|
Καλή χρονιά… Νιώθοντας ήδη εθνικά υπερήφανοι, αφού η
χώρα μας συγκαταλέγεται μεταξύ των πρώτων 4-5 χωρών της
ευρωζώνης, όπου το νέο νόμισμα έχει αντικαταστήσει σε μεγάλο
ποσοστό τα παλαιά εθνικά νομίσματα σε επίπεδο συναλλαγών,
φροντίσαμε να εξευτελίσουμε και κάθε έννοια ακραίων
καιρικών, ακραίων κρατικών, αλλά και ακραίων
ιδιωτικών (εκ της ιδιωτείας) φαινομένων, τουλάχιστον
νοτίως της Υλίκης…
Και αν η απάντηση ενός Ηπειρώτη
λεβεντόγερου στο ερώτημα τηλεοπτικού σταθμού σχετικά με τα
προβλήματα της «μετάπτωσης» (sic) στο νέο νόμισμα, «Κανένα
πρόβλημα, εξάλλου μιλάω άπταιστα τη γλώσσα», καθορίζει με
τον καλύτερο τρόπο τα όρια της επίσημης προπαγάνδας σχετικά με
το νέο νόμισμα [απλώς δεν θα χρειάζεται να μετατρέπουμε σε
ξένο συνάλλαγμα τις δραχμούλες μας, όταν θα ταξιδεύουμε σε
τουλάχιστον έντεκα ευρωπαϊκές χώρες], ο χιονιάς από την άλλη
δεν αποκάλυψε παρά τα όρια της κυρίαρχης ιδεολογίας του
Νεοέλληνα Ανθρώπου, που από τον ωχαδερφισμό
«μετέπεσε» στον μεγαλοαδερφισμό.
Όπου, μπορεί ο
σύγχρονος νεοέλληνας άνθρωπος να μην διεκδικεί μόνον το –κατά
Άντυ Γουώρχολ– δεκαπεντάλεπτο δημοσιότητας που του αναλογεί,
αλλά διεκδικεί από το κράτος-«μεγάλο αδελφό» το δεκαπεντάλεπτο
αποκλειστικής μέριμνας που, σε συνθήκες ακραίων καιρικών,
κρατικών και ιδιωτικών φαινομένων, θεωρεί ότι του αξίζει.
Όπου ο ταξιτζής, έχοντας «κολλήσει» χωρίς αλυσίδες σε
δρόμο του Ζωγράφου, «στρέφεται κατά παντός υπευθύνου» επειδή
«δεν καθάρισαν το δρόμο ένα χιλιόμετρο μακριά από την
Ομόνοια»…
Όπου ο νταλικέρης, το όχημα του οποίου
–επίσης χωρίς αλυσίδες– «δίπλωσε» στο 90ο χιλιόμετρο,
κλείνοντας για ώρες την εθνική οδό, πνέει μένεα κατά του
«κράτους-χάρβαλου»…
Όπου κυρία τις εκ Κρυονερίου
καταγγέλλει σε τηλεοπτικό σταθμό ότι δεν μπορεί να βγει στην
εθνική οδό με το αυτοκίνητό της, επειδή το «κράτος-χάρβαλο»
δεν φρόντισε να αποχιονίσει τα δικά της διακόσια μέτρα,
που την χωρίζουν από τον αυτοκινητόδρομο…
Όπου δεκάδες
άνθρωποι καταγγέλλουν ότι έμειναν –Κυριακάτικα!– από ψωμί και
ότι –για να μην πεινάσουν– αναγκάστηκαν να περπατήσουν
χιλιόμετρα επί χιλιομέτρων για να προμηθευτούν τον άρτο –τον
φρέσκον– τον επιούσιον…
Όπου η πλειονότητα εκείνων που
κατέληξαν «στο κρεβάτι του πόνου» με κατάγματα «των άνω και
κάτω άκρων, αλλά όχι και του κεφαλιού», όπως είπε φίλη που
εργάζεται σε δημόσιο νοσοκομείο, ήταν άτομα νεαρής ηλικίας που
είχαν βγει να παίξουν στο χιόνι, ενίοτε με τα δίκυκλά
τους…
Τέλος, το «δικαίωμα στην ανικανότητα» των
κρατικών λειτουργών που δεν μπορούν να «χωρίσουν δυο γαϊδάρων
άχυρο» προκαλεί πλείστες όσες συζητήσεις, αλλά για την
απάντηση στο «φιλοσοφικό» ερώτημα, «Το νεοελληνικό κράτος
έκανε τους πολίτες ή οι νεοέλληνες άνθρωποι το κράτος;» θα
πρέπει να περιμένουμε τα επόμενα ακραία φαινόμενα, τα
μεθεπόμενα, τα μετα-μεθεπόμενα και ούτω καθεξής.
Αν και
ποτέ δεν ισχυρίστηκε κανείς ότι ως λαός δεν είμαστε ακραίο
φαινόμενο…
Αργεντινή…
Feliz Ano Nuevo…
Καλή χρονιά… Οι εικόνες των πεινασμένων Αργεντίνων που
εισέβαλαν στα μεγαλομπακάλικα λίγο πριν από τα Χριστούγεννα
«απαλλοτριώνοντας» τα εδώδιμα που βρίσκονταν συσσωρευμένα
εκεί, μπορεί να φέρνουν στο νου μας τους στίχους «χιλιάδες
σουπερμάρκετ, γεμάτα πράματα, γιατί δεν τα βουτάμε για τα
γεράματα;» του Νικόλα Άσιμου (που τον ανακάλυψαν οι
πάντες μετά θάνατον), αποκαλύπτουν όμως με τον καλύτερο τρόπο
και τα όρια του «παγκοσμισμού», που οι γνωστοί κύκλοι προωθούν
με τους γνωστούς τρόπους τις τελευταίες δεκαετίες, αν και με
κάποιους άλλους τρόπους το πράττουν εδώ και μερικούς αιώνες,
αν όχι χιλιετίες (καταλαβαίνετε…)
Οι εξεγερμένοι
Αργεντίνοι, παρά τα δεκάδες θύματα που θρήνησαν, συνέχισαν τις
κινητοποιήσεις τους και μετά τα Χριστούγεννα, κάνοντας πράξη
κάποιους άλλους στίχους (από το ίδιο τραγούδι) του Άσιμου,
«κατούρα στη Βουλή και σπάσ’ τους τα γραφεία…» Στις 29
Δεκεμβρίου μετέβαλαν σε αφοδευτήριο το Κογκρέσο της χώρας,
δικαιώνοντας έτσι και τον μετέπειτα εκλεγέντα –και τελευταίο
μέχρι στιγμής, από τους πέντε προέδρους της χώρας μέσα σε δύο
εβδομάδες– Εδουάρδο Ντουάλδε που είχε δηλώσει τον περασμένο
Οκτώβριο στην ισπανική εφημερίδα El Pais ότι «όλοι οι
[Αργεντίνοι] πολιτικοί είμαστε περιττώματα» (κοινώς, κουράδες,
και με το συμπάθειο…)
Οι λόγοι για τους οποίους το 40%
των Αργεντινών βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας, μη
διαθέτοντας ούτε καν τα απαραίτητα προς το ζην εδώδιμα, θα
μπορούσαν να αναζητηθούν στο νεο-αποικιακό παρελθόν και παρόν
της χώρας. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία… [Βέβαια, η
χρεοκοπία της Αργεντινής οφείλεται στην εκπορευθείσα υπό του
Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σύνδεση του πέσο με το ισχυρό
δολάριο. Το τι σημαίνει η υιοθέτηση ενός ισχυρού νομίσματος
από μία όχι και τόσο ανταγωνιστική οικονομία είναι ένα ζήτημα
που θα πρέπει να μας απασχολεί και στην Ελλάδα, μετά την
«μετάπτωση» της δραχμής στο ευρώ. Πάνω σ’ αυτό το θέμα
εξαιρετικά ενδιαφέροντα, αν και από διαφορετική οπτική γωνία,
είναι τα άρθρα των Τάκη Φωτόπουλου «Ευρώ:
Πάμε για "αργεντινοποίηση";» (το ερωτηματικό στο τέλος
είχε πέσει θύμα του «δαίμονα του τυπογραφείου» και δεν υπήρχε
στην έντυπη μορφή της εφημερίδας, ωστόσο απουσιάζει ακόμα από
την ηλεκτρονική μορφή του άρθρου) και Τάκη Μίχα «Αργεντινή
σήμερα, Ελλάδα αύριο;».
Έτυχε να βρίσκομαι στο
Μπουένος Άιρες την εποχή που γυριζόταν εκεί η κινηματογραφική
εκδοχή του μιούζικαλ «Εβίτα»
(σε σκηνοθεσία Άλαν Πάρκερ, σενάριο Πάρκερ και Όλιβερ Στόουν
και πρωταγωνιστές τους Μαντόνα, Αντόνιο Μπαντέρας και Τζόναθαν
Πράις). Η Εβίτα δεν ήταν άλλη από τη Μαρία Εύα Ντουάρτε
(1919-1952, βιογραφία της
στα ισπανικά), σύζυγο του Χουάν Περόν. Συνθήματα για τη
Santa Evita κοσμούν ακόμα και σήμερα τους τοίχους των
φτωχογειτονιών της χώρας, αν και ελάχιστοι πια ασχολούνται με
τις καταθέσεις της στις ελβετικές τράπεζες, μέρος των οποίων
προέρχονταν από «συνεισφορές» των ναζί αξιωματούχων, που
βρήκαν καταφύγιο στην Αργεντινή μετά τον Β΄ Παγκόσμιο
Πόλεμο.
Κάποιο βράδυ, λοιπόν, παρατηρήσαμε ότι στην
πλατεία μπροστά από την Casa Rosada [«Ροζ (sic) Οίκος», το
προεδρικό μέγαρο της Αργεντινής, κατ’ αντιστοιχία με το Λευκό
Οίκο – οι συνειρμοί δικοί σας], γινόταν μια σιωπηλή διαδήλωση.
[Στη συγκεκριμένη πλατεία, Πλατεία του Μαΐου, συγκεντρώνονται
κάθε Πέμπτη εδώ και δύο σχεδόν δεκαετίες οι συγγενείς των
25.000 αγνοούμενων, που χάθηκαν στα χρόνια της χούντας την
περίοδο 1976-1983, ζητώντας την καταδίκη των
υπευθύνων…]
Τελικά, επρόκειτο απλώς για εκατοντάδες
κομπάρσους που κρατώντας πανώ συμμετείχαν στο γύρισμα της
ταινίας. Στη συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας η Μαντόνα τραγουδά
το πασίγνωστο «Μην κλαις για μένα Αργεντινή…»
I cry for
you Argentina…
«Αντι»αμερικανισμός…
Κάποιοι
κομπλεξικοί, όπως ο υποφαινόμενος, που ζηλεύουν τη χώρα της
ελευθερίας, της δημοκρατίας, του πλούτου, της ισχύος, των ίσων
ευκαιριών και ούτω καθεξής, έχουν τους λόγους τους να είναι
«αντι»αμερικανοί. [Ίσως και να χρήζουμε ψυχιατρικής
παρακολούθησης…] Οι Αμερικανοί, ωστόσο, έχουν λόγους που είναι
ανθέλληνες;
Πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η εκπομπή «60
Λεπτά» που προβλήθηκε την περασμένη Κυριακή από το τηλεοπτικό
δίκτυο CBS. Ούτε λίγο ούτε πολύ, στην εκπομπή έγινε
έμμεσος συσχετισμός της «17 Νοέμβρη» με την «Αλ Κάιντα»
του Οσάμα Μπιν Λάντεν, έγιναν
υπαινιγμοί ότι ο πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης
γνωρίζει για τη «17 Νοέμβρη» αλλά δεν θέλει να βοηθήσει στον
αγώνα κατά της τρομοκρατίας, και τα λοιπά και τα λοιπά…
Σημειωτέον ότι δεν μεταδόθηκαν ούτε αποσπάσματα από τις
συνεντεύξεις που είχαν παραχωρήσει στο δίκτυο οι Γιώργος
Παπανδρέου και Ντόρα Μπακογιάννη, ενώ από τη συνέντευξη του Α.
Κακλαμάνη μεταδόθηκαν μόνον δύο φράσεις…
Φυσικά, όλα
αυτά εντάσσονται στον «αγώνα» των Αμερικανών κατά της
τρομοκρατίας. Και το ίδιο συμβαίνει και με την αμφισβήτηση εκ
μέρους τους των συνόρων Ελλάδας-Τουρκίας (ξέρουμε υπέρ ποίων).
Το ίδιο επίσης συμβαίνει και όσον αφορά το Κυπριακό, τη
συμμετοχή της, εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, Τουρκίας στον
ευρωστρατό και… και… Τελείως συμπτωματικά σήμερα επισκέπτεται
επίσημα τις ΗΠΑ ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης.
Τελικά, ίσως και
να χρήζουμε ψυχιατρικής παρακολούθησης, αλλά για τελείως
διαφορετικούς λόγους.
Ο
«χορηγός» μας…
Ο «χορηγός» της στήλης
«στρατηγός» Αμπντούλ Ρασίντ Ντοστούμ παραμένει ακόμα στην
επικαιρότητα. Όπως αποκάλυψε
την περασμένη Κυριακή στην Ελευθεροτυπία ο Νικόλας
Ζηργανός, ένας πρώην πράκτορας της CIA, με θητεία στο
Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980, ο Φίλιπ Σμιθ, έχει αναλάβει
τις δημόσιες σχέσεις του «στρατηγού» στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αν και το γεγονός δεν προκαλεί καμία ιδιαίτερη έκπληξη, αφού
«όμοιος ομοίω αεί πελάζει», το ενδιαφέρον είναι ότι ο Σμιθ
έχει αναλάβει να προωθεί στις ΗΠΑ και τα συμφέροντα των
αντικομμουνιστών ανταρτών Χ'Μονγκ του Λάος, που,
χρηματοδοτούμενοι από τη CIA είχαν πολεμήσει κατά των
Βιετναμέζων κομμουνιστών, χρηματοδοτώντας τον «αγώνα» τους με
το εμπόριο ναρκωτικών. Ο «αγώνας» τους τελείωσε κάποτε άδοξα,
αλλά οι κακές συνήθειες του εμπορίου συνεχίζονται
έκτοτε…
Κατά τα άλλα, όπως θα έχετε ίσως παρατηρήσει, ο
πόλεμος κατά της τρομοκρατίας στο Αφγανιστάν συνεχίζεται με
αμείωτη ένταση. Οι Αμερικανοί βομβαρδίζουν συστηματικά βάσεις
των Ταλιμπάν και όχι και τόσο συστηματικά Αφγανούς αμάχους. Οι
γνωστές παράπλευρες απώλειες… Κάποιοι κυνικοί, όπως ο
υποφαινόμενος, που ισχυρίζονται ότι οι βομβαρδισμοί
συνεχίζονται μόνον και μόνον επειδή αυτό είναι ωφέλιμο για την
οικονομία των ΗΠΑ (το 50% της οποίας είναι άμεσα ή έμμεσα
συνδεδεμένο με την πολεμική βιομηχανία), απλώς χρήζουν
ψυχιατρικής παρακολούθησης…
Εδώ ο μουλάς Ομάρ, εκεί ο
Μπιν Λάντεν, πού στο καλό κρύφτηκαν όλοι;
Α! Happy
new year! |
