|
Ο πόλεμος εθίζει και συνηθίζεται και
εξορίζεται από τα πρωτοσέλιδα και τα κεντρικά δελτία.
Επιστροφή στις παλιές (;) καλές (;) ημέρες (ή μήπως
νύχτες;) των ροζ κυκλωμάτων, της Μαιρούλας που ξεφούσκωσε
τόσο γρήγορα, της Ρέας που δεν «φούσκωσε» ποτέ, των
κρίσιμων για την πορεία του έθνους θεμάτων όπως η διοργάνωση
των Ολυμπιακών Αγώνων ή όπως «Έλληνες εισί (sic) οι της
ημετέρας παιδείας μετέχοντες» – σχετικά με τους σημαιοφόρους
των παρελάσεων της 28ης Οκτωβρίου.
Επιστροφή και στις
παλιές καλές (;) απολογίες (;) για «τυχαία περιστατικά» του
τύπου «δεν ξέρω τι έγινε, αλλά εκπυρσοκρότησε», και μια
ολόκληρη πόλη, το Ζεφύρι, να εξεγείρεται για τον αδικοχαμένο
νεαρό των 22 ετών, αλλά και για την υπό
όρους αποφυλάκιση του αυτουργού.
Και κάτι μέσα μου
–«κάτι», που δεν έχει πάθει ακόμα αμνησία και δεν δίνει
αμνηστία– επιμένει να θυμάται την ηλικιωμένη γυναίκα, που πριν
από είκοσι τόσα χρόνια, είχε σκοτωθεί «πέφτοντας με φόρα» πάνω
σε μια, κινούμενη με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αύρα της αστυνομίας ή
τον 15χρονο Μ. Καλτεζά που, στα μέσα της δεκαετίας του 1980,
είχε «πέσει» και αυτός –με την πλάτη– πάνω σε μια σφαίρα, που
«τυχαία» περνούσε δίπλα του… Και τόσα άλλα…
Ο πόλεμος
εθίζει και συνηθίζεται και εξορίζεται από τα πρωτοσέλιδα και
τα κεντρικά δελτία.
Οι παράπλευρες απώλειες στη Γη
των Γενναίων καθημερινό φαινόμενο πια, όμως η λύπη, η
οργή, η θλίψη –που τόσο περίσσευε πρόσφατα– δεν προκαλεί
κραυγές και οιμωγές. Προφανώς δεν «είμαστε όλοι Αφγανοί», δεν
«είμαστε όλοι Καμπουλέζοι». Αιδήμων σιωπή.
Οι Ταλιμπάν
καταγγέλλουν τη χρήση χημικών όπλων εναντίον τους, αλλά «δεν
είναι σε θέση να το αποδείξουν». Υποθέτω ότι οι βόμβες
απεμπλουτισμένου ουρανίου δεν τους οργίζουν, όπως δεν τους
εξόργιζε το γεγονός πως πακιστανικά στρατεύματα κατέλαβαν, για
λογαριασμό τους, την Κανταχάρ το 1994 παριστάνοντας τους
ίδιους, όπως δεν τους εξόργισαν ποτέ και οι
δεσμοί τους με τις Μυστικές Υπηρεσίες του Πακιστάν.
Σιωπούν επίσης και για τα –εξ Ιαπωνίας– απαστράπτοντα
4Χ4 που χρησιμοποιούνται για τον απαγχονισμό των αντιπάλων
τους στα γκολπόστ του σταδίου της Καμπούλ, αλλά και για τις εν
ψυχρώ εκτελέσεις γυναικών – μελών ή μη της Επαναστατικής Ένωσης Γυναικών
του Αφγανιστάν.
Οι Αμερικανοί μετά τις
γειτονιές της Καμπούλ και της Χεράτ ετοιμάζονται να
βομβαρδίσουν και τις γειτονιές της Νέας Υόρκης και του Σικάγο,
αφού ο τρόμος του άνθρακα αποτελεί έργο δικών τους ακροδεξιών
οργανώσεων, όπως αναγνωρίζουν επίσημα κυβερνητικοί τους
παράγοντες. Όχι, δεν θα βομβαρδίσουν τους δικούς τους
τρομοκράτες σήμερα, ημέρα που γιορτάζουν το
«Χαλλογουήν», τη δική τους ημέρα των Αγίων Πάντων, αυτό
το είδος ετεροχρονισμένης Αποκριάς. Α! Όλα κι όλα. Πρώτα από
όλα σεβασμός στις παραδόσεις. Άλλο Χαλλογουήν, άλλο
Ραμαζάνι.
Σε κοινή τους συνέντευξη ο υπουργός
Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, Τζον Άσκροφτ, και ο αρχηγός του FBI,
Ρόμπερτ Μιούλερ, προειδοποιούν
για νέο τρομοκρατικό χτύπημα –ενδεχομένως εντός της
εβδομάδος– επιτείνοντας έτσι τον πανικό. Απέδωσαν την
πληροφορία σε «αξιόπιστες πηγές», δεν γνωρίζουν όμως
περισσότερες λεπτομέρειες. Τι να σας πω… Τη δουλειά τους
κάνουν οι άνθρωποι και την ξέρουν καλύτερα από τον
καθένα.
Τέλος, σύμφωνα με δημοσιεύματα, που
επιβεβαιώθηκαν εμμέσως από τον Ντόναλντ Ράμσφελντ, ο πρόεδρος
Μπους «άναψε το πράσινο φως» για συγκαλυμμένες δολοφονικές
επιχειρήσεις εναντίον ατόμων που οι ΗΠΑ χαρακτηρίζουν
τρομοκράτες. Τόσο απλά! Από τούδε και στο εξής όλοι
είμαστε τρομοκράτες και δεν θα έχουμε καν την ευκαιρία να
αποδείξουμε την αθωότητά μας, έστω και σε μια δίκη παρωδία.
Οι ολίγιστοι, της ημεδαπής, που καταφέρονταν κατά του
Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, σχετικά με το ζήτημα των ταυτοτήτων,
θα αισθάνονται –υποθέτω– δικαιωμένοι.
Όμως, όπως είχε πει
το 1945 ο πάστορας...
…Μάρτιν Νιμέλλερ…
«Όταν
οι ναζί έπιασαν τους κομμουνιστές σιώπησα. Δεν ήμουν
κομμουνιστής.
Όταν συνέλαβαν τους σοσιαλδημοκράτες
σιώπησα. Δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.
Όταν έπιασαν τους
καθολικούς δεν αντέδρασα. Δεν ήμουν καθολικός.
Όταν
έπιασαν εμένα δεν υπήρχε κανείς πια για να
αντιδράσει.»
Ο γερμανός Martin Niemoeller
(1892-1984) [
1, 2],
υπηρέτησε τη χώρα του ως διοικητής υποβρυχίου στον Α΄ Π.Π.,
παρασημοφορηθείς μάλιστα και με τον σιδηρού σταυρό. Μετά τον
πόλεμο σπούδασε θεολογία στο Μύνστερ και χειροτονήθηκε ιερέας
της Ευαγγελικής Εκκλησίας το 1924. Το 1937 συνελήφθη από την
Γκεστάπο και παρέμεινε, μέχρι το 1945, έγκλειστος στα
στρατόπεδα συγκέντρωσης Ζακσενχάουζεν και Νταχάου. Μετά τον
πόλεμο τάχθηκε κατά των πυρηνικών όπλων και υπέρ του
αφοπλισμού. Την περίοδο 1961-1968 ήταν ένας εκ των έξι
προέδρων του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών. Το 1967 τιμήθηκε
με το βραβείο Ειρήνης Λένιν (το αντίστοιχο του βραβείου Νόμπελ
για τις χώρες του Ανατολικού Συνασπισμού).
Οι παραπάνω
στίχοι του, απαντώνται σε αρκετές
μορφές (ανάμεσά τους συμπεριλαμβάνονται και εκδοχές για
σοσιαλδημοκράτες, εβραίους και συνδικαλιστές), όμως οι
αυθεντικοί είναι αυτοί που παρέθεσα και τους αλίευσα από το
πολύ καλό ιστορικό βιβλίο του Christian Graf von Krockow,
Dei Deutchen in ihrem Jahrhundert 1890-1990 (Οι Γερμανοί
στον Αιώνα τους 1890-1990), εκδόσεις Rowohlt, Αμβούργο
1990, σελ. 443.
Μία
παράφραση των παραπάνω στίχων, από την Αλάρα Ρότζερς, που
αφορά κι εμάς τους κυβερνοναύτες, είναι η
εξής:
«Πρώτα ήρθαν για τους χάκερς.
Αλλά ποτέ δεν
έκανα κάτι παράνομο με τον υπολογιστή μου, κι έτσι δεν
διαμαρτυρήθηκα.
Κατόπιν ήρθαν για τους
πορνογράφους.
Αλλά σκέφτηκα ότι –ούτως ή άλλως– υπήρχε τόση
προστυχιά στο Διαδίκτυο, και δεν διαμαρτυρήθηκα.
Στη
συνέχεια, ήρθαν για όσους προωθούσαν e-mail ανώνυμα.
Αλλά
ένα σωρό αηδίες στέλνονται από το anon.penet.fi, κι έτσι δεν
διαμαρτυρήθηκα.
Κατόπιν ήρθαν για όσους χρησιμοποιούσαν την
κρυπτογραφία.
Αλλά ποτέ δεν μπόρεσα να βρω πώς δουλεύει το
PGP, κι έτσι δεν διαμαρτυρήθηκα.
Κατόπιν ήρθαν για
εμένα.
Αλλά τότε δεν είχε απομείνει κανένας για να
διαμαρτυρηθεί.»
Οι
αντιτρομοκρατικοί νόμοι…
…πάνε κι έρχονται
ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, και ψηφίζονται
εσπευσμένα, καθώς κάποιοι ετοιμάζονται –«για το καλό μας»–
να μας «προστατεύσουν», για μια ακόμα φορά. Οι παλιές καλές
συνταγματικές επιταγές περί του απορρήτου των επιστολών, όπως
όλοι γνωρίζουμε, είναι εδώ και καιρό γραμμένες στα παλαιότερα
των υποδημάτων των «προστατών» μας, αφού τα e-mail μας
βρίσκονται –εδώ και χρόνια– στο έλεος του κάθε σαρκοβόρου Carnivore και του
κάθε Echelon. Οι
«προστάτες» μας, ωστόσο, δεν επαναπαύονται.
Πρόσφατα, ο
Σύνδεσμος της Μουσικής Βιομηχανίας της Αμερικής (RIAA), εγκατέλειψε την
τελευταία στιγμή τα σχέδιά του να προτείνει τροποποίηση στο
νέο αντιτρομοκρατικό νόμο των ΗΠΑ που θα επέτρεπε στη μουσική
βιομηχανία να εισβάλλει στους υπολογιστές και να σβήνει τα
μουσικά αρχεία MP3! Η
είδηση διέρρευσε, αλλά ο RIAA, διαψεύδοντας
τις σχετικές πληροφορίες, κάνει ούτως ή άλλως ό,τι είναι
δυνατόν για να μας «προστατεύσει» από τους πειρατές, και να
προστατεύσει και ο ίδιος τα συμφέροντα των μελών του. Ωστόσο,
το
ζήτημα παραμένει ανοιχτό. Κουρελόχαρτα τα Συντάγματα…
Τα Windows
XP…
Το νέο λειτουργικό σύστημα της Microsoft βρίσκεται από
τις 25 Οκτωβρίου στα ράφια των καταστημάτων, περιμένοντας τους
υποψήφιους αγοραστές. Τίποτε το σημαντικό, υποψιάζομαι, εξ
όσων διαβάζω στον ειδικό Τύπο. Κάτι χρωματάκια, περισσότερη
σταθερότητα, όχι πια μπλε οθόνες… Παλιά τα –διαφημιστικά–
κόλπα. [Φαντάζεστε τι θα λέγαμε για μια αυτοκινητοβιομηχανία
που για δέκα χρόνια τα μοντέλα της θα έσβηναν, άνευ λόγου και
αιτίας, καθώς θα τρέχατε με 120 στην εθνική;]
Η
Microsoft, ωστόσο, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι πια
μονοπώλιο στο χώρο των προσωπικών υπολογιστών και έτσι
αποφάσισε να «κλειδώσει» τα τελευταία της προγράμματα (Windows
XP και Office XP)
αποτρέποντας έτσι την παράνομη αντιγραφή του λογισμικού της.
Από τούδε και στο εξής θα απαιτείται ενεργοποίηση των
προγραμμάτων μέσω Διαδικτύου ή μέσω τηλεφώνου. Ο μοναδικός για
κάθε πρόγραμμα κωδικός θα βασίζεται στη σύνθεση του υλικού
(hardware) του υπολογιστή στον οποίο γίνεται η εγκατάσταση.
Η Microsoft που, για να φτάσει στη μονοπωλιακή θέση
που κατέχει σήμερα, άφηνε για δύο δεκαετίες ξεκλείδωτα τα
προγράμματά της –ώστε να αντιγράφονται εύκολα– έχει κάθε δίκιο
με το μέρος της. Όμως και οι πειρατές καραδοκούν. Στην Κίνα,
για παράδειγμα, το CD με τα «σπασμένα» Windows XP πουλιούνται
ήδη στην εξωφρενική τιμή των 300 δραχμών. Και φυσικά δεν
απαιτείται ενεργοποίηση.
Το πιο καλό –και πιο
παρανοϊκό– όμως μας το μετέφερε φίλος της στήλης. Πριν από δύο
μήνες, μεγάλο περιοδικό πληροφορικής στην Ελλάδα προσέφερε ως
δώρο ένα CD της Microsoft με το Office XP, για μια δοκιμαστική
περίοδο 30 ημερών, που απαιτούσε –φυσικά– ενεργοποίηση. Ο
φίλος ισχυρίζεται ότι είναι ζήτημα δύο λεπτών να βρεις και να
«κατεβάσεις» από το Διαδίκτυο ένα πολύ μικρό (7-8 kbytes)
προγραμματάκι, και να έχεις ένα πλήρες Office στον υπολογιστή
σου για όσο καιρό θέλεις και επιθυμείς. Φυσικά, κάτι τέτοιο
είναι παράνομο, αλλά μήπως δεν είναι και
παρανοϊκό να σου προσφέρει τελείως δωρεάν η εταιρεία
και το πρόγραμμα;
Ή μήπως δεν είναι παρανοϊκό, τη
στιγμή που ξέρει ότι τα προϊόντα της «σπάνε», να πουλάει τις
δοκιμαστικές
εκδόσεις των προγραμμάτων της μέσω Διαδικτύου, έναντι
ευτελούς τιμήματος (η δοκιμαστική έκδοση του Office κοστίζει
9,95 δολ. ενώ το «κανονικό» πακέτο κοστίζει 579 δολάρια και η
αναβάθμιση 329);
Οπότε τι νόημα έχουν οι ολοσέλιδες
διαφημιστικές καταχωρήσεις του τύπου «μέχρι τώρα τη
γλιτώσατε…, αλλά αν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε παράνομο
λογισμικό…» Μήπως απλώς για να μας υπενθυμίζουν ότι είμαστε
ένοχοι, ένοχοι, ένοχοι… Ή μήπως θα αρχίσουν σύντομα –α λα
RIAA– να σβήνουν και τα προγράμματα από τους υπολογιστές… Και
τα αρχεία μας… Και τις μνήμες μας… Και την ιστορία
μας…
Τελικά, σ’ αυτούς τους οργουελιανούς πολέμους
είμαστε εναντίον της Ωκεανίας ή εναντίον της Ευρασίας;
Και
είμαι ένοχος επειδή δεν θυμάμαι;…
|
