Mihemed Elî, Efrîn

Ahengên der barê zarokan di folklorê Kurdî de nayên jimartin, ji wexta ku zarok di zikê dayîka xwe de heya ku ew dibe ciwan û digihîne, aheng û şahiyên curbecur ên ku bi vî zarokî ve girêdayî tên lidarxisitn. Ji wan şahiyên berbiçav, şahî û ahenga şekalvekirinê ye, şekalvekirin wexta ku zarok nû bi ser lingan dikeve tê lidarxisitin, hingê xizm û mirovên zarok li dûr wî dicivin û hembêza wî tijî xwarin û şekir dikin, pêre herdu pîçên mezin ên lingên zarok bi benekî bi hev ve girêdidin, paşê yek ji xizmên zarok derdikeve holê û benê bi pîçên wî ve girêdayî dibire û xwarina hembêza wî direvîne, birîna bên jî wateyeke razberî dide, ku lingên zarok ji pûçbûn û girêdanê azad bibin, û rizgar bimeşe. Piştî ew kes xwarinê didize û baz dide, hemû kesên li derdorî zarok, her yek şekalekê radike û davêje mirovê bazdabû, her wiha ew zarok jî dilgur dikin ku rabe û bide pey şopa diz, û bi vê dîmenê aheng û şahî bi qerf, ken û henekan derbas dibe.

Armanaca sereke ji şekalvekirinê ew e ku zarokê nû bi ser lingan ketiye û hêj di meşa xwe de vedilukume, dilgur bibe û her biçe di meşa xwe de tebat bibe.