приложениов текст е предговор на антологијата „20/млади.м@к.поети.00"-Лидија Димковска

Во октомври 1999 год., кога шефот на Катедрата за Славистика при Филолошкиот факултет во Букурешт ми предложи освен по македонски јазик да држам предавања и по македонска книжевност, односно да организирам курс по историја на македонската книжевност за студентите од IV год., на сите славистички групи, се најдов во сложена ситуација: дали во наставната програма да ги вклучам и најмладите македонски писатели? Дали тие и припаѓаат на историјата на македонската книжевност (зашто бездруго ќе и припаѓаат) или да работам според веќе напишаните истории на македонската книжевност во која најмладите македонски писатели се приближуваат кон четириесеттата, а поетите застапени во овој преглед можат само да ѕиркаат низ клучалката на „бирократската врата на македонската книжевност" и да ја повторуваат магиската формула: Сезаме, отвори се! Не се двоумев во решението: со огромна радост (на дете што прави нешто забрането) ги внесов најмладите македонски писатели во наставната програма и уште сега, во декември ’99, се радувам што во мај 2000 ќе можам да им зборувам на романските студенти за мојата генерација, а уште повеќе што самите ќе можат да го читаат и да расправаат за овој преглед на младата македонска поезија, кој нецелосно ? беше претставен и на пошироката романска културна јавност во списанието за културен дијалог и уметност „Art Panorama". Постоењето на мојата генерација (генерација во рамките на еволуцијата на поезијата) не може да се негира иако македонските книжевни историчари (а и критичари) обично се поведуваат по годините на раѓање на претставниците на оваа генерација и „логички" размислуваат: „Имаат време да се докажат, да се покажат, па потоа - ќе видиме. Нека пишуваат тие за нас, а не ние за нив!" Тоа е непишаното правило во комуникацијата меѓу нас и вас, драги постари писатели! Иако одвреме навреме има и исклучоци.