Mihemed Elî, Efrîn

[email protected]

Mîna gulên biharê rûyê te jî vejîn bûbû, rûçikê sorik wek beybûn û sosinên çiyayên Efrînê bihar xemilandibû... Ew demek bû ku te ez raçav kiribûm, te dav û şîrkefa xwe li ber dilê min venûştibû, mîna nêçîrvanekî tu ji berbanga sibê heya mirina rojê li dû nêçîra xwe dasepan bû (bi îsrar bû). Ez nizanim çima wê biharê hizrek li ba min peyda bûbû ku bihar cuda ye, min hîs dikir rengekî nû xwe di bihara me de bi cih kiribû û xemla Efrînê rengîntir bûbû... Her sibeyê wek çûka bihemdê xwe diçe ber kundan û dibû qedera xwedê ji wan re, ez jî her sibeyê dadiketim ber tîrên çavên mêrkuj û min xwe pêşkêşî perestgeha qedera xwe û te dikir. tîşka awirên te ne wek yên her kesî bûn, ew xweş bûn! xwîna bi lêdana wan dirjiya dilê min rihet dikir. Te her roj bihareke nû di dilê min de dixemiland, te jiyana min tev kiribû bihar, werzên tîn û seqemê ji ferhenga çarenûsa min wenda bûbûn...

Tê bîra te roja ku te tîrên xwe berdabûn û di nîva dilê min de venûştibûn? Hingê qîrîna min ew gula sor bû, gula ku min di ser dîwarê mala te re pêşkêşî kiribû. Xwazî te nepejirandiba, xwazî te dilê min red kiriba, lê ez çi bêjim te bi rûyekî firîştiyane, bi destên periyên bihûştê rahêjt gulê û bi şêweyekê henase jê girt, ku ez nizanim çi bi serê min hatibû, erê ez sermest ketibûm! Erê ez hêj tîşka awirên te, berfîna didanên lolo-mircan li ber çavên xwe dibînim...

- Ez hêvî dikim tu vê gulê bipejirînî

- belê ez ê pir kêfxweş bim

- tu dizanî aniha ez hîs dikim, baskên min hene û ez ê bifirim

- her wisa jî ez...

Bi vê guftûgoya kin em bi hemdê xwe derbasî wê qefesa xwedê bûbûm, em bûbûn wek du tûtiyên evîndar û me serê xwe ji bin baskên hevdu dernedixist... Ez çi bêjim tu cuda bû, bi xwedê tu cuda. Ez li ser te çi bêjim!?

Ez behsa çavên te bikim! Wan û Ûrmiyê xwe veşartibûm! Ez bêm birû û bijangên te! Rêzeçiyayên Kurmênc rûxî bûm. Lêvên te keskesora ku ne di dema xwe de hatibû û rengê bihara min dubare kiribû…

- Tu dizanî ez pir ji bavê te hez dikim, lê ya pirtir ew e ku ez ji keçika wî re perestiyê dikim

- tu bûyî meleyê nimêja min, lava û tikayên min giş ji bo te ne

- ez bawer im bihar dê nema biçe, çavên te bihara nemir di dilê min de ava kirine…

Digotin gundê me biçûk e, û cihê evîna Mem û Zînê li wir peyda nabe! bila bidîtina çawa Zîn ji dibistana evîna te derçûbû û Mem raçavî tîrêjên xwe kiribû. Tu bûbû mûm û ziyareta evîndarên destanên kurdan, Delal û Edûlê, siyabend û Xecê, Gênc Osman û Naza Menên, Eyşa Îbê, Devecî … giş şagirtên te bûn.

Delala min, Ev e evîn. Ev e  matmayîma ku ew diafirîne, em hêj gulên heştdeh biharî bûm, em hêj xezalên ku cara yekemîn derketibûm zozanên berz, me jiyana dilê xwe pêçabû, em wek zûyê berxikên yeksalane li ser mêrg û çûmên şîn hildiperîn. Bila ew talde û derbendên dilsoz hertim sir û raza me wisa veşartî bihêlin. Bila tu kes kiryarên me, hilperîna û ramûsanên me nizanibe. Ew parên xwedê ne, ew pîroz û perest in. Bila lêvên te pisporên ramûsandinê nependî û raz bimînin, bila kes wan nas neke, bila ji bend û ayetên xwedê nezivêrin bendên hunerweriya evîna te...

- Min bîra sînga te kiriye, henaseya min giran bûye, ez dixwazim bedbîniya xwe bi sipehiya sînga te geşbîn bikim...

- Sînga min îro li te heram e, ma ne rojên xwedê hene ku her tişt heram e. Vaye sînga min jî -para xwedê- îro li te heram e...!

Bi vê gotina te rêbaza jiyana min a nû têkçû, bi vê baweriya te sîng xwe li min heram kiribû, te evîna min jî li xwe heram kiribû. Çima? Çima tu dê bihara min a nemir têk bibî, çima tu dê kaniyên mişt ziwa bikî?! ma tu nizanî ji wê roja pîroz de ez bi te dijîm, ma çima tu dê bibî pindareke derewîn û di bihareke kin de bimirî, ma çima tu dê tova xwe biçînî û berî ber bidî ji min birevî, ma çawa dilê te radigire pênûsa helbestvanekî bişke û rûpelên kaniya hest û diliniya wî hiş bibe!!

Evîna te xewn bû, evîna te rojeke puxte ku dê nema carik din vegere, evîna te bû dîrokek tenê li bihûştê dubare dibe... Bi xatirê te, bi xatirê bihûştê, bi xatirê firîşteyên evînê. Min dilê xwe kuşt, min hestên nazenîn kuştin, min pênûsa xwe bi werîsa daliqandinê guhert, min xwîna xwe bi ava mirinê veguhest...