|
Τροπάριον
I
που αναφέρεται στην προσεχή συνάντηση
που θα έχει ο πλανη-κράτωρ δον Χόρχε Αρμπούστο Β΄ με τον
κυβερνήτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρασίας –και τέως
αρχισπιούνο της Ιεράς [μετα-κομμουνιστικής] Εξετάσεως–
Βλαδίμηρο [Τι]Πουτένιο, καθώς και σ’ άλλα γουστόζικα και
αξιοπερίεργα πράγματα
«–Αν μια φορά το δοκιμάσετε,
φίλε Σάντσο, είπε ο δούκας, θα γλείφετε τα χείλια σας γι’ αυτό
που λέγεται κυβέρνηση, διότι είναι πάρα πολύ γλυκό πράγμα να
διατάζεις και να εκτελούνται οι διαταγές σου. Να δείτε που,
όταν ο κύριός σας γίνει αυτοκράτωρ, πράγμα που θα συμβεί όσο
κι αν τώρα δείχνει να μη δίνει σ’ αυτό σημασία, δεν θ’ αφήσει
κανέναν να του πάρει ποτέ την αυτοκρατορία του, και θα πονάει
η ψυχή του για όσον καιρό δεν ήταν ακόμα
αυτοκράτωρ.
»–Εμένα μου το λέτε αυτό! Παρατήρησε ο Σάντσο.
Εγώ πιστεύω πως δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα, ακόμα κι αν
διατάζεις ένα κοπάδι γίδια.» [B΄, 332]
Ω! Τι χαρά! Τι
τιμή! Να φιλοξενούμε απόψε στα εδάφη της Ευρωπαϊκής «μας»
Ένωσης, στο Βερολίνο, τον πλανητάρχη δον Γεώργιο Μπους τον
Β΄! [Το «Arbusto» σημαίνει στα ισπανικά «θάμνος», ό,τι
δηλαδή σημαίνει και στα «αμερικάνικα» το «Bush». Μάλιστα, ο
δον Αρμπούστο είχε ιδρύσει στα νιάτα του και μια πετρελαϊκή
εταιρεία, την Arbusto Petroleum, την οποία φρόντισε να
μοσχοπουλήσει λίγο πριν από τη χρεωκοπία της.]
Τι χαρά!
Ήδη χτες 50.000 Βερολινέζοι διαδήλωσαν
«τη χαρά τους» στην Αλεξάντερπλατς του Βερολίνου. Συνολικά
αυτές τις ημέρες θα γίνουν πάνω
από 100 διαδηλώσεις στη Γερμανία κατά του Μπους και της
πολιτικής των ΗΠΑ στον πλανήτη.
Να ευχηθούμε ό,τι
καλύτερο στους «χαρούμενους» διαδηλωτές της Γερμανίας εν
γένει, και του Βερολίνου ειδικότερα, και να ανακράξουμε μαζί
τους «Είμαστε όλοι Βερολινέζοι», φράση την οποία είχε
εκστομίσει, σε άλλες εποχές, στις αρχές της δεκαετίας του
1960, ένας άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζων Κέννεντυ,
επισκεπτόμενος τότε το Βερολίνο, λίγο πριν τον «φάει λάχανο» ο
«μοναχικός καουμπόυ» στο Ντάλλας. Ας ελπίσουμε μόνον να είναι
φτηνά τα λάχανα και οι ντομάτες αυτήν την εποχή στις
λαχαναγορές του Βερολίνου. Αν και φοβάμαι πως κάτι τέτοιο δεν
συμβαίνει, αφού στους δρόμους του Βερολίνου έχουν πάρει «θέση
μάχης» 10.000 αστυνομικοί. Ενώ για τον φουκαρά τον Μπιλ
[Κλίντον] είχαν κινητοποιηθεί μόλις 2.500… Πάντως σήμερα
ολόκληρο το κέντρο του Βερολίνου θα
παραμείνει «κλειστό» όπως αναφέρει η Ελευθεροτυπία,
ενώ όπως αναφέρει η ίδια εφημερίδα στη σημερινή της έκδοση, ο
Τόνι Μπλερ αποδίδει τον αντιαμερικανισμό των Ευρωπαίων
στη
ζήλια που αυτοί τρέφουν προς τις ΗΠΑ!
Ο δον
Αρμπούστο θα αναχωρήσει αύριο το απόγευμα για το δεύτερο
σταθμό της ευρωπαϊκής του περιοδείας τη Μόσχα, ενώ στη
συνέχεια θα
επισκεφτεί τη Γαλλία του [επανεκλεγέντος «λωποδύτη»] Ζακ
Σιράκ [που είχε αναφωνήσει τον περασμένο Σεπτέμβριο,
«Είμαστε όλοι Αμερικανοί!»], αλλά και την Ιταλία, όπου
θα παραστεί στη σύνοδο ΝΑΤΟ-Ρωσίας και θα συναντηθεί και με
τον πάπα Ιωάννη Παύλο [που είναι επίσης Β΄].
Στη Ρωσία ο δον Αρμπούστο θα υπογράψει με τον ρώσο
πρόεδρο Βλαδίμηρο Πούτιν, τέως αρχηγό της KGB, τη
συμφωνία για τη μείωση των πυρηνικών όπλων στην οποία
κατέληξαν πρόσφατα οι δύο χώρες. Βέβαια, δεν πρόκειται ακριβώς
για μείωση… Με την έννοια ότι τα πυρηνικά όπλα που θα
«μειωθούν» δεν θα καταστραφούν, αλλά θα «αποθηκευτούν», δια
πάσαν μελλοντικήν χρήσιν και μαλακίαν…
Δεν θα
έπρεπε, επίσης, να διαφύγει της προσοχής σας το γεγονός ότι
αυτές τις ημέρες ο δον Αρμπούστο διαβάζει το βιβλίο
Έγκλημα και Τιμωρία του Φιοντόρ
Ντοστογιέφσκυ, «κατόπιν εισήγησης της Κοντολίζα
Ράις, για
να κατανοήσει την ψυχοσύνθεση των Ρώσων». Αυτή η κοπέλα,
σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του δον Αρμπούστο, έχει φαγωθεί να
την αναδείξουμε χορηγό της στήλης. Κάτι βέβαια που δεν
πρόκειται να συμβεί. Όχι ακόμα, τουλάχιστον. Γιατί δεν έχω
καμιά διάθεση να διαβάζω μετά στους Times του Λονδίνου
επαινετικά σχόλια σχετικά με την «ακραία
προσαρμοστικότητά» μου, όπως αυτά που επιδαψίλευσε
πρόσφατα η εφημερίδα στον Βλαδίμηρο «επειδή οι Ρώσοι
αποδέχθηκαν όλους τους όρους του ΝΑΤΟ» σχετικά
με την πρόσφατη συμφωνία σύνδεσης ΝΑΤΟ-Ρωσίας.
Α, να μην το ξεχάσω! Τα «καλά» της «ελεύθερης
αγοράς» είναι ήδη ορατά στη Ρωσία. Ο πληθυσμός της μειώνεται
κατά 750.000 άτομα ετησίως, και υπολογίζεται ότι «έως
το 2050 ο ρωσικός πληθυσμός θα συρρικνωθεί από τα σημερινά 145
εκατ. στα 104 εκατ. άτομα»…
«Το άρχειν ήδιστον»,
άραγε, που θα ’λεγε και ο Αριστοτέλης;
Τροπάριον II
που
συνεχίζει το πρώτο «κι ασχολείται με πράγματα όχι περιττά για
να γίνει πιο σαφής ετούτη η ιστορία» των καιρών μας, καθώς και
με όσα αφορούν στην κατεδάφιση των δύο κάστρων της Νουέβας
Γιόρκης τον περασμένο Σεπτέμβριο
«Επιπλέον παρακαλώ
τους αναφερθέντες κυρίους παρατηρητές μου: αν η καλή μοίρα
δεήσει να γνωρίσουν τον συγγραφέα της ιστορίας με τίτλο
Δεύτερο μέρος των άθλων του δον Κιχώτη ντε λα Μάντσα,
που εμφανίστηκε πρόσφατα, να του ζητήσουν συγνώμην εκ μέρους
μου, που, χωρίς να θελήσω κάτι τέτοιο, τον ώθησα στο να γράψει
όλες αυτές τις σαχλαμάρες κι ανοησίες που έγραψε σ’ αυτήν.
Διότι εγώ φεύγω απ’ αυτή τη ζωή με την έγνοια ότι στάθηκα εγώ
η αφορμή για να τις γράψει.» [Β΄, 569]
Επειδή σ’ αυτόν
τον τόπο μόνον οι νεκροί δικαιώνονται και επειδή –λόγω
ηλικίας– είμαι εξαιρετικά ανυπόμονος για να περιμένω αυτή την
άγια στιγμή, ας προχωρήσω και ας ευλογήσω, ολίγον τι, τα
[ξυρισμένα από προχθές] γένια μου, παραθέτοντας μία παράγραφο
από όσα είχα γράψει στις 2 Οκτωβρίου 2001, στο πόνημά μου
«ΗΠΑ:
Το –Δίδυμο– Προπύργιο της Τρομοκρατίας και της
Ναρκωκρατίας»:
«Πιστεύω ότι οι αμερικανικές
υπηρεσίες γνώριζαν πολύ καλά ότι κάποιοι φανατικοί
μουσουλμάνοι ετοίμαζαν μια σειρά αεροπειρατειών στις Ηνωμένες
Πολιτείες. Όλες οι μυστικές υπηρεσίες της Δύσης και της Μέσης
Ανατολής είχαν εμπλακεί στη χρηματοδότηση των μουσουλμάνων στο
Αφγανιστάν. Είναι αδύνατο κάποια από αυτές να μην είχε
πληροφορίες για τα πλήγματα. Οι ΗΠΑ περίμεναν απλώς την
κατάλληλη αφορμή για να προχωρήσουν από κοινού με τους
(σημερινούς συμμάχους τους, ας μην το ξεχνάμε) Ρώσους στο
μοίρασμα της Κεντρικής Ασίας. Αυτό που πιθανότατα δεν
περίμεναν ήταν οι αεροπειρατές να πλήξουν με τα αεροπλάνα
κατοικημένες περιοχές. Μια σειρά ταυτόχρονων αεροπειρατειών
στις ΗΠΑ, από μουσουλμάνους εκπαιδευμένους πιλότους, που θα
οδηγούσαν οι ίδιοι τα αεροσκάφη, πιθανώς προς την Κούβα (με
ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια), ήταν κάτι αναμενόμενο. Όχι όμως και
η συντριβή των αεροσκαφών στους δίδυμους πύργους και στο
Πεντάγωνο.»
Οχτώ μήνες αργότερα, οι παραπάνω
εκτιμήσεις επιβεβαιώνονται πλήρως. «Σάλο προκαλεί στις ΗΠΑ η
αποκάλυψη ότι ο πρόεδρος Μπους είχε προειδοποιηθεί για
επικείμενη τρομοκρατική επίθεση…» κ.λπ. κ.λπ. [Σχετικές
συνδέσεις: «Λάθος
αξιολόγηση πληροφοριών», «Νέες
αποκαλύψεις σε βάρος του FBI», «Γνώριζε
ο Μπους για τις επιθέσεις», «Σάλος
από τις αποκαλύψεις».]
Στα περί συμμαχίας
Ρωσίας-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ αναφερθήκαμε ήδη σήμερα. Τα περί
«μοιράσματος», επιβεβαιώνονται και από την πρόσφατη ίδρυση της
Ευρασιατικής Οικονομικής Κοινότητας μεταξύ της Ρωσίας
και πέντε τέως σοβιετικών δημοκρατιών πέριξ της
Κασπίας…
Να προσθέσω απλώς τα όσα αναφέρει η
Ελευθεροτυπία την περασμένη Παρασκευή [17/5/2002] στην
είδηση με τον τίτλο «ΤΟ
FBI είχε ενημερώσει τον πρόεδρο Μπους για τρομοκρατική
ενέργεια, πριν την 11η Σεπτεμβρίου – Μπος, θα μας
χτυπήσουν»:
«Σύμφωνα όμως με αξιωματούχους αλλά
και με τον εκπρόσωπο του Λευκού Οίκου, Άρι Φλάισερ, ούτε ο
Μπους ούτε οι υπηρεσίες πληροφοριών γνώριζαν ότι οι
τρομοκράτες θα χρησιμοποιούσαν τα αεροπλάνα ουσιαστικώς σαν
πυραύλους και θα έκαναν επιθέσεις αυτοκτονίας. "Αυτό ήταν νέου
τύπου χτύπημα", που δεν μπορούσε να προβλεφθεί. Θεωρούσαν ότι
οι προειδοποιήσεις αφορούσαν κλασικές
αεροπειρατείες…»
Ω, ναι! Έτσι ακριβώς. «Κλασικές
αεροπειρατείες…»
Και για να συγκαλύψουν όλον αυτόν το
σάλο άρχισαν τα τροπάρια περί επικείμενων τρομοκρατικών
χτυπημάτων [«Τρομοκρατικό
χτύπημα κατά της Νέας Υόρκης», «Νέες
επιθέσεις από την Αλ Κάιντα», «Τσένι:
σχεδόν σίγουρη νέα τρομοκρατική επίθεση», «Επιθέσεις
αυτοκτονίας»...]
«Ας αφήσουμε τους νεκρούς να
θάψουν τους νεκρούς τους», που είπε και ο Ιησούς και επανέλαβε
μετά από Εκείνον και ο Κάρολος Μαρξ. Έτσι κι αλλιώς, μετά
θάνατον όλοι δικαιώνονται…
Αν και οι εραστές
αναγνωρίζονται μόνον στην εκταφή, που λέει και ο δον Βέλθο
[βλ. Τροπάριον V]. Κι εγώ δαχτυλίδι δεν
φοράω…
Τροπάριον
ΙΙΙ
όπου οι μόνοι συνεπείς σ’ αυτόν τον
τόπο είναι οι αριστεροί εκσυγχρονιστές, που όχι μόνον είναι
συνεπείς αλλά διαθέτουν και μνήμη για να μας θυμίζουν και εμάς
αυτά που δεν πρέπει να ξεχάσουμε
«Τίποτε δεν μας
ενοχλούσε και δεν μας στενοχωρούσε τόσο όσο το ν’ ακούμε και
να βλέπουμε κάθε ώρα και στιγμή τις πρωτάκουστες και
πρωτοΐδωτες βαναυσότητες που τ’ αφεντικό μου μεταχειριζόταν σε
βάρος των χριστιανών. Κάθε μέρα, πότε κρεμούσε τον έναν, πότε
περνούσε στη σούβλα τον άλλον, πότε έκοβε σύρριζα τ’ αυτιά
κάποιου τρίτου, κι αυτά με τόσο ασήμαντη αφορμή, ή χωρίς
αφορμή καμιά, ώστε οι Τούρκοι ξέραν πως το ‘κανε μόνο και μόνο
για να το κάνει και πως ήταν το φυσικό του να προκαλεί το
θάνατο σ’ όλο το ανθρώπινο γένος.» [Α΄,
429]
Δεκαεννέα Μαΐου 1919. Οι Νεότουρκοι του
Μουσταφά Κεμάλ έθεταν σε εφαρμογή το δεύτερο μέρος του σχεδίου
για τον οριστικό αφανισμό των Ελλήνων του Πόντου από τη
γενέθλια γη... Τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες τα θύματα των
κεμαλικών ορδών στο διάστημα 1916-1923. Εκατοντάδες χιλιάδες
οι ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές εστίες Πόντιοι.
Οι αναφορές στη γενοκτονία των Ποντίων
φαίνεται πως κάποιους ενοχλούσαν σ’ αυτόν τον τόπο, και
συνεχίζουν να ενοχλούν. Ο Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, για
παράδειγμα, ομότιμος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της
Βιέννης, ανέφερε
σε εκδήλωση της Ελευθεροτυπίας [με την ευκαιρία της
έκδοσης του, αφιερωμένου στη γενοκτονία των Ποντίων,
«Ε-Ιστορικά»] ότι «όταν το 1958-59 πραγματοποιούσα έρευνα στα
επίσημα αυστριακά αρχεία που μόλις είχαν παραδοθεί στους
ερευνητές, και είχα συναντήσει πλήθος εγγράφων που αφορούσαν
τις βιαιοπραγίες κατά του ελληνικού πληθυσμού, ο τότε υπουργός
Εξωτερικών της Αυστρίας Κουρτ Βαλντχάιμ και αργότερα
γενικός γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και πρόεδρος
της Αυστρίας με ενημέρωσε ότι δύο επιφανείς Έλληνες πολιτικοί,
με παρέμβασή τους, ζητούσαν την απαγόρευση της έρευνας. Αυτοί,
το αποκαλύπτω τώρα, ήταν ο τότε υπουργός Εξωτερικών
Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Παναγιώτης Πιπινέλης. Το
σκεπτικό ήταν ότι η δημοσίευση αυτών των στοιχείων στην Ελλάδα
θα μπορούσε να προκαλέσει εμπλοκή στις ελληνοτουρκικές
σχέσεις».
Αν δεν απατώμαι ο Κουρτ Βαλντχάιμ είχε
κατηγορηθεί ότι συμμετείχε σε διάφορες «εκκαθαριστικές
επιχειρήσεις» στη Βόρεια Ελλάδα, την περίοδο της κατοχής όταν
και υπηρετούσε ως αξιωματικός στο ναζιστικό, γερμανικό στρατό.
Ο δε Παναγιώτης Πιπινέλης υπήρξε, μεταξύ άλλων, και υπουργός
Εξωτερικών της απριλιανής χούντας.
Βέβαια και σήμερα
υπάρχουν αντιδράσεις…
Θαυμάστε για παράδειγμα τα όσα
αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ανανεωτική Εκσυγχρονιστική Κίνηση
της Αριστεράς [Ελευθεροτυπία,
18/5/2002]:
«Περισσότερο φαίνεται ότι
προσανατολίζεται στην επαναδιατύπωση των κοινοτοπιών του
εθνικιστικού μύθου περί αιωνίας φυλής, στην καλλιέργεια
συγκρουσιακής λογικής με τη γείτονα Τουρκία, ενώ αφήνονται να
αιωρούνται, ασαφώς μεν επικινδύνως δε, αλυτρωτικά οράματα. Ο
εθνικισμός ηγεμονεύει και γι’ αυτό, άλλωστε, η προσπάθεια
εστιάζεται στην άσκηση πίεσης στην Τουρκία διαμέσου της
εμμονής στο νομικό χαρακτήρα των διωγμών ως γενοκτονίας… Η
πολιτική "χρησιμοποίηση" της Ιστορίας ουδέποτε ωφέλησε τους
λαούς…»
Βέβαια, δεν θα μπορούσαμε να
περιμένουμε και τίποτα διαφορετικό από τους «συντρόφους» της
ΑΕΚΑ, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια και μετά την αποχώρησή
τους από τον Συνασπισμό, έχουν αναλάβει εργολαβικά να
υποστηρίζουν το έργο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ από τα
τηλεοπτικά παράθυρα [αναγραφή θρησκεύματος στις ταυτότητες,
Οτσαλάν, ελληνοτουρκικά, πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία κ.ο.κ.]
Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να είναι ασυνεπείς και στο
ζήτημα της γενοκτονίας των Ποντίων. Οι αιτίες αυτής της
συνέπειας πολλές και διάφορες. Θα αναφερθώ μόνον σε
μία.
Ο «δάσκαλός» τους στο ΚΚΕ-εσωτερικού και στην ΕΑΡ
δεν ήταν άλλος από τον «σύντροφο» Λεωνίδα Κύρκο, ο
οποίος ακόμα και στα μέσα της δεκαετίας του 1980 χαρακτήριζε
ως «ανθρώπαρο» τον Βλαδίμηρο Λένιν. Το ότι οι
μπολσεβίκοι του Λένιν χρηματοδοτούσαν αδρά και εφοδίαζαν με
όπλα τα κεμαλικά στρατεύματα κατά τη διάρκεια της
Μικρασιατικής Εκστρατείας είναι γνωστό [υπάρχει και σχετικό
κείμενο στο «Ε-Ιστορικά»]. Οι λόγοι αυτής της ενίσχυσης; Ο
αγώνας ενάντια στον –ελληνικό– ιμπεριαλισμό… Λεπτομέρεια: τον
ίδιο «αντιιμπεριαλιστικό» αγώνα του Κεμάλ Ατατούρκ
χρηματοδοτούσαν επίσης η Αγγλία, η Γαλλία και η Ιταλία, που
προφανώς ήθελαν να πάρουν το πάνω χέρι στην Τουρκία από τους
Γερμανούς, που εποφθαλμιούσαν τα πετρέλαια της Μοσούλης και
είχαν οργανώσει τον στρατό των Νεοτούρκων, βοηθώντας τους
επίσης και στην «οργάνωση» των γενοκτονιών κατά των Ελλήνων,
των Αρμενίων, των… των…
Άρα, πώς θα μπορούσαν ποτέ οι
της ΑΕΚΑ να είναι ασυνεπείς προς τους «δασκάλους» τους; Αλλά
ας μη συνεχίσω…
Να τονίσω απλώς ότι στο τελευταίο
–και έξοχο, για μια ακόμη φορά– τεύχος του περιοδικού Άρδην, που είναι
αφιερωμένο στον Μεσσιανισμό, υπάρχει και ένα άρθρο με τον, εκ
πρώτης όψεως, περίεργο τίτλο: «Εβραίοι, ΚΚΕ και Ελευθέριος
Βενιζέλος» του Γ. Λεονταρίτη. [Ας μην αρχίσω να γράφω τώρα
ιστορίες για τον Parvus και τις «business» που έκανε
στα Βαλκάνια και για τις σχέσεις του με τον Λένιν, γιατί
κοντεύει ήδη η δευτέρα μεταμεσημβρινή και η Σύλια –και με το
δίκιο της– θ’ αρχίσει να «φωνάζει», και εγώ δεν θέλω να αφήσω
και τον Αρχιεπίσκοπο παραπονεμένο…] Το Άρδην
πάντως είναι από τα λίγα περιοδικά στην Ελλάδα που διαβάζεται
απνευστί, που λένε…
Τροπάριον IV
όπου ο
Αρχιεπίσκοπος αποκαλύπτει ότι ο «ειδωλολάτρης» Ν.
Κωνσταντόπουλος που «έχει κατ’ επανάληψιν δηλώσει άθεος» δεν
είναι παρά ένας «φονταμενταλιστής του αθεϊσμού» και απαντά
επίσης –εμμέσως πλην σαφώς– στα όσα του είχαμε καταλογίσει την
περασμένη εβδομάδα
«Ήταν διπλωματούχος της
θεολογίας του Πανεπιστημίου της Οσούνας, μα και της Σαλαμάνκας
να ήταν, σύμφωνα με πολλών τη γνώμη, δεν θα απέφευγε το να
τρελαθεί. Αυτός λοιπόν ο διπλωματούχος, όταν περάσαν μερικά
χρόνια θητείας στο τρελάδικο, ένιωσε πως είχε πάψει να ’ναι
τρελός και πως είχε ξανάρθει ολότελα στα λογικά του, οπόταν,
μ’ αυτή την εντύπωση, ή μάλλον την πεποίθηση, έστειλε γράμμα
στον Αρχιεπίσκοπο, όπου τον παρακαλούσε, με πολύ ευγενικό
τρόπο και με σαφείς και συνετές αιτιολογίες, να στείλει να τον
βγάλουν από κείνες τις άθλιες συνθήκες όπου ζούσε, αφού είχε
δεήσει ο Θεός να ξανάβρει το χαμένο του λογικό.» [Β΄,
24]
Τα περί «ειδωλολατρών» και «φονταμενταλιστών
του αθεϊσμού», που αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης
Ελλάδος κ. Χριστόδουλος, μπορείτε να τα διαβάσετε στο
πρώτο μέρος της συνέντευξής του στην Κυριακάτικη
Ελευθεροτυπία.
Μικρή απορία: Μήπως –λέμε
μήπως– ο όρος «φονταμενταλισμός» ήταν λίγο άσχετος; Γιατί εξ
όσων γνωρίζω ως φονταμενταλιστές χαρακτηρίζονται μόνον οι
«θεϊστές». Λέω, μήπως…Και, τελικά, τι σχέση έχουν οι
«φονταμενταλιστές του αθεϊσμού» με τους «φονταμενταλιστές των
ειδώλων»; Πρόκειται για τα ίδια υποκείμενα;
Για τα
περί «Χρυσοπηγής», που λέγαμε και την περασμένη εβδομάδα, ο
Αρχιεπίσκοπος αναφέρει στο
δεύτερο μέρος της συνέντευξής του: «Προσωπικά, τέσσερα
χρόνια τώρα κάνω ό,τι μπορώ ώστε να πείσω όλους πως δεν θέλω
να με επηρεάζουν παρατάξεις. Αυτό μάλιστα που συνέβη με την
αδελφότητα της "Χρυσοπηγής", νομίζω ότι δίνει την πλέον
αποστομωτική απάντηση στους όποιους επικριτές
μου».
Μικρή απορία: Τον επηρέαζαν ποτέ;
Προσπάθησαν ποτέ να τον επηρεάσουν; Και τι κάνει γι’ αυτές τις
«παρατάξεις»; Και τι είναι η Εκκλησία, που έχει στους κόλπους
της «παρατάξεις»; Και εκείνο το «δεν θέλω να με επηρεάζουν» τι
ακριβώς σημαίνει; Ότι το μπορεί κιόλας;
Για τη
«Χρυσοπηγή» παραπέμπω για περαιτέρω έρευνες στον Ιό της
Κυριακής…
«Αλλά ας τ’ αφήσουμε αυτό, διότι
πρόκειται περί λαβυρίνθου με πολύ δύσκολη έξοδο, κι ας έρθουμε
στο θέμα που είχαμε θίξει ευθύς εξαρχής, δηλαδή στο αν
υπερέχουν ή όχι τα όπλα έναντι των γραμμάτων…» [Α΄,
414]
Τροπάριον
V
όπου ο καθηγητής δον Βέλθο –και
κολλητός του δον Simitis– απειλεί τους εμπαθείς κριτές της
τελευταίας ποιητικής συλλογής του με προσφυγή στη
δικαιοσύνη
«Ζήτωσαν οι ουρανοί, γενναιόδωρε έφηβε,
που είστε ο πιο μεγάλος ποιητής στον κόσμο, και που αξίζετε να
σας δαφνοστεφανώσουν, όχι η Κύπρος ούτε η Γαέτα, όπως είπε
ένας ποιητής, που ο Θεός να τον συγχωρέσει, αλλά οι Ακαδημίες
των Αθηνών, αν υπήρχαν σήμερα, και βέβαια οι σήμερα υπάρχουσες
των Παρισίων, της Βολονίας και της Σαλαμάνκας! Ας
παρακαλέσουμε τον Ύψιστο: τους κριτές, που τυχόν δεν θα σας
δίναν το πρώτο βραβείο, να τους σαϊτέψει ο Απόλλων, κι οι
μούσες ποτέ να μην τους περάσουν απ’ τα κατώφλια των σπιτιών
τους.» [Β΄, 152]
Η ποιητική συλλογή φέρει τον –καθ’
όλα ποιητικό– τίτλο «Στην εκταφή οι εραστές αναγνωρίζονται
από τα δακτυλίδια», και αποτελεί το τελευταίο –στο χώρο
της τέχνης–πόνημα του καθηγητή της Κοινωνιολογίας στο Πάντειο
Πανεπιστήμιο και προέδρου της της Eπιτροπής Kρατικών
Λογοτεχνικών Bραβείων Γιώργου Βέλτσου. Εκ των πλείστων
όσων λογοτεχνικών κριτικών που ησχολήθησαν μετά του πονήματος
του κυρίου καθηγητού –και, ας μην το λησμονούμε,
πρωθυπουργικού φίλου– «σκληρή και απορριπτική» κριτική άσκησε
ο Νίκος Λάζαρης στη Νέα Εστία [τ. Μαρτίου 2002].
Ο κ. καθηγητής –και πρωθυπουργικός φίλος– εξοργίσθη τα
μάλα και μένεα πνέων απέστειλεν επιστολήν προς τον διευθυντήν
του περιοδικού, η οποία εδημοσιεύθη στο επόμενο τεύχος
[Απριλίου 2002], και όπου, μεταξύ άλλων,
ετόνιζε:
«Αντιλαμβάνεσαι ότι το περιεχόμενον του
κειμένου του Ν. Λάζαρη, που δημοσιεύτηκε στην Νέα Εστία
[τχ. 1793, Μάρτιος 2002], ως "κριτική" για την ποίησή μου
άπτεται του ποινικού κώδικα. Προς το παρόν…» [Η
επισήμανση δική μου] και συνέχιζε παραθέτοντας θετικές
κριτικές που είχε αποσπάσει το έργο του [Δ. Mαρωνίτης, Eκ.
Kακναβάτος, N. Mπακουνάκης, Στ. Pοζάνης, Γ. I. Mπαμπασάκης,
κ.ά.]
Λεπτομέρεια: Οι κύριοι Εκ. Κακναβάτος και
Στ. Ροζάνης είναι μέλη της προαναφερθείσας επιτροπής, ο δε
δεύτερος διδάσκει στο αυτό Τμήμα του Παντείου μετά του κυρίου
καθηγητού. Για τον φίλο Γ. Ι. Μπαμπασάκη να αναφωνήσω απλώς:
«Αχ! Ίκαρε…»
Ως ήτο αναμενόμενον, δεν άργησε να
ξεσπάσει διαμάχη σχετικά με την «ποινικοποίηση της κριτικής».
Ενδεικτικά αναφέρω τα δημοσιεύματα της Καθημερινής
[Όλγα Σελλά, «Η
κριτική υπό το φως της ποινικολογίας»], όπου γίνεται μια
ολοκληρωμένη ανασκόπηση της διαμάχης, ενώ πλείστοι όσοι
κριτικοί καταθέτουν τις απόψεις τους επί του θέματος, αλλά και
το εξαίρετον και χυμώδες κείμενο του Ηλία Λάγιου, που
δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού Αντί [τχ. 763,
17/5/2002] με τον εύγλωττον τίτλον «Είκοσι χιλιάδες
Βενιζέλοι υπό τον Βέλτσον – Μια προσωπική φαρσοκωμωδία, ο
μεταμοντέρνος τραγέλαφος, η υπουργική οσφυοκαμψία και ο
πρωθυπουργικός νεποτισμός». Άνευ λοιπών σχολίων, όσον
αφορά την λειτουργίαν της κυβερνήσεως σε θέματα Κρατικών
Βραβείων και ποιητικής κριτικής.
Δυστυχώς, από ό,τι
φαίνεται, ο κουρνιαχτός καταλαγιάζει… Το «δυστυχώς» αναφέρεται
στο ότι δεν πρόλαβε να «πάρει θέση» στην όλη διαμάχη ο
διανοούμενος, εκ Βορείου Ελλάδος, υπουργός και χορηγός
–βεβαίως, βεβαίως– ετούτης της στήλης.
Τα
«σημαίνοντα» τα οποία ανέφερε στην κριτική του ο Ν.
Λάζαρης και τα οποία εξόργισαν τον κύριο καθηγητή ήταν, μεταξύ
άλλων: «εστέτ», «μπον βιβέρ», «κοσμικός εκ
γενετής», «τροφή σε προικισμένους μίμους, όπως ο
Mητσικώστας, να τον αναπαριστάνουν ξεκαρδιστικά», τα
οποία, σύμφωνα πάντα με τον κ. Βέλτσο, «δείχνουν εμπάθεια»,
όπως τόνισε ο ίδιος στην Ό. Σελλά, η οποία τον ενετόπισε καθ’
«οδόν» προς την Μύκονον, και συνομίλησε μαζί του.
Θα
προσέθετα και μερικές ακόμη λεπτομέρειες σχετικά με διάφορα
«γουστόζικα και ευχάριστα γεγονότα» αφορώντα εις τον βίον του
κυρίου καθηγητού εις την κοσμικήν νήσον των Κυκλάδων, πλην
όμως δεν θα το πράξω.[Σημείωση του Eπιμελητή: Tζάμπα η πολύωρη
αναμονή για το κείμενο... :-P] Τα γεγονότα αυτά μου διηγήθηκε,
σε πρόσφατη συνάντησή μας, «με πολύ κέφι και γούστο», η γνωστή
σε όλους μας Κλημεντίνη, όψεις του βίου της οποίας
παρακολουθήσαμε στα δύο επεισόδια της «Κάμψης», που η στήλη
είχε «μεταδώσει» τον περασμένο μήνα.
Τέλος, θα
ήθελα να απευθύνω έκκληση σε όλους τους γνωστούς και
καταξιωμένους καλλιτέχνες –και ιδιαιτέρως στους Notis και
Sotis– να φροντίσουν για τη μελοποίηση των ποιητικών πονημάτων
του κυρίου καθηγητού, διότι σε τι άραγε υστερεί ο στίχος
«Στην εκταφή οι εραστές αναγνωρίζονται από τα
δακτυλίδια», από στίχους όπως «Μου ’φαγες όλα τα
δαχτυλίδια κι εγώ κοιμάμαι στα σανίδια»;
Το μη
χείρον βέλτ-σ-ιστον, άραγε;
Τροπάριον VI
όπου κάπως
πρέπει να τελειώσει και το σημερινό μαρτύριο της Σύλιας… κάπου
εδώ
«Κύριοι, δεν έχω τίποτ’ άλλο να σας πω απ’ την
ιστορία μου. Που κατά πόσο είναι ευχάριστη και πρωτόφαντη
αφήνω να το κρίνει η καλή σας κατανόηση. Όσον αφορά εμένα,
ξέρω να πως θα ’θελα να μπορούσα να σας τη διηγηθώ πιο
σύντομα, γιατί ο φόβος μήπως σας ενοχλεί η πολυλογία μου πάνω
από τέσσερις φορές μού κόμπιασε τη γλώσσα.» [Α΄,
455]
Και να θυμίσω σε όσους από εσάς ψηφίζουν στην
εκλογική περιφέρεια της Κολομβίας στη Νότιο Αμερική, ας
ρίξουν το ψηφαλάκι τους την επόμενη Κυριακή στον υποψήφιο
πρόεδρο Άλβαρο Ουρίμπε Βέλες, που τυγχάνει α) γνωστός
ναρκοέμπορος, β) είναι ο άνθρωπος των ΗΠΑ στην Κολομβία και γ)
[και σημαντικότερο] είναι και χορηγός μας…
Όχι, όχι! Η
Υβέτ δεν είναι υποψήφια εκεί…
Απολυτίκιον
Τα αποσπάσματα
που ακολουθούν τους υπότιτλους κάθε Τροπαρίου, ανήκουν στον
Δον Κιχώτη, του Μιγκέλ ντε Θερβάντες
[Μετ. Ηλίας Ματθαίος, εκδ. Εξάντας, Αθήνα, 1994. Στις
παρενθέσεις παραπέμπω στον αντίστοιχο τόμο (Α΄ και Β΄) και
στις αντίστοιχες σελίδες].
Ο Δον Κιχώτης
«ψηφίστηκε» πρόσφατα ως το
καλύτερο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας… [Ενστάσεις
υπάρχουν…]
Eπίσης η φετινή Γιορτή
Βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως είναι αφιερωμένη στην
ισπανόφωνη λογοτεχνία. Οπότε κι εγώ
σκέφτηκα… |
