσμη 13 βελών. Στο «φωτοστέφανο»
πάνω από τον αετό σχηματίζεται το άστρο του Δαβίδ πάλι με 13 άστρα. Μία κορδέλα
γράφει τη λατινική φράση «E pluribus unum» [Ένας από τους πολλούς]. Η μεγάλη
σφραγίδα συναποτελείται και από την κόλουρο πυραμίδα στην κορυφή της οποίας
βρίσκεται τοποθετημένο το τεκτονικό σύμβολο του παντεπόπτη οφθαλμού. Στη
βάση της πυραμίδα υπάρχει η φράση «Novus ordo seclorum» [Νέα τάξη στους αιώνες].
Ο αετός αποτελεί και το έμβλημα του αμερικανικού στρατού.
Τέλος…
Ο αμερικανικός αετός προσγειώθηκε πρόσφατα την περιοχή της αρχαίας Βαβυλώνας, επιβάλλοντας την «νέα τάξη» του.
Οι Άτταλοι της Ευρώπης τι ακριβώς κληροδοτούν με τις σημερινές τους υπογραφές στη Νέα Ρώμη;
Ή μήπως η πρόσφατη διαμάχη στους κόλπους της Δύσης αφορά απλώς το πού τελικά θα τοποθετηθεί ο «θρόνος του σατανά»;
Ίδωμεν…
ΥΓ.
Και το ευχάριστο των ημερών. Το νέο e-mail του εκ Γερμανίας ορμώμενου αναγνώστη,
που αναρωτιόταν την περασμένη εβδομάδα τι ρόλο παίζω και με ποιους είμαι.
Η δική του απάντηση στα εναγώνια ερωτήματά του [άνευ σχολίων]:
«"AN HMΟΥΝ ΕΛΛΗΝΑΣ-ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ."
ΤΩΡΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΕΙΣΑΙ.
ΘΑ
ΗΣΟΥΝ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΕΝΑΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΠΙΛΟΤΟΣ ΠΟΥ ΡΙΧΝΕΙ ΒΟΜΒΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
ΠΟΥ ΠΑΡΕΧΟΥΝ 10 ΚΜ ΥΨΟΣ ΠΑΝΩ ΣΕ ΜΩΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΖΕΙ.
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΣ ΕΞ ΗΜΩΝ !!!!
ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΗΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ 300 ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ , ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΡΑΘΩΝΟΜΑΧΟΥΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΔΙΑΚΟ.
ΗΜΑΣΤΕ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΔΥΝΑΤΗ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΣΟΥ.»
|
