Namik Mane
( 1941- )

 

Namic Mane was born in 1941 in Koske (Çamërisë), close to the Greek border. He wrote these poems during his internment, and buried them.

Most of his friends (in the Communist Youth Group) were arrested and killed under the Hoxha régime.
Now, working as a coffee-machine technician in Durrës, he has dug them up again.

Namik Mane's poems speak for the victims of all these - and some 'democratic' - régimes where people are held without trial or any recourse to uncorrupt (or any) legal defence.

 

translated by Zana Banci and Anthony Weir

WAS THERE EVER A CAMP ?

Was there ever a camp without the desire
to have wings
The wish to be wind
To break through barbed-wire
And cut through the bars ?

Ten thousand square miles fenced in and patrolled
Thousands of bleeding hands and hearts
Held behind wire
The seasons silent

Ideals crushed
By the blood-soiled boots of dictatorship
And you, people, silent

People, I'm broken
I'm laying my body out under your feet

Step on me!
Step on me!

 

THE MOMENT

My friends have gathered in groups
Killing the time with their love-songs
Making me think of you
My love
I started to write you a letter
Then the Security Alert sounded
I didn't know what to do first
I gathered up my things
And you in my blank letter

 

SO YOU WANT THE SONG OF TRIUMPH

So you want the sacred song of triumph -
You still have a tatter of hope left, but
Don't you see what we have in our hands ?
Don't you see what we've lost
Awaiting the dark dawn ?

Waiting for tomorrow to come
To let the cold iron out of our hearts
We are devastated

Hands bleeding
Hearts bleeding
Night has hidden in its maw
All our dreams of happiness.

 

SOLITUDE

I don't chew people with the jaws of loneliness -
I hug and kiss them in my solitude
And I caress them with my pure human breath.
Solitude's my stalwart friend
My lullaby of comfort.
Dreams disappear.

Loneliness changes
Reality to fantasy
And the unreal to the real.

 

ALBANIAN VERSIONS:

NË CILIN KAMP

Në cilin kamp nuk lindi dëshira për të fluturuar
për t'u matur me erërat
për t'u mbatur me telat me gjemba
për të keputur hekurat e rënda?

Njëzete e tetë mijë kilometra katëror mbërthyer me tela
me mijra plagë në duar, ne zemra.
Thellë telave të klonit
heshtin edhe stinët...
U groposën idealet e shenjta
nga gjurmët e ndotura të prijsave të sotëm
dhe ti hesht, popull!
Kam dhëmbje, o popull!
Po shtroj trupin tim nën këmbët e tua.
Shkel mbi mua!
Shkel mbi mua!

ÇAST

Shokët janë mbledhur në grupe:
Vrasin merzinë, dashurisë i këndojnë...

Me solli tek ti kënga e tyre.

E dashur ta nisa një leter.
Befas u dëgjua: Alarm!
Nuk dija ç'të bëja më parë...
Mblodha pajimet e mia
dhe ty në letrën e bardhë.

DONI KËNGËN E TRIUMFIT ?

Doni këngën e shenjtë të triumfit.
Ju ka mbetur një grimë shprese ende në shpirt?
S'e shikoni seç kemi në duar
S'e shikoni seç kemi humbur
prisni ende agimin e nxirë?!

Prisni që nesër të vijë ndonjë tjeter
hekurin e ftohtë nga zemra të na heqe?

Më vjen keq!

Plagë kemi duart
plagë kemi zemrat
dhe nata ka fshehur në terrin e saj
gjithë ëndërrat.

VETMIA

Unë nuk pertyp njerëz me nofullat e vetmisë
në vetmi përqafohem dhe puthem me ta
dhe i perkëdhel me frymën më të pastër njerzore.
Vetmia është i vetmi krahëror
që më ngroh, me nanurit
në krah ënderrash qiellore.

Ne vetmi trajta reale me merr fantazia
irealen reale ma bën vec ajo.