Mihemed Elî, Efrîn

em panzdehî Adarê piştî nîvroj e, bi newa Ey Reqîb telefona min dinale û xwe çep rast dilivîne... “Şêro is calling, Answer “.

- belê Bira tu çawa yî?

- Ez baş im, spas, tu çawa yî?

- tu sax bî

- jivana me sibe demjimêr deh û nîv’an  berî nîvroj jibîr neke.

- baş e, ez li benda te me…

Sibe şanzdehî Adarê ye, sibe rojek ji rojên reş ên dîroka miletê kurd e, sibe rojek ji meha ku hemû êş, jan û şahiyên kurdan di xwe de dihewîne ye. Adarê xwestiye rêbazeke taybet ji cîhanê re biafirîne, Adarê xwestiye zagona xwezayê biguherîne, wê dil kiriye dojeh û bihûştê, bişirîn û girî, geşî û tarîtiyê hemûyan têxe heman demê…

Sibe ez ê ligel hevalê xwe Şêro, ligel beşdarbûna milyonan Kurdên dilsoz, Kurdên ku li şehîdên xwe, li rûmeta xwe xwedî derdikevin, ez ê ligel wan derkevim kolanan û komkujiya hovane, para meha Adarê, a ku bi destên Sedamê xwînmij û pîrozbahiya birayên misliman -ên xwezî deh ji wan di çalakiyeka şermezarkirinê de  derketina û bigotina « Ew Kurdên hatine qirkirin ji rûmeta pêxemberê me ne, pêxemberê ku em îro ji bo wêneyeke qaşo a wî ye, xelkê dikujin, konsolxane û balyozxaniyan dişewtînin…« - û alîkariya hin angaştkerên Ewropî û çav-vemirandin û guhnedana Emerîka, hatibûn bombekirin û di wê zivistana ber mirinê de, dê û bavên wek çiyan, zarok û zêçên wek gulên bihara nêzîk mayî, di solixekê de bêdeng û henaseya pîroz,  bêxwedî û hizr li ser rûyê Helebçeya sar mabûn…

Sibeya şanzdehî Adarê demjimêr 8.15’an telefon min bi newa strana Şivan Perwer a Helebçeyê hişyar dike! Ez nizanim min newa guhertibû, lê telefonê ew jixweser guhertibû. Wek çawa xwestibû xwe di vê roja pîroz de vêbêje û beşdarî Kurdan bibe û bêje “Ez jî hurmeta wan şehîdan dikim û bejn û bala xwe li ber wan goriyan ditewînim… “ .

Îro taxa me bûye gorepana şerên hemû cîhanê, tu dibêjî qey Hîtlêr û Mosolînî ji aliyekî ve û Çêrşêl û Stalîn ji aliyekî din ve, leşkerên xwe rêkirine taxa me û xwestine qurşîna yekem a şerê xwe li vir biteqînin! Bêdengiyeke bi guman ezmanê taxa me dagirtiye, şemala rojê jî îro ne wek her roj e…

Piştî ez taştê dixwim, ez di televizyonên Kurdî de li wêne û strana Sivanî digerim… Diya min bi şerpa ku li paş qirika xwe girêdayî û bi piyên vemaltî- nîşana hemû kevaniyên Kurd- li kêlek min xwe berdide ser mînderê û dibêje

- Kurê min, ez destên te diramûsim, îro ji malê dernekeve, van bênamûsan tax kirine meydana şer. Kurê min, em dikarin şehîdên xwe di malê de bibîr bînin…

- Dayê, heke her yek ji me di mala xwe de rûne û bêje ew ê şehîdên xwe wisa bibîr bîne, doza me bi paşe ve diçe. Jixwe Sedamî û dagîrkerên din Kurd qirikirin bo dengê wan bibirin û tu kes nizanibe dozek heye, miletek heye, azadî û rizgarîxwazek heye… Dayê, heke em vê yekê bikin û di mala xwe rûnin, hem xwîna şehîdên me û hem jî deng û vîna raperîna wan dê bêsûd û mifa bimîne… Çênabe dayê ji bilî em derkevin û şehîdên xwe li pêşberî hemû cîhanî bibîr bînin, bila çek û hêza wan çavkaniyên xof û endîşeya wan be. Em tu caran ji hêza wan natirsin…

Helwesta diya min ne helwesta jineke tirsonek bû, jixwe jinên kurd lehengan bi dinyayê dixin, çawa bibe û ew tirsonek bin! Ma ne çêlikên şêran ji şêran ne. Diya min ne tirsonek bû, diya min ji nifşên berî pêncî salî bû, ew ji dîtyar û şahidên ku di bin bêdengiya cîhanê û tîbûna xwînmijan ji xwîna Kurdan re pir ezmûnên bi êş û jan ji kiryarên hovanan dîtibûn. Diya min wek hemû hemçaxên xwe dixwest zarokên xwe ji wan ezmûnan biparêzin, wan nedixwest êş û kovanên wan li serê zarokên wan dubare bibin… Gelo mafê wê tune be? Ew berê ji malê û zeviyên xwe hatibûn derxistin, ew berê ji nav û nasnameya xwe pêpar mabûn. Ew bûbûn gorên kembera Erebî û ji gund hatibûn qeştandin, gelo mal, nav, zevî û nasname çûbûn, ma ew dê  vê carê bi kuderê de biçin!? Xak û nasname li wan bûbû heram û tabû, ew bi hesreta ku li ser axeke - şêlû be jî ne xem e- razên, tenê axa bav û bapîrên wan be, ew bi hesreta ku navê xwe li ser kaxezeke fermî –çiqas kevin û rizî be- jî ne xem e,  bibîn,mane! Ma ne kevir  li ser kaxizan tên binavkirin, ma ne teyîr û tilûr tên binavkirin, çima mirovê bi laş û giyan, mirovê birayê mirov, birayê misliman, nameya wekheviyê… çima ew bê nav, nasname û hejmar dimînin !!. Çiqas car min ji devê wê bihîstibû, nexasme, dema qelfekî werdekan di ser bajêr re derbasbûbûya, diya min digot

- Xwazî xwedê baskên van werdekan bidana min, xwazî ez jî rojekê hîs bûbûma ez azad im, tevgera min azad e, navê û nasnameya  min azad in…

Bi tikayên diya min û serhişkiya min re, demjimêr berve 10.30’an diçe, çavekî min li televizyonê ye û ê din jî li telephonê ye, ku carik din binale û bêje “Şêro is calling, Answer “. Wek şervanê xwe ji cenga dawîn re amade dike, ez cilên rengîn li bejna xwe dikin, û pêlavên nû dixin lingên xwe…

“Wey Lêlê, Wey lolo, Hawar hawar li me ferman e ...”

Dengê nalîna Şivan Perwer telefona min bi xwe re dinalîne û ekran dibêje “Şêro is calling, Answer “.

- Belê tu li ku yî?

- Ez li ber studoyê (…) li benda te me, zû were bila em di rêza yekemîn de bisekinin…

- çêdibe, vaye ez gihîştim te…

Wek qazên xwe berdidin ser gola bihûştê, xezalên ji zozanên hênik rajêrî deşta germ dibin, kaniyên ji lûtkeyên çiyan diherikin ser warê bav û bapîran… Keç û xortên kurd jî wisa bi cilên rengîn, xemil û xweşikiya keskesor ji her kolan û taxên bajêr ve diherikin gorepana kombûnê. dudu dibin çar, çar dibin heyîşt, heyîşt dibin (şanzdeh) û…hwd.

tu dibêjî qey ev girse diçe zemawendekê! Belê çima na. teqez zemawend e, ma ne ji berê de Kurdan roja şehîdbûnê kirine roja şahiyê! çawa bê û roja bibîranîna şahiyê be!? Keçên dêmperî û firîştiyane, xortên bejnzirav, lehengên bêhempa weke dîlaneke bêdawî li rex hev sekinîne, lê îcar dîlan fireh bûye ku du sê di nav hev re digerin!

Rûyên ciwanan, rûyên ew kesên mitmane û jixwe bi bawer in, çavên xwe rasterê raçav kirine,  milên xwe wek leşkerên rêza pergalê di cirîtê de digirin li ber newqa xwe bi hêminî, lê bi keleke ku rehên wan rep bûne û hêdî hêdî  bêyî ku tu kes  bala xwe bidiyê, kelîna xwîna wan dinimîne…

Hingê hizrek tê min ku hemû kes(Şêro) ye, hingê ez hîs dikin ku hemû kesî telefon ji min re vekiriye û soza hatinê rû bi rû bi min re daniye! Ez hîs dikim cangoriyên Helebçe di nav me de bi cih bûne û ketine dîlanê… Di vê kûrponijîna xwe de, hizrên min, min di seranserî dîroka Kurdistanê re digerînin û ez hemû lehengên Kurd vedixwînim vê dîlanê. Di ber firîna werdekên ku diya min dixwest baskên wan werbigire û di ber melevaniya derûna min re,  destek bi hêminî li milê min dikeve û bêdeng cihê xwe li rex min digire…

“ Xwîşk û birayên delal, hevalên xoşewîst, bo bibîranîna şehîdên Helebçeya nemir û hemû şehîdên Kurdistanê, pênc xulekan bêdeng bin.“ Dengekî zîz xwe ji nav girseyê hildide û bi şaristaniyane hemû kes fermanê bi cih tîne…

Ez nizanim nezan bûn, ez nizanim bi mebest wiha dikirin? Erebên taxê ew bêdengiya pîroz bi wanya û dengên xwe dibirandin! Lê êdî xortan çare ji wan re jî dîtin… du xort û du keçan xwe berdan nîvê rê, dudu bûn çar, bûn heyîşt … Wek dîwarekî hesinî wan ciwanan rê berbend kirin û ew Ereb di nav bêdengiya xwe de dîl û êsîr girtin… Ewên ku berî solixekê hêminiya pîroz dibirandin, an ji tirsa xwe an jî şermok bûn, di cihê xwe de wek gewdeyên bêgiyan rawestiyan. Pênc xulekên pîroz dem û jiyan bi xwe re ker kirin, dar, ba, teyr û tilûr… hwd, hemûyan hevsojiya me kirin û jiyaneke bêborîn di heyamekê de afirandin!!

Bêdengiya pîroz wiha berdewam kir, hemû kesan hûrmet jê re dikir… Tenê û ji nişka ve çend dêwên çavsor ji paş sergoyên qirêj pêrgî me bûn. Di nêrîna çavên wan de min zanî çiqas ji me bi kîn in, di lezîna gavên wan de min zanî çiqas tiyên xwîna me ne…

Gorepan û meydana bêdengiya pîroz di solixekê de li ber kûviya berazên bejî bû qada kambax, bi xufxufa henaseyên şêlû, bi didanên qîç, ew  berazên kirêt bi ser me de hatin… Lê ciwanên me herçiqas nedixwastin rawestîna xwe ya pîroz bibrin jî, lê ez çi bêjim, ev e qedera Kurdan, hertim sînga leheng didin ber êrîşa neyar û hovan. Ew hêminî û aramiya firîşteyane di laşê ciwanên me de bû pêt û agir û bi ser wan hovan de pijiqî. Ciwan bûn pêleke bêzar ji deryayeke bêbinî û bi ser wan hovan de herikî. Ey xwedê çi pêl bû, keçan xwe dida pêşî xortan û bi beza şêran gavên xwe her diçûn fireh dibûn… Xwediyên awirên qirêj û henaseya genî wek roviyan dûvên xwe dixistin nav lingan û baz didan.

Dema şer hatibû, Hîtler, alîgir û dijberên wî fermana teqandina qurşîna yekemîn dabûn. Li şûn henase û sîwana firîşteyane li jor, qurşîn û gule bi ewrekî miştî kîn, dexesî û tiseyî bi ser me de hatin… Lê ez çi bêjim! Qurşînên qirêj li sîngên pîroz hildipekîn û dibûn agir û aton û li çavkaniyên xwe vedigerîn! Ez qet jibîr nakim çawa zirt bergîrekî wan berazan bi kevirê dest wê keça ciwan, wê periya bihûştê li erdê ket, ez qet wê qurîşna bêyom û dizek a ku sînga wê duta kiribû jibîr nakim…

Ta vê solixê ez diponijim û ji xwe dipirsim, Gelo em jixweser rabûbûn, lê lehengên min ew vexwendibûn, sêwiran û pilan ji me re amade kiribûn… Bila kûv û beraz şah nebin, sala bê dê teqez geştir û gurtir be, sala bê şerê me mezintir e, sala bê karwana şehîdên me dirêjtir e, lehengên me pir dibin, tirs û xofa wan pirtir dibe…

Heya sala bê bimînin di aramiya bihûştê de ew pekrewanên nemir…