Ismaíl e Drago
Vanesa Bouzas López (2007)
Ismaíl era un gnomo que hai anos coñeceu a un viaxeiro aventureiro que pasaba por Malpica. Era Mario, ¡o noso profe! Un día Ismaíl preguntoulle ao seu pai Mario, por chamalo dalgunha maneira:
-Papá Mario, ¿podo ir ao bosque Isaac Díaz Pardo a dar unha volta?
-Filliño Ismaíl -dixo Papá Mario-, xa sabes que ese bosque é moi perigoso...
Ben, ao cabo de media hora de discurso de Papá Mario, deixouno ir ao bosque. Cando chegou, viu un camiño que na súa vida vira, e pensou nun libro que lera e nunha frase moi curiosa: "O destino uniu os nosos camiños".
Emocionouse tanto que foi por aquel camiño. Ao final do mesmo, que o pobre Ismaíl recorreu durante media hora, atopou un misterioso ovo. Colleuno e levouno para casa todo entusiasmado.
-¡Cando llo conte a Papá Mario...! -dixo Ismaíl.
Ao chegar, foi correndo á cociña a beber auga, dous litros exactamente... Pois o esforzo fora ben grande. Despois ensinoulle o ovo misterioso a Papá Mario.
-¡Ostras! ¡Un ovo enorme! Filliño Ismaíl, ¿queres unha tortilla, ovos estrelados, ovos duros...?
Ismaíl anoxouse un chisco e dixo:
-¿Como? ¿Vas comer o meu precioso oviño? ¡Vaiche boa! Co esforzo que me costou encontralo, ¡para que vaias ti a papalo!
Papá Mario disculpouse...
Esa noite, Ismaíl decidiu incubar o ovo. A media noite ergueuse porque notou que o pixama estaba húmido.
"Fixen pipí enriba", pensou preocupadisimo Ismaíl... Encendeu a luz e... ¡o ovo escachara! Pero non vía ningún poliño con tres cabezas ou cinco patas. Descubriu un verme noxento. E berrou como fai algunha rapaza cando ve un verme noxento, e chamou a Papá Mario.
-¡Papá Mario, o ovo escachou e saiu un verme noxento!
Papá Mario, aínda durmindo, ergueuse e mirou o verme e dixo:
-Imos a poñelo en auga. Pobriño, ¡como treme...!
Encheron un caldeiro de auga e metérono dentro.
-Filliño Ismaíl, ¿como o vas chamar?
-Cando medre un pouco máis, elixirei un nome. De momento, non...
Ao día seguine tanto Papá Mario como o filliño Ismaíl tiñan unhas olleiras de moito coidado.
Ismaíl mirou cara ao animal. Xa tiña as patas e a cabeza ben formada. Distinguíanse dous ollos, unha boca e un fociño. Doulle de comer e púxolle un nome: Drago.
Cando era máis maior, ía facendo pipí por toda a casa e deixaba unha serie de cagallas verdes. E a medida que ía crecendo, íanlle saíndo dous vultiños na espalda cada vez máis enormes. Papá Mario acordouse de que tiña un libro sobre dragóns e dinosaurios. Buscou e rebuscou e ao final atopouno: dragón azulado de ás verdes.
-Boh, a min non me fai falta ese nome tan longo. Chégame con Drago... -dixo con seguridade.
Ao cabo de dous meses saíronlle unhas ás moi verdes, e el mesmo volveuse de cor azul clara... E xa era moi grande. Entón, Papá Mario díxolle que non o podían ter máis. Ismaíl protestou moito, pero co razoamento de Papá Mario, Ismaíl comprendeu e aceptouno...
Pero encerrouse no seu cuarto e púxose a chorar...
Un día Ismaíl notou a Drago moi inquedo. Pola noite, levouno ao parque. E Drago empezou a brincar e a voar por riba da súa cabeza. Ismaíl entendeuno e preguntoulle:
-¿Marcharás agora voando?
Drago lanzou un son, un son que Ismaíl non escoitara nunca. Era un son de despedida.
-Pois voa se queres, meu amigo... -dixo chorando Ismaíl.
Drago voou libremente e lanzou o mesmo son de antes, e desaparecue entre as nubes. Ismaíl volveu a casa e Papá Mario, ao ver a cara que tiña, preguntoulle:
-¿Que che pasa?
-Que Drago marchou, e marchou para sempre...
-¿E ti como te sintes? -preguntou Papá Mario.
-Triste por min, pero moi contento por Drago.
Entraron na casa e, mentres Papá Mario preparaba algo de cear, Ismaíl contou como fixera Drago para despedirse.
FIN
|
