Nieuw Zeeland - 1997

De volgende dag laden we de bus weer in en rijden we richting westkust met nog steeds schitterend weer wat voor de westkust vrij uitzonderlijk is. We gaan nu stijgend door de bergen en zien in de verte de hoge, besneeuwde bergtoppen. Veel beboste hellingen, minder bewoond en in cultuur gebracht dan op het Noordereiland. We stoppen af en toe voor een uitzicht en bij een hangbrug. Aan de westkust rijden we door naar Cape Foulwind, een rotskust waar een zeehondenkolonie zit.

We lopen een uur het pad onder en boven de rotsen langs en bij het viewpoint kunnen we de zeehonden goed zien. De volgende stop is bij de Punakaiki rotsen, de zogenaamde pannenkoekrotsen, die er inderdaad uitzien als opgestapelde pannenkoeken.

Je kunt hier over een zeer verzorgd asfaltpad een rondje lopen om ook de blowholes te zien. Maar voor de echte spectaculaire effecten moet er meer wind en water zijn. De rotsformaties en de vergezichten zijn wel de moeite waard. Dan de laatste rit naar Blackball, langs de kust en een klein stukje landinwaarts. Blackball is een heel klein plaatsje waar alleen wat leven is in het Hilton Hotel, waar wij logeren. De tijd heeft hier stil gestaan. Alles is oud en zeer relaxed. Sinds de laatste mijnwerker/goudzoeker vertrokken is, is hier niet veel meer veranderd.

We lopen even wat straatjes door met de hond van het hotel voorop en eten dan in het hotel fish & chips met sla. Nog even in het bubbelbad en dan rollen we onze slaapzakken uit op het smalle bed. We staan op met een bewolkte hemel en wat miezerregen. Na het ontbijt komt Martin een local ons halen voor een wandeling in de buurt van het dorp. We lopen de heuvel op langs een smal bospaadje naar een verlaten kolenmijn. Martin houdt van een practical joke en laat ons wat blaadjes knabbelen die later een brandende pepersmaak op de tong doet voelen. Hij heeft dan wel een fles Fanta bij zich om te blussen. Het pad voert ons langs restanten van bruggetjes die nog uit de kolentijd stammen en zwaar aan verval onderhevig zijn. Er leven in het bos ook opossums die het bos veel kwaad doen door hun geknaag en gebrek aan natuurlijke vijanden. We gaan een klein eindje de mijngang in. Het ziet er zeer vervallen uit en ik hoop dat dit niet het moment van een aardbeving is, wat volgens Martin 'just fun' zou zijn. Dan lopen we terug naar het hotel om de bagage op te halen en verder naar het zuiden te rijden langs de Southern Alps die ons besneeuwde bergtoppen laten zien en de Frantz Jozef gletsjer waar we een wandeling naar de voet van de gletsjer maken. We zien mooie, soms echt felblauwe ijsformaties.

We rijden verder naar de Fox glacier. We boeken voor morgen een helikopter/wandeltocht op de gletsjer die we nog niet kunnen zien vanwege de mist/regenwolken die laag boven de vallei hangen. We rijden verder naar het Motor Park waar we een lekkere pasta maken die we met een fles Misty Peak nuttigen. Na nog wat schrijfwerk en cryptogrammen gaan we slapen in de hoop dat het morgen helder weer zal zijn. 's Nachts horen we een aantal beste buien op het golfijzeren dak, maar als we opstaan zien we stukken blauw aan de lucht en besluiten om direct naar het kantoor van de Alpine Guides te gaan om een vroege helikoptertocht te proberen. Dat lukt en we krijgen onze uitrusting voor de gletsjerwandeling: 6 kg zware stijgijzervaste schoenen en stokken. Met zes man in de helikopter die ons via een aantal bochten mooie uitzichten biedt over de omringende regenbossen, de top van Mount Tasman en de Victoria falls. We worden op de gletsjer afgezet. De heli-pad is een met stenen aangegeven rondje op het ijs.

De stijgijzers gaan onder en dan gaan we op pad. De gletsjer heeft prachtige kleuren en ijsformaties. We lopen eerst naar de Victoria falls en dan hoger de gletsjer op. Smalle ijsbruggetjes langs fascinerende ijsspleten en door een ijsgrot waarin het ijs bikkelhard is en zelfs de stijgijzers geen houvast vinden. Een lensdop valt en glijdt traag maar zeker een gletsjerspleet in. We hebben het nakijken. Na een aantal uren zien we de wolken het gletsjerdal inkomen en wordt de helikopter gevraagd ons op te komen halen voordat er niet meer gevlogen kan worden (ze moeten op zicht vliegen omdat er geen radar is). Aan het eind van de middag vertrekken we richting Lake Matheson. Inmiddels regent het behoorlijk. We zien dus niet de beroemde weerspiegelingen in dit 'mirror lake'. We lopen het hele meer rond langs een mooi bospad met veel varens en mossen en vochtige, begroeide stenen. Er hangt een heerlijke, verstilde sfeer. Een mooie wandeling. We eten dan in het dorp bij de Saloon ons buikje goed vol.