Mihemed Elî, Efrîn

Xwedê mir!

iştî marbûna bîst salan, ku tê de tu ocaq û mezel nehîştibûn, û serdana wan nekiribû; û tu darên pîroz nehîştibûn û paçik pê ve daneliqandibûn, xwedê zarokek dayê. Bexteweriyê dil û jiyana wê dagirtibû, nizanîbû vî zarokî çawa bike, hema hişê wê dê vê re bifiriya; lê di heman wextê de metirsiyeke mezin jî dilê wê dagirtibû û tim ji xwe re digot

- heke xwedê neke û zaroyê min bimire, ez ê çawa bikim?

- Divêt ez navekî pîroz li wî bikim, ku mirin newêre berve wî bê...

Her wiha, piştî kûr diponije û bi mêrê xwe dişêwire, ew herdu biryarê didin navê zarok bikin Xwedê, çimkî dibînin tiştê ku mirin dê newêribe bervê were, navê Xwedê ye. Du sê sal derbas dibin û Xwedê mezin dibe, bi mezinbûna wî re hêvî û dilşadiya xwedanên wî jî mezin dibin, lê hezar mixabin,  merezekî giran bi xwedê dikeve û pê re pir dirêj nake û dimire... Diya Xwedê wek dîn û bodeleyan bi nav gund dikeve, dibeze cem meleyê gund û jê re dibêje

- Mele mele, Xwedê mir Xwedê

Çawa  ku mele dibihîze, ew matmayî dimîne û jê re dibêje

- te çi got, hele dubare bike!

Wexta mele ji gotina jinikê dabîn dibe, fîtika xwe davêje erdê, cibeya xwe diçirîne, hildipere û dibêje

- wey mizgîn li te, de here ez ê nema ji kesî re nimêj bikim...

Îro ez ê ji Şeytên re nimêj bikim

Kalemêrekî pêncî salî ji xwedê re nimêj dikir û di her nimêjeke xwe de lavaj û tika ji wî dikirn ku  fêr û zêdahiyê bi ser de bişîne; lê ew tim pirçî û tazî bû, deriyê wî jêketî bû, bextê wî xirab bû, û diçû ber kîjan karî têk diçû ...

 Rojekê kalemêr ji xwe re got

- gelo ev bû pêcî sal in ez ji xwedê re nimêj dikim, lê wî camêrî tu xêr bi min nekir, îcar ez ê ji Şeytên re nimêj bikim, de ka ew ê çi bide min...

Her wiha kalê dest bi nimêja xwe kir

Şeytanûekber, şeytanûekber....

 Piştî kalemêr nimêja xwe qedand, kete nav nivînê û bi xew ve çû. Di xewê de Şeytan hate kalê û jê re got

- te çi dixwast law te bangî min dikir ?

- Ezbenî, ev bû pêncî sal in, min ji xwedê re nimêj kiriye, lê tu xêr bi min nekiriye, îcar min berê xwe berve te kiriye, de ka tu yê jî min rûreş derxînî lê na?

-Te ev kortika hanê li nîvê hewşê dîtiye, here di binê wê de bênderke zêr heye, wan derxîne û ji xwe re bibe

Kalê silimek berda binê bîrê, û rastî komek zêr jî dît, rabû delingên şelwerê xwe kirin girêk û zêr xistin şelwerê xwe. Li derketinê hêj ew negihîştiye nîvê silimê, yekî ji jêr ve zeft bi hêlikên wî girtin û kişandin.

-  law min berde law, te ji min xêre !

lê wî guh neda kalê û her diçû hêlikên wî zeft dikirin û nedihîşt kal tevbigere, îcar kalê bangî Şeytên kir û got

- Ezbenî, ez di bextê te de me, yekî ji jêr ve bi hêlikên min girtiye û mahêle ez derkevin, gelo ez ê çawa bikim ?

- Law tu çima bi ser wî de nariyî, birî bila here, ancax wisa dev ji te berde…

- Pirrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr, kalemêr bi xwe de rît !

Ew hay bû di gola gû de maye û kevaniya wî jê re dibêje

- rabe malxiranebo, çi bi serê te hatiye, te wek çêlikê rêx berdaye…

Kalemêr di dilê xwe de got

 - Heywex, rastî xwedê di pêcî salî de tişt neda min, lê nehîşt ez tu caran birîm jî, vî kafirî bi nimêjekê re hîşt ez rêxa çêlekê berdim…