Kêlîka min dît ji wêde de ve bilez û ornî tê, min xwe da aliyekî, lê çiqas min xwe yal da wê wanyaya bêyom nekir bêyî ku min di ava genî û şêlû de bigevizîne… hezar heyf û mixab li wan sê mehên min zikê xwe ji çêniyek goşt û şîvek germ bêpar kiribû bo ez van cilan bikirim. Hefy li patronê bi xwarina meh û nîvekê, heyf li kurtikê sipî, hefya pêlava Îtalî a ku min ji nav balê kirîbû, herçend min bi kêmasî lê dinihêrî jî; lê dîsa xelkê dê bigota law tu dibînî wî kafirî ji kafiran çi sol xistiya lingên xwe ! .

Ev bû du sal in ez xwe ji vê rojê re amade dikim, îro ez ê biçûma xwezgîniya Zozê, îro min ê ji Zozê re dupak bikira ku ez durust im, ez ne wek ciwanên vê seredma me, fen û fêlan li serê wê dikim. Zoz bû çar meh in hewl dide jivanekê ji min re bi bavê xwe re bistîne, Zozê di van du salan de bi dehan xwezgîn red kirine, piraniyên wan xwedî karên taybet bûn, kes ji wan ne dîlê mêd û xêrkariya dewlêtê bû, rewşa wan a aborî bi sed carî ji a min baştir bû… kes ji wan li karê xwe neditirsî bigota ez Kurd im, tu kesî ji wan şevpest û kabûsên ku bi kurdayetiyê hatiye tawanbarkirin û li perçebûna welêt digere… û ferman bi avêjtina wî ji kar derketiye, nas ne dikirin.

Zoza delal tim ji min re digot ”digel ku ez dizanim rewşa min a aborî û jiyana min a rojane dê ligel te bi hezar qatî ji a ligel wan xirabtir be… lê ji te hez dikim, ez amede me bi te re li ser kulavekî perspankirî razêm û kevir û axê bikim taştî, firavîn û şîva xwe… Ez ji te hez dikim, gelo tu wateya helwesta min dizanî ? ”. Îro ez diçûm vê dilsozê bixwazim, ma ne ji berê de gotine bixwe bi qinyat bizewice bi kok û binyat, min bi qinyat xweribû û min ê ev keçika bi kok û binyat jî bikira hevjîna xwe…

Min di rêveçûna xwe de tiştên ku min ê ji bavê Zozê re bigotana didan ser hev û dubare dikirin, Zozê û bavê wê hişê min bi rê ve dagirtibûn û ez di rêya xwe re serbest diçûm heya ew wanayaya bêyom û ajokerê ê bêholman derketin pêşberî min û ez di cihê xwe de tevizandim… xwezî wî ajokerî bi awirên lixwepoşmambûnê li min mêzebikira, xwazî tev li min nezivirîba, hingê min ê bigota heywex bi xwedê ew jî wek min bû gurbanê gendelî û diziya rayedarên dewletê ên ku li şûn rê û kolanan ezger bikim, qesr û qonaqan ava dikin… hingê min ê bigota bila cilên min herin dojehê, ma ew li ber ziyana ku gihîştiye wanyaya vî rebenî çi derdikevin… lê camêrê min bi rûyekî ne liyax ken û bi didanekî tekane devê ku dişibî şikevta me li gund, geş kir, û benzîn dewisand, wek çawa Cûlan vegerand yan jî çend nimêjkarên Şîî li mizgefteke Bexdayê qir kirin û rêya buhiştê dabîn  kiribû.

Wek çawa mîza heftarekî mirov ditevzîne, ava ber loqên wê wanyaya bêyom ez tevizandibûm, û wek çawa Ekraneke mezin an jî dika derşanoyê li meydanekê danîbin, hemû xelkê kolanê di cihê xwe rawestiyabû û çavên xwe li ser min çespandibûn… Di wê neliv û tevgera min de, di wê seqema ku canê min girtibû û li benda kesek bê û bi aveke gerim bihelîne, fikr û ramanên seyr xwe berdan serê min, ji nişka ve şerê Îraqê hat bala min, balefirên ku di Adara 2003 an Bexda bombebaran dikirin, wêneya kuştina serokwezîrên berê ê Lubnanê Rerfîk al Herîrî,  bavê min ê ku berî deh salan miribû, revîna cîgirê Serokê Sûriyê Ebdul Helîm Xeddam… Tevizîna canê min hinekî domand, solixek tarî hilhat, îcar ez ji xwe haybûn jî ; lê laşê min hêj nedilivî, Ez ji xwe pirsîm gelo çima laşê min nalive... piştî hindekê dîsa tarî hilhat û carik din jî ez ji xwe haybûn, pê re deng û qîrînine seyr û bilind hatin guhê min, ez hîs bûn laşê min bi tundî dilebite… carik din tariyek hilhat û vê carê domand, domand, ez li bendê bûn carik din hîs bikim… lê vê carê ne deng hatin û ne jî ez liviyam, tenê roniyeke lar hat ber çavên min û di  dawiya wê roniyê de Zoz bişirî û got "Oxir Be…"

Mihemed Elî

[email protected]