Mihemed Elî, Efrîn

[email protected]

Tê bîra min hêj ez zar bûm em diçûn lêgerîn û şopandina kuvarkan. Piştî nîvroj çawa em ji dibistanê digihîştin mal, ez û hevalên xwe, me xwe ji xwedanên xwe vedidizî û em diçûn şopa kuvarkan. Ez nizanim hevalên min jî wisa hîs dikirin? Lê çawa dibe bila bibe, ev hizir para min bû, çimkî bi rastî şopandina kuvarkan dilxwazî û hobiya herî bicoş di jiyana mirov de ye!

Hingê me baş dizanî eger heye em bi katan(seatan) kuvarkan bişopînin û negihînin tiştekî, lê digel vê yekê em di hewl û helwesta xwe de dasepan(bi îsrar) bûn. Em bi hezaran caran çûbûn şopandina wan, hin caran em biser diketin û bi dilekî xweş vedigerîn mal, lê hin caran jî em rûşikestî û westîyayî vedigerîn, lê çêj û xweşiya wê lêgerînê her tim yek bû...

Ka îro şopandina kuvarkan çi di rewîşta min de nîgar kiriye? Ez bersivê bidim xwe, Kuvark- ev heyînên biçûk û jîndar, heyînên şermok, ku ne ji reqreqa ewran bin tew naxwazin ji binê axa germ derkevin- ez di rêveçûna jiyaneke miştî êş û azar de hînî pir tiştan kirime. Berî her tiştî ez ji wan fêr bûne ku ez serwer ne beniyê şarenûsa  xwe bin! Di şopandina wan de min retbûn û westîbûn ji ferhenga xwe avêjtibû, bi dehan kilometer derbaskiribûn, tevî têkçûn û destvalabûnê jî, lê ez tu caran dilşikestî nebûbûm û her tim hêvî peydabû ku ez ê sibe tûşî wan bibim.

 Kuvarkan bawerî û mitmane di kesayetiya min de afirandibûn, tê bîra min çiqas pevçûn di navbera min û hevalan de çêbûbûn, ka kî dê li filan cihî li kuvarkan bigere, belê ez bi piranî di pevçûnên xwe de biser diketim û roj ji rojê tovên vê hizra jixwebawerî û mitmane di kûrahiya hişê min de damarên xwe xurt û kûr dikirin.

Kuvark bûne sedem ku ta roja îro ez bi vî çavî li cîhanê binihêrim. Erê ez diaşirim, ez ji van heyînên  biçûk, heyînên ku pir kes bihemd an jî bêhemd pêl wan dikin û dipelixînin, ez jê fêrbûne çawa li qada çarenûsa bikotek bisekinim û serê xwe jê re netewînim. Kuvark bûn, ên ku hîştin piştî mirina bavê xwe li ser lingan bimînin, ma ne ew jî bi reqreqa ewran re tên jiyanê, lê piştî ewr dimrin, ew hêj li ser lingan dimînin! Ez deh salî bûm, ewrên jiyana bavê min vekişîbûn. Perdeya germ çirî bû û ez bi tenê li ber seqema bêdil hîştibûm. Birayên min ne kesên ku tu xwe bispêrî wan bûn. Jixwe wek zirtbergîran bûn, lê tim li devê bavê min dinihêrîn ku çawa çivîk xwarinê dike devê çîlikên xwe, ew jî bike devê wan! Min çawa dabû şopa kuvarkan her wisa min da şopa wergirtina cihekî germ û dilovan di vê jiyana seqem û hovane de. Ez di temenê kulîlkan de daketin bajarên mezin, min di temenê zeytûnên hêj ber nedane de karê mirovên teqez û berê zeytûnên çelsalî rakiribû. Çêj û wateya ku tu li ber destên jinbiraya xwe bijî ji zû de zimanê min naskiribû, min daweta ker û lalan dîtibû û ez ji govenda kulekan revîbûm...

 Di deh saliya xwe de ez ji gundekî dehmalî daketim bajarekî mezin, deryayeke bêbinî, deryayeke ku melevanên ne pispor, masiyên bêkes zû ji alî nehengan ve tên daqurtin, çawa bibe û tu rûpleke tenik ku ji bîna avê dimezixe be!?

Behiya min di vê ava bêbinî de dîsa kuvark bûn, dîsa ez ji wan fêr bûbûm, ku li ber xwe bidim, û li hêviya ewrekî wenda ku bêhemd li tavekê bikeve û li camêriya wî nesekinim ku bike reqreq û min ji binî vê ava qirêj derxîne. Ew roj û maweyên ku min li pey şopandina kuvarkan derbaskiribûn, giş bûn ardû û hîştin ez li ber dilovaniya melevan û masiyên şevekûr nesekinim, hîştin ez mertalekî dilêr li sînga xwe biştînim û tew pute bi wan nekim... Ew kuvarkên bi reqreqa ewran re mezin dibûn, hêvî dabûn min ku temenê min î biçûk dê sibe mezin bibe, salên min dê pir bibin, kes dê nema karibe min bipelxîne, ez dê bibama serwerê derdora xwe... ji min re digotin bilezîn nesekin, ma nayê bîra te, te em silef biçûk didîtin û her tu berve me dihatî em mezintir dibûn, rêya xwe bişopîn, raneweste, yek dibin didu, didu dibin çar... Kuvarkan ji min re gotibû, tew ji têkçûnê zivêr û bedbîn nebe, vaye te her sal serê me dibirî, lê sala din em bêyî vîna te carik din derdiketin û me meydan ji te dixwest!

Geşbîniya kuvarkan hertim hêviya sibeyek sayî dida min, rastî ez ji damarên xwe ve hilûbûm, lê wan ez fêrî girtina cihekî nû û berdana damarên teze kiribûm. Di deryaya bêbinî de ez fêrî melevaniyeke pisporane bûbûm û min karîbû xwe biparasta, na, ya rast kuvarkan ez parastibûm, min tew nedixwast tu masî di ser min re melevaniyê bikin, min dixwast berî her kesî derkevim ser rûyê avê û berî her kesî reqreqa ewran bibersivînim, min dixwast ez jê re bêjim, vaye ez hatim ha, hûn dibînin ez çiqas bi we re dilsoz im! Jixwe dema min kuvark dişopnadin, min hîs dikir ku ew ji hev didexisin û diketin pêşbaziyê ka kî dê berî ya din bersiva ewran bide, her kuvarkekê dixwast ji ya din mezintir bibe, tu kesî nedixwast di bin sîpera ya din de bijî. Min jî nexwast ez di bin sîpera kesî de bimînim, bes e, min damarên xwe  berdabûn û dem hatibû ez şax bidim û berve qada jorîn ve hilkişim.

Çima ez ê tim bi pêlavên kevin velukumim, çima ez ê bi cilên qetî û rizî li ber sermayê bitevizim, çima ez ê ji xwarina germ bêpar bibim, çima û çima... Ez nema bi mewda gavên xwe qayîl dibûm, divyabû ji wê firehtir bana! Ez nema bi zimanê xwe qayîl dibûm, divyabû ji wî rewantir ba, ez nema bi fêrnameya sereteyî bisînor dibûm, divyabû ez ya navîn, lîseyê û diploma zanîngehê jî bidest bixim, min tew nedixwast sîpera kesî tîşka rojê ji min berbend bike, ez bûbûm lehengê efsaneya sê libên fasîlan û di şevek bêdeng de min ewr birîn, bi rêve min xatirê xwe ji wan xwast û sipasiya reqreqa wan jî kir, ew reqreq nema bi min pêdivî bû, ez bûbûm xwediyê vîna xwe û êdî ez serwerê reqreqê bûm...

Sal borîn û rindiya kuvarkan hêj di dilê min de li ser taca zêrîn rûniştiye, sal borîn û hêj ewr dikin reqreq û hêj kuvarkên nû derdikevin, sal borîn û hêj temenên kulîlkan koçberî bajaran dibin û hêj rûpelên tenik di ava qirêj de dinuqumin. Kes nema dixwaze ji kuvarkan fêr bibe, kes nema dixwaze ji sîpera kesê din derkeve, ewr ji reqreqan xwe diçirînin, lê mixabin perdeyên guhan tev qetîne, esfane têk diçin, kes nema ewran derbas dike, damar nema cendekan hildigrin, ziman her roj lawaz dibe, bêje dimirin û reqreqa ewran bi xwe re dikujin, kêfa xelkê ji ava qirêj re tê, kufuk bi devê wan diveke û mêş li ser cendekên mezixî kom dibin, pişaftin bûye serleşkerê mîrê segan, pênûs bûne stûnên konên perspankirî û kurm roj ji rojê dilê wan dixwin, li şûn kuvarkan mayînên cendekên kulîlkên biharê direvînin, diteqin...

Li dorî xwe mêzekin, hêj kuvark di nav mayînan re derdikevin, li dorî xwe mêzekin, hêj cendekên biharê temenê xwe dubare dikin, hêj ewran dil heye bikin reqreq. Vaye melevanên pipor hêj tên daqurtandin, sinifên kuvarkan ji şargitan vala bûne, mamoste bê kar mane. Vegerin fêrbûn miftî ye, vegerin bihara me bi xêr û bêr e.... herin fêr bibin...herin fêr bibin... Kuvark li benda we ne...