|
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι…
Οι
Ιάπωνες καμικάζι,
όταν τους τελευταίους μήνες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έπεφταν
με τα γεμάτα με εκρηκτικά αεροσκάφη τους πάνω στα πολεμικά
πλοία των ΗΠΑ προσπαθώντας έτσι να καθυστερήσουν την προέλαση
των αμερικανών στον Ειρηνικό, έχαναν τη ζωή τους. Συνολικά
είχαν γίνει περί τις 2.000 πτήσεις καμικάζι, αλλά τα
αποτελέσματα των ενεργειών τους ήταν μάλλον πενιχρά: είχαν
καταφέρει να βυθίσουν περί τα 40 αμερικανικά πλοία. Ο όρος
καμικάζι («θεϊκός άνεμος») είχε χρησιμοποιηθεί για
πρώτη φορά από τους Ιάπωνες το 1281, όταν χαρακτήρισαν έτσι
έναν τυφώνα που είχε καταστρέψει το στόλο των Μογγόλων που
επιχειρούσαν να εισβάλουν στην Ιαπωνία.
Και, όσο και
αν διαφωνούμε ή αδυνατούμε να κατανοήσουμε τα απώτερα κίνητρα
των καμικάζι, δεν μπορούμε παρά να μένουμε άναυδοι μπροστά
στην (πατριωτική, εθνικιστική, θρησκευτική –ας μην ξεχνάμε ότι
ο Ιάπωνας αυτοκράτορας λατρευόταν σαν θεός– ή ακόμα και
βλακώδη) αυτοθυσία τους. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι καμικάζι
ήταν στρατιώτες και –το σημαντικότερο– οι στόχοι τους ήταν και
εκείνοι στρατιωτικοί.
Αυτό που συμβαίνει με διάφορες
ισλαμιστικές ομάδες (Χεζμπολάχ, Χαμάς…) στην Παλαιστίνη είναι
πραγματικά πέραν πάσης κατανόησης. Τη στιγμή που οι
Παλαιστίνιοι έχουν με το μέρος τους την κοινή γνώμη σχεδόν
όλου του πλανήτη… Τη στιγμή που η Ιντιφάντα έχει
κερδίσει εδώ και χρόνια τις καρδιές όλων μας… Τη στιγμή που οι
Ισραηλινοί καταπατούν παλαιστινιακά εδάφη και βομβαρδίζουν
συστηματικά άμαχους Παλαιστίνιους… Τη στιγμή που ο
ισραηλινός λαός τάσσεται στη μεγάλη του πλειοψηφία (άνω του
70%) υπέρ μιας άμεσης ειρηνικής διευθέτησης του παλαιστινιακού
προβλήματος… Εκείνη ακριβώς τη στιγμή έρχονται οι διάφοροι
καμικάζι και χτυπούν
στα τυφλά άμαχους ισραηλινούς. Κατανοητή η απελπισία τους.
Ακόμα και αν έπλητταν μόνον στρατιωτικούς στόχους στο Ισραήλ
θα ήταν κατανοητό. Αλλά τα τυφλά χτυπήματα… μυρίζουν. Μυστικές
υπηρεσίες…
Η άποψή μου είναι δεδομένη: οι αθώοι είναι
πάντα αθώοι. Και οι μαζικές δολοφονίες αθώων μυρίζουν πάντα…
ξέρετε τι. Κι αυτό μας φέρνει στο επόμενο θέμα
μας.
Χρονικό ενός
προαναγγελθέντος πολέμου (II)…
Εδώ και δύο
μήνες επιμένω ότι ο πόλεμος στο Αφγανιστάν είχε αποφασιστεί
και είχε οργανωθεί πριν από τα χτυπήματα της 11ης
Σεπτεμβρίου. Οι σχετικές πληροφορίες στις οποίες βασίστηκε
αυτή η εκτίμησή μου έχουν ήδη καταγραφεί από τη στήλη στις
7 Νοεμβρίου. Απλώς τώρα επιβεβαιώνονται και από άλλες
πηγές.
Την περασμένη Κυριακή ο Νικόλας
Βαφειάδης, επικαλούμενος «έγγραφα επίσημης ευρωπαϊκής
πηγής», αποκαλύπτει σε άρθρο του –και κύριο θέμα– στην Κυριακάτικη
Ελευθεροτυπία ότι οι Αμερικανοί «θα χτυπούσαν έτσι ή
αλλιώς» στο Αφγανιστάν και γι’ αυτό το λόγο προετοιμάζονταν
ήδη από την περασμένη άνοιξη. Ο αρχηγός μάλιστα της CIA
Τζορτζ Τένεντ (βορειοηπειρώτης εκ Χειμάρας) είχε ο
ίδιος επισκεφτεί μυστικά το Πακιστάν και είχε δεσμεύσει το
στρατηγό Μουσάραφ για συνεργασία με τις ΗΠΑ στον επικείμενο
πόλεμο. (Παρεμπιπτόντως ο Τζ. Τένεντ βρίσκεται και αυτές τις
ημέρες στο Πακιστάν.)
Το χρονικό αυτού του
προαναγγελθέντος πολέμου προκαλεί εύλογα ερωτηματικά. Η πάντα
προσεκτική Ελευθεροτυπία σημειώνει
στο κύριο άρθρο της της περασμένης Κυριακής: «Η εκστρατεία
εναντίον του Αφγανιστάν ήταν προειλημμένη απόφαση. Το χτύπημα
της 11ης Σεπτεμβρίου έδωσε την καλύτερη δικαιολόγηση στις
πολεμικές επιχειρήσεις που είχαν προγραμματισθεί από πριν. Με
αυτήν την έννοια, η εγκληματική ενέργεια της 11ης Σεπτεμβρίου
ήταν δώρο στην Ουάσιγκτον». Ναι! Ναι! Ο Μπιν Λάντεν χτύπησε
τις ΗΠΑ για να τις εμποδίσει να χτυπήσουν πρώτες το
Αφγανιστάν! Μην τρελαθούμε τελείως!
Η ίδια καλή
εφημερίδα μετά από μερικές σελίδες (σελ. 24, άρθρο της
Ελένης Κοχαϊμίδου, «Great
Game από ΗΠΑ – Οι ΗΠΑ ήθελαν ανέκαθεν το Αφγανιστάν, που είναι
δίοδος για πετρέλαιο-φυσικό αέριο προς τη Δύση») αναφέρει
σαφέστατα το χρονικό των πετρελαϊκών αγωγών στο Αφγανιστάν και
το χρονικό των άριστων σχέσεων, μέχρι πρόσφατα, των Ταλιμπάν
και της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Προφανώς, εκείνοι που ήθελαν…
έκαναν και το κατάλληλο δώρο στον εαυτό τους…
Λόγος περί
άνθρακος…
Ευτυχώς έλαβε τέλος η αποστολή
επιστολών με βακτήρια του άνθρακα στις ΗΠΑ. Οπότε λογικό ήταν
να περάσει τελείως απαρατήρητη μία είδηση που δημοσιεύτηκε στο
τελευταίο τεύχος του περιοδικού του γερμανικού τμήματος της Greenpeace
(το σχετικό κείμενο δεν έχει «ανεβεί» ακόμα).
Σύμφωνα,
όμως, με όσα ανέφερε στις 28 Νοεμβρίου το γαλλικό κανάλι TF1
στον
διαδικτυακό τόπο του, η Greenpeace ισχυρίζεται ότι η
αμερικανική κυβέρνηση γνωρίζει την ταυτότητα του αποστολέα των
επιστολών του άνθρακα. Πρόκειται για έναν διακεκριμένο
μικροβιολόγο που μάλιστα εργάζεται στα προγράμματα βιολογικού
πολέμου των ΗΠΑ. Ο μικροβιολόγος θέλησε να προκαλέσει τον
πανικό με τα βακτήρια του άνθρακα μόνον και μόνον για να
επιτύχει την αύξηση των κονδυλίων που χορηγούν οι ΗΠΑ για την
έρευνα στον τομέα των βιολογικών όπλων. Σύμφωνα πάντα με την
Greenpeace, οι πληροφορίες της προέρχονται από τα μέλη της
αμερικανικής αντιπροσωπείας στη συνδιάσκεψη των Ηνωμένων
Εθνών, που άρχισε στις 19 Νοεμβρίου στη Γενεύη, σχετικά με την
εφαρμογή των διατάξεων της συμφωνίας του 1972 για τα βιολογικά
και χημικά όπλα. Οι πληροφορίες αυτές επιβεβαιώνονται και από
δημοσίευμα των New
York Times-Καθημερινής. Άνευ –περαιτέρω–
σχολίων…
Η
εβδομάδα…
Κατά τα άλλα η εβδομάδα κύλησε εν
μέσω σφαγών
των αιχμαλώτων Ταλιμπάν στις φυλακές της Μαζάρ ι Σαρίφ (σ’
αυτό το θεάρεστο έργο τους οι μαχητές της Βόρειας Συμμαχίας,
του «χορηγού» της στήλης στρατηγού Ντοστούμ, είχαν και
τη συνδρομή της αμερικανικής αεροπορίας)…
Στο ΠΑΣΟΚ
όλοι ξέχασαν τα αντάρτικα (περισσότερα αμέσως μετά) και τα
ζεϊμπέκικα και το
έχουν ρίξει στο σκληρό ροκ με τον Κ. Λαλιώτη να σέρνει το
χορό… Τέλος ας είναι «ελαφρύ το ύδωρ» του Γάγγη που παρασύρει
προς τον ωκεανό την τέφρα του δεύτερου
σκαθαριού που φεύγει από κοντά μας…
[Κ. Σημίτης:] Ο βαφτισιμιός
της πριγκιποπούλας…
Το κωμειδύλλιον Ο
Αγαπητικός της Βοσκοπούλας ανήκει στον δημιουργό του
είδους Δημήτριο Κορομηλά (1850-1898), δημοσιογράφο και
θεατρικό συγγραφέα, και παίχτηκε για πρώτη φορά στην
Κωνσταντινούπολη το 1891 και στη συνέχεια στην Αθήνα τον
επόμενο χρόνο. Οι περισσότερες κωμωδίες του Κορομηλά, που
στηρίζονται στην τεχνική της κωμωδίας παρεξηγήσεων, είχαν
παιχτεί για πρώτη φορά σε ερασιτεχνικές παραστάσεις σε σπίτια
καθώς και στη σκηνή του αυλικού θεάτρου, στο παλάτι του
Γεωργίου Α΄.
Μια φορά κι έναν καιρό
(λοιπόν)…
Η πριγκιποπούλα που έγινε νονά του σημερινού
πρωθυπουργού Κωνσταντίνου (ή Κώστα, επί το
σοσιαλιστικότερον) Σημίτη ήταν εγγονή του βασιλιά των
Ελλήνων Γεωργίου Α΄…
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από
την αρχή.
Το απόγευμα της 18ης Ιανουαρίου 1996,
παρακολουθούσα στο ραδιοφωνικό σταθμό Flash 961 την εκπομπή
του Νίκου Κακαουνάκη. [Φυσικά και δεν θυμόμουνα τη
συγκεκριμένη ημερομηνία. Απλώς…] Εκείνη την ημέρα ο Κώστας
Σημίτης είχε εκλεγεί Πρωθυπουργός της χώρας από την
Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, μετά την παραίτηση του Ανδρέα
Παπανδρέου από το αξίωμα για λόγους υγείας. Ο Νίκος
Κακαουνάκης συνομιλούσε στον αέρα με τους ακροατές του
σταθμού, οι οποίοι σχολίαζαν –όπως ήταν φυσικό– το
σημαντικότερο γεγονός της ημέρας: την εκλογή του Κ. Σημίτη.
Κάποια στιγμή «βγήκε στον αέρα» γηραιά κυρία που ο τόνος της
φωνής της μαρτυρούσε τη μόρφωσή της και το ύφος της μαρτυρούσε
την ταξική της προέλευση.
Η εν λόγω κυρία είπε «στον
αέρα» περίπου τα εξής: «Αχ! Κύριε Κακαουνάκη! Πόσο χαίρομαι
που εξελέγη πρωθυπουργός ο Κώστας Σημίτης! Θυμάμαι ότι ήμουν
παιδούλα όταν έγιναν τα βαφτίσια του Κώστα Σημίτη, αφού το
σπίτι μας στον Πειραιά ήταν απέναντι από το σπίτι του πατέρα
του κ. Σημίτη. Καθόμουν στο παράθυρο και παρακολουθούσα όλα τα
αυτοκίνητα των μελών της βασιλικής αυλής που έφταναν για να
παρευρεθούν στα βαφτίσια… Ακόμα και ο βασιλιάς είχε
έρθει…»
Όπως ήταν επόμενο, ο Ν. Κακαουνάκης «έκοψε στον
αέρα» την γηραιά κυρία και συνέχισε με τον επόμενο
ακροατή…
Όμως… Όμως, εγώ έμεινα με την απορία: Τι
ζητούσε η βασιλική οικογένεια στα βαφτίσια του μέλλοντος
–σοσιαλιστή– πρωθυπουργού της Ελλάδας;
Και έμεινα με
την απορία [… μέχρι πρόσφατα]. Έψαξα και δεν βρήκα τίποτα.
Ρώτησα μεγαλομεσαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που γνωρίζω, και δεν
ήξεραν. Μέχρι που…
Στις 11 Νοεμβρίου 2001 διαβάζω στην
εφημερίδα Το Παρόν, που εκδίδει ο Μάκης Κουρής – τέως
βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και αδελφός του Γιώργου Κουρή της
Αυριανής και του Extra Channel– το μονοστηλάκι (της
σελίδας 15) με τον τίτλο «Εκπληκτικό! Πάμε σαν άλλοτε…».
Η
είδηση αφορούσε στις ομοιότητες της εξαγγελθείσας –τότε–
συγχώνευσης της Εθνικής Τράπεζας με την Alpha Bank με τη
συγχώνευση που είχε γίνει τον Ιανουάριο του 1953 μεταξύ
Εθνικής και Τράπεζας Αθηνών. «Και τότε όπως και τώρα υπήρχε
Σημίτης, σε διαφορετικούς βέβαια ρόλους», ανέφερε Το
Παρόν. Και συνέχιζε η –χριστιανοσοσιαλιστικών και
αντιεκσυγχρονιστικών τάσεων– καλή εφημερίδα:
«Το παρακάτω
απόσπασμα από το ρεπορτάζ του Νίκου Νικολάου της περασμένης
Κυριακής [4 Νοεμβρίου 2001] στο Βήμα [στο site του
οποίου μέχρι σήμερα δεν έχει ανέβει η ύλη του συγκεκριμένου
φύλλου] έρχεται να επιβεβαιώσει ότι πίσω από τη βιτρίνα [της
συγχώνευσης] κρύβεται…» κ.λπ. κ.λπ.
Ο Νίκος Νικολάου
είχε γράψει στο Βήμα: «Η παλαιά συγχώνευση ήταν προϊόν
πολιτικής συναλλαγής, έγινε με αξίωση των Ανακτόρων και
συμφωνήθηκε σε μια παρτίδα μπριτζ ανάμεσα στον τότε
πρωθυπουργό στρατάρχη Αλέξανδρο Παπάγο και στον πολυμήχανο
διοικητή της [Τράπεζας] Αθηνών Κωστή Ηλιάσκο στο Παλαιό
Ψυχικό, στο σπίτι της πριγκίπισσας Ελένης, κόρης του πρίγκιππα
Νικολάου, αδελφού του βασιλιά Κωνσταντίνου [Α΄] και νονάς του
κ. Κ. Σημίτη…» Ουπς! Εδώ είμαστε! Πριγκίπισσα Ελένη!
Νονά του Κ. Σημίτη!
Ο Ν. Νικολάου, όμως, έκανε ένα –εκ
παραδρομής, προφανώς– μικρό λαθάκι: ο πρίγκιπας Νικόλαος
(1872-1936), τέταρτο παιδί του βασιλιά Γεωργίου Α΄ και της
Όλγας, αδελφός του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄, δεν είχε, από το
γάμο του (1902) με τη μεγάλη δούκισσα της Ρωσίας Ελένης
Βλαβιμίροβνα, εγγονής του τσάρου Αλέξανδρου Β΄, κόρη με το
όνομα Ελένη. Οι
τρεις κόρες του Νικολάου και της Ελένης ήταν οι: Όλγα,
σύζυγος του μετέπειτα αντιβασιλιά της Γιουγκοσλαβίας Παύλου,
Ελισάβετ, μετέπειτα σύζυγος του Γερμανού κόμη φον Τέρινγκ και
η Μαρίνα, μετέπειτα σύζυγος του δούκα Γεωργίου του Κεντ,
αδελφού του Άγγλου βασιλιά Γεωργίου Στ΄.
Προφανώς, νονά
του Κ. Σημίτη ήταν η πριγκίπισσα Ελισάβετ, που γεννήθηκε το
1904 στο Τατόι –άρα δεν είχε τη χαρά να παρακολουθήσει
«ζωντανά» τα κωμειδύλλια του Κορομηλά που είχε πεθάνει μερικά
χρόνια πριν– και πέθανε το 1955 στο Μόναχο. Ο σύζυγός της
κόμης Καρλ Τέοντορ Τέρινγκ-Γιέτενμπαχ (1900-1967) ήταν
γόνος της βασιλικής οικογενείας της Βαυαρίας, άρα και
μακρινός απόγονος του πρώτου βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα.
Πιθανώς λόγω της κουμπαριάς να εξηγείται και η καριέρα των
αδελφών Σημίτη στη Γερμανία. Ωστόσο, η εκπληκτική καριέρα του
αδελφού του πρωθυπουργού Σπύρου Σημίτη στη Γερμανία είναι μια
άλλη ιστορία…
Ποιοι ήταν τελικά οι γονείς του Κ.
Σημίτη, που είχαν τη χαρά να κουμπαριάσουν με τη βασιλική
οικογένεια της Ελλάδας;
Σύμφωνα με το επίσημο
site του ΠΑΣΟΚ, ο Κ. Σημίτης είναι «γιος του καθηγητή της
ΑΣΟΕΕ, Γεωργίου Σημίτη, επί σειρά ετών προέδρου του
Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιά και αγωνιστή της Εθνικής
Αντίστασης και της Φανής Χριστοπούλου, κορυφαίου
στελέχους των γυναικείων οργανώσεων της Αριστεράς και προέδρου
της Πανελλήνιας Ένωσης Γυναικών».
Το επίσημο
site του πρωθυπουργικού γραφείου αναφέρει ότι «Πατέρας του
ήταν ο Γεώργιος Σημίτης, δικηγόρος, καθηγητής της ΑΣΟΕΕ,
αντιπρόσωπος του Πειραιά στην Εθνοσυνέλευση στις Κορυσχάδες
και Γενικός Διοικητής Ρούμελης στην κυβέρνηση της ΠΕΕΑ. Η
μητέρα του, Φανή Χριστοπούλου, υπήρξε επί χρόνια κορυφαίο
στέλεχος των γυναικείων οργανώσεων της Αριστεράς και Πρόεδρος
της Πανελλήνιας Ένωσης Γυναικών». Η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής
Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) είναι η γνωστή σε όλους «κυβέρνηση του
βουνού», της οποίας μέλος υπήρξε και ο πατέρας του Σωκράτη,
Πέτρος Κόκκαλης.
Σε συνέντευξη
του Κ. Σημίτη στον Κ. Πρετεντέρη αναφέρεται ότι η
οικογένεια Σημίτη μετακόμισε από τον Πειραιά στην Αθήνα το
1938, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός ήταν δύο ετών (άρα όταν
βαφτίστηκε ήταν κάτοικοι Πειραιά). Στην ίδια συνέντευξη
υπάρχει η παρατήρηση από τον δημοσιογράφο: «ο πατέρας σας ήταν
καθηγητής του Εμπορικού Δικαίου, έδρα την οποία πήρατε στο
Πάντειο μετά και εσείς…» Εκεί ο πρωθυπουργός αναφέρει επίσης
και διάφορες λεπτομέρειες για τη συμμετοχή των γονιών του στην
Εθνική Αντίσταση. Πάντως φοίτησε στο Πειραματικό Σχολείο
Αθηνών και καθόταν στο ίδιο θρανίο με τον μετέπειτα θεωρητικό
της αριστεράς Νίκο Πουλαντζά.
Είναι έτσι όμως τα
πράγματα για την οικογένεια Σημίτη;
Ο Διονύσης
Χαριτόπουλος (βιογραφικό,
προσωπικό –υπό κατασκευή– site) είχε
συγγράψει προ τεσσάρων ετών τον
πρώτο τόμο της βιογραφίας του Άρη Βελουχιώτη Άρης, Ο Αρχηγός των
Ατάκτων ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε και ο δεύτερος τόμος
(προδημοσίευση).
Σε πρόσφατη συνέντευξή του προς το περιοδικό 7
της Kυριακάτικης Eλευθεροτυπίας o
Δ. Xαριτόπουλος απαντά στην
παρατήρηση «Ήταν και ο πατέρας του
Σημίτη στο βουνό» του δημοσιογράφου
Τάσου Παππά: «Σιγά μην ήτανε και
αντάρτης... Νέο παραμύθι αυτό. Τον
είχε διορίσει ο Γ. Παπανδρέου
τοπάρχη στη Στερεά. Αν δεν είχε
βγει εκείνη η φωτογραφία στη
Λαμία, πλάι στον Άρη [Βελουχιώτη],
δεν θα θυμόταν κανείς την ύπαρξή
του». Το 1944, ωστόσο, ο
Γιώργος Σημίτης ήταν μέλος
της Εθνοσυνέλευσης των
Κορυσχάδων ως εκπρόσωπος του
Πειραιά. Προφανώς, μετά την
απελευθέρωση της χώρας από τους
Γερμανούς άλλαξε στρατόπεδο. Όταν
διαβάσω το βιβλίο του Δ.
Χαριτόπουλου, ο οποίος ασχολείται
επί μακρόν με τον πατέρα Σημίτη,
θα επανέλθω σ' αυτή τη ρομαντική
ιστορία σοσιαλισμού, εθνικής
αντίστασης και πριγκιπικών
κουμπαριών... |
