|
Πού βαδίζομεν, κυρίες και κύριοι; Πού πάμε; Γιος παπά, αδελφός μοναχής, αγιογράφος και
τρομοκράτης;! Ποίον το μέλλον μας ως χώρα, ως έθνος, ως λαός; Δεν θα μείνει
τίποτα που να μην ευτελιστεί σ’ αυτή τη χώρα; Καμία ιδέα, καμία πρακτική,
καμία –συνωμοσιολογική ή μη– θεωρία;
Να ήταν γιος ραβίνου ασχολούμενος
με το εμπόριο έργων pop-art στη Νέα Υόρκη, το καταλαβαίνω. [Νόθος] γιος ανδαλουσιανού
ιερωμένου που αντιγράφει έργα του Ντιέγκο Βελάθκεθ στο Πράδο, κατανοητό.
Θα το καταλάβαινα ακόμα κι αν ήταν γιος Ζουλού σαμάνου και κατασκευαστής
των τοτέμ της φυλής… Αλλά αυτό δεν το χωράει ο νους μου!
Ας σοβαρευτούμε! [Εγώ, δηλαδή…]
Και
ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι αστυνομικοί, και είδε την απολύτως εξηκριβωμένην
πληροφορίαν καταβαίνουσαν ωσεί περιστεράν και ερχομένην επ’ αυτόν. Και ιδού
φωνή εκ των ουρανών λέγουσα. Ούτoς έστιν ο ρεπόρτερ μου ο αγαπητός, εν ω
ευδόκησα…
Να σοβαρευτούμε; Σοβαροί είμαστε. Σοβαροφανείς δεν
είμαστε. Το αντίθετο, δηλαδή, από τις ομιλούσες κεφαλές, τα μαρκουτσοφόρα
χέρια και τα πληκτροπλήττοντα δάκτυλα. Για να μην μιλήσουμε για τις αρχές
–αστυνομικές και μη–, και μας εντάξουν σε κανένα «αναπτυξιακό νομοσχέδιο»
–μέρες που είναι– για περιύβριση αρχής.
Μια φορά κι έναν καιρό…
Στα
παλιά τα χρόνια εκείνους που άκουγαν φωνές τους έκλειναν μέσα. Στην εποχή
μας αυτούς που ακούν φωνές όχι μόνον δεν τους κλείνουν μέσα αλλά τους βγάζουν
και στα «παράθυρα» για να τους βλέπει ο κόσμος.
Στα παλιά τα χρόνια
οι φωνές ανήκαν σε συγκεκριμένα όντα: στο Θεό, στο Χριστό, στην Παναγία,
σε κάποιον άγιο τέλος πάντων. Στην εποχή μας η φωνή ανήκει σε μια αφηρημένη
οντότητα: το ρεπορτάζ. Αναφωνεί λοιπόν ο Ν. Κακαουνάκης: «Το ρεπορτάζ λέει…»
Στα
παλιά τα χρόνια όταν κάποιος χρησιμοποιούσε το ουδέτερο άρθρο στον ενικό
συνοδευόμενο από τον ρηματικό τύπο «έκανα», σήμαινε ότι είχε τελειώσει μια
εργασία. Όταν το άρθρο στον πληθυντικό συνοδευόταν από το «έκανα» σήμαινε
ότι κάποιος είχε τελειώσει μία άλλη –ανακουφιστική– εργασία. Στις ημέρες
μας, το «έκανα» συντάσσεται και εκφωνείται πάντα με την προαναφερθείσα αφηρημένη
οντότητα: «Έκανα ρεπορτάζ! Έκανα ρεπορτάζ!» αναφωνούσε την Κυριακή το μεσημεράκι
ο πολιτικός αναλυτής Μιχάλης Γαργαλάκος στην εκπομπή που συμπαρουσιάζει στο Extra με τον Α. Βέλλιο.
Τι ακριβώς είχε κάνει; Είχε μάθει από «σίγουρη πηγή» ότι το επεισόδιο που
είχε σημειωθεί το προηγούμενο βράδυ στον Πειραιά δεν είχε καμία σχέση με
την τρομοκρατία. Ακριβώς για το αντίθετο συζητούσε με περισσή άνεση 36 ώρες
αργότερα, βραδάκι Δευτέρας, στην ίδια εκπομπή. [Για όσους δεν το πληροφορήθηκαν
ήδη: η εκπομπή των δύο αυτών κυρίων έγινε καθημερινή και βραδινή. Ένας ακόμα
σοβαρότατος λόγος για να επισκέπτεστε πιο συχνά το θερινό σινεμαδάκι της
γειτονιάς σας.]
Στα παλιά τα χρόνια όταν κάποιος δημοσιογράφος
έλεγε ότι μια πληροφορία είναι διασταυρωμένη σήμαινε ότι δύο τουλάχιστον
«πηγές» –ανεξάρτητες μεταξύ τους– είχαν επιβεβαιώσει την αρχική πληροφορία.
Σήμερα όταν ένας αστυνομικός συντάκτης μιλά για «απολύτως εξακριβωμένη πληροφορία»
εννοεί ότι κάποιο κτήριο της αστυνομίας ή του υπουργείου Δημόσιας Τάξης ή
κάποιας σχετικής υπηρεσίας αντιμετωπίζει πρόβλημα με τα… υδραυλικά του. Ότι,
δηλαδή, υπάρχει πρόβλημα… διαρροής και καλούν τον ίδιο [συνήθως τηλεφωνικά]
για να συλλέξει και να αναδιανείμει τα διαρρέοντα… υγρά.
Στα παλιά
τα χρόνια, οι σίγουρες «πηγές» της αστυνομίας «διέρρεαν» μια πληροφορία,
όταν ήθελαν να μετρήσουν τις αντιδράσεις κάποιων συγκεκριμένων ατόμων ή όταν
ήθελαν να θολώσουν τα «νερά». Στην εποχή μας, συνεχίζουν την ίδια πρακτική.
Εδώ η 17 Νοέμβρη, εκεί η 17Ν, πού είναι η 17 Ν;
Έλεγα
εδώ και δυο μήνες να αφιερώσω μία ή δύο Θ&Δ στο… υδραυλικό πρόβλημα όσον
αφορά τη 17 Νοέμβρη. Οι διαρροές είχαν ξεκινήσει από τις αρχές του χειμώνα...
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Κατά τη γνώμη μου το
όλο ζήτημα έχει ως εξής: 27 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση της οργάνωσης
ο όγκος του υλικού που έχει συσσωρευτεί σχετικά με τη δράση της και τα πιθανά
μέλη της είναι τεράστιος. Πέρα από τα στοιχεία που αφορούν αυτές καθεαυτές
τις ενέργειες της οργάνωσης [όπλα, σφαίρες, αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες, κλειδιά,
αποτυπώματα, γραφομηχανές, προκηρύξεις κ.ο.κ.] υπάρχει και ένας τεράστιος
όγκος υλικού που αφορά τα εκατοντάδες [ίσως και χιλιάδες] άτομα που όλα αυτά
τα χρόνια βρίσκονταν σε στενή ή μη παρακολούθηση από τις αρχές, ώστε να εντοπιστούν
τα μέλη της 17 Νοέμβρη.
Τα αποτελέσματα όλων αυτών των πολύχρονων
ερευνών είναι, ως γνωστόν, πενιχρότατα, αφού μέχρι στιγμής δεν έχει συλληφθεί
κανένα μέλος της οργάνωσης. Πού οφείλεται αυτό;
Όποιος έχει διαβάσει
πέντε-δέκα αστυνομικά μυθιστορήματα γνωρίζει ότι για να εντοπιστεί ένας δολοφόνους
αρκούν τρία πράγματα: να είναι γνωστό το κίνητρο, να είχε την κατάλληλη ευκαιρία
[χρόνο, χώρο] για να προβεί στο έγκλημα και, τέλος, να έχει βρεθεί το όπλο
του εγκλήματος.
Στην περίπτωση της 17 Νοέμβρη, ούτε λόγος να γίνεται
για ανεύρεση του όπλου του εγκλήματος [και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία ήταν
εξαιρετικά πενιχρά και μη αξιοποιήσιμα άμεσα]. Από την άλλη πλευρά, η οργάνωση
χτυπούσε όπου και όπως ήθελε. Απέμενε μόνον το κίνητρο. Γιατί χτυπούσε όποιους
χτυπούσε η 17 Ν; Δηλαδή, ποιο ήταν το κίνητρό της; Ήτοι, ποιοι ακριβώς κρύβονταν
πίσω από αυτή την οργάνωση;
Κι εδώ αρχίζει το μεγάλο μπέρδεμα.
Όταν τα υπάρχοντα στοιχεία δεν μπορούν να σε οδηγήσουν στην εξάρθρωση της
συγκεκριμένης οργάνωσης τότε αρχίζουν οι θεωρίες για τα κίνητρα της οργάνωσης.
Είναι πράκτορες της CIA που δολοφονούν τον σταθμάρχη της υπηρεσίας στην Αθήνα
για να του «κλείσουν» το στόμα; Είναι ακροδεξιοί, οπαδοί της δικτατορίας,
που θέλουν να αποσταθεροποιήσουν την μεταπολιτευτική δημοκρατία; Είναι κάποιοι
αριστεριστές ή αναρχικοί που γοητευμένοι από τη δράση των αντάρτικων πόλης
στην Ευρώπη και στη Λατινική Αμερική εφαρμόζουν τις ίδιες μεθόδους στην Ελλάδα;
Είναι κάποια παλιά μέλη του ΠΑΚ που θεώρησαν ότι το μεταπολιτευτικό ΠΑΣΟΚ
ξεπούλησε τα σοσιαλιστικά ιδανικά τους; Είναι κάποιοι οικονομικοί και/ή πολιτικοί
παράγοντες που χρησιμοποιούν την οργάνωση για να προωθήσουν τα δικά τους
συμφέροντα; Είναι μυστικές υπηρεσίες κάποιων άλλων κρατών που χτυπούν αμερικανικούς
στόχους στην Ελλάδα για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα;
Αυτές
είναι μόνον μερικές από τις δεκάδες θεωρίες που έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς
τα τελευταία 27 χρόνια. Και φυσικά αν αυτές τις θεωρίες τις διατύπωναν δημοσιογράφοι
ή συνωμοσιολόγοι δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι η εκάστοτε κυβέρνηση,
ο εκάστοτε υπουργός, ο εκάστοτε αρχηγός της αστυνομίας, ο εκάστοτε αρχηγός
της αντιτρομοκρατικής, ο εκάστοτε αρχηγός της ΚΥΠ/ΕΥΠ, είχαν ο καθένας τους
τη δική του θεωρία, που πολύ συχνά έρχονταν σε αντίθεση με τις θεωρίες των
προϊσταμένων ή των υφισταμένων του. Για να μην αναφερθούμε στις πολύ συχνές
αλλαγές προσώπων και στην εν γένει ανικανότητα της αστυνομίας – που δεν λειτουργεί
ούτε καλύτερα ούτε χειρότερα από οποιαδήποτε άλλη δημόσια υπηρεσία. Οι διάφορες
αυτές αλληλοσυγκρουόμενες θεωρίες είχαν ως αποτέλεσμα τον πλήρη αποπροσανατολισμό
των ερευνών…
Κι όλα αυτά μέχρι πριν από δύο χρόνια όταν μπήκαν
στο παιχνίδι οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες μετά τη δολοφονία του άγγλου
στρατιωτικού Στ. Σώντερς. Οι βρετανοί αποφάσισαν, προφανώς, να ξεκινήσουν
τις έρευνές τους από μηδενική βάση. Το οποίο σημαίνει ότι θεώρησαν πως η
17 Ν είναι αυτό ακριβώς που η ίδια η οργάνωση ισχυρίζεται πως είναι όλα αυτά
τα χρόνια. Δηλαδή, μία αριστερίστικη οργάνωση που κάποια στιγμή αποφάσισε
να εγκαταλείψει «το όπλο της κριτικής και να περάσει στην κριτική των όπλων»,
για να θυμηθούμε και τη σχετική φράση του Μαρξ.
Οι βρετανοί άρχισαν
να επεξεργάζονται ξανά όλα τα διαθέσιμα στοιχεία από την αρχή και να τα κωδικοποιούν.
Αν οι συλλογισμοί τους ήταν σωστοί θα έπρεπε να εντοπίσουν τον ηγετικό –ιδρυτικό-
πυρήνα της οργάνωσης ανάμεσα στα μέλη όλων εκείνων των ομάδων, οργανώσεων,
παρεών που είχαν επιδείξει κάποιας μορφής δράση ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς,
είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό. Όταν κατέληξαν σε έναν αριθμό πιθανών
ιδρυτικών μελών της οργάνωσης άρχισαν τις διαρροές στον τύπο, για να δουν
τις αντιδράσεις τους. [Όλο το σενάριο που μόλις περιέγραψα στηρίζεται ακριβώς
σ’ αυτές τις διαρροές.]
Στην αρχή προσπάθησαν να εντοπίσουν τον
συντάκτη των προκηρύξεων. Διέρρευσαν λοιπόν την πληροφορία ότι επρόκειτο
για συγκεκριμένο δημοσιογράφο καθημερινής εφημερίδας των Αθηνών. Είχαν, υποτίθεται,
καταλήξει σ’ αυτό το συμπέρασμα μετά από ανάλυση, με τη βοήθεια υπολογιστών,
δημοσιογραφικών κειμένων του εν λόγω ατόμου και των κειμένων των προκηρύξεων.
Φυσικά, ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος το έμαθε αμέσως, αφού το όνομά του
κυκλοφορούσε σε όλα τα δημοσιογραφικά γραφεία. Βέβαια, οι βρετανοί πιθανότατα
είχαν μία λίστα 10-15 ατόμων που ίσως να ήταν οι συντάκτες των προκηρύξεων.
Διέρρευσαν ένα όνομα αλλά παρακολουθούσαν ταυτόχρονα και όλους τους υπόλοιπους.
Στη συνέχεια, διοχετεύουν άλλη πληροφορία, σχετική αυτή τη φορά
με τον αρχηγό της οργάνωσης. Πρόκειται, έλεγαν, για διανοούμενο που όταν
αποκαλυφθεί το όνομά του θα γίνει πάταγος στην Ελλάδα. Λίγο αργότερα διαρρέουν
ότι πρόκειται για συγγραφέα. Μέρες αργότερα, κι ενώ όλες αυτές οι «ειδήσεις»
δημοσιεύονται σε διαφορετικές εφημερίδες, «αποκαλύπτεται» ότι ο αρχηγός δεν
είναι και κάποιος που είναι γνωστός σε όλους τους Έλληνες. Και πάει λέγοντας…
Προφανώς, οι διάφορες πληροφορίες αφορούν διαφορετικά άτομα της λίστας με
τα ονόματα των πιθανών αρχηγών.
Τη μία Κυριακή συγκεκριμένος δημοσιογράφος
δημοσίευε στην εφημερίδα του πληροφορίες «από έγκυρες πηγές» της αστυνομίας,
σύμφωνα με τις οποίες τα μέλη της 17 Ν παρακολουθούνταν τόσο στενά, που ουσιαστικά
η οργάνωση είχε αδρανοποιηθεί. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο ίδιος δημοσιογράφος
έγραφε, στηριζόμενος πάντα σε πληροφορίες «από έγκυρες» πηγές, ότι οι αστυνομικοί
ανησυχούσαν καθώς περίμεναν νέο χτύπημα της οργάνωσης.
Κάπως έτσι
έχει η ιστορία με τις διαρροές, αν και θα χρειαζόταν ολόκληρο βιβλίο για
να αναφερθούν όλες. Διοχέτευσαν, για παράδειγμα, την είδηση ότι κάποιο ηγετικό
στέλεχος της οργάνωσης κλήθηκε «για φιλική συζήτηση» στα γραφεία κάποιας
κρατικής υπηρεσίας. Τι απέφερε, άραγε, η προκληθείσα κατ’ αυτόν τον τρόπο
καψυποψία μεταξύ των μελών της οργάνωσης;
Τελικά, θα πρέπει διασταυρώνοντας
τα διάφορα στοιχεία να κατέληξαν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα για το ποια
είναι τα ιδρυτικά μέλη της 17 Ν. Και αφού οι έρευνες στέφθηκαν από επιτυχία
κάποιος έπρεπε να ενημερώσει και τον ελληνικό λαό. Και κυρίως να ενημερώσει
τα μέλη της 17 Ν ότι οι διάφορες υπηρεσίες γνωρίζουν πια ποιοι ακριβώς είναι.
Το ευχάριστο αυτό καθήκον το επωμίστηκε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Και ιδού το προφίλ της 17 Νοέμβρη…
Ο
Μ. Χρυσοχοΐδης δεν θα απηύθυνε βέβαια διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό. Προτίμησε
να παραστεί στην εκπομπή του [Μπιλντερμπέργκερ 2002] Αλέξη Παπαχελά,
στο Mega, την περασμένη Τρίτη 25 Ιουνίου. Ούτε βέβαια θα έδινε ο ίδιος ο
υπουργός τις πληροφορίες. Τις διέρρευσε εκ των προτέρων στον Α. Παπαχελά,
ο οποίος ετοίμασε σχετικό ρεπορτάζ, που προβλήθηκε κατά τη διάρκεια της εκπομπής
και όπως ήταν αναμενόμενο ούτε διαψεύστηκε ούτε επιβεβαιώθηκε από τον υπουργό.
Ο
βασικός, λοιπόν, πυρήνας της 17Ν [3-4 άτομα] προέρχεται από την αντίσταση
κατά της χούντας [καθόλου γνωστά ονόματα] και βρίσκεται πολύ κοντά στην τροτσκιστική
αριστερά. Αυτά τα άτομα είχαν συμμετάσχει στη δολοφονία του Ρίτσαρντ Γουέλς – πρώτη ενέργεια της οργάνωσης το Δεκέμβριο του 1975…
Το παραπάνω σενάριο –περί σεναρίου πρόκειται, μέχρι αποδείξεως του εναντίου– μπορείτε να το διαβάσετε σε σχετικό άρθρο του Α. Παπαχελά στο Βήμα
της περασμένης Κυριακής, όπου μπορείτε να διαβάσετε και λεπτομέρειες σχετικά
με τις σχέσεις της οργάνωσης με τον Επαναστατικό Λαϊκό Αγώνα, που σταμάτησε
–άγνωστο γιατί– τη δράση του το 1995.
Το τέλος της 17 Νοέμβρη;
Χμ!
Καλά να –λένε πως– ξέρουν ποια είναι τα ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης, αλλά
με ποια ακριβώς αδιάσειστα στοιχεία θα τους στείλουν στον εισαγγελέα; Πού
ακριβώς βρίσκονται τα δύο 45ρια, η γραφομηχανή, οι ρουκέτες, τα τέσσερα 38ρια,
που αποτελούν τα κατατεθέντα σήματα της οργάνωσης; [Η οργάνωση χρησιμοποιούσε
από την αρχή δύο 38ρια. Έκλεψε ακόμα ένα από τον δολοφονημένο αστυνομικό
Χρήστο Μάτη στη ληστεία της Εθνικής Τράπεζας στα Πετράλωνα το 1984,
αυτό που βρέθηκε στην κατοχή του Σ. Ξηρού, ενώ είχε προσθέσει άλλα δύο στο
οπλοστάσιό της μετά την εισβολή στο αστυνομικό τμήμα του Βύρωνα, τον Αύγουστο
του 1988. Τα 38ρια της οργάνωσης.]
Τα
υπόλοιπα στοιχεία φαίνεται πως δεν είναι αρκετά ώστε να εξασφαλιστεί η σίγουρη
καταδίκη τους… Και σ’ αυτό φαίνεται πως συμφωνούν όλοι: Έλληνες, Αμερικανοί,
Βρετανοί…
Μια βόμβα, ένα περίστροφο και χίλια δυο σενάρια και διαρροές…
Το
Σάββατο το βράδυ ένας άνδρας τραυματίστηκε σοβαρά στον Πειραιά την ώρα που
τοποθετούσε μια βόμβα. Αποκαλύφθηκε δύο ημέρες αργότερα ότι επρόκειτο για
τον αγιογράφο Σάββα Ξηρό. Δίπλα του ή στο διπλανό παρκάκι ή ποιος ξέρει πού βρέθηκε ακόμα μία βόμβα, ένα 38αρι περίστροφο και δύο χειροβομβίδες.
Σίγουρο είναι ότι αυτό το 38αρι –όπως ανακοίνωσε επίσημα ο αρχηγός της Αστυνομίας Φώτης Νασιάκος–
ανήκε στον αστυνομικό Χρήστο Μάτη, που είχε δολοφονηθεί εν ψυχρώ το 1984,
και οι ληστές-δολοφόνοι το είχαν πάρει μαζί τους. Το όπλο με το οποίο δολοφονήθηκε
ο Χ. Μάτης [διαφορετικό από αυτό που είχε ο Σ. Ξηρός] είχε χρησιμοποιηθεί σε μια σειρά ενεργειών της 17 Νοέμβρη.
Σίγουρο
επίσης είναι ότι στο σπίτι και στο τροχόσπιτο του Σ. Ξηρού στην Παιανία δεν
βρέθηκε τίποτε το ενοχοποιητικό, αφού η αστυνομία άφησε χτες ελεύθερη την
ισπανίδα σύντροφό του.
Σχεδόν σίγουρο επίσης είναι ότι και στο
εργαστήριό του στον Κολωνό δεν βρέθηκε τίποτα, αφού ο συνεταίρος του –με
τον οποίο είχαν νοικιάσει μαζί το χώρο– χτες μιλούσε από το κινητό του με
δημοσιογράφους ενώ βρισκόταν στο κτήριο της Ασφάλειας για να δώσει κατάθεση.
Προφανώς αν είχε βρεθεί κάτι θα ήταν και ο ίδιος κατηγορούμενος…
Όλα
τα υπόλοιπα ή είναι φαντασιοπληξίες των «ομιλουσών κεφαλών», των «μαρκουτσοφόρων
χεριών» και των «πληκτροπληττόντων δακτύλων» ή σκόπιμες διαρροές από την
πλευρά της αστυνομίας, που ενώ βρισκόταν στα ίχνη της «πρώτης γενιάς» της
17 Νοέμβρη, έπεσε εξαιτίας ενός τυχαίου γεγονότος πάνω σε μια άλλη οργάνωση
[Επαναστατικοί Πυρήνες;], που ίσως να έχει σχέσεις με τη 17 Ν ίσως κι όχι.
Γιατί το περίστροφο μπορεί να έχει αλλάξει 10 φορές χέρια από το 1984 μέχρι
σήμερα.
Ίσως και κάποιοι να μην ήξεραν ότι υπάρχουν μέθοδοι για
να αποκαλυφθεί ο αριθμός ενός όπλου, ακόμα και όταν τον έχουν ξύσει. Γιατί
σ’ αυτήν την περίπτωση θα το θεωρούσαν «καθαρό» αφού δεν έχει χρησιμοποιηθεί
σε άλλη τρομοκρατική ενέργεια.
Κι ίσως κάποιοι να μην ήξεραν ότι
κάθε τηλεκάρτα –σαν κι αυτή που λέγεται πως βρέθηκε πάνω στον Σ. Ξηρό– έχει
συγκεκριμένο κωδικό και οι τηλεφωνικοί αριθμοί που καλούνται μ’ αυτήν την
κάρτα καταγράφονται στους υπολογιστές του ΟΤΕ…
Αν θέλετε να ξέρετε
τι –περίπου– γίνεται μ’ αυτήν την υπόθεση αποφύγετε «όπως ο διάολος το λιβάνι»
τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις. Δεν ξέρουν τι λένε. Στο Διαδίκτυο υπάρχουν
4-5 εφημερίδες που ανεβάζουν καθημερινά σχεδόν όλη την ύλη τους και κάμποσα
portals…
Και μιας και είπαμε μια παροιμία, ας αναφέρουμε κι ακόμα μία που την είχε χτες οχτάστηλο στην πρώτη σελίδα η Ελεύθερη Ώρα, αν δεν απατώμαι:
«Γιος παπά, διαβόλου εγγόνι…»
Τέλος με ένα μικρό σχόλιο…
Όλοι
είναι αθώοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Όλοι έχουν το δικαίωμα να υπερασπιστούν
τον εαυτό τους. Οι παραπάνω φράσεις ίσως φαντάζουν κοινότοπες ή τετριμμένες
σε πολλούς, όμως συμπυκνώνουν μέσα τους ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα
των δύο τελευταίων αιώνων: το τεκμήριο της αθωότητας. Επίτευγμα που αποτελεί
προϊόν του Διαφωτισμού και των αγώνων των κατοίκων αυτού του πλανήτη για
μια καλύτερη ζωή. Ακόμα και ο χειρότερος εγκληματίας θεωρείται αθώος μέχρι
να υπάρξει τελεσίδικη απόφαση δικαστηρίου, που συνεδριάζει δημόσια –ενώπιον
ακροατηρίου. Ακόμα και ο χειρότερος εγκληματίας δικαιούται συνηγόρου υπερασπίσεως.
Η ελέω Θεού ή ελέω μονάρχη δικαιοσύνη ανήκε πια στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Φευ! Κάποιοι ανέσυραν από τους σκουπιδοτενεκέδες της ιστορίας
μια αλλοιωμένη μορφή της ελέω Θεού ή ελέω μονάρχη δικαιοσύνης: την ελέω «επαναστατικής»
θεωρίας δικαιοσύνη. Κάπως έτσι ακυρώνονται τα επιτεύγματα. Κάπως έτσι κάποιοι
συμβάλλουν στην ακύρωσή τους. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, είχα χαρακτηρίσει
τους περί ου ο λόγος κουμπουροφόρους ως «καουμπόυδες της λαϊκής δικαιοσύνης»…
Τελευταία,
ένας άλλος καουμπόυ, ο πλανητάρχης ΗΠΑ και Πασών των Χωρών Γεώργιος Μπους
Β΄, κατάφερε να πετάξει αυτό το επίτευγμα του Διαφωτισμού και των αγώνων
των δύο τελευταίων αιώνων στα σκουπίδια. Πρόσφατα –και μετά τα χτυπήματα
των ιπτάμενων καουμπόυδων της θεϊκής δικαιοσύνης στις ΗΠΑ, τον περασμένο
Σεπτέμβριο– ψηφίστηκε νόμος στις ΗΠΑ που δίνει το δικαίωμα στον πρόεδρο της
χώρας να παραπέμπει για «δίκη» σε στρατοδικείο [αποτελούμενο προφανώς από
αμερικανούς στρατιωτικούς] οποιονδήποτε κάτοικο αυτού του πλανήτη,
ακόμα και με απλές υπόνοιες ότι αυτός έχει διαπράξει κάποια αξιόποινη –κάτι
που το κρίνει ο ίδιος ο πρόεδρος– πράξη. Ο κατηγορούμενος δεν έχει το δικαίωμα
συνηγόρου υπερασπίσεως, η δίκη γίνεται κεκλεισμένων των θυρών, το «δικαστήριο»
δεν υποχρεούται να δημοσιοποιεί τα πρακτικά της δίκης. Η απόφαση είναι άμεσα
εκτελεστή και τελεσίδικη, αφού ο κατηγορούμενος δεν έχει το δικαίωμα να υποβάλει
έφεση… Αυτά τα στρατοδικεία είχαν και έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο όνομα στις
δικτατορίες (στρατιωτικές ή κοινοβουλευτικές): ονομάζονται τάγματα θανάτου…
Το
περίεργο είναι ότι και στη χώρα μας, τα τελευταία χρόνια, διάφοροι κύκλοι
καταφέρονται κατά του «δυτικοφερμένου» Διαφωτισμού. Το ακόμα πιο περίεργο
είναι ότι αυτοί οι κύκλοι ανήκουν στους πλέον δραστήριους «πολέμιους» της
παγκοσμιοποίησης. Κι ακόμα πιο περίεργο είναι το γεγονός ότι διαπρύσιοι επικριτές
του Διαφωτισμού είναι κάποιοι εκκλησιαστικοί κύκλοι αλλά και κάποιοι πάλαι
ποτέ ένθερμοι αριστεριστές.
Και έτσι ίσως να μην είναι καθόλου
περίεργη η περίπτωση του Σάββα Ξηρού. Αλλά να αποτελεί απλώς ένα διαφωτιστικό
και χαρακτηριστικό παράδειγμα της ιδεολογικής πενίας που χαρακτηρίζει τη
σύγχρονη νεοελληνική κοινωνία. [Και των τρόπων με τους οποίους αυτή διαστρέφει
τις ιδέες.] Αν και μάλλον θα έπρεπε να μιλήσω για τον ιδεολογικό της αχταρμά…
Όπου ο σωτηριολογικός μεσσιανισμός του χριστιανισμού συναντάται με τον σωτηριολογικό
νεομεσσιανισμό της επανάστασης…
|
