Во невината утроба на сонот
се котат крици и темници.
Панично трчаме армасани и голи
по модрите скали на пејзажот.
Талкаме по брегот на ѕвезденото море
светлини нe мамат далеку горе.
Лазат молкум сенки како магла бела
во проѕирниве предели на нашиве тела.

Косара

Дуваат ветришта Косара,
ти доаѓаш со невреме во очите
по влажните родопски клисури
каде немо демнат прободени сенки
и зјапаат ослепени во душите празни,
и веќе силни дождови паѓаат
и како од ведро истура.
Ноќта ја пробдеа
под црниот камен во долот,
и вечерва како прокоба
повторно го виде жртвениот пехар
во пустиот предел на планинава.

Во мугрите стана
не можеше повеќе да сониш,
ги закопа штитот и копјето
таткови во пепелта
и воскликна од божественост
како нимфа
замина во модрите утра на Беласица

Исчезнувам

Зарем не го чувствуваш како
слепо ме мами тажниот предел
чиниш сака скришно да ме освои.
И сe поблизу зум до мислата
дека исчезнувам,
дека лесно се губам
како истрошена слезова трага
на некое загубено годишно време
што заборавило да замине.

Стојам за последно меѓу двата ридја голи
каде згасна тоа згрчено утро,
ме пронижи мртвата месечина
со стакленото ребро на сонот.