|
Αυτή η χώρα μπορεί να πλήττεται, αλλά δεν
πλήττει…
Η Ελλάς είναι μία χώρα υπό καθεστώς
διαρκούς επανάστασης και οι όλβιοι κάτοικοί της
απολαμβάνουν τα αγαθά αυτής της κατάστασης. Όχι, δεν
ισχυρίζομαι ότι άπαντες ματαιοπονούμε (;) για την ανατροπή της
καθεστηκυίας τάξεως. [Αν και η Επανάσταση του 1821 είναι η
μόνη στον πλανήτη που μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοια.]
Απλώς, θυμήθηκα τη φράση του –πάλαι ποτέ– συντρόφου Ραούλ
Βανεγκέμ που, κάπου εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 1960,
έγραφε ότι «η ανία είναι αντεπαναστατική». Και σ’ αυτή
τη χώρα μπορεί να αντιμετωπίζουμε πλείστους όσους κινδύνους
–από Ανατολάς, από Δυσμάς, εκ Βορρά και εκ Νότου, από το «ζαβό
το ριζικό μας, από το Θεό που μας μισεί»– το σίγουρο όμως
είναι ένα: δεν πρόκειται ποτέ να πεθάνουμε από
ανία.
Ο πρωθυπουργός επισκέπτεται τον πλανητάρχη
και, πέραν των ευρωκερμάτων που του δείχνει, του χαρίζει
[φοβού τους Δαναούς…] και ένα ολυμπιακό-2004 φουτεράκι,
αγορασμένο από το Tax-Free κάποιου αεροδρομίου, αμπαλαρισμένο
σε πλαστική τσαντούλα…
Η Οργανωτική Επιτροπή των
Ολυμπιακών Παιχνιδιών [Games] του 2004 –που θα
κοστίσουν μόλις 1,5 τρισ. δραχμές ή 4,4 δισ. ευρώ–, είχε
απαγορεύσει προ καιρού σε μαθητές σχολείου του Περιστερίου να
χρησιμοποιούν στις ιστοσελίδες τους το σήμα των Ολυμπιακών
Παιχνιδιών [τα γνωστά έγχρωμα δακτυλίδια, και τον
«κότινο»-σήμα του 2004], αφού αυτά αποτελούν ιδιοκτησία της
Επιτροπής. Κατά τα άλλα, οι Άρχοντες των Δακτυλιδιών,
«μπουκωμένοι» με τα 4,4 δισ.ευρώ, καλούν όλους τους υπόλοιπους
να βοηθήσουν εθελοντικά –ήγουν, άνευ αμοιβής– στη διοργάνωση
των Παιχνιδιών…
Οι στρατηγοί, μέσα από το
λαβύρινθό τους, «χτύπησαν» ξανά. Η έκθεση
για την τρομοκρατία και τις υποτιθέμενες σχέσεις του ΠΑΚ
και του ΠΑΣΟΚ μ’ αυτήν, που δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή
στην εφημερίδα του Νίκου Κακαουνάκη Στο Καρφί,
θα έπρεπε να κηρυχτεί ως «διατηρητέο μνημείο» της σύγχρονης
ελληνικής γλώσσας. Από την, γραμμένη το 1988, έκθεση κρατώ
μόνον την –επικών διαστάσεων– έκφραση: «υπέστη
εκπαίδευση» [σαν τρομοκράτης κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ].
Σ’ αυτή τη χώρα, δεν μας έφταναν αυτά που τραβάμε, τώρα
υφιστάμεθα ακόμα και την εκπαίδευση…
Και μέσα
στον «πανικό» των ημερών ο
υπουργός Υγείας μάς τάζει «μονόκλινα» και «σουίτες» στα
νοσοκομεία. Όχι μόνον καταντήσαμε χώρα ξενοδοχοϋπαλλήλων,
αλλά αρχίζουμε να αποκτούμε και συνείδηση
ξενοδοχοϋπαλλήλων.
Τα μαύρα ράσα
άστραψαν και βρόντησαν την περασμένη εβδομάδα, μέσω των
τηλεοπτικών παραθύρων, κατά του συνθέτη Γιάννη
Μαρκόπουλου, που –μη θεολόγος ων– τόλμησε, σε συνέντευξή
του στο περιοδικό Δαυλός, να διατυπώσει την
άποψη ότι τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης πρέπει να αποβληθούν
από τον τον Κανόνα της Ελληνικής Εκκλησίας. Ποιος είδε το ράσο
και δεν φοβήθηκε…
Ο χωρισμός Εκκλησίας και κράτους
βρίσκει αντίθετη την πλειοψηφία των όλβιων κατοίκων αυτής της
–δίχως ανία, αλλά και ανίατης– χώρας. Φανταστείτε,
όμως, τι θα γινόταν αν τα γκρίζα κοστούμια της
πολιτικής χρησιμοποιούσαν τα όπλα των «αντιπάλων –στο ζήτημα
των ταυτοτήτων– μαύρων ράσων» και άρχιζαν να σχολιάζουν τις
δηλώσεις του Σωτήρη Τζούμα, συμβούλου του Αρχιεπισκόπου κ.
Χριστόδουλου, που είχε
αποκαλέσει «Ηρωδιάδα» τον μητροπολίτη Πειραιώς κ.
Καλλίνικο, πνευματικό πατέρα του Αρχιεπισκόπου, επειδή ο
τελευταίος ζητούσε «επί πίνακι την κεφαλή του».
Η
Ηρωδιάς είχε παντρευτεί διαδοχικά δύο γιους του Ηρώδη
του Μεγάλου και ήταν μητέρα της Σαλώμης. Μετά τον περιβόητο
χορό της και, κατόπιν παροτρύνσεως της μητέρας της, η Σαλώμη
είχε ζητήσει από τον πατριό της, Ηρώδη Αντίπα, την κεφαλή του
Ιωάννη του Βαπτιστή «επί πίνακι». Λεπτομέρεια: η Σαλώμη με τη
σειρά της παντρεύτηκε δύο αδελφούς του πατέρα της…
Πάντως, αυτά τα αίσχη δεν αποτελούν λόγο για να
αποβληθεί η Παλαιά Διαθήκη από τον Ιερό Κανόνα. Οι Ηρωδιανοί
δεν ήταν ακριβώς εβραίοι ή, μάλλον, δεν ήταν τελείως
εβραίοι…
Περί γενεαλογίας λόγος δεύτερος: η
Μαργαρίτα Παπανδρέου, δεύτερη σύζυγος του αείμνηστου
Ανδρέα Παπανδρέου και μητέρα όλων –πλην ενός– των τέκνων του,
στην επιστολή που απέστειλε σε φίλους και φίλες της στην
Ελλάδα, με ευχές για τον καινούργιο χρόνο και νέα για την
οικογένειά της, αναφέρει για την εγγονή της και κόρη του
υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Παπανδρέου: «Η εγγονή μου
Μαργαρίτα είναι ένα τρισχαριτωμένο κορίτσι, 11 χρόνων,
που δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πολιτική. Ποιος
ξέρει, ίσως μια μέρα να είναι υπουργός Εξωτερικών ή Πολιτισμού
της επόμενης γενιάς. Με συγκινεί που φέρει το όνομά μου.» Όταν
τα γκρίζα ταγιέρ προγραμματίζουν…
Περί
γενεαλογίας λόγος τρίτος: τα μαύρα ράσα και τα
γκρίζα κοστούμια σπανίως συγκρούονται. Τον περισσότερο
καιρό προγραμματίζουν από κοινού. Και για του λόγου το
αληθές, διαβάστε on-line το άρθρο μου, που είχε
δημοσιευτεί πέρυσι στο ΤPITO MATI, «Η
Γενεαλογία της Εξουσίας και ο
Χριστιανισμός».
Ο
αντιπρόεδρος, ο φόβος και το τρομουλάκι...
Η
ορφάνια πέρασε δίπλα από τον πλανήτη αλλά δεν τον έπληξε. Και
δεν αναφέρομαι βέβαια στον αστεροειδή που παραλίγο να πλήξει
την περασμένη εβδομάδα τον πλανήτη μας, αλλά στο
τρομουλάκι ή τρομο-κουλουράκι, αν προτιμάτε,
Pretzel, που παραλίγο να μας αφήσει χωρίς πλανητάρχη.
Γι’ αυτό, όπως λέει και ο κ. πλανητάρχης, «πρέπει πάντα να
ακούτε τη μαμά σας και να μην τρώτε βιαστικά τα κουλουράκια
Pretzel». [Τα Pretzel είναι εκείνα τα αλμυρά
πραματάκια, στο μέγεθος του αείμνηστου κατοστάρικου, που το
σχήμα τους μοιάζει με εκείνο της Μερσεντές. Οι τρεις οπές που
φέρουν συμβολίζουν την Αγία Τριάδα, όπως ισχυρίζονταν οι
Ιταλοί καλόγεροι που το παρασκεύασαν για πρώτη φορά τον
Μεσαίωνα.]
Το ατύχημα, ωστόσο, του προέδρου δεν τον
εμπόδισε από το να πραγματοποιήσει την προγραμματισμένη
περιοδεία του σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ. Παρ’ όλα αυτά,
επέστρεψε έγκαιρα στην Ουάσιγκτων για να συναντηθεί με τον
Τούρκο πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετσεβίτ, που πραγματοποιεί αυτές
τις ημέρες επίσημη επίσκεψη στη χώρα. Ο κ. Ετσεβίτ συναντήθηκε
επίσης και με τον αντιπρόεδρο Ντικ Τσένυ, που
αντικαθιστούσε τον πρόεδρο κατά την απουσία του, κάτι που δεν
είχε αξιωθεί να πετύχει ο ημέτερος πρωθυπουργός την περασμένη
εβδομάδα.
Ως γνωστόν, ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος
των ΗΠΑ δεν βρίσκονται ποτέ στο ίδιο σημείο, για το φόβο
τρομοκρατικών ενεργειών. Ο φόβος που διακατέχει την
αμερικανική ηγεσία μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 11ης
Σεπτεμβρίου είναι, μετά από ένα σημείο, περίεργος και
ανεξήγητος.
Αυτή δεν είναι συμπεριφορά πλανηταρχών.
Αυτή δεν είναι συμπεριφορά ηγετών της μοναδικής υπερδύναμης
του πλανήτη. Αυτή δεν είναι συμπεριφορά των ηγετών του
κραταιότερου πολιτικο-στρατιωτικο-οικονομικού μηχανισμού που
έχει εμφανιστεί ποτέ στον πλανήτη. Αυτή είναι συμπεριφορά
φοβισμένων ανθρωπαρίων, που τρέμουν τον ίσκιο
τους, που νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια
τους.
Τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τα χτυπήματα του
Σεπτεμβρίου και έχει τρομοκρατήσει σε τέτοιο βαθμό τους
πλανητάρχες;
Οι
φαντομάδες…
Εδώ ο μουλάς Ομάρ, εκεί ο Μπιν
Λάντεν, πού στο καλό κρύφτηκαν όλοι τους;
Όσοι δεν πρόλαβαν
–ή δεν είχαν τα μέσα για– να κρυφτούν μεταφέρονται
τώρα σιδηροδέσμιοι στην αμερικανική στρατιωτική βάση του
Γκουαντάναμο στο νοτιοανατολικό άκρο της Κούβας. [Η βάση
υπήρχε εκεί πριν από την κατάληψη, το 1959, της εξουσίας στην
Κούβα από τον Φιντέλ Κάστρο, που φυσικά δεν μπορούσε να κάνει
τίποτα για την απομάκρυνσή της από το κουβανικό έδαφος.]
Γιατί στο Γκουαντάναμο; Επειδή η βάση δεν θεωρείται
ότι αποτελεί μέρος του εδάφους των ΗΠΑ και έτσι οι
κρατούμενοι δεν προστατεύονται από το αμερικανικό
σύνταγμα, μη δυνάμενοι έτσι να προσφύγουν στα αμερικανικά
δικαστήρια. Καταλαβαίνετε… Ήδη οι ανά τον κόσμο οργανώσεις
προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν αρχίσει τις
καταγγελίες. Σύμφωνα με το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τα δικαιώματα
των κρατούμενων Ταλιμπάν προστατεύονται από τη διεθνή Συνθήκη
της Γενεύης, περί αιχμαλώτων πολέμου. Ακούει κανείς;
Α!
Στο Αφγανιστάν συνεχίζονται οι βομβαρδισμοί…
Ο πρόεδρος
Μπους όρισε ως εκπρόσωπό του στο Αφγανιστάν τον
αφγανοαμερικανό Ζαλμάι Χαλιλζάντ, ο
οποίος μέχρι πρόσφατα εργαζόταν για λογαριασμό της πετρελαϊκής
εταιρείας Unocal, που, όπως έχουμε ήδη αναφέρει σ’ αυτή τη
στήλη, σχεδίαζε την κατασκευή πετρελαϊκών αγωγών στην Κεντρική
Ασία, που θα διέρχονταν από το αφγανικό έδαφος.
Τα
πετρέλαια αποτελούν μία μόνον από τις όψεις του αφγανικού. Μία
άλλη όψη της, συζητά αυτές τις ημέρες στην Ουάσιγκτων ο
Τούργκος πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετσεβίτ, που ζητά από τους
ηγέτες των ΗΠΑ να ηγηθεί η Τουρκία της διεθνούς στρατιωτικής
δύναμης που θα εγκατασταθεί στο Αφγανιστάν (προφανώς για να
προστατεύσει τα συμφέροντα του «χορηγού» της στήλης
«στρατηγού» Ντοστούμ, όπως έχουμε αναφέρει κατ’ επανάληψη).
Τέλος, οι Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να δημιουργούν
στρατιωτικές βάσεις σε αρκετές «δημοκρατίες» της Κεντρικής
Ασίας (Ουζμπεκιστάν, Κιργιστάν, Τατζικιστάν, Καζακστάν).
Οι στόχοι προφανείς: φτηνό πετρέλαιο για τον αμερικανικό λαό
και φτηνή ηρωίνη για όλους…
Η έκθεση…
Ο φωτογράφος Γιάννης
Μπεχράκης (Αθήνα, 1960) εργάζεται για το
ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters από το
1987 και έχει καλύψει πολεμικές συγκρούσεις από την πρώην
Γιουγκοσλαβία και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης ως την
Αφρική και την Ασία. Στο Ζάππειο Μέγαρο διοργανώνεται αυτές
τις ημέρες (17-27 Ιανουαρίου, 11:00-21:00 καθημερινά) έκθεση
με 80 φωτογραφίες του από το οδοιπορικό του στον πρόσφατο
πόλεμο του Αφγανιστάν. Η είσοδος στην έκθεση είναι
ελεύθερη, όμως τα έσοδα από την πώληση των αφισών θα διατεθούν
από το ελληνικό τμήμα της UNICEF για τη
βοήθεια των παιδιών της περιοχής. [Η έκθεση θα εγκαινιαστεί
σήμερα από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλο.]
Στο Αφγανιστάν υπάρχουν σήμερα 1.000.000 παιδιά, που έχασαν
τους γονείς τους στις πολεμικές συγκρούσεις, αλλά και περίπου
400.000 παιδιά που έχουν πέσει θύματα των ναρκών…
Μόνα
Λίζα…
Η «Μόνα Λίζα» ταξιδεύει για πρώτη φορά
εκτός γαλλικού εδάφους για να εκτεθεί στην έκθεση «Παρίσι:
Η Πρωτεύουσα των Τεχνών 1900-1968», που θα φιλοξενηθεί από
τα τέλη Ιανουαρίου στη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου.
Δεν πρόκειται, ωστόσο, για το γνωστό πίνακα του Λεονάρντο
ντα Βίντσι που κοσμεί το Λούβρο, αλλά για τον πίνακα
LHOOQ, που είχε ζωγραφίσει το 1919 ο ντανταϊστής Μαρσέλ
Ντυσάν. Ο Ντυσάν (1887-1968) είχε κάνει ένα ακριβές
αντίγραφο της αυθεντικής «Μόνα Λίζα», προσθέτοντάς της «απλώς»
έναν λεπτό μύστακα και ένα ακόμα λεπτότερο
υπογένειο. Στο πρώτο ήμισυ του 20ου αιώνα, κάποιοι
θεωρούσαν ότι η τέχνη ή είναι ανατρεπτική ή δεν είναι τίποτα.
Σήμερα, που το εμπόρευμα-τέχνη είναι ένα τίποτα,
καταλαβαίνουμε ότι, μετά την τέχνη, ακόμα και οι λέξεις
απέκτησαν τελείως διαφορετικό νόημα… |
